**
Phobe's POV
Masaya ako.
Ewan ko ba, ang daming nangyare nung isang araw.. pero eto ako ngayon.
Nakangiti.
Nung isang araw, nakaaway ko si Joanne sa ladies room, umalis ako sa set nila Kent ng walang pasabi, nakipag inuman ako kay Jhone, nagpahatid ako kay Henry at nalaman ko na sya pala si Kuya Rey.
Sya pala yung taong pilit kong kinalimutan!
Ang daming nangyare sa loob lang ng isang araw!
Kaya di mo tlga masasabi kong anong mangyayare sayo sa maikling panahon lang.
Kahapon naman.. sobrang saya ko!
Nakasama ko si Kent buong araw! :'''>
Buong araw syang malambing!
Buong araw nya pinaramdam na mahal na mahal nya ako.
Pagkatapos naming magkaroon ng isang matinding away, masaya ako dahil naayos naman ito kaagad.
Maraming lalaki sa mundo. Oo. Tama yun.
Pero si Kent lang talaga ang lalaking gugustuhin kong makasama habang buhay.
Sya ang lahat sakin. Sya ang dahilan ng mga tawa ko.
Dahilan para gumising araw-araw.
Mahal na mahal ko talaga ang sungit na yun. Hay naku! Papakasalan ko ba yun kung hindi?
Alam nyo, kinakabahan ako ngayon.
Nanlalamig ang mga kamay ko.
Sobrang ang dami kong nararamdaman!
Kinakabahan.
Nagagagalit.
Naiinis!
Nalulungkot.
Natutuwa.
Halo-halo talaga!
Kasi..
Andito ako ngayon.
Nakatayo.
Sa tapat ng isang bahay..
Oo.
Sa bahay ni Kuya Rey.
Kakausapin ko sya.
Kasi palagay ko kailangan talaga naming mag usap. Gusto kong marinig ang mga sasabihin nya.
Ako na mismo ang pumunta kasi alam ko namang hindi nya ako kayang puntahan.
Kasi alam nyang galit ako sa kanya.
Galit nga ba ako?
Galit pa nga ba ako hanggang ngayon?
Hindi ko na alam.
Basta sinunod ko lang ang sinabi ni Kent. Na kailangan naming mag usap.
Para maging malinaw na ang lahat.
Para di na ako masaktan?
Magalit.
At malungkot.
Ayoko na ng ganito e.
Nakakasawa na.
Gusto ko lang maging masaya.
Yung masayang walang kahit kunting galit sa puso ko.
Yun!
Yun ang gusto ko.
**
Kakatok na ako.
Walang mangyayare kung tatayo lang ako dito sa tapat ng bahay nya.
*tok tok tok
Walang tao? wala akong marinug na ingay galing sa loob.
*tok tok tok
Inulit ko..
Wala nga atang tao. Pero andito naman yung kotse nya ah..
Baka tulog?
Hay ano ba yan! Ang init pa naman!
Isa pa nga!
*tok tok tok
"SINOOO YAN?"
May sumagot! Pasigaw!
Galing ata sa second floor?
*bukas pinto*
"Sin--"
0______0!!!
>______
Binuksan nya ang pinto!
At..
Tadah!
Pareho kaming nagulat!
Napapikit ako ng makita ko sya.
He's half naked!
At naka boxers lang sya!
Omg!!! I' m sorry Kent! T^T
HINDI KO SINASADYANG MAKAKITA NG IBANG LALAKING HUBAD!
Well, half naked lang naman!-___-
Not to-totally naked. Err..
"Ah. Eh. So-sorry.. ah... p-pasok ka."
This is awkward!!!
Nahiya naman ata sakin yung loko.
Ay malamang?!
Duh?!
"S-saglit lang." Sabi nya saka kumaripas ng takbo pataas.
Prrttfff-AHAHAHAHA!
Nahiya nga? Pero ang hot nya ah. Kahit saglit ko lang nakita, napansin ko yung abs nya!
Ay anak ng tokneneng! Ano ba pinag sasabi ko?!!
Diba dapat kinakabahan ako ngayon?
O di kaya nagagalit?
Pero..
Ahahahaha! Natatawa ako e!
Yung hitsura nya kasi kanina..
Bwahahahaha! Epic yun dre! XD
"Sorry natagalan ako."
Ay? Andito na pala sya. Nakabihis na.
Prrtfff-- Opps Phoebe! Wag kang tatawa! Pigilan mo!
Pigilan mo!!
Seryoso dapat!
"Ah. Okay lang."tipid kong sabi.
"Bat ka nga pala.. ..pumunta dito..."
Aba? Sya na nga itong pinuntahan! Now I think I' m pissed!
Eto na naman si emosyon. Rumaragasa! Hindi ko maintindihan!
"I'm here because I thought we have to talk" emotionless kong sagot.
"Yeah. We really have to talk.. princess"
Princess? Ewan ko lang, parang nabanas ako lalo!-_-++
"Don't call me princess" sabi ko. Bat parang naiiyak ako?
Baliw na ata ako e! Kanina lang, tawa ako ng tawa!
"I-I'm sorry. . Wala na nga pala akong karapatang tawagin kang princess, because.. I broke my promises. . My promises to my princess.. that I will always protect her. Always be there for her.. I am no longer your knight in shinning armor. I'm sorry. I'm so sorry Prin-- Phoebe.."
Hindi ko na napigilan. Habang sinasabi nya ang mga yun. Parang may automatic na flashbacks sa utak ko.
Yung mga araw na masayang masaya kami.
Yung araw na sinabi nya ang nga pangakong iyon.
Nung sinabi nyang di nya ako iiwan, na aalagaan nya ako, proprotektahan, ipagtatanggol sa kahit na sino, at na palagi syang nandyan para saakin.
At yung araw na..
Iniwan nya ako.
Ng walang pasabi.
Sheeet! Naaalala ko lahat ng sakit!
Ang sakit pala talaga!
Totoo nga ang kasabihan na hindi mo maaalala kung gaano kasakit ang mga nangyare hanggat hindi ito nauungkat.
Patuloy lang sa pag agos ang mga luha ko. Ganito din ang naramdaman ko ng gabing iyon..
Yung gabing nalaman ko na si Henry at Kuya Rey ay iisa.
Siguro ang pinag kaiba lang. Mas kontrol ko na ngayon. Hindi na ako masyadong galit.
Ang mas gusto ko nalang ay ang matapos na ito.
O kung ano ba ang dapat gawin para tuluyan nang mawala ang galit at lungkot sa puso ko.
"Bakit.. hindi mo.. sinabi..bakit hindi mo agad sinabi sakin.. na ikaw si ... ikaw si Kuya--"
"Dahil ayokong masaktan ka. Ayoko na sanang malaman mo ang totoo. . "
"Ang sama mo! Ang sama sama mo! Gusto mo pa pala akong gaguhin!"
Gusto nyang hindi ko na malaman ang totoo? Bakit? Gaguhan lang ganun?! Shit! Ayaw tumigil ang mga luha ko!!
Taena! Ayokong umiyak!!
"Oo, tama ka. Napakasama ko talagang tao." Nakita kong pumatak na din ang luha nya.
"Napaka sama ko, para iwanan ka nang ganun lang. Gago ako kasi di ko sinabi kaagad kung sino ako. Pero masisisi mo ba ako? Hindi mo ako maalala. Kahit nung una tayong nag kita.. nag pakilala ako sayo. Pero parang wala kang maalala.."
"Kaya naisip ko nun na baka talagang kinalimutan mo na ako. Dahil sa nagawa ko sayo. Baka pilit mo akong kinalimutan. Pati ang pangalan ko. Lahat. Hindi ko na sinabi sayo ang katotohanan kasi.. para ano pa? E kinalimutan mo na ako e. At ayokong masaktan ka sa ikalawang pagkakataon! Mas gugustuhin kong mapalapit nalang sayo ng hindi ka nasasaktan. Phoebe, you know how much you mean to me."
Iyak lang ako ng iyak. Hinawakan nya ang kamay ko at tiningnan ako sa mata.
"I'm sorry. Ayokong.. iwanan ka noon. Hindi ako nag paalam sayo kasi.. "
Pinutol nya? Pumapatak ang mga luha nya sa kamay ko.
"Kasi ano?"
"Kasi. . Hindi .. ko... kaya... hindi ko kayang mag paalam sayo.. hindi.. hindi ko kayang malayo sayo.. baka kasi pag nag paalam ako sayo noon.. mas mahirapan lang akong umalis. Mas mahihirapan akong iwan ka... sorry princess.. I'm really really sorry.. yung lolo ko.. inatake sya noon. Kami lang lang ang pwedeng mag alaga sakanya.. at si dad ang mag mamanage ng company namin doon sa Paris. We really don't have a choice. Hindi ko sinabi sayo kasi alam kong malulungkot ka lang. At pag nalungkot ka.. hindi kita kayang makitang ganoon. At hindi kita kayang iwanan.. "
Inilapat nya ang kamay ko sa mukha nya. Dumadaloy sa kamay ko ang mga luha nya.
Nakatitig lang sya sakin.
Nakikita kong nasasaktan sya..
At nasasaktan din ako dahil nasasaktan sya.
Niyakap ko sya.
Parang yun lang ang mag papagaan sa pakiramdam nya e.
Siguro?
Ngayon. Naiintindihan ko na.
Nabawasan na ang sakit. Nabawasan na ang lungkot..
At humuhupa na ang galit.
Ngayon kasi. Alam ko na, na hindi lang ako ang nasaktan. Hindi lang ako ang nahirapan.
Sya din.
Hindi nya ginustong iwan ako.
At masaya ako sa narinig ko. Dahil ngayon, alam kong ang mga pangakong binitawan nya.. sinubukan nyang tuparin.. at hindi ako nasaktang mag isa.
Niyakap nya din ako.
Mahigpit.
Na para bang wala nang bukas.
Hay! Ang yakap nya.. gaya parin ng dati.. napaka warm. Yung feeling safe ka lagi pag kasama mo sya.
"I'm sorry.." sambit nya.
"Ssshh. It's okay now. Naiintindihan ko na.." I said habang tinatap ang likod nya.
"I missed you so bad, you know that?" Sabi nya saka ako tinitigan.
>/////
Sheeet! Kinilig daw ba?
"I missed you too sira!"binatukan ko sya! Haha! Baka mahalata nyang nag blush ako e. :p
"Ouch! Ang sakit nun ah!"sabi nya habang hinihimas-himas yung ulo nya!
HAHAHAHA!
"Buti nga sayo!>:''> "
"Ah ganun??lagot ka sakin!!"
"WAAAAH!!! HAHAHAHA!WAGGG! HAHAHA! TAMA NA!!! HINDI NA UULIT! HAHAHAHA. TAMA NA!!!HAHAHA"
Kiniliti nya ako ng kiniliti hanggang sa halos di na ako maka hinga!
At---
0_____0!!!!
>/////
Bigla nya akong niyakap!
Kyaaaah! Umiinit yung muka ko!!!
Ang bango naman ng taong to!!! Ang.. ang sarap ng.. yakap nya... *0*
Ay ano ba sinasabi ko? Errr!
I'm not a cheating wife! >_
"Thank you.. for forgiving me.. at sa pag balik mo sa buhay ko.. salamat.."
Humiwalay ako sa yakap.
Nakatitig ulit sya sakin..
Shocks! Ang haba talaga ng pilik mata nya!! *0*
"Ang Diyos nga nakakapag patawad, ako pa kaya? Sorry for.. uhmmm. Yung.. yung... nakalimutan ko.. kung sino ka.. I've been hurt so bad. Maybe yun lang ang way to ease the pain. . You're my protector diba? Kaya nung nawala ka, pakiramdam ko wala na akong karamay, at wala na akong matatakbuhan. "
"But you know what.. nandoon si Kent. Si Kent ang naging karamay ko. Sa pagka wala mo, nakita ko ang halaga nya. Nakita ko na kaya nya rin akong protektahan. "
Nakatitig lang sya. Pero parang ang lungkot ng hitsura nya?
"So thank you.."
"Dahil may magandang naidulot din sakin yung pag alis mo. Bukod sa mas naging strong ako, mas naging close ako kay Kent. And look! Now he's my husband. And I love him ..so so much."
Ngumiti sya. Ngiting malungkot?
Ay ewan!
"Be happy always.. Phoebe. My princess.."
"I will.. Kuya Rey.."
At last.. natawag ko na sya..
Kuya Rey..
Natawag ko na sya na walang halong galit at lungkot.
Kuya Rey.
Namiss talaga kita. :"">