Ting ting ting
Ik keek op naar de klok en zag dat het lunchpauze was. Ik was erg blij, want ik had honger. Ik ruimde mijn boeken op en wachtte buiten het lokaal op mijn vriendinnen. Rapunzel had altijd de hele inhoud van haar tas op de tafel gelegd en was erg langzaam. Merida was erg ongeduldig, maar het lukte haar wel altijd om op Rapunzel te blijven wachten. Toen Rapunzel eindelijk klaar was liepen we praatend naar de aula, maar net toen we op onze vaste plek wilden gaan zitten rende Flynn naar ons toe. Ik zag Rapunzel raar naar hem kijken. Ze vond het raar, maar ik wist dat er iets was tussen die twee. Dat had ik ook gedacht van Merida en Hiccup, maar hij had al na een week verkering met Astrid, de badgirl van de school. Flynn keek me geschokt aan.
"Elsa. Anna! Plein" Riep hij hijgend. Dat waren de enige woorden die ik nodig had om op te springen en naar het plein te rennen. Toen ik daar kwam zag ik een zwartgeklede jongen die bedreigend naar Anna zat te kijken. Ik kende hem niet, maar ik wist dat hij niks goeds im gedachten had.
"Oh my god. Dat is die nieuwe jongen die gisteren in gekomen." Zei Merida.
"Wie is hij?" Vroeg ik.
"Volgens mij heet hij Mitch of zo."
"Ja. Mitch is zijn naam." Zei Lilly die opeens achter me stond. Zij was altijd zo stil en kon heel goed anderen laten schrikken.
"Wat moet hij met Anna?" Vroeg ik kwaad.
"Hij had haar uitgevraagd, maar zij had geweigerd. Denk ik." Zei Rapunzel. Opeens zag ik wat glinsteren in Mitch' hand en ik herkende dat snel als en mes. Ik liet alle remmen los en rende op hem af. Hij haalde uit naar Anna, maar ik stopte hem voordat hij haar kon raken.
"What the?" Zei hij verbaast.
"Niemand komt aan mijn zusje!" Riep ik keihard. Ik begon hem te slaan en al snel liet hij het mes vallen, maar hij gooide mij op de grond. Ik raakte de muur met mijn hoofd en het lukte me niet om op te staan. Iedereen keek naar ons, maar niemand deed iets. Ze waren allemaal te bang. Mitch pakte het mes weer op en liep snel naar me toe. Toen hij me wilde steken sprong Anna voor me. Ik deed mijn ogen dicht en wachtte, maar er gebeurde niks. Ik deed mijn ogen weer open en ik zag dat Jack Mitch opzij had geduwd. Ik zag hoe Jack Mitch aan het slaan was en hoe er een leraar het schoolgebouw uitkwam. Hij pakte Jack bij zijn trui vast en trok hem zo van Mitch af. Hij keek heel boos en begon te schreeuwen.
"Wat denk je wel dat je aan het doen bent?! Gewoon een onschuldige leerling in elkaar slaan?! Je zou van school gegooid moeten worden!"
"Maar meneer....." Probeerde Jack.
"Niks maar meneer. Jij gaat nu naar de rector en die stuurt je zeker weten van school af!" Ik keek naar Mitch en zag hem kwaadaardig glimlachen.
"Maar meneer, hij......" probeerde ik. Ik kwam niet heel ver in mijn zin, want tegen een muur aangegooid worden doet nest veel pijn.
"Oh, mevrouw Arendelle. Heb jij dit ook gedaan?!" Riep de leraar.
"Nee, nee. Het was, het was Mitch." Zei ik hakkelend.
"Mitch had een mes en Jack duwde hem weg voordat hij Elsa kon steken." Zei Anna.
"Is dit waar?" Vroeg de leraar aan alle anderen die op het plein stonden. Iedereen knikte en zei ja. De leraar zette Jack weer neer en keerde zich maar Mitch. Mitch keek heel onschuldig naar de leraar, maar dat ging hem niet redden. De leraar keek even om Mitch heen en zag al snel het mes. Hij pakte het en stak het in zijn zak. Zwijgend pakte hij Mitch' oor en trok hem mee naar binnen. Even later kwam een andere leraar naar buiten en hielp me overeind.
"Anna, breng jij je zus maar mee naar huis. Ik zal zorgen dat je niet ongeoorloofd absent komt te staan."
"Natuurlijk meneer." Zei Anna en ze hielp me overeind. Het lukte me niet om te fietsen dus gingen we lopen. Ik steunde op Anna. Pas toen we een stukje hadden gelopen zei ik wat.
"Sprong je nou voor me?" Vroeg ik, met moeite.
"Ja." Zei Anna simpel.
"Maar als Jack er niet was geweest had Mitch jou gestoken."
"Maar als ik en Jack niks hadden gedaan was je waarschijnlijk dood geweest."
"Maar als Mitch jou had gestoken was jij dood geweest. Wilde jij je echt opofferen voor mij?"
"Natuurlijk. Ik hou van je." Ik stopte met lopen en knuffelde Anna stevig. We lieten even later weer los en liepen verder naar huis. We zeiden helemaal niks, maar ik dacht de hele tijd aan Mitch. Wie dat was en waarom hij Anna had aangevallen. Ik wist het niet, maar er was iets niet pluis. Ik kon er maar niet uitkomen en begon weer op te letten waar we aan het lopen waren. Anna leek ook helemaal in gedachten te zitten. We staken langzaam een drukke weg over. Uit mijn ooghoek zag ik een auto aankomen die Anna zou gaan raken. Ik trok haar naar achteren en viel zo achterover. Anna ontwaakte uit haar trance en liep naar me toe. Ik zag heel wazig en ik voelde dat het niet goed ging. Anna zag dat ook en probeerde me omhoog te trekken, dat lukte haar niet goed. Anna probeerde een auto te laten stoppen om hulp te vragen, maar de autobestuurder had dat te laat door en raakte Anna. Ze viel achterover op haar elleboog en ik kroop naar haar toe. Ze was nog wakker en het leek oké te gaan. De bestuurder stapte uit de auto en begon zich te verontschuldigen. Maar alles werd waziger en toen opeens werd alles zwart.
"Wat is er gebeurt dokter? Gaat het nu goed met ze?"
"Het is oké, Anna heeft haar elleboog gebroken en ligt alleen maar te rusten. Elsa is een andere verhaal. Ze heeft een hersenschudding en een gat in haar hoofd. Ze ligt niet in een coma, maar ze is niet bij bewustzijn. Soms wel eventjes, maar nooit heel lang."
Ik viel weer weg.
"Elsa, het spijt me zo. Ik had op je moeten passen. Deze wereld is te gevaarlijk voor jou en Anna. Maar ik beloof je dat Mitch je niet meer lastig gaat vallen."
Ik viel weer weg.
"Elsa? Elsa? Elsa? Wordt nou toch wakker! Ik weet dat je er bent. Waarom word je toch niet wakker? Het is allemaal mijn schuld."
Ik viel weer weg.
Ik werd weer wakker en probeerde mijn armen op te tillen.
"Dokter! Er gebeurt iets met Elsa! Ze beweegt!" Ik schrok me rot. Ik hoorde voetstappen snel mijn kant op komen. Ik probeerde mijn ogen open te doen, maar het lukte niet. En voor ik het wist viel ik weer weg.
"Elsa? Kun je me horen? Ik ben het, Anna. Ik heb je nodig. Ik kan niet jou ook verliezen. En je mist zo veel. Ik mis je zo veel. Please kom terug." Ik probeerde weer mijn ogen open te doen, maar weer lukte het me niet. Ik voelde dat Anna mijn hand vasthield. Ik kneep zachtjes in haar hand.
"Elsa? Ben je daar? Elsa, ben je wakker?" Vroeg Elsa ongelovig. Langzaam knikte ik. Het koste me veel moeite en het deed pijn, maar het was het waard.
"Elsa, kun je je ogen open doen? Kun je praten." Vroeg Anna. Ik probeerde te praten en dat lukte een beetje.
"Nee." Fluisterde ik langzaam.
"Oh, ik ga een dokter halen." Ik kneep in Anna'a hand om te laten weten dat ik niet wilde dat ze wegging, maar ze trok zich los.
"Ik ben zo terug. Dit is echt het beste." En ik hoorde Anna langzaam de kamer verlaten. Even later hoorde ik voetstappen terug komen.
"Ik zie geen verandering hoor meisje. Ik denk dat je je gewoon dingen verbeeld." Hoorde ik een man zeggen.
"Nee. Ik. Ben. Wakker." Zei ik. Het lukte me niet om heel hard te praten, maar ik wist wel bijna zeker dat de dokter me had gehoord.
"Oh, oh. Dat veranderd de zaak. Je moet niet te veel praten Elsa. Ik moet even wat dingen checken." Ik zuchtte even en liet de dokter doen wat hij moest doen.
"Kun je je ogen open doen?" Vroeg de dokter na een tijdje.
"Nee." Zei ik langzaam. De dokter maakte even een geluidje en ging weer verder met verschillende dingen. Op een gegeven moment opende hij mijn ogen en scheen een lampje in mijn gezicht. Ik zag heel wazig, ik zag bijna niks. Ik hoorde de dokter weer een geluidje maken.
"Wat is er?" Vroeg Anna.
"De ogen zijn niet beschadigt, maar het duurt nog wel even voordat ze haar ogen zelf open kan doen. En wanneer dat lukt duurt het nog een dag of twee voordat ze weer normaal kan zien." Vertelde de dokter. Anna zei niks en ik wist bijna zeker dat ze knikte. Ik zuchtte even.
"Ga nu maar weer slapen, Elsa. En jij, ga naar huis. Vertel je voogd hoe het met Elsa is en kom morgen maar weer terug." Zei de dokter. Ik hoorde hoe Anna dichterbij kwam en ik voelde hoe ze me kuste op mijn voorhoofd. Ik luisterde nog even hoe Anna en de dokter de kamer verlieten en toen viel ik in slaap.
Een zanderig gevoel op mijn ogen en voorhoofd.
"Dit zou het moeten doen. Ze is weer beter voordat je het weet, maar dit is zeker weten niet zijn laatste poging."
"Laten we hopen dat we het de volgende keer ook kunnen helpen." Een vaag magisch geluid.
"Je hebt gelijk. We moeten gaan. Snel."
Ik schoot omhoog. Ik keek om me heen. Ik lag gelukkig nog in het ziekenhuis. Maar ik kon zien! Ik was beter, denk ik. Ik keek weer om me heen en zag dat het nacht was. Ik ging weer liggen en sloot mijn ogen.
"Hoe weten we of ze wakker is?"
"Ze kan wel praten en bewegen, maar haar ogen zijn niet helemaal oké. Dus we moeten het gewoon vragen."
"Elsa? Ben je wakker?" Langzaam deed ik mijn ogen open en ik zag Anna en Kai.
"Je kunt je ogen open doen! Je wordt beter!" Riep Anna blij.
"Elsa, gelukkig. Ik ga even de dokter halen." Zei Kai en hij verliet de kamer.
"Elsa. Jij hebt me gered. Jij trok me uit de weg van de auto en daarom lig jij hier. En ik heb alleen pijn aan mijn arm, maar jij hebt het veel erger." Zei Anna met tranen in haar ogen. Ik keek naar haar arm en zag verband en een mitella.
"Het geeft niet. Net als jij zou ik me ook opofferen voor jou. Zussen voor altijd." Zei ik met wat moeite. Anna keek me aan en ze knuffelde me. De tranen prikten in mijn ogen en ik wist dat het ook zo was bij Anna. Ik hoorde voetstappen en ik keek naar de deuropening. Daar stond Kai met een dokter.
"Je hebt gelijk. Meisje, ga even uit de weg. Ik moet bij mijn patiënt." Zei de dokter. Anna liet me los en keek hem boos aan. De dokter trok zich daar niks van aan en liep naar me toe. Hij bekeek allerlei apparatuur en daarna naar mij. Ik moest allerlei dingen doen en de dokter was verbijsterd.
"Ik dacht niet dat je zo snel zou genezen. Dit is echt uiterst vreemd. Met dit tempo mag je binnen een paar dagen naar huis." Zei de dokter nadat hij klaar was. Ik keek Anna blij aan en ze keek blijer terug. De dokter liep met Kai de gang op, waarschijnlijk om dingen te bespreken. Anna knuffelde me weer. Ik moest lachen.
"Je hebt wat zand op je gezicht." Zei Anna opeens. Ik voelde bij de plek die ze aanwees en vond inderdaad zand. Al leek het niet gewoon zand. Maar voordat ik het echt goed kon bekijken waaide het weg. Ik haalde mijn schouders op en Anna knuffelde me weer.
Na een paar dagen mocht ik weer naar huis en een week daarna was ik helemaal genezen. Het bleek dat ik twee en een halve week in het ziekenhuis had gelegen. Wat weinig was voor iemand met mijn klachten. Ik had niet veel gemist gelukkig en toen ik weer naar school kwam was alles weer normaal. Behalve dat ik en Anna nu een soort van beroemd waren.