Mijn naam is Bridget. Ik heb een gewoon leven geleid. Ik heb nog nooit eerder een gevaar gehad. Mijn ouders zijn best welgesteld en ik heb veel vrienden die om me geven. Ik heb echter maar een uur te leven.
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.
Het tikken van de klok telt de uren van mijn leven weg. Op dit moment leest de klok vijf minuten tot middernacht.
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.
Hoe kon hij weten dat mijn mama en papa vanavond naar een etentje gingen?
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.
Het onophoudelijke tikken van de klok maakt me gek.
Het begon allemaal met de sierlijke vaas die beneden in de woonkamer staat. Ja, ik weet dat het dwaas klinkt, maar al deze gebeurtenissen zijn terug te voeren op dat ene stuk aardewerk. Staat u mij toe het uit te leggen.
Ongeveer een maand geleden namen mijn ouders me mee naar een antiekbeurs. Na een tijdje bladeren door het assortiment van kansen en kansen, kwamen we naar de veilingzaal. Het item dat mensen hadden was een mooie vaas. Ze zeiden dat het van Kreta was en het was gegraveerd met het beeld van een Griekse dame aan de voorkant.
Mijn ouders werden verliefd op de vaas en besloten erop te bieden. De veiling duurde een paar minuten en het bieden werd steeds hoger. Uiteindelijk heeft mijn vader alle andere verzamelaars overboden en hebben we uiteindelijk de vaas mee naar huis genomen.
Terwijl we wegliepen van de antiekbeurs, benaderde een dikke man ons. Hij zweette overvloedig en bekritiseerde mijn ouders net zoals ze op het punt stonden in de auto te stappen. Zijn toon was urgent en hij vertelde mijn ouders dat hij de vaas bij ons wilde kopen. Hij moest het gewoon hebben, zei hij en hij zou ons alles geven wat we wilden.
Mijn koppige ouders weigerden het artefact op te geven. Hij keek ons boos aan en spuugde op de grond terwijl we naar onze auto liepen. Ik dacht dat dit de laatste was die we ooit van die onaangename man zouden zien, maar ik had het mis.
Eerder deze avond controleerde ik mijn e-mails toen ik een bericht tegenkwam dat luidde: "Geef me de vaas of sterf om middernacht."
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.
De tikkende klok herinnert me aan het geluid van voetstappen, steeds dichterbij komen als middernacht snel nadert.
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.
Op dit moment leest de klok vijf minuten tot middernacht ... Maar hoe kan dat? Het was vijf minuten voor middernacht toen ik je mijn verhaal begon te vertellen.
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.
Ik controleer de klok. De minutenwijzer beweegt niet. Als ik de klok van de muur haal, onderzoek ik de binnenkant. Geen enkele versnelling draait, maar toch hoor ik het eindeloze tikken van de klok.
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.
Achter me hoor ik de kastdeur openzwaaien. Ik draai snel en zie de dikke man daar staan, een sluwe glimlach op zijn bezwete gezicht. Hij tikt twee scherpe messen tegen elkaar.
Kruis aan. Kruis aan. Kruis aan.