Pagkatapos ng dalawang linggo na pagkakasakit ay balik na naman ako sa dati kong routine. Nasanay na ako sa yoyo lifestyle ko ever since I got sick but Warayne is still clueless about what's going on with me but I spend more time with him now when I am away from work though hindi pa rin ako hinihiwalayan sa trabaho ng aking kaibigan. He is always in my office.
I know he is just concerned about my health kaya hinahayaan ko nalang siya na laging nakabantay sa trabaho sa akin but I am more concerned about him tungkol sa kanila ni Camille. Hindi niya puwedeng hayaan na isipin nalang ni Camille na totoo nga ang hinala niya. He needs to do something about it.
"Okay, Ate. See you!" Masayang paalam ko bago patayin ang tawag.
"Sama naman ako diyan. Na-miss ko na si Ate Serene."
I stuck my tongue out to my friend pagkatapos ng tawag ni Ate Serene sa akin. Niyaya niya ako na bumisita sa kanilang bahay bukas. Hindi kasi ako nakapunta noong Linggo sa kanila and she misses me already.
"Osige na nga." Suko ko at lumapad naman ang ngiti niya. "Pero sama mo si Camille." Pilya kong ngiti.
His nose flared in irritation at natawa lang ako sa kanyang reaksiyon. He is easy to read or talagang kilala ko lang siya. Pag nag-away talaga sila ni Camille ay nagtatagal ng ilang araw. Lagi ko naman siyang kinukulit na makipagbati na pero matigas daw kasi ulo ni Camille. Hindi ko nalang siya kinontra at sinabi na siya ang matigas ang ulo sa kanilang dalawa.
"Puntahan mo na kasi, bug. Tapos huwag mong iwan hangga't hindi kayo maayos, tapos yayain mo na lumabas. Sasama ako at yayayain ko rin si Warayne para masaya. Siguro naman hindi na siya magseselos kapag nakita na niyang may kasama ako." Pilit ko.
He just made a sound that is like a yes pero labas sa ilong kaya nangiti nalang ako na naiiling. Whatever. Ang gulo nila.
Umalis lang siya sa opisina ko pagkatapos namin na kumain ng lunch dahil may meeting siya at nagtagal hanggang sa uwian na. Hindi naman siya nagsabi kung babalik siya but he always does at lagi niya akong hinahatid sa parking lot pero hindi ko naman na siya balak hintayin pa gayong oras na at pagkatapos ng gawain kong ito ay aalis na rin ako.
"You're still here?"
Napaangat ako ng tingin mula sa aking laptop at nakita ang aking kaibigan na papasok sa aking opisina. Binalik ko sa aking laptop ang aking tingin to look at the time, it's almost 6 at hindi ko na namalayan na oras na pala.
I put my laptop on sleep mode then started to fix my table and the things I will bring at home para makauwi na. I can't work too much or I'll suffer the next day with my health.
Nilabas ko ang phone ko nang makatayo para sana i-text si Warayne. I always update him kapag pauwi na ako para hindi siya mag-worry at sakto naman na palabas na kami ni Lloyd ng opisina ay biglang nag-ring pa ang landline ko.
No one would really call my landline directly if it wasn't that important and only Christine transfer business calls or other personal matters to me pero maaga na siyang nagpaalam kanina kaya bumalik ako sa aking lamesa para sagutin iyon.
"Ace Lopéz."
"Good evening, Ma'am. I would just like to let you know po na umakyat po diyan sa floor niyo si Mr. Saavedra."
Pagsabi niya nun ay narinig ko na rin ang boses ni Warayne sa labas ng nakabukas kong opisina at pagsilip ko roon ay nakita ko siya sa may pintuan kausap si Lloyd kaya nagpaalam na ako sa aking kausap para puntahan siya.
Palapit pa lang ako sa kanya ay nginitian ko na kaagad siya nang mapatingin siya sa akin at nilagpasan si Lloyd para yakapin siya bilang aking pagbati at siya naman ay humalik sa aking ulo habang nakapalupot na rin ang kanyang mga kamay sa aking katawan.
"Nakakainggit 'di ba?" Asar ko kay Lloyd.
He reached for my face and attempted to pinch my nose pero hindi niya nagawa dahil mabilis kong sinubsob sa dibdib ni Warayne ang aking mukha. My safe haven.
"Bati na kasi kayo and go to her, bug." I murmured on Warayne's chest.
"I bought food." Warayne said when my friend didn't answer.
Agad kong inalis ang aking mukha sa kanyang dibdib at tumingin sa kanyang mukha, then to his hand. Ngayon ko lang napansin ang hawak niyang paper bags. He did bought foods.
"How did you know I'm still here?" I asked.
"I called your secretary but she didn't answer so I called the front desk instead and asked if you have left the building already. Plus, you haven't answered my text yet so I assume you are still here working. Buti inabutan pa kita. I just received your text when I parked my car on the side." He smiled then looked at Lloyd. "Join us."
Hinawakan ko sa braso si Warayne at hinila papasok sa aking opisina. "Huwag mo na yayain 'yan, pupunta pa siya kay Camille." Malakas kong sabi na siguradong maririnig ng aking kaibigan.
"Yeah. Whatever, bee." Sagot niya saka nagpaalam na sa amin na mauna na.
Tinawag pa ulit siya ni Warayne para saluhan kami pero hindi na siya nagpapilit pa at tuluyan ng umalis pero hiniritan ko pa bago siya makaalis ng tuluyan.
After their run-over at the condo ay naging maayos naman na sila pagkatapos at hindi naman nagkaka-ilangan whenever they see each other. I'm super grateful that Warayne didn't hold grudge about his jealously to my friend and that he is so understanding about everything. Kita naman niya kung paano ko siya itrato compare to my friend. There is a big difference.
Habang kumakain kami ay nabanggit ko na rin sa kanya ang pag-imbita sa akin ni Ate Serene sa kanilang bahay sa darating na Linggo. Isasama ko sana siya since magkaibigan naman sila ni Kuya Dex pero nasabi niya na tinawagan na siya ni Kuya Dex tungkol doon kaya napag-usapan namin na sabay nalang na magpunta roon pagkatapos namin na mag-gym sa umaga.
Ate Serene said na wala naman silang ibang bisita kung hindi kaming dalawa kaya hindi na kami nag-abala pa ni Warayne na mag-ayos at magdala ng extrang medyo pormal na damit.
Pagkatapos maligo sa gym, suot lamang ang aking black Adidas track pants and white shirt ay dimiretso na kami kaagad sa bahay nila Ate Serene. Kahit si Warayne ay naka-simpleng shorts at plain black shirt lang. A very comfortable clothes that I am very used to wearing every day.
Ilang beses na akong nakapunta sa bahay nila Ate Serene pero hindi pa rin ako nagsasawa sa kanilang view. Ang ganda ng pagkakagawa ng kanilang bahay at napaka-relaxing ng dating with the sloping garden that flows down toward the border of the tree filled park.
Ipinarada ni Warayne ang kanyang sasakyan sa garage unit kung saan kami inassist ng isang guard nila Ate then we walked on a pathway of stone slabs and gravel that provides a meandering safe passage from the top to bottom of the grassy slope papunta sa kabilang wing kung saan ang main house.
Sinalubong kami ni Kuya Dex at ni Ate Serene sa pintuan papasok ng kanilang bahay at pareho ko silang binigyan ng mahigpit na yakap saka ako feel at home na dumiretso sa kanilang living room na nilagpasan ang cool, massive arch wine holder that accentuates the entrance.
"Sorry we didn't bought anything. We only brought ourselves." Ngiti ko pagkaupo ko sa nag-iisang bright red accent chair that is settled beside an arc floor lamp sa kanilang sala.
"Because we are really excited to have a tour in your house now that it's all done." Dagdag ni Warayne na naupo sa sofa kaharap ng aking inupuan.
Natapos na rin ang polishing sa buong lugar at kami ni Warayne ang makaka-una sa tour. Their house is so beautiful. A modern home design that maximize the garden area at the front. The interior is light and neautral na may kaunting contrast, and a subtle beige with pale floor tiles.
Hindi naman nila kami binigo at tinour nila kami sa maganda nilang bahay starting at the ground floor at the hall going to the study room, back to the living room, into the kitchen, dining room, their wine cellar, and private bar where Kuya Dex mixes drinks. Sa itaas naman ay ang mga bedrooms with private bathrooms and closets, and the indoor swimming pool.
After the tour in their main house, we all went straight to the dining room to eat lunch. Of course they have a cook and a few maids assisted in the preparation. Then we stayed at the living room chatting over anything and everything the whole afternoon until before dinner.
Light nalang ang kinain namin ni Ate Serene saka siya nagyaya na magpunta sa terrace na konektado sa kanilang pool.
I pulled back the glass door going to the wide open terrace area and sat at the lounge chair, then leaned back comfortably while looking at the landscape in front.
This is so good.
"Wine for the ladies."
Inabutan kami ng isang tall glass of red wine ni Kuya Dex and I smiled appreciatively at him. Sinundan ko pa siya ng tingin na nagpunta sa bandang dulo kung saan sila nakatayo ni Warayne, facing the greenery space below.
"Hindi siya kakainin ng terrace, Ace. Huwag masyadong titigan." Asar ni Ate Serene sa akin.
I bashfully turned my head back to her and sipped on the wine that Kuya Dex gave me para mawala kahit papaano ang aking hiya.
"So... How is your publishing?" Medyo hesitant pa na tanong ni Ate Serene.
Sumagot ako ng totoo sa kanya at sinabi ang hindi magandang kalagayan ng Simplicite. I'm trying to spare it but so far, medyo malabo pa at ang dami pang kailangang gawin. It's not moving forward like how I envisioned it.
Lahat naman sila ay nag-offer ng tulong and I'm thankful for it pero kaya ko pa naman ayusin ang problema. I just need more time and sana ay makaya ko nga but it's so stressful.
After a few more wine drinking and catching up, niyaya ko na si Warayne na umuwi since gabi na rin at lahat kami ay may trabaho pa kinabukasan.
"Kuya Dex..." Tawag ko and wiggled my eyebrows at him playfully na ikinatawa niya.
"I'm trying my very best here." Ngiti niya and tapped his chest twice.
Si Ate Serene naman ay nagtaas lang ng kanyang kilay at nilipat-lipat ang tingin sa aming dalawa pero wala akong sinabi sa kanya at hinalikan nalang siya sa pisngi bago sumakay sa loob ng kotse ni Warayne.
Pagdating naman sa condo ay agad akong naghilamos at nagpahinga. Hindi ako nakaidlip ng hapon kaya parang pagod ako at maghapon pa kami ni Warayne sa labas.
Ngumiwi ako nang magising sa umaga. Napahawak pa ako sa aking leeg dahil parang may masakit banda roon. It's tolerable pero parang kumikirot-kirot iyon kaya hindi ko mabalewala. I'm used to having flu and feeling weak at times but this is new so I am really bothered.
Tinawagan ko kaagad si Dr. Prieto para sabihin sa kanya ang nararamdaman ko and he asked me sa mga ginawa at pagkain na nakain ko kahapon saka ko naalala ang wine.
He explained to me that my swollen lymph nodes doesn't usually hurt but it may become painful after drinking alcohol. Hindi naman kasi ako palainom kaya hindi ko na iyon naalalang maitanong noon sa kanya. Nawala naman sa isip ko kagabi because it just so inviting to have some wine while lounging at the terrace. It's relaxingly good to say no.
Buti nalang ay wala namang masyadong effect iyon other than painful lymph nodes na tolerable naman kaya itinuloy ko na ang aking routine for the day.
As usual, nauuna lagi sa akin si Lloyd sa loob ng aking opisina. I want to badly kick him out dahil nag-camp out na talaga siya gayong may sarili naman siyang opisina that is just a floor away from mine. Wala rin siyang pakialam kung ano man ang naririnig namin na sabi-sabi tungkol sa aming dalawa dahil sa ginagawa niyang pagtambay sa aking opisina na noon ay hindi naman niya ginagawa. What is more causing that kind of rumor in here ay dahil ang blinds sa aking opisina ay lagi ng nakababa.
And since hindi ko naman siya mapigilan sa gusto niyang gawin ay nilubos ko na ang pagtambay niya sa aking opisina at kinausap siya tungkol sa plano na aking naiisip para sa Simplicité.
For 2 months, iyon ang inasikaso namin ni Lloyd above others but we still look out sa mga issues na lalabas every month. Of course, I want to make Simplicité stand out again kaya importante ang ginagawa naming ni Lloyd na trabaho. Kahit hindi ko naman maantabayan hanggang huli, gusto ko pa rin sana na makita itong lumago o maiwan man lang na maayos.
"So, anong plano natin sa birthday mo, bee?"
Ilang araw na akong kinukulit ng aking kaibigan sa plano ko para sa aking kaarawan pero lagi naman akong walang plano and usually, I just had dinner with my Ates. Sinorpresa naman ako ni Warayne dito sa opisina noong isang taon at ngayon ay wala pa kaming napag-uusapan na kahit anong lakad at mas focus ako sa Simplicité.
"Treat mo. Dinner tayo?" Kulit niya pa.
"Baka kasama ko sila Ate ng dinner. Wala pa kasi talaga akong plano, bug. Bakit ba ang kulit mo? Ikaw may birthday?"
"It's your 26th birthday. Siyempre kailangang i-celebrate iyon. 'Di ba?"
I paused from reading the magazine and slowly look at him. I saw the panic in his eyes and he was quick to change his line and be defensive.
"What I mean is..... You... Uh.." Tumikhim siya saka humarap ng maayos sa akin. "We always go out the day before my birthday kaya dapat ganoon din sa'yo. No excuses."
I blinked once, twice, then I smiled at him. He didn't need to act like it's a sensitive topic to me lalo na at kami lang naman ang tao rito sa aking opisina. He knows and I have nothing to hide from him. Alam niyang matagal na ang tatlong taon sa akin and celebrating birthdays are indeed a day to celebrate.
I'm very much aware of my illness. Every day, iyon ang unang pumapasok sa aking isip pagka-gising pa lang sa umaga and it reminds me to always treat each day like it's my last because we'll never know what comes next or if there is a next.
"Your treat then." Ngiti ko at nawala naman ang pangamba sa kanyang mga mata at nakangiti na ng maayos sa akin.
"Oh shit!"
"Don't curse!!" I reprimand sabay hagis ng ballpen sa kanya. "What a dirty mouth you have, bug."
He showed me his phone at nakita ko sa screen ang picture ni Camille, calling him. Tinaasan ko lang siya ng kilay na nagtatanong kung ano naman ang ibig sabihin niyon at kung bakit pinapakita niya pa sa akin. Kung bakit hindi niya nalang kasi sagutin.
"I forgot that we have a date the day before your birthday." Sagot niya sabay taas ng isang daliri niya sa akin at sinagot ang tawag ni Camille.
I left my office para makausap niya ng maayos ang kanyang girlfriend and roam around the building instead, greeting those employees who pass by me or iyong mga nasa kanilang mga lugar na mapapangiti sa akin.
Ang daming nagtatrabaho at umaasa sa akin. I couldn't let them down and more so, to let go of my baby. Simplicité is important to me. I have to do something and fast so I can save my employees and my publishing.
Nagbuntong hininga ako pagbalik sa aking opisina at nakiita si Lloyd na mapagtakang tumingin sa akin. Mukhang tapos na sila mag-usap ni Camille at aligaga na naman na wala ako sa kanyang paningin.
"Okay lang sa ibang araw nalang, bug. Go with Camille and don't you dare cancel on her. Ang dami mo ng kasalanan sa kanya." Sabi ko nang maupo sa maliit kong pink na sofa sa gilid.
"Yes, Ma'am." Sagot niya na ikinangiti ko.
Kahit papaano ay naayos na niya ang gusot nila ni Camille at hindi na niya tinatakasan ang girlfriend niya para sa akin. Hinahayaan ko siya dito sa opisina pero hindi ko talaga siya tinitigilan na sabihan kapag pati sa date nila ay ako ang i-dadahilan niya para agad silang umuwi o hindi siya makapunta. He just can't lie to Camille na ako ang pupuntahan o kasama niya yet he omits the real reason and it's making me guilty.
The day before my birthday ay inisip ko pa rin kung ano ang puwede kong gawin sa aking kaarawan. Maybe I can just invite them here where I am comfortable to stay in and ordered food for us all, or I can ask Warayne to make a reservation for me at one of the restaurants in one of his hotels for dinner.
Simple lang naman ang gusto kong gawin. Kumain at kumain ng madaming matamis kasama ang pamilya ko. Masaya na ako roon. Birthdays are to celebrate pero araw-araw is already a celebration for me.
Since Warayne is working on a Saturday and Lloyd has a date, I thought about going out to buy myself something for my birthday. Hindi rin madalas na mag-splurge ako para sa sarili ko and I think this calls for that time. A me-time alone and to kill boredom, ayoko naman na magtrabaho when I am not in my office.
Iba na ngayon. Kunga dati-rati ay magta-trabaho lang ako sa condo maghapon, ngayon ay kailangan ko rin na may ibang gawin. Sayang ang oras kung isang bagay lang ang pagkaka-abalahan ko sa buong araw.
I stopped just outside my walk-in closet after dressing up when I felt the ground shook, then I suddenly felt light headed.
Alam ko na ang kasunod niyon kaya pinilit ko na maglakad hanggang sa malapit na lamesa kung nasaan ang aking bag at kinuha sa loob niyon ang aking cellphone.
I tried to fight my consciousness hanggang sa mapunta ako sa aking call log para mas mabilis. Lloyd is on top of the list dahil kaka-text ko lang sa kanya at agad ko siyang tinawagan. I waited for him to answer my call while I tried to stay standing on my two feet kahit parang feel ko ay hindi na ako nakatapak sa floor.
"Bug... Condo... Help...."
My vision got darker and darker until I couldn't let my eyes open for longer. Darkness consumed me and I couldn't do anything to fight it so I just let it eat me.
My eyes fluttered open and I saw a lot of faces looking down at me. It's all blurred and no one seems to be familiar to me but they are fussing over me. I even heard one person call me by my name and asked if I can stay awake pero hindi ko kinaya at napikit din ako kaagad.
Nagigising-gising ako pero wala akong lakas para buksan ang aking mga mata. May mga naririnig lang akong nagsasalita in those intervals pero hindi ko mawari kung ano at kung sino ang mga iyon. I felt groggy like I'm on high.
I need Dr. Prieto. Is my friend around? They know what to do with me. I have to tell these people who keeps on talking.
I want to talk and tell them what is it that I needed pero mas malakas ang antok na nararamdaman ko kaya kahit saglit lang ay matutulog na muna ako. I think it can wait.
After I don't know how long, unti-unting nagising ang utak ko but I remained my eyes shut, then I sensed someone on my side holding my hand tightly.
I forced my eyes to open kahit kaunti lang. I want to see who is that someone giving me comfort and strength. I want to say thank you for staying with me pero wala talaga akong lakas and sleep keeps on pulling me back, like it's lulling me to stay asleep and I couldn't say no to it.
A man... A man is holding me. I saw him on the side, head on the bed while holding my hand. Is he crying? Dad? Where is Mom?
Am I dreaming? Am I in Heaven?
"Rest."
As I heard him say that in a very comforting tone, it's like a magic word that sent me to a complete, deep sleep like I haven't any of that this past few months.
Binuksan ko kaagad ang aking mga mata pero agad ko rin na sinara as I felt how my head hurts. I curled myself into a ball and groaned. Naramdaman ko nalang na may humawak sa aking braso saka hinagod ang aking likod ng dahan-dahan.
"It's okay. You're okay."
I turned my body to that voice and slowly opened my eyes to see him. A worried but assuring eyes greeted me.
"Bug." I sighed in relief.
He came. He rescued me. I couldn't thank him enough.
"I'm sorry." I murmured as tears prickled my eyes.
Hindi nawala sa paningin ko ang ayos niya at naalala ko kaagad na may lakad sila ni Camille ngayon. Naistorbo ko na naman sila. Of course, he lied to Camille again because he promised me to not tell anyone about my illness pero wala nalang talaga akong ibang mahingan ng tulong sa oras na iyon.
Pati tuloy siya nadadamay ko and this is why I don't want him to know. Not when something great is finally happening to him and I am ruining it for him.
"Don't worry about it. Ang importante okay ka. Want something?"
He helped me up in a sitting position and I asked him immediately what happened after I called him.
Nagpa-sorry ulit ako nang mabanggit niya ang date nila ni Camille na madali naman niyang dinismiss. He said he went to Westwinds and called for an emergency na umakyat sa aking unit at dinala ako kaagd sa ospital.
Tinawagan na rin niya si Dr. Prieto nun na sinalubong kami sa emergency hanggang sa dinala ako rito sa aking usual na kuwarto.
"I stayed with you the entire time that you were out, I held your hand and I squeezed it every after few minutes for you to know that someone is here waiting for you to wake up." He smiled comfortingly at me. "You feel okay now?"
I squeezed his hand in return. "Thank you, bug."
I couldn't thank him enough and I thank God for giving me Lloyd. A friend I couldn't ask for more.