"ไม่เอาค่ะแม่ หนูไม่ไป หนูจะเรียนที่นี่กับเพื่อนๆที่เมืองไทยค่ะ" ฉันยังคงยืนยันคำเดิมกับแม่
"แน่ใจนะลูก" แม่ถามย้ำอีกรอบ
"ค่ะ แน่ใจค่ะ"
"ถ้าลูกเปลี่ยนใจอยากไปสเปนเมื่อไหร่บอกแม่นะ แม่จะทำเรื่องให้ลูกเลยทันที"
".. หนูคิดว่าคงไม่มีวันนั้นแน่นอน .. "
ฉันชื่อ สตรอม สถิตเทวากุลค่ะ เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูล แม่กำลังพยายามว่านล้อม เกลี้ยกล่อม สารพัดที่จะทำทุกวิถีทางให้ฉันไปเรียนที่สเปน บ้านเกิดของแม่ให้ได้ เพราะคิดว่าระบบการศึกษาดีกว่าเมืองไทย ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-สเปนน่ะค่ะ แต่รักเมืองไทยมากกว่า จึงไม่เคยคิดจะไปอยู่ที่นั่นเลย ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะอยากให้ไปก็เถอะ
"พายุ เพื่อนมาหาน่ะลูก" แม่ตะโกนเรียกฉันจากชั้นล่าง
ผู้ชายตาสีดำขลับ ผมสีน้ำตาลเข้มซอยสั้น กับผู้หญิงตาสีน้ำตาล ผมที่ถูกย้อมจนเป็นสีทอง ตัดกับผิวที่ขาวใสอย่างลงตัว เพียงแค่แวบเดียวที่มองก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นสองพี่น้องชาวญี่ปุ่นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน
"อ้าว!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮัตโตริคุง คิตตี้"
น้องสาวตอบขึ้นมาก่อนอย่างเสียงใส
"เมื่อกี้นี้เอง ไม่ถึง5นาทีเลย"
"ตลกละยัยคิตตี้ ฉันหมายถึงกลับมาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ฮะๆๆๆ หยอกแค่นี้ทำเป็นซีไปได้ ไม่ได้เจอตั้งนานนนน พึ่งกลับมาเมื่อวานเอง"
"อ้าวหรอ"
"ไม่ดีใจเลยหรอ แย่จุง" คิตตี้พูดอย่างน้อยใจ
"โอ๋ๆๆ ดีใจฝุดๆเลยล่ะ ไปคุยกันที่สวนหลังบ้านปะ"
"จ้าาา อะนี่ของฝากเธอ ฉันมีไรจะเม้าเยอะแยะเลย"
"จ๊ะ" ฉันตอบรับคำพร้อมยื่นของฝากที่คิตตี้เอามาให้ ให้พี่เลี้ยงในบ้านเอาไปเก็บให้บนห้องก่อนจะเดินไปพร้อมสองคนนั้น
ฉันค่อนข้างแปลกใจนะว่าทำไมสองพี่น้องคู่นี้ บุคลิก นิสัยทำไมขัดกันจัง ฮัตโตริดูเป็นผู้ใหญ่มากกก นิ่งๆเงียบๆ ทั้งๆที่อายุแค่ 18ปี ต่างกับคิตตี้เลยที่ น่ารักสมวัย ชอบคุยชอบเล่น ทั้งที่เป็นน้องแค่ปีเดียว ไม่รู้อยู่ด้วยกันได้ไง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เห็นฮัตโตริ เงียบๆแบบนั้น เวลาซีเรียสก็เอาเรื่องเหมือนกันนะ โดยเฉพาะหวงน้องนี่สุดๆเลย อย่าได้คิดแตะเชียวล่ะ
"อื้มม แล้วนี่พวกเพื่อนคนอื่นมาหาเธอบ้างมั้ยพายุ" คิตตี้ถามขึ้นหลังจากคุยกันอยู่นาน
"ไม่อะ ทำไมหรอ"
"เปล่าหรอก คิดถึงเพื่อนอะนะ"
เพื่อนฉันที่เหลือไม่รู้อยู่แห่งหนใดในโลก ตั้งแต่ปิดเทอมก็ไม่ได้เจอกันเลย
"คุณหนูพายุคะ คุณนายให้มาเรียกค่ะ"
"แล้วฉันจะไป .. พวกเธอรออยู่นี่แล้วกันนะ" ฉันหันไปบอกพี่เลี้ยงแล้วหันมาบอกสองคนนี้
พอฉันเดินมาถึงห้องรับแขกก็เห็นคนนั่งอยู่กับแม่อีก 2คน
"มีอะไรหรอคะแม่"
"ทักทายคุณน้า กับหนูคาซหน่อยสิลูก"
"สวัสดีค่ะคุณน้า หวัดดี..คาซ" ฉันทำตามอย่างว่าง่าย แต่ไม่ค่อยเต็มใจกับคนที่สองเท่าไหร่นัก
"ไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นเยอะเลยนะหนูพายุ" คุณน้า.. จะว่าไปก็พ่อของนายคาซชมฉันตามมารยาท ก่อนลูกชายตัวดีของเขาจะพูดขึ้นมา
"สวยหรอครับพ่อ น่าจะบอกว่าหล่อมากกว่านะครับ ฮะๆ"
"แหม ก็ช่างหยอกนะจ๊ะ หนูคาซ" - - นี่แม่ไม่รู้จริงๆหรอว่ามันหลอกด่าหนูเนี่ย
"เหอๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวนะคะ เพื่อนรออยู่" ฉันได้แต่หัวเราะแหยๆแล้วเดินออกมา กลัวจะอดไม่ไว้ได้ตันปากนายคาซซะก่อน
ฉันกับคาซ หรือนายพายัพ เค็ทติ้ง ลูกเศรษฐีอันดับ1ของประเทศ ลูกครึ่งไทย-อเมริกา ต่างมีหัวหน้าแก๊งเป็นของตัวเองและเป็นคู่อริกัน หาเรื่องกันไม่เว้นวัน คาซเป็นผู้ชายที่จัดได้ว่า (จัดได้ว่านะ -.,-)หน้าตาดี ป็อปปูล่า แต่ปากหมากับฉันสุดๆ ในโรงเรียนไม่มีใครไม่รู้จัก แบดเดอร์แก๊งค์ของฉัน และมอนสเตอร์แก๊งค์ของนายคาซ เรามีเพื่อนร่วมแก๊งที่ต่างก็เป็นลูกคนรวยระดับไฮโซ เวลามีเรื่องกันก็ไม่เป็นปัญหาเพราะครอบครัวของพวกเราบริจาคช่วยโรงเรียนเยอะ จึงไม่มีอาจารย์ท่านใดทำอะไรเราได้ แต่เราก็ไม่เคยทำอะไรเกินขอบเขตสักครั้ง
"จะรีบไปไหนล่ะพายุ ไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนั้นเลยหรอ หรือว่า.."
ยังจะเดินตามมากวนประสาทอีกนะแก
"หรือว่าอะไร พูดมาให้เคลียร์"
"หรือว่า.. กลัวจะหลงเสน่ห์ในความหล่อของฉัน"
" - - อย่าหลงตัวเองนักเลย ถึงจะมีผู้หญิงรุมตอมนายเหมือนแมลงวันตอมขี้ แต่บอกให้รู้ไว้ว่าฉันไม่ใช้ แมลงวันพวกนั้นแน่"
"โอ๊ะโอ.. ฉันก็ลืมไปว่าเธอเป็น..ทอม"
"ฉัน-ไม่-ใช่ - ทอม"ฉันเน้น
"ไม่ใช่ก็.. ใกล้เคียงแหละน่าาา เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนมามีก่งมีแก๊งค์หรอก ถ้าไม่มีความเป็นผู้ชายในตัว"
"นายจะมาหาเรื่องฉันใช่มะ รีบไปไกลๆเลยก่อนจะได้แดร๊กฝ่าพระบาทฉัน"
ฉันยืนค้ำเอว ส่งสายตาบอกอย่างเอาจริง เริ่มจะหมั่นไส้มันละ ของกำลังจะขึ้น ฮึ้มมม...
"โอเค"คาซยกมือขึ้นสองข้างอย่างยอมแพ้"นี่บ้านเธอ แล้วฉันก็อารมณ์ดี ไว้อยู่โรงเรียนเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน ไปละงั้น จุ๊บ!"
คาซฉวยโอกาสหอมแก้มฉันแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฉันตะโกนไล่หลังอย่างบ้าคลั่ง
"ไอ้บ้าาาา แก.. แก.. ไอ้คาซโนว่า ฉันเกลียดแกกกก!!"