Heb je een Facebook account? Ken je die mensen op Facebook waarvan je niet eens weet dat ze je proberen toe te voegen? Nou, ik ben een van die mensen ...
Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden. Sindsdien zijn er veel dingen gebeurd. Ik had nooit echt de intentie om op Facebook te gaan werken. Ik wilde mezelf niet vernederen door de hele wereld te laten weten hoe impopulair ik was.
Ik was een eersteklas eenling en ik had amper vrienden. Ik haatte het dat niemand ooit met me sprak. Mensen behandelden me alsof ik niet eens bestond. Ik bleef mensen horen praten over Facebook en ik besloot om een account aan te maken.
In het begin was het nogal eng en liet ik de hele wereld weten wat ik aan het doen was. Ik gaf mijn privacy en vrijheid op, maar ik dacht dat het me misschien zou helpen er eindelijk in te passen.
In eerste instantie leek Facebook me erg vreemd. Ik had nul berichten, nul meldingen en nul vrienden uitnodigingen. Het was net als in het echte leven, maar deze keer kon de hele wereld het zien.
Hoe dan ook, ik ben begonnen met het verkennen van de site. Ik kan me nog steeds het eerste herinneren dat ik deed toen ik Facebook begon te gebruiken. Denk aan het spel met de vis? Je kent die wedstrijd, toch? Het was mijn favoriet! Ik heb er uren aan besteed. Ik zou ontelbare vissen kopen, maar ik zou ze nooit voeren. Ik wilde ze gewoon zien sterven. Het zien van vissen sterven was zo leuk! Ik zou het waarschijnlijk voor altijd hebben gespeeld als ik dat eerste vriendschapsverzoek niet had ontvangen.
Ik kon het niet geloven. iemand wilde mijn vriend zijn! Ik klikte gretig op Accepteren. Het was het beste gevoel dat ik ooit zou kunnen beschrijven. Nadat ik op het profiel van de persoon had geklikt, zag ik waar Facebook eigenlijk over ging. Hij had honderden vrienden en talloze statusupdates, allemaal met elk vijf likes. Dat wilde ik zo graag.
Ik begon door zijn vriendenlijst te snuffelen en ik voegde elke persoon toe waarmee hij bevriend was. Het duurde ongeveer vijf uur, maar het was het waard. Ik kende geen van hen en sommigen negeerden me gewoon, maar anderen accepteerden mijn verzoek zonder er twee keer over na te denken. Zodra ik op Facebook met ze bevriend raakte, kon ik er alles over leren.
Ik passeerde de eerste twee weken mensen toevoegen. Vervolgens heb ik iedereen die ze kenden toegevoegd. Het duurde niet lang of mijn populariteit begon exponentieel te groeien. Mensen wisten eindelijk wie ik was. Het was allemaal zo geweldig. Sommige kinderen op mijn school begonnen zelfs tegen me te praten. Het was krankzinnig. Ik begon verliefd te worden op sociale netwerken.
Ik werd een Facebook-verslaafde. Ik haatte het om niet online te zijn. De gedachte om niet te weten wat iedereen aan het doen was of wat ze dachten was overweldigend. Ik had een hekel aan de tijd die ik op school moest doorbrengen. Elk uur verwijderd van Facebook leek het alsof je een eeuwigheid in de hel doorbracht. Ik bracht elk vrij moment door dat ik op de site had. Ik begon te dromen over het gebruik ervan en al snel stopte ik helemaal met dromen.
Ik ontwikkelde slapeloosheid, wat geweldig voor me was, want het betekende dat ik nog meer tijd op Facebook kon doorbrengen, vooral sinds het schooljaar net was afgelopen. Het was heerlijk om elk moment van mijn leven op Facebook door te brengen. Maar door er zoveel tijd aan te besteden, kon ik ook de duistere kant van Facebook zien. Er waren veel mensen die nog steeds weigerde om mijn vriendschapsverzoeken te accepteren. Ik had duizenden en duizenden gestuurd en toch had ik nog maar ongeveer 2000 vrienden. Het was duidelijk dat die mensen iets tegen me hadden ...
Waarom zouden ze anders geen vrienden met me willen zijn?
Ja. Waarom anders?
Er moest een oplossing komen voor al deze waanzin en het was duidelijk. Ja! Het was allemaal zo duidelijk ... Alles wat ik moest doen was van ze afkomen.
Ik herinner me nog steeds mijn eerste slachtoffer. Echt, ik had niets tegen haar. Ze was zo jong, zo mooi en zo onschuldig. Ik zal die ogen nooit vergeten ... die doordringende zwarte ogen. Wat ik me het meest van haar herinner was hoeveel ze bloedde en hoe hard ze schreeuwde.
Ik beleef dat gevoel telkens als ik een nieuw slachtoffer kies.
Nu ik erover nadenk, stuurde ik je gewoon een vriendschapsverzoek. Als ik jou was, zou ik geen twee keer nadenken over het klikken op Weigeren ...