แอ๊ด..
เสียเปิดประตูห้องที่ตามมาด้วยฮัตโตริและเพื่อนๆที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนมเยอะแยะมากมาย และสักพักคาซและเพื่อนๆก็เดินตามเข้ามาอีกเช่นกัน แต่พวกเขาเดินไปนั่งตรงโซฟามุมห้อง มีเพียงแค่พวกฮัตโตริเท่านั้นที่มาห้อมล้อมฉัน
"พายุ ฉันคุยกับหมอแลัวนะ เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้พรุ่งนี้นะ" ฮัตโตรินั่งลงก่อนที่จะพูดกับฉัน
"นายพูดจริงหรอ เรา.. เอ้ย!.. เอ่อ.. ฉันจะได้ออกจากที่น่าเบื่อๆนี้แล้วหรอ" ฉันพูดอย่างเก้ๆกังๆกับการที่ต้องทำตัวให้เป็นกุลสตรี
"ใช่สิ เราจะได้กลับบ้านของเรา" คิตตี้เสริมขึ้น
"บ้านของเรา?"ฉันถามอย่างสงสัย
"ใช่บ้านของเรา เราทุกคน"สายฟ้าตอบฉัน
ฉันดีใจอย่างกับเด็กเมื่อได้ยินแบบนั้น
"พวกเราจะดูแลเธอจนกว่าทุกๆอย่างจะเข้าที่เข้าทางของมัน" ฮัตโตริหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง แต่ใจความที่เขาพูดดูจะแปลกๆพิลึกยังไงชอบกล แต่ฉันก็ตัดสินใจไม่สนใจมัน ก่อนที่จะหันมาสนใจขนมแทน คิคิ ^^
พอตกเย็น ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เหลือแค่เพียงฮัตโตริที่ไม่ยอมกลับ บอกว่ายังไงก็จะอยู่ดูแลฉัน จนกว่าฉันจะหลับไป
เขาคอยมอง คอยดูแลฉันตลอดไม่ว่าจะเป็น จัดที่นอนให้ ห่มผ้าให้ หาอาหาร หาขนม หาน้ำให้ฉันกิน หรือแม้กระทั่งพาฉันเข้าห้องน้ำ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นผู้ชายแต่ฉันก็รู้สึกเขิลอยู่ดีที่เขาพาฉันเข้าห้องน้ำ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่กับฉันหรอกนะ แค่พาเข้าแล้วก็เดินออกไป สุภาพบุรุษจริงๆ
เขาดูจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจาอะไร ตลอดเวลาที่เขาเฝ้าฉันเขานอนอ่านหนังสือเงียบๆ ราวกับทำเหมือนให้ฉันรู้สึกส่วนตัวหรือสบายใจเหมือนไม่มีใครอยู่กลับฉัน แต่ในทางกลับกัน ทุกครั้งที่ฉันมองตาเขา ฉันจะรับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ความห่วงใยที่เขาส่งมาให้ ฉันว่า.. ฉันกับเขาต้องมีความสัมพันธ์เกินเพื่อนแน่ๆ หรือฉันคิดไปเองนะ ความทรงจำแสนสั้นของฉันไม่สามารถบอกอะไรได้เลย ฉันจำได้แค่ว่าฉันเป็นคนแรกที่เข้าไปคุยกับเขาตอนที่เขามาเข้าเรียนและเราก็เป็นเพื่อนกัน เมื่อไหร่ฉันจะจำได้มากกว่านี้นะ
เวลาเกือบสามทุ่มครึ่ง ฉันบอกฮัตโตริว่าง่วงแล้วก็หลับไป
แต่แล้ว.. ช่วงเวลาที่ฉันพลิกตัวกลางดึก ทำให้ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตูเข้ามา เอ๊ะ! ฮัตโตริยังไม่กลับหรอ หรือว่าใคร
ฉันนอนอยู่บนเตียงนิ่งราวกับหลับใหล เพราะไม่มีแสงไฟในห้องจึงไม่สามารถทำให้ฉันได้ว่าเป็นใคร ได้แต่ภาวนาให้เป็นคนที่ประสงค์ดีกับฉัน และทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นราวกับกระซิบว่า
"ฉันขอโทษนะพายุ"
ผู้ชายหรอ เขารู้จักฉันด้วย เฮ้อ.. โล่งไปหนึ่งเปราะ นอนฟังต่อไป
"ฉันไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น ถ้าฉันคิดให้รอบคอบกว่านี้ เธอคงไม่ต้องประสบอุบัติเหตุ"
อุบัติเหตุ..งั้นหรอ
"ฉันไม่เคยคิดที่จะทำร้ายจิตใจเธอมากขนาดนี้ ไม่ว่าสาเหตุที่เกิดขึ้นจะเกิดมาจากอะไร ฉันก็จะทำให้ความจำของเธอกลับมา ถึงแม้ว่า.. ถ้าวันนึ่งเธอจำทุกอย่างได้หมดแล้ว เธอจะต้องเกลียดฉันเหมือนเดิม ฉันก็จะทำ"
ความจำของฉันหรอ ที่เขาพูดนี่แสดงว่าฉันความจำเสื่อมใช่มั้ย ที่ทุกคนมีทีท่าแปลกๆนี่เพราะฉันความจำเสื่อม ฉันจำใครไม่ได้เป็นเพราะแบบนี้สินะ
"ฉันนี่ก็บ้าเนอะ มาพูดตอนเธอหลับเธอจะรู้เรื่องอะไร คงเป็นเพราะฉันไม่กล้าพอที่จะบอกเธอตอนเธอตื่นละมั้ง ขี้ขลาดจริงๆ ฉันขี้ขลาดเหมือนที่เธอบอกจริงๆ"
หลังจากเสียงปริศนาที่น้ำเสียงเศร้านั้นที่ฉันก็เดาไม่ออกว่าเป็นใครพูดจบ เขาก็ปิดประตูกลับออกไปอย่างทิ้งปริศนาไว้ ก่อนที่ฉันจะผลอยหลับไปอีกครั้ง
YOU ARE READING
Badder Monster Gang คู่อริพลิกล็อคมาบอกรัก
Romanceไม่มีทางที่ฉันจะไปอยู่สเปนเด็ดขาด! แต่การจะเรียนอยู่เมืองไทยก็ไม่ง่ายสำหรับฉันเลย เพราะ " คาซ " ผู้ชายที่สุดแสนจะกวนประสาท แต่หน้าตาดีมีดีกรีเป็นลูกชายคนเดียว ของเศรษฐีอันดับ 1 ของประเทศ แถมยังเป็นหัวหน้าแก๊งค์คู่อริของแก๊งค์ฉันอีก แต่ก็อย่าหวังเลยน...
