Mijn grootvader leed aan het rustelozebenensyndroom. Dat zei hij tenminste al jaren. Hij kreeg zelden een goede nachtrust. Zijn been deed te veel pijn en hij moest steeds opstaan en rondlopen om de pijn te verzachten.
Mijn grootmoeder zei dat hij de aandoening had sinds hij terugkwam uit de oorlog. De dag dat hij terugkeerde, was ze daar op het treinstation om hem te begroeten. Hij strompelde het platform af en viel in haar verwelkomende armen. Ze zei dat hij altijd had geweigerd een stok of een kruk te gebruiken, ongeacht hoe hard hij met lopen worstelde.
Op een donkere en stormachtige nacht strompelde opa de gang door, op weg naar bed. Ik liep achter hem om ervoor te zorgen dat hij niet omvalde. Op dat moment was er een bliksemflits. Dat was de eerste keer dat ik het zag. Ik dacht dat ik een glimp opgevangen was van iets dat om zijn been gewikkeld was.
"Wat was dat?" Vroeg ik in paniek.
'Toen hij in de slaapkamer kwam en het licht aandeed, kon ik zien dat er niets was.
"Wat was dat op je been?" Vroeg ik opnieuw. "Ik dacht dat ik iets zag ... gewoon voor een fractie van een seconde ... iets vreemds ... Wat was het?"
'Ik denk dat het tijd wordt dat ik het je vertel,' zei mijn grootvader terwijl hij op het bed ging liggen. "Het is geen rusteloos beensyndroom. Het gebeurde tijdens de oorlog. In 1942 was ik gestationeerd in Nieuw-Guinea. Ik zag vreselijke dingen ... vreselijke dingen ... het soort dingen dat je ziek van je maag zou maken. De meeste mensen die in oorlog zijn, proberen het te vergeten ... Je probeert het in je achterhoofd te krijgen ... Je probeert er niet aan te denken ... Ik heb het geprobeerd te vergeten ... maar het laat me nooit. Zelfs niet voor een dag. Ik ben vervloekt, zie je ... vervloekt om het als restant de rest van mijn leven rond te dragen. '
"Toen we in Nieuw-Guinea landden, waren we allemaal fris en onervaren. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. We zetten een kamp op aan de zuidkust van het eiland en een deel van de lokale bevolking - Papoea's, ze noemden ze - hielpen ons met voorraden. Er was een kleine Papua-jongen die in het kamp rondhing. Hij kon niet ouder zijn dan 5 of 6. Ik kan zijn naam niet eens herinneren. '
'De enige woorden die hij in het Engels kende, waren Ja en Nee. Ik vermoed dat hij onder de indruk was van alle soldaten in uniform. Hij zou rondrennen en proberen alle kerels spelletjes met hem te laten spelen. Met de Japanse soldaten nog in de buurt, was het erg gevaarlijk daar voor hem, dus we probeerden hem af te schrikken. Wat we ook deden, die kleine kerel bleef maar terugkomen. '
"Op een nacht vielen de Japanners ons aan. We waren in de minderheid en ze verdronken bijna onze positie. Ik werd wakker met het geluid van geschreeuw en geschreeuw buiten mijn tent. Het was chaos. Er werden links en rechts schoten afgevuurd. Het was gevechten van dichtbij. Ik was doodsbang. Ik strompelde weg uit mijn kooi, greep mijn geweer en haastte me om mee te vechten. '
"In de duisternis voelde ik dat er iets rond mijn been hing. Ik wist niet wat het was. Ik wist alleen dat ik zo snel als ik kon mijn positie moest verlaten. Mijn maatjes hadden me nodig. Wat het ook was, het had me in de greep. Ik kon mijn been amper bewegen. Het was bijna pikzwart en ik probeerde me wanhopig te bevrijden. Ik zwaaide mijn geweer stompzinnig in een poging zijn greep te verbreken. '
"Plotseling was er een bliksemflits en werd de tent een fractie van een seconde verlicht. Ik keek naar beneden en ik zag zijn angstige ogen naar me kijken. Bloed stroomde langs zijn gezicht. Ik had zijn hoofd ingeslagen. Uit angst was de kleine Papua-jongen mijn tent in gelopen en op mijn been gegrepen. Ik zag zijn ogen langzaam terug rollen in zijn hoofd terwijl hij zijn laatste ademte ... maar hij liet niet los ... Hij liet nooit los ... Hij zal nooit loslaten ... "