ΣΚΙΕΣ. ΦΩΣ. ΑΛΗΘΕΙΕΣ. ΨΕΜΜΑΤΑ. Απ΄όλα έχει η ζωή ενός ανθρώπου. Όλοι έχουμε τα μυστικά μας, καλά φυλαγμένα στα σεντούκια του μυαλού μας. Όλοι έχουμε όνειρα κι ευχές θαμμένα κάτω απ΄την άμμο της καθημερινότητας και της πραγματικότητας που ζούμε. Η ζωή χορεύει μαζί μας άλλοτε ένα απαλό βαλς, άλλοτε ένα παθιασμένο ταγκό, άλλοτε πάλι μας μπερδεύει τα βήματα και μας οδηγεί σε δρόμους λανθασμένους, σκοτεινούς, σε δρόμους χωρίς διέξοδο. Όταν ορθωθούν γύρω μας οι τοίχοι που χτίζουμε με τα λάθη μας, γίνονται ένα στενάχωρο και σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, χωρίς φως. Τότε το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να ψάξουμε μέσα μας αν έχουμε τη δύναμη να γκρεμίσουμε αυτούς τους τοίχους, αν έχουμε τις αντοχές να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια και να ζητήσουμε μια απλή...ΣΥΓΝΏΜΗ.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙΝΟ μετά το πάρτυ η Κριστίν σηκώθηκε απ΄το κρεβάτι με τα χίλια ζόρια. Σχεδόν σέρνοντας τα πόδια της, μπήκε στο μπάνιο για ένα ντους κι ύστερα προσπάθησε να φάει πρωινό. Όμως το στομάχι της βρισκόταν σε χειρότερη κατάσταση απ΄ότι το προηγούμενο βράδυ.
Όταν μπήκε στην γκαλερί, η Κλαιρ δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει πόσο χλωμή ήταν.
-Τι έχεις εσύ; τη ρώτησε. Φαίνεσαι χάλια.
-Χθες βράδυ ήταν το πάρτυ της Σαμπρίν και μάλλον ήπια λίγο παραπάνω.
- Πόσο παραπάνω δηλαδή; Ολόκληρο μπουκάλι; έκανε έκπληκτη η Κλαιρ, ενώ ξεφύλλιζε τον καινούριο κατάλογο της έκθεσης που θα ξεκινούσε σε λίγες μέρες.
- Όχι δα. Δυο, τρία ποτήρια ήπια, δεν περίμενα να με πειράξει τόσο. Η Κλαιρ την κοίταξε σκεφτική, πριν περάσει όμως λίγη ώρα, την είδε να πετάγεται απ΄την καρέκλα της και να τρέχει στην τουαλέτα. Όταν επέστρεψε, την άφησε να καθίσει, της έδωσε ένα ποτήρι νερό και κάθισε πάνω στο γραφείο της Κριστίν, σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος της. Η Κριστίν την κοίταξε με απορία.
- Αφού κάτι θες να πεις, γιατί δεν το λες; τη ρώτησε. Η Κλαιρ χαμογέλασε πονηρά, και με τη συνηθισμένη ευθύτητά της, είπε:
- Το ποτό σε πείραξε ή...είσαι έγκυος;
Στο άκουσμα αυτής της λέξης η Κριστίν άνοιξε το στόμα και τα μάτια διάπλατα κι έμεινε να κοιτά το αφεντικό της σαν αποχαυνωμένη. Αυτό πραγματικά δεν το είχε σκεφτεί! Με όλα αυτά που της είχαν συμβεί το τελευταίο διάστημα, είχε ξεχάσει ότι είχε πάψει να παίρνει αντισυλληπτικά από το ταξίδι στη Γαλλία και μετά κι ούτε καν θυμόταν πότε είχε την τελευταία της περίοδο. Ξαφνικά κοκκίνισε κάνοντας την Κλαιρ να γελάσει.
- Πες μου ότι με ντρέπεσαι τώρα! Σαν παντζάρι έγινες!
- Όχι..., τραύλισε η Κριστίν και σηκώθηκε. Κοίταξε την Κλαιρ και τη ρώτησε σα χαζή:
- Λες;
- Εμένα ρωτάς; Εσύ ξέρεις τι κάνεις με τον άντρα σου! Μη μου πεις ότι δεν το θες!
Η Κριστίν πετάρισε τα μάτια της σαν να προσπαθούσε να ξυπνήσει.
- Φυσικά και το θέλω, είπε. Και μάλλον είναι πολύ πιθανό, απλά...
- Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το μάθεις κι αυτός είναι απέναντι στο φαρμακείο, έκανε η Κλαιρ και την αγκάλιασε. -Αν το θες γλυκιά μου, τότε πραγματικά εύχομαι να έχεις καλά νέα.
Η Κριστίν χαμογέλασε αμήχανα. Κάθισε και πάλι στο γραφείο της και προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Κι αν όντως ήταν έγκυος; Στη σκέψη αυτή την κατέλαβε μια περίεργη έξαψη. Ο Κάρλος θα επέστρεφε εκείνο το βράδυ απ΄το Μαϊάμι. Άραγε πώς θα αντιδρούσε σ΄ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Ενδεχόμενο; Όχι, όχι, έπρεπε να έχει κάτι σίγουρο να του πει. Μόλις έκανε διάλειμμα, θα πήγαινε να αγοράσει ένα τεστ. Μέχρι το βράδυ έπρεπε να ξέρει. Κι αν ήταν θετικό...Χαμογέλασε. Ήθελε τόσο ένα παιδί απ΄τον Κάρλος! Το σκεφτόταν έντονα πριν το ταξίδι στη Γαλλία, όμως τα απρόσμενα γεγονότα που ακολούθησαν δεν την άφησαν να το συζητήσει μαζί του, ούτε καν να το σκεφτεί. Δεν είχε αμφιβολία ότι εκείνος θα χαιρόταν. Γιατί όχι άλλωστε; Πώς θα μπορούσε να μη θέλει ένα παιδί απ΄τη γυναίκα που λάτρευε;
Όταν ήρθε η ώρα να κάνει διάλειμμα, πετάχτηκε στο φαρμακείο και αγόρασε ένα τεστ. Αποφάσισε όμως να περιμένει να γυρίσει σπίτι κι έτσι το έβαλε στην τσάντα της και προσπάθησε να το ξεχάσει, όσο αυτό ήταν δυνατό. Αργά το απόγευμα πήρε το δρόμο του γυρισμού. Περπάτησε βιαστικά ως το σπίτι και μόλις μπήκε, αφού βεβαιώθηκε ότι ο Κάρλος δεν είχε γυρίσει ακόμα, έσπευσε να κάνει το τεστ. Περίμενε μερικά λεπτά κι ύστερα το πήρε στα χέρια της με αγωνία. Ήταν θετικό!
Έμεινε για λίγο να το κοιτάζει κι ύστερα κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ήταν κατακόκκινη απ΄την έξαψη, η καρδιά της χτυπούσε ξέφρενα και δεν μπόρεσε να αποφύγει τις αναμνήσεις να έρθουν σα χείμαρρος και να κατακλύσουν το μυαλό της. Ήταν η δεύτερη φορά που το ζούσε αυτό και μια ελαφριά θλίψη ήρθε κι ανακατεύτηκε με τη χαρά της. Η πρώτη της εγκυμοσύνη είχε τερματιστεί πριν καλά καλά αρχίσει, κάτω απ΄το βάρος του πόνου και της απώλειας. Τώρα όλα ήταν διαφορετικά. Ήταν έγκυος και πάλι από έναν άντρα που αγαπούσε, μόνο που τώρα αυτός ήταν ο άντρας της και αυτό το παιδί θα ερχόταν στη ζωή τους μετά από δυο ευτυχισμένα χρόνια γάμου.
Έκανε ένα γρήγορο ντους, ντύθηκε και πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει κάτι να φάνε όταν θα έφτανε ο Κάρλος. Για μια στιγμή στάθηκε μπροστά στο τραπέζι κι αναρωτήθηκε ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να του ανακοινώσει το χαρμόσυνο νέο. Παρασυρμένη από μια προληπτική διάθεση, δεν στόλισε το τραπέζι με κεριά, δε ντύθηκε ιδιαίτερα, απλά ετοίμασε το δείπνο όπως κάθε βράδυ που έμεναν στο σπίτι κι ύστερα κάθισε στον καναπέ και άναψε την τηλεόραση. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί σε μια ταινία, που είχε ξαναδεί, αλλά κοιτούσε χωρίς να βλέπει κι όταν πια άκουσε το κλειδί του Κάρλος στην πόρτα, πετάχτηκε επάνω κι έτρεξε να τον υποδεχτεί.
O Kάρλος την αγκάλιασε σφιχτά και τη φίλησε, πετώντας σχεδόν τα πράγματά του στο πάτωμα. Εκείνη σφίχτηκε πάνω του χαρούμενα και του ανταπέδωσε το φιλί με πάθος.
- Μμμμ...σίγουρα σου έλειψα! έκανε ο Κάρλος κι αφού την σήκωσε αγκαλιά, με τα πόδια της γύρω από τη μέση του, προχώρησε ως το σαλόνι και κάθισε στον καναπέ με την Κριστίν επάνω του, χωρίς να σταματήσει να τη φιλάει. Όταν τα χείλη του έφτασαν στο λαιμό της και τα χέρια του πέρασαν κάτω απ΄τη μπλούζα της και βρήκαν το στήθος της, εκείνη δεν αντιστάθηκε. Αφέθηκε γαληνεμένη στα χέρια του, έχοντας σε μια γωνίτσα του μυαλού της την σκέψη ότι όλο αυτό το πάθος που μοιράζονταν δυο χρόνια τώρα, μόνο μια λογική κατάληξη θα μπορούσε να έχει: την καινούρια ζωή που κουβαλούσε μέσα της.
Έμειναν για λίγο αγκαλιασμένοι στον καναπέ, μέχρι να ηρεμήσουν οι αισθήσεις τους.
- Πώς πήγε το ταξίδι; ρώτησε πρώτη η Κριστίν.
- Αρκετά καλά, της απάντησε εκείνος, με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι του πάντα ακουμπισμένο στο στήθος της. "Εσύ; Πώς τα πέρασες στο πάρτυ;"
Η Κριστίν σφίχτηκε στην ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας.
- Καλά...αν και έφυγα σχετικά νωρίς, γιατί ένιωσα μια αδιαθεσία.
Ο Κάρλος σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε ανήσυχος.
- Είσαι καλά; Εκείνη του χαμογέλασε τρυφερά.
- Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα. Μάλλον με πείραξε το ποτό, μην ανησυχείς. Υπάρχει όμως κάτι που θέλω να σου πω...
- Τι; ρώτησε με περιέργεια εκείνος, προσπαθώντας να διαβάσει το αινιγματικό βλέμμα της γυναίκας του. Η Κριστίν του έδωσε ένα φιλί και ανακάθισε στον καναπέ.
- Ας φάμε πρώτα κι ύστερα τα λέμε. Έχω ετοιμάσει το αγαπημένο σου, συμπλήρωσε και σηκώθηκε. Μάζεψε τα ρούχα της από το πάτωμα, ντύθηκε και πήγε στην κουζίνα. Ο Κάρλος έμεινε για λίγο να την παρατηρεί , έτσι όπως πηγαινοερχόταν με τα πιάτα και τις πιατέλες. Της άρεσε να ετοιμάζει μόνη της το δείπνο τους. Σπάνια χρησιμοποιούσε τη βοήθεια της οικονόμου σε ό,τι αφορούσε την κουζίνα, συνήθως μόνο όταν είχαν καλεσμένους. Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια μόνη της, δεν της άρεσε να την "υπηρετούν", το θεωρούσε άχρηστη υπερβολή, αν και από το πατρικό της σπίτι δεν είχε λείψει ποτέ η οικιακή βοήθεια. Φορούσε ένα σορτσάκι κι ένα μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτη τη μέση της. Πάντα ξυπόλητη μέσα στο σπίτι και με τα μαλλιά της πιασμένα αλογοουρά, θύμιζε κοριτσάκι. Όση ώρα ετοίμαζε το τραπέζι, γυρνούσε προς τον Κάρλος και του χαμογελούσε, κάνοντας την καρδιά του να λιώνει από έρωτα και για εκατομμυριοστή φορά ευχαρίστησε το Θεό που είχε στείλει αυτόν τον άγγελο στη ζωή του, αλλάζοντας όλα του τα δεδομένα και κάνοντάς τον τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη. Παρασυρμένος από τις σκέψεις του, σηκώθηκε, την πλησίασε και την αγκάλιασε. Η Κριστίν του θύμισε ότι το φαϊ κρύωνε στα πιάτα κι εκείνος της απάντησε μ΄ένα φιλί.
- Ξέρεις πόσο ευτυχισμένο με κάνεις; τη ρώτησε μ΄εκείνο το βλέμμα που την ξετρέλαινε.
- Απόψε θα σε κάνω ακόμα περισσότερο, του απάντησε αινιγματικά κι η απορία έκανε τις μικρές ρυτιδούλες γύρω απ΄τα μάτια του ακόμα πιο έντονες.
- Τι το τόσο σημαντικό έχεις να μου πεις; τη ρώτησε.
- Δε λέω λέξη αν δε φάμε πρώτα, γι΄αυτό μην προσπαθείς, είναι μάταιο.
- Μπορώ να προσπαθήσω περισσότερο, της είπε κατεβάζοντας τα χείλη του στο λαιμό της. Η Κριστίν γελώντας ξεγλύστρισε απ΄τα χέρια του. Κάθισαν επιτέλους στο τραπέζι, συζητώντας για το ταξίδι του Κάρλος και για την έκθεση που ξεκινούσε σε λίγες μέρες στη γκαλερί. Η ατμόσφαιρα ήταν γαλήνια και ευχάριστη, όπως συμβαίνει πάντα...πριν ξεσπάσει η καταιγίδα.
Τελειώνοντας το φαγητό, ο Κάρλος βοήθησε την Κριστίν να μαζέψει το τραπέζι κι ύστερα πήγε να κάνει ένα ντους. Η Κριστίν του ετοίμασε ένα ποτό και τον περίμενε στη βεράντα. Το διαμέρισμά τους βρισκόταν στον 25ο όροφο του κτηρίου κι η θέα της πόλης ήταν μαγευτική. Η βραδιά ήταν δροσερή κι η Κριστίν στάθηκε στην κουπαστή, αγναντεύοντας τη μητρόπολη και τα φώτα της. Όταν ο Κάρλος ετοιμάστηκε, την βρήκε εκεί κι έσπευσε να την αγκαλιάσει. Όταν ήταν κοντά της δε μπορούσε να μην την αγγίζει, αυτό που ένιωθε γι΄αυτήν την γυναίκα ξεπερνούσε τα όρια του έρωτα ή ακόμα και του πάθους. Καμιά φορά έλεγε στον εαυτό του ότι δεν ήταν φυσιολογικός τόσος έρωτας, λογικά με τον καιρό θα έπρεπε να καταλαγιάζει αυτή η τρικυμία στο στήθος του, εδώ όμως συνέβαινε το αντίθετο. Τελικά ήταν ευλογία όλο αυτό ή κατάρα που δε θα λυνόταν ποτέ;
Η Κριστίν του έδωσε το ποτό και τον κοίταξε με μια ανεπαίσθητη ταραχή στο βλέμμα. Εκείνη κρατούσε επίσης ένα ποτήρι, μόνο που το δικό της είχε νερό. Ο Κάρλος το παρατήρησε.
-Εσύ δε θα πιεις; Ούτε στο φαγητό ήπιες.
- Ας πιούμε σ΄αυτό, λοιπόν! είπε η Κριστίν και σήκωσε το ποτήρι της. Ο Κάρλος την
κοίταξε ερωτηματικά.
- Σε ποιο ακριβώς πράγμα;
- Στο ότι δεν μπορώ να πιω.
- Και γιατί δεν μπορείς να πιεις; Η Κριστίν άφησε το ποτήρι που κρατούσε, τον πλησίασε και πέρασε τα χέρια της γύρω απ΄τη μέση του. Τον κοίταξε χαμογελώντας.
- Δεν μπορώ να πιω γιατί...είμαι έγκυος!
Ξαφνικά ένιωσε το κορμί του άντρα της να σφίγγεται κάτω απ΄τα δάχτυλά της. Η μορφή του σκλήρυνε, το χαμόγελο στα χείλη του πάγωσε και απ΄ το βλέμμα του χάθηκε η τρυφερότητα που ήταν ζωγραφισμένη μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα. Η Κριστίν αισθάνθηκε το αίμα της να παγώνει απ΄αυτήν του την αντίδραση. Τι δεν πήγαινε καλά; Τον κοίταξε σα χαμένη.
- Τι είπες; ψέλλισε εκείνος.
- Είμαι...έγκυος...Περίμενα να χαρείς...
Ο Κάρλος άφησε το ποτήρι να πέσει απ΄το χέρι του κι εκείνο έσπασε σε χίλια κομμάτια, όπως κομμάτια ένιωθε να γίνεται και το μυαλό του. Άρπαξε την Κριστίν απ΄τους ώμους, τρομάζοντάς την. Το βλέμμα του είχε γίνει τόσο σκοτεινό, που η κοπέλα ένιωσε το σάλιο να στεγνώνει στο στόμα της. Τέτοια αντίδραση δεν την περίμενε!
- Το ξέρω ότι δεν το είχαμε συζητήσει ποτέ, τραύλισε εκείνη, όμως...το ήθελα εδώ και καιρό και...
Ο Κάρλος την άφησε απότομα κι έπιασε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια. Τα μηνίγγια του χτυπούσαν σαν τρελά, τα χείλη του είχαν γίνει μια στενή γραμμή, ένιωθε σαν να είχε πυρετό. Η Κριστίν τον κοιτούσε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Τον είδε να πλησιάζει στην άκρη της βεράντας και να αρπάζει την κουπαστή σαν να ήθελε από κάπου να κρατηθεί. Οι κόμποι των δαχτύλων του είχαν ασπρίσει. Ο πανικός την κατέλαβε για τα καλά. Έσυρε τα πόδια της και τον πλησίασε. Άπλωσε το χέρι της να τον αγγίξει και τότε εκείνος γύρισε απότομα, αρπάζοντας το χέρι της στον αέρα με δύναμη, το κρατούσε τόσο σφιχτά που την πονούσε. Η αναπνοή της στάθηκε στο στήθος της. Αυτό που έβλεπε στα μάτια του δεν το είχε ξαναδεί! Οργή, πόνος, μίσος; Ναι, την κοιτούσε σαν να τη μισούσε! Δεν πίστευε στα μάτια της. Νόμιζε ότι θα λιποθυμούσε. Προσπάθησε να κάνει ένα βήμα πίσω και τα σπασμένα γυαλιά έτριξαν κάτω απ΄τα πόδια της. Κάποιο κομμάτι γυαλί έκανε το πόδι της να ματώσει, όμως εκείνη ούτε που το κατάλαβε. Εκείνος την τράβηξε απότομα απ΄το χέρι και σχεδόν σέρνοντάς την πίσω του μπήκε στο σαλόνι. Την κάθισε στον καναπέ και την άφησε να στέκει σα μαρμαρωμένη όσο εκείνος άναβε ένα πούρο, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω της. Ένιωσε τον καπνό να τρέχει στις φλέβες του ευεργετικά, ενώ αντίθετα η Κριστίν αισθάνθηκε το στομάχι της να γυρίζει. Πετάχτηκε θυμωμένα απ΄τον καναπέ και μαζεύοντας όσο κουράγιο είχε, στάθηκε μπροστά του και του φώναξε με χείλη τρεμάμενα:
-Τι συμβαίνει επιτέλους, θα μου πεις; Γιατί αντιδράς έτσι; Το παιδί σου θα φέρω στον κόσμο, δεν σκότωσα κανέναν! Το ξέρω είναι ξαφνικό, αλλά εσύ κάνεις λες και...
- Λες και δεν είναι δικό μου;! Οι λέξεις βγήκαν απ΄τα χείλη του στάζοντας δηλητήριο κι ακούστηκαν σαν αντίλαλος, λες και το δωμάτιο ήταν άδειο. Η Κριστίν έμεινε να τον κοιτάζει χάσκοντας. Κοιτάζονταν σαν δυο ξένοι, σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ ερωτευμένοι. Η οργή στα μάτια του Κάρλος είχε δώσει τη θέση της στην ειρωνεία. Έμοιαζε με άγριο θηρίο σε ετοιμότητα. Ο σφυγμός του είχε χτυπήσει κόκκινο, ενώ η Κριστίν νόμιζε ότι θα κατέρρεε. Τον είδε να την πλησιάζει αργά και απειλητικά, την έπιασε απ΄τους ώμους κι έφερε το πρόσωπό του κοντά στο δικό της, για πρώτη φορά χωρίς σκοπό να την φιλήσει. Κοιτούσε τα μάτια της, τα χείλη της με βλέμμα ανεξιχνίαστο, δε μπορούσε να διαβάσει την έκφρασή του, όμως ένιωθε μια οργή να ξεχειλίζει από κάθε πόρο του κορμιού του. Σταμάτησε να αναπνέει κι ο πανικός της παρέλυσε τα άκρα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ έτσι. Ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος άντρας που είχε δώσει τη θέση του στον πάντα τρυφερό και ερωτευμένο Κάρλος;
- Ποιανού είναι αυτό το παιδί, Κριστίν;
Η κοπέλα ένιωσε ότι έφαγε ένα δυνατό χαστούκι και το δωμάτιο άρχισε να γυρίζει γύρω της. Δε μπορεί να το είχε ακούσει αυτό!
-Κάρλος, τρελάθηκες; Τι είναι αυτά που λες; ψέλλισε.
- Ποιανού είναι αυτό το παιδί, Κριστίν; επανέλαβε αργά, τρυπώντας με το βλέμμα του το μυαλό της. Εκείνη τινάχτηκε απότομα, ελευθερώνοντας τα χέρια της κι έκανε ένα βήμα πίσω. Το αίμα απ΄το κομμένο πόδι της είχε ήδη βάψει το λευκό χαλί. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απ΄τα μάτια της. Πώς ήταν δυνατόν να τη ρωτάει κάτι τέτοιο;
- Σε ξαναρωτάω αν τρελάθηκες! του φώναξε αυτή τη φορά. "Ποιανού θα μπορούσε να
είναι, Κάρλος; Θεέ μου, τι συζητάμε;!"
Το πρόσωπό του είχε γίνει πέτρινο και τα μάτια του έβγαζαν φωτιές απ΄το θυμό, έναν θυμό που η Κριστίν αδυνατούσε να καταλάβει, να εξηγήσει. Τον πλησίασε και πάλι με την ελπίδα να τον κάνει να λογικευτεί.
- Κάρλος, σε παρακαλώ...εξήγησέ μου τι συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνω...αντί να χαρείς, μου πετάς κατάμουτρα αυτά τα λόγια, χωρίς να...
Ο Κάρλος τη διέκοψε απότομα, σηκώνοντας το χέρι του κι η Κριστίν νόμισε προς στιγμή ότι θα τη χτυπούσε και πισωπάτησε. Εκείνος αναστέναξε βαριά κι όταν μίλησε η φωνή του ακούστηκε ακόμα πιο βραχνή απ΄ό,τι ήταν και...ραγισμένη. Ακούστηκε σαν ξεκούρδιστο γραμμόφωνο, ένα κουβάρι από νότες, σαν άναρχη μελωδία που κάποιος άσχετος με τη μουσική είχε αραδιάσει σ΄ένα πεντάγραμμο. Η φράση που ξεστόμισε έκανε την Κριστίν να σωριαστεί στον καναπέ. Ήταν σα να έπεσε κεραυνός στο διαμέρισμα, όλα γύρω τους έγιναν χίλια κομμάτια, φώτα και σκοτάδι έγιναν ένα και μια αλήθεια σήκωσε ανάμεσά τους ένα τείχος, που άφησε τον καθένα τους μόνο του απέναντι στην δική του αλήθεια, τα δικά του μυστικά και ψέμματα, τις δικές του ενοχές.
- Αυτό το παιδί δεν είναι δικό μου, Κριστίν, απλά γιατί...δεν μπόρεσα ούτε θα μπορέσω ποτέ να κάνω παιδιά.