Waar gaat het om naakt te zijn, waardoor iemand zich zo kwetsbaar voelt? Ik bedoel, echt, ben je plotseling sterker met kleding? Misschien als jij van het type bent dat rondgaat met stalen toed laarzen en Kevlar, maar als je dat bent, iets zegt me dat zelfs in de buff je waarschijnlijk meer weet dan de gemiddelde Joe over zelfverdediging en een goede kans zou hebben in een vechten in beide richtingen.
Ik schrijf mijn specifieke angst toe om tegen naakt te moeten vechten tegen de klassieke Psycho. Klaag het aan slecht ouderschap dat mijn vroegste jeugd Halloweens niet verkleed als Snoopy waren geweest om bergen snoep te krijgen, maar in plaats daarvan in een verduisterde kamer, alleen en met toegang tot kabeltelevisie, werden doorgebracht.
De douchescène bleef altijd bij me, traumatiseerde me, zou je kunnen zeggen, en bracht menig dag waarop familiestrijd losbarstte over mij die stevig opgesloten zat in de gemeenschappelijke badkamer totdat ik volledig gekleed was en klaar was om de persoon aan de andere kant te zien. de deur. Het is een gewoonte, een angst, die mijn leven iets meer dan een jaar geleden heeft gered.
Ik woon in een grote stad, en daarmee komen grote stadsdelicten. Nachtelijke nieuwsberichten over overvallen, schietpartijen en dergelijke zijn niet ongewoon. Toch vond ik mezelf goed beschermd. Ik woonde op de tweede verdieping van een flatgebouw, wat toevallig betekent dat er een voorgeïnstalleerd alarmsysteem bij het pakket kwam. De receptie was op alle uren van de dag bemand, en mijn plaats was aan de achterzijde van het gebouw, tegenover een ander gebouw direct achter de mijne. Ik kon hun 24-uur bewakingscabine vanuit mijn slaapkamerraam zien en tussen ons zat een hoge scheidingswand. Je zou kunnen zeggen dat het nachtelijke nieuws me niet veel moeite kostte.
Al die veiligheidsgedachten gingen uit voornoemd slaapkamerraam in de loop van een enkele nacht.
Normaal neem ik 's morgens mijn douches, maar vanavond voelde ik me gewoon onder het hete water doorweekt voor meer ontspanning dan voor hygiëne. Ik ging door mijn pre-shower check. Voordeur vergrendeld, ramen vergrendeld, schuifdeur vergrendeld, alarm geactiveerd. Ik slenterde de badkamer in, en stevig gesloten en sloot de deur achter me.
Ik stond onder de warme straalstroom, met gesloten ogen en uitgestrekte handen naar het water, drenkend in de kalmte toen ik een rammelaar hoorde. Ik deed snel mijn ogen open en scheurde het douchegordijn open. De deur was gesloten, het handvat was stil. Het zou niet de eerste keer zijn geweest dat ik me de scène had voorgesteld.
Ik haalde diep adem en sloop terug het water in, proberend het los te laten en mijn nu gespannen spieren te ontspannen. Een paar minuten verstreken. Het moet mijn geest geweest zijn, en toen hoorde ik opnieuw een dreun op de deur en het rammelaar. De ene hand sloeg tegen de waterkraan en de andere rukte het gordijn weer terug.
De deur was nog steeds gesloten, maar ik wist zeker dat het niet meer mijn verbeelding was. Het gezoem van de badkamerventilator leek oorverdovend. De deurklink was bewegingloos en elk geluid daarachter werd door de ventilator gedempt. Mijn ogen dwongen me om naar de knop te kijken, mijn haar en lichaam bevroren van angst, zelfs toen riviertjes water me steeds verder stroomden.
Plotseling begon het handvat te stuiptrekken en een luid plof ramde tegen de deur. Ik gilde toen ik uit het bad sprong en mijn lichaam tegen de deur duwde. Het figuur aan de andere kant ramde weer tegen de deur en ik voelde de impact door me heen stromen. Ik schreeuwde opnieuw. Een diepe gniffel reageerde.
Mijn lichaam trilde van de toppen van mijn doorweekte haar naar de punten van mijn verdoofde tenen. Mijn rug bleef stevig tegen de deur gedrukt, zich schrap zetten voor een nieuwe aanval. Niemand kwam.
Er ging een minuut voorbij, twee. Het leek een eeuwigheid toen ik weer dat gegrinnik hoorde, maar het leek van een lagere hoogte te komen dan voorheen. Ik keek naar beneden en zag het mes mijn lichaam weerkaatsen tegen zijn zilveren oppervlak. De randen ervan waren besmeurd met wat ik meteen kende als bloed.
Ik gooide de lichtschakelaar dicht, weigerde de dreiging buiten te laten en kreeg geen schop om te zien hoe doodsbang ik binnen was. Het gezoem van de ventilator stopte en het enige geluid dat ik overhad was de oppervlakkige ademhaling van mijn eigen adem. Ik hoorde het mes uit de opening onder de deur glijden, een langzame opzettelijke terugtrekking, waardoor ik me des te meer bewust werd van zijn aanwezigheid zo dicht bij mij.
"Kom op, mijn kleine doucheprinses ... .."
Mijn adem stokte in mijn keel en ik voelde mijn hart bijna uit mijn borst barsten. De stem was laag en diep, zoals zijn lach en opzettelijk. Ik reageerde niet, ik kon het niet eens beginnen te denken. Ik zat in de val en de enige uitweg was via hem.
Ik begon te schreeuwen naar de top van mijn longen, de angst en wanhoop meer echt dan alle horrorfilms die ik ooit had gezien. Ik hoopte dat mijn buren thuis waren. Ik hoopte dat omdat ik soms hun weekendfeestjes hoorde, ze nu mijn pleidooien voor hulp zouden horen.
Ik schreeuwde tot de tranen langs mijn wangen rolden, zich mengde met het douchewater en van mijn kin naar de vloer beneden druppelde. "Help ..." Het was nauwelijks een gefluister, maar hij hoorde het.
"Schat, niemand zal je nu helpen behalve ik."
Hij probeerde de deur niet opnieuw te rammen, en het handvat bleef roerloos gedurende de uren dat ik stil stond te huilen. Ik hoorde hem door mijn appartement lopen, hoorde een kras aan de andere kant van de deur, maar hij probeerde niet weer binnen te komen.
Ik stond zo in het donker; koud, nat en naakt tot de stralen van het daglicht onder de deur van de badkamer begonnen te schijnen. Ik wist niet of hij er nog steeds was, wachtend, en dus bleef ik gewoon waar ik was, wachtend.
Het was elf uur 's ochtends toen ik het geschreeuw aan mijn voordeur hoorde. Ik kon ze niet begrijpen, maar ik schreeuwde terug. Ik hoorde mijn voordeur versplinteren en het snelle plof van veel laarzen snelde mijn appartement binnen.
"Mevrouw? Mevrouw, waar bent u? "
Ik eiste dat de officier zijn ID onder de deur duwde voordat ik hem opendeed. Het deed er niet toe dat ik naakt was; Ik viel in zijn armen, hakkend en snikkend helemaal opnieuw terwijl iemand anders mij met een deken bedekte.
Ik ben sinds het incident teruggegaan naar mijn appartement om mijn persoonlijke bezittingen te verzamelen, waarvan er enkele ontbraken. Ik wist dat ik me daar nooit meer veilig zou voelen.
Ik had gelijk dat het bloed was. Mijn gevangene heeft niet alleen de beveiligingsbeambte van het gebouw net achter de mijne vermoord, maar ook het jonge stel dat naast mij woonde. Mijn alarmsysteem werd omzeild door een eenvoudige magneet en de grendel op mijn schuifdeur kon gemakkelijk worden geopend. Beide feiten hebben me een ernstig wantrouwen bezorgd over de symbolische 'veiligheidskenmerken' die in appartementen zijn gegooid om de deal te sluiten.
Deze feiten laten me ook weten dat hij op elk moment dat hij wilde mijn muffe badkamerdeur of zijn zwakke slot had kunnen doorbreken. Misschien speelde hij liever met mij. Of misschien moet de boodschap die hij achterliet in de deur van mijn badkamer nog komen te staan.
"Ik zie je snel, mijn douche prinses."