Er was een vrouw die in een klein appartement in een plattelandsstad woonde. Ze had een dochter van wie ze hield met heel haar hart. Vanaf het moment dat haar man hen verliet, had de vrouw alles in het werk gesteld om ervoor te zorgen dat haar dochter alles had wat ze wilde.
Toen het meisje 13 jaar oud was, werd ze verliefd op een jonge jongen die aan de andere kant van de stad woonde. Haar moeder was tegen de relatie en vertelde haar dochter dat ze te jong was om een vriend te hebben. Het meisje was heel eigenwijs en had ruzie met haar moeder, omdat ze weigerde het met de jongen uit te maken.
Op een avond besloot het meisje, nadat haar moeder naar bed was gegaan, erheen te sluipen en haar vriend te ontmoeten. Ze opende stilletjes haar slaapkamerraam en was van plan langs een nabijgelegen boom te klimmen. Toen ze echter naar een van de takken reikte, gleed het arme meisje uit en viel.
Vroeg in de ochtend werd haar lijk ontdekt op de stoep buiten haar flatgebouw. Haar nek was gebroken. Toen de moeder het vreselijke ongeluk ontdekte, was ze er kapot van. De radeloze vrouw schreeuwde haar ogen uit en niemand kon haar troosten.
Een jaar na de dood van haar dochter was de moeder nog steeds in rouw. Mensen die in de stad woonden, zagen haar vaak rondlopen, gekleed van top tot teen in het zwart en tegen niemand praten. Ze voelde dat ze niet verder kon met haar leven zonder haar geliefde dochter naast haar. Wat haar vooral hinderde, was het feit dat ze nooit de gelegenheid had gehad om afscheid te nemen.
Op een dag besloot de moeder een waarzegster te raadplegen. Ze hoopte dat ze op de een of andere manier kon communiceren met haar overleden dochter of haar zelfs voor de laatste keer kon zien. De waarzegster luisterde naar haar verhaal en vertelde de vrouw dat er een manier was om haar dochter weer te zien.
"Om precies middernacht vannacht, moet je naar het dikste deel van het bos gaan," zei de waarzegster. "Daar zul je een open plek vinden. Blijf daar staan en wacht tot je dochter verschijnt. '
De moeder was heel blij met dit nieuws en ging na het betalen van de waarzegster meteen naar huis. Ze was dolblij bij het vooruitzicht haar geliefde dochter weer te zien en haar geest racete met alle dingen die ze haar wilde vertellen.
Die avond, toen de moeder thuis zat, hoorde ze een klop op haar voordeur. Toen ze antwoordde, vond ze daar een vreemde, oude vrouw die helemaal in het wit gekleed was.
"Als je weet wat goed voor je is, neem je mijn advies," siste de oude vrouw. "Als je je dochter echt wilt zien, ga dan een kwartier te vroeg naar het bos. Vind de langste, meest robuuste boom en klim naar de top. Zet jezelf vast aan de takken met een sterk touw en wacht dan tot middernacht. Alleen dan zul je je dochter zien. '
Voordat de moeder de kans kreeg om te antwoorden, rende de oude vrouw in het wit de straat uit en verdween om een hoek. De moeder was in de war, niet in staat om te beslissen wat ze moest doen. Toen de nacht viel, kon ze nog steeds niet beslissen.
Om 23:45 uur stond ze aan de rand van het bos, trillend van angst en verwachting. Ze begaf zich naar het dikste deel van het bos en kwam op een kleine open plek. Daar zag ze een lange, robuuste boom. Met veel moeite klom de vrouw naar de top en klampte zich vast aan een van de takken. Ze sloeg een touw om zich heen en bond haar lichaam stevig aan de tak.
Bij het opstoken van middernacht keek ze naar beneden en zag haar geliefde dochter op de open plek hieronder staan. Het jonge meisje was in het wit gekleed en haar gezicht was doodsbleek. Ze leek alsof ze transparant was en als een geest over de open plek zweefde.
De moeder keek nauwkeuriger en merkte toevallig iets vreemds op. In plaats van benen had haar dochter gespleten hoeven. Terwijl de moeder vol afgrijzen toekeek, keek het spookachtige meisje op en grinnikte.
'Nou, het lijkt erop dat je ons geheim hebt geraden,' zei de dochter met een diepe stem.
Het gezicht van het meisje begon te glinsteren en te veranderen. Haar trekken smolten weg en in plaats daarvan was het gezicht van de duivel. Hij greep de basis van de boom en begon hem met alle macht te schudden. De moeder klampte zich vast aan de takken voor het lieve leven. Ze wist dat als ze uit de boom viel, de duivel haar in stukken zou scheuren.
Uren gingen voorbij en de moeders armen werden moe van het vasthouden aan de tak. De duivel bleef de boom schudden, een kwaadaardige grijns op zijn gezicht. De touwen kwamen los en de vrouw vreesde dat ze zou vallen. Op dat moment begonnen de eerste stralen van de ochtendzon door de bomen te schijnen. Toen het zonlicht de huid van de duivel raakte, barstte hij in vlammen uit en stortte in as.
De moeder klom langzaam en voorzichtig van de boom naar beneden en rende naar huis. Ze beefde van angst. Die ochtend accepteerde de moeder uiteindelijk de dood van haar dochter.