December 25, 2014
Maaga akong pumunta ngayon sa park upang hintayin ang pagdating niya. Hawak-hawak ko ang regalong ibibigay ko sa kaniya dahil special day niya ngayon.
Naghintay ako ng ilang oras pero hindi pa rin siya dumadating. I checked the time. Six p.m. na pala. Baka hindi na siya susulpot kasi maglilimang oras na akong nag-aabang sa kaniya. Nilalamok na rin ako sa kakahintay.
Kahit na medyo nagdadalawang isip na ako ngayon ay minabuti ko pa ring maghintay at hindi mawalan ng pag-asa. Winili ko nalang ang aking sarili sa pamamagitan ng paglilibot sa paligid. Kahit saang dako nitong parke ay nagkakasiyahan ang mga tao. Ang mga ilaw na nakasabit sa mga puno ay pinalitan din ng mga christmas lights at umiilaw na mga parol. Ang sigla ng kapiligiran at sana'y ako rin.
May bigla akong naisip. Puntahan ko kaya siya sa kanila? Pero paano? Hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung saan siya nakatira. Napabuntong-hininga nalang ako. Badtrip naman oh kahit pasko.
I frowned in frustration as I realized that I'm waiting for my boyfriend here for five hours. I feel so helpless and tired.
Napagdesisyunan ko nalang muna na umalis sa lugar at tumungo sa sementeryo sapagkat walking distance lang naman ito. Bibisitahin ko muna si lolo.
Kaunti lang ang tao ngayon dito sa sementeryo. Patuloy akong naglakad hanggang sa malapit na ako sa puntod ni grandlo. Napahinto ako saglit at hindi muna ipinagpatuloy ang paglapit nang may mapansin ako sa mismong kinalalagyan ng puntod niya. May pigurang nakatayo roon.
I blink my eyes couple of times before taking a closer look sa taong nakaputi...
Oh my.
Nanlaki ang mga mata ko. Kinabahan ako na ewan dahil nalaman ko kung sino ang nakatayo roon.
"G-Grandlo???" Napatakip ako ng bibig dahil sa gulat.
Kahit hindi pa rin ako makapinawala sa nakikita ko ngayon ay lumapit pa rin ako sa kaniya.
"Kristy... apo", hinarap niya ako.
Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan sapagkat napansin at kinakausap niya ako.
"Lo..." mahina kong sambit tapos pumatak nalang ang aking mga luha. Na-miss ko kasi siya. Sana nandito rin si grandla upang makita man lang niya ang kaniyang minamahal. Gusto kong ipaalam kay grandlo na mahal na mahal siya ng kaniyang asawa at kung na-miss ko siya ay mas na-miss siya ni grandla.
"Apo, aalis na si grandlo." Malumanay niyang sabi. "Ayaw ug kalimti nga gihigugma ko kamo tanan. Igna imong lola nga maghulat ko sa iya..." [Huwag niyong kalilimutan na mahal ko kayong lahat. Sabihin mo sa lola mo na maghihintay ako sa kaniya...]
Napakapayapa ng ngiti niya. Ang swerte ko sapagkat nakausap ko pa siya ngayon and maybe this is the last.
After hearing his words, he slowly disappeared right in front of me...
🔹🔸🔹🔸🔹
Babalik na sana ako sa parke upang mag-antay ulit kay JC pero nahagilap ko na naman ang mausoleum kung saan nakalibing ang dalawang Castillas. Pumasok ako sa loob dahil nakabukas naman ang pinto. Tahimik lang ang galaw ko.
May narinig akong nagsasalita kaya agad akong nagtago sa sulok. Dahil sa kuryosidad, hinanap ko ang pinanggalingan ng boses at may tao nga. Nakaharap ang lalaki sa tapat ng lapida nung Jeff at nakatalikod siya sa akin.
Hinaplos niya ang lapida nito at pinakinggan ko ang mga sinasabi niya.
Sorry if I'll eavesdrop. I just feel the urge to feed my curiosity.
"Paano ba 'yan, hiwalay na tayo"
Huh? Bading ba siya? Nagpatuloy nalang ako sa paglalaan ng taenga.
"Happy birthday sa atin", mahina niyang sabi.
Wow, meant to be. Magkabirthday pa sila.
Dumako naman siya sa kabilang lapida at hinaplos ang picture frame nung Jela. "Hi Jela, happy birthday to you!" Masigla ang tono ng kaniyang pananalita.
Eff! Anong nangyayari dito?! Ba't puro 'happy birthday' lumalabas sa bibig niya?!
Nagpatuloy siya, "Jela, hapit na. Musunod na jud ko nimo. [Jela, malapit na. Susunod na'ko sa'yo.] I'm getting weaker in this human world..."
Tumalikod siya at sa palagay ko ay aalis na siya. Napahinto siya nang makita niya ako. Nagulat siya dahil sa presensya ko at pati na rin ako. Alam ko namang pamilyar ang boses niya kanina pero binalewala ko lang ito kasi nagbabakasakali akong kaboses niya lang.
"JC?/Kristy?" Sabay naming wika. Pareho rin kaming nalilito. "Ba't ka nandito?" Sabay na naman naming tanong sa isa't isa.
"Ako? Uhmmm... N-napadaan lang. N-nagpapahinga lang a-ako rito s-saglit. Creepy nga't dito ko naisipang t-tumambay. Haha", kahit nauutal ay dinepensahan niya ang sarili kaagad. Halos hindi siya makatingin sa akin.
"Kaanu-ano mo sila?" Tinutukoy ko yung dalawang Castillas.
"Sila? H-Hindi ko s-sila kilala n-no! Hindi", hindi pa rin siya makatingin.
Is he lying to me? Well, he's not good at it! Bigla akong nakaramdam ng sakit. Bakit napakamalihim niya sa akin? Akala ko ba girlfriend niya ako pero bakit itinuturing niya akong estranghero na walang karapatang malaman ang mga bagay-bagay.
"Ganun ba? Ano naman yung sinabi mong 'happy birthday' kanina pati na yung... you're getting weaker?" I asked with complete confusion written all over my face.
Please don't lie to me. I might think I'm not special to you. I'm afraid I'll breakdown in front of you. I don't want to say to myself that I mean nothing to you— that I'm worthless.
Napalunok siya. Umiiwas pa rin ang kaniyang mga mata na tumingin sa'kin.
JC, tignan mo ko sa mga mata. Please...
"JC..." sambit ko sa pangalan niya kahit pa medyo nanginginig na yung boses ko. "Mahal mo ba talaga ako?" Tanong ko out of the blue.
Hinawakan ko nang mahigpit ang regalong ibibigay ko sana sa kaniya.
This time, he averted his eyes on me. Mabilis siyang nakasagot, "Kristy naman, eh. Alam mo namang mahal na mahal kita... no matter what."
Gusto kong maniwala pero sa puntong ito, hindi ko na alam kung anong totoo sa hindi. Sana hindi siya nagsisinungaling na mahal niya ako. Sana lang.
"Paano naman ako makakasiguro?" Matamlay na yung boses ko pero wala na akong pakealam pa.
Matagal niya akong tinitigan sa mga mata at tila gustong magpahiwatag ng purong pagmamahal. Wala akong makitang bahid ng kasinungalingan sa maamo niyang mga mata. "Mamahalin kita kahit patay na ako." Ngumiti siya.
That smile. It's the saddest smile I had received from him.
I wanted to know the reason behind that smile but I shrugged the idea right away because I feel irritated. How can he carelessly use the word 'death' to him?!
"JC! 'Wag ka ngang magsalita ng ganyan. You're insensitive ", bakas ang pagtatampo sa tono ng aking pananalita.
"Why? You'll miss me when I'm gone?" He suddenly grinned.
Kita mo na! Dinadala niya ako sa mga ganyanan, eh. Imbes gusto kong mairita sa kaniya ay nabura nalang ito bigla ng dahil sa ngiting nakaukit sa labi niya.
"Yes", mahinang sagot ko na sapat upang marinig niya.
"Don't worry because if I'll die, I will never forget you. And I will always love you..."
I chuckled. He really knows how to lighten up the mood.
"Pft. You're so corny!" Inirapan ko siya. Kunwari pa ako pero kinikilig na ako!
"You're corny too para meant to be na tayo", he winked.
I feel so bless to have him. I'm sure there are tons of other girls in the sea liking him and I'm a hella lucky girl to be the only one who made it to his heart. Now that I think of it, even if it'll took us years, how I hope he's the one I'm going to marry someday. I'm luckier that way. Or even the luckiest!
Sumagi sa isipan ko ang dapat pala naming gawin ngayong araw na ito. Ang dahilan kung bakit ako naghintay kanina sa parke.
"Uhmm... by the way... JC, happy birthday!" Masaya kong pagbati. Minsan lang ang mga okasyong ito kaya hindi ko gustong ipayanig ang mga negatibong emosyon ngayon.
Lumapit ako sa kaniya upang siya'y yakapin kaso habang papalapit ako ay umaatras din siya. Napalitan naman ng pagtataka ang aking mukha.
"JC. May problema ba?"
Hindi ko mabasa ang kaniyang reaksiyon. His face turned pale and he seems to desperately avoid me.
"W-Wala!" Tumakbo siya palabas.
Nabigla ako sa ginawa niya. Naiwan ako sa loob kasama ang maraming katanungan na ngayon ay bumabagabag na sa aking isipan.
I thought this will be another perfect day. Akala ko lang pala talaga. Akala ko bumalik na sa okay ang lahat pagkatapos niyang magsinungaling. Hindi ko siya maintindihan. Bakit niya ito ginagawa sa akin all of a sudden? It made no sense!
Itinapon ko ang regalong ibibigay ko sana sa kanya at tumama naman ito sa lapida ni Jeff Castillas bago nahulog sa sahig. Lumabas na ako ng mausoleum.
Nasasaktan ako. Dapat ba talagang makaramdam ng ganito kapag nagmamahal?