Het verhaal van de slechte moeder die ik ga vertellen is nog niet zo bekend, maar het is nog steeds echt. Als je een hart van staal, ijzeren zenuwen en de ziel van een sumoworstelaar hebt, ga dan zitten, maak het jezelf gemakkelijk en lees dit verhaal. Maar als ze zwak van geest zijn of bang zijn voor wreedheid en bloed, dan moet je niet naar mijn verhaal luisteren.
In een klein stadje in Spanje, vele jaren geleden, was er een vrouw, Rosa genaamd, die in een hut woonde. Ze hief vier kinderen op met haar man, twee zonen en twee dochters. Haar oudste zoon heette Francisco. Javier was de volgende, gevolgd door Maria en de jongste, Lucia.
Degenen die Rosa kenden, zeiden dat ze een aardige vrouw was, maar na de dood van haar man begon ze langzaam gestoord te worden. Beetje bij beetje begon ze haar kinderen steeds erger te behandelen. De jonge jongens en meisjes waren doodsbang voor haar, want telkens als ze maar een klein beetje fout deden, zou Rosa woedend worden en ze zo hard slaan dat hun geschreeuw door het hele huis weergalmde. De buren wisten dat Rosa een slechte moeder was, maar ze wisten niet hoe slecht ze kon worden.
Op een nacht voorspelde de weersvoorspelling op de radio zware hagel, zware sneeuw en wijdverbreide onweersbuien. Het was erg koud en Rosa vertelde haar kinderen om de bijlen uit de houtschuur te halen omdat ze het bos in gingen om wat brandhout te hakken.
De kinderen wisten dat hun moeder boos zou worden als ze niet naar haar luisterden. Binnen enkele minuten stonden ze buiten te wachten, gewapend met zaklantaarns, tassen en bijlen. Ze brachten ook wat rot vlees met zich mee voor het geval ze een wild dier tegenkwamen.
Toen ze eenmaal in het midden van het bos waren aangekomen, nam Rose haar zoon Francisco apart.
"Francis, kom met mij mee", zei ze. "De rest van jullie kakkerlakken, kijk rond voor hout."
Zonder nog iets te zeggen pakte Francisco zijn tas en volgde zijn moeder. Toen ze uit het zicht van de andere kinderen waren, wendde de moeder zich tot hem en zei: "Francisco, steek je tas uit en blijf volkomen stil staan."
Hij stak de tas uit en zijn moeder liep achter hem aan.
"Ik hoop dat je begrijpt wat ik ga doen", zei ze. 'Je vader was de enige die aan het werk was en zonder zijn inkomen zijn we verdwaald. In ons huis is er één te veel monden om te voeden en ik heb honger. Sorry, maar tegelijkertijd geen spijt ... "
Daarop pakte zijn moeder de bijl op en zwaaide hem naar het hoofd van haar zoon. Het sneed netjes door zijn nek en zijn afgehakte hoofd viel in de zak die hij vasthield. Toen stortte het lichaam van Francisco in elkaar op een hoop in de sneeuw, terwijl hij nog steeds de tas vasthield.
De moeder gebruikte wat sneeuw om het bloed van haar bijl te wassen en rende toen terug naar haar andere kinderen.
"Francis werd door een beer opgegeten", zei ze. 'Het is niet veilig voor haar. We kunnen beter naar huis gaan. "
De arme kinderen hadden geen idee wat hun moeder had gedaan. Ze huilden helemaal naar huis, rouwende om het verlies van hun oudere broer. Ze wisten niet wat het lot voor hen in petto had.
Thuis, toen de kinderen zich boven aan het baden en verzorgen, belde Rosa Javier en zei hem dat ze hulp nodig had in de keuken. Javier, altijd een gehoorzaam kind, rende zo hard hij kon naar beneden.
"Maak me wat thee, jij kleine kakkerlak!" Beval Rosa.
Toen de thee klaar was, gromde ze: "Breng me de fles die op de bovenste plank van de kast staat."
De jongen deed wat hem werd gezegd. Rosa goot de inhoud van het flesje in de thee en gaf het toen aan Javier en zei hem het te drinken.
De jonge Javier was helemaal niet achterdochtig. Hij nam het kopje dat zijn moeder hem had gegeven en slikte het in één teug leeg. Hij wist niet dat zijn slechte moeder het met dodelijke cyanide had vergiftigd.
Een minuut later kroop Javier naar boven en zakte voor zijn broers en zussen neer. Hij schuimde naar de mond en rolde op de grond rond.
Lucia kwam naar beneden rennen en huilde: "Mama! Mama! Javi heeft een hartstilstand! "
Rosa liep kalm de trap op en trof Javier bewegingloos aan op de vloer van de slaapkamer. Zijn huilende zussen stonden over hem heen. De moeder gaf zijn lijk een trap en vertelde de meisjes dat hun broer dood was.
Die nacht huilden Maria en Lucia zichzelf in slaap. De volgende ochtend vroeg ging Rosa de slaapkamer van Maria in en maakte haar slapende dochter wakker.
"Niet nodig om vanochtend op te staan", fluisterde ze. "Je hoeft vandaag je klusjes niet te doen. Hoor je me, mijn mooie kleine kakkerlak? "
Maria knikte toen Rosa op de hoek van haar bed ging zitten en haar een slaapliedje begon te zingen. Het was een lied dat ze altijd zong toen Maria nog maar een baby was. Het jonge meisje verwelkomde deze tederheid van haar moeder en sloot al snel haar ogen.
Plots nam Rosa een ijsje uit haar mouw en voordat Maria wist wat er gebeurde, reed ze het in de borst van haar dochter en prikte in haar hart. Maria stierf bijna onmiddellijk.
Een paar uur later werd Lucia wakker en ging naar de slaapkamer van haar zuster. Ze vond het verschrikkelijk om het bed gedrenkt in bloed te vinden en Maria lag dood in het midden. Doodsbang liep Lucia naar beneden.
"Mama! Mama! "Schreeuwde ze. "Een moordenaar brak het huis binnen terwijl wij sliepen en Mary doodden!"
"Ik moet één ding bekennen", zei haar moeder kalm. "Mijn dochters en mijn zonen, ik heb zowel liefgehad als gehaat. Ik was degene die je broers en je zus vermoordde. Ik heb het allemaal gedaan. Ik heb Francisco zijn hoofd afgehakt. Ik heb Javier vergiftigd met cyanide. Ik doorstak Mary's hart met een icepick en nu zal ik je langzaam wurgen, zodat je meer lijdt dan je broers en zussen. Ik haat je, jij kakkerlak! "
"Nee moeder!", Riep Lucia uit. "Doe het niet!"
Maar haar gestoorde moeder luisterde niet en al snel lag Lucia ook dood op de grond.
Niemand weet wat er met Rosa is gebeurd. Misschien wandelde ze het bos in en stierf, of misschien verliet ze de stad en veranderde ze haar naam. Er is nooit een spoor van haar gevonden. Er wordt gezegd dat het huis waarin ze leefden vandaag nog steeds staat en het wordt achtervolgd door de geesten van de kinderen die daar zijn gedood. Plaatselijke mensen zeggen dat als je vijf keer het bos in gaat en "Francisco" zegt, de geest van een jongen zonder hoofd achter je zal verschijnen en je hoofd afhakt met een bijl.