Ik werd wakker snakkend naar lucht. Ik had net een droom, maar ik kan me niet herinneren wat het was. Ik schud het verstoorde gevoel dat ik had van me af en ik kijk naar mijn klok, het is 3 uur 's morgens. Ik ben nog nooit bang geweest voor de duisternis, maar vanavond was er iets niet goed. Ik voelde dat iemand naar me keek.
Ik woon in een huis met twee verdiepingen met veel spiegels. Mijn vader heeft ze zo ingesteld dat als je op bepaalde plekken staat, je niet kunt worden gezien maar je de hele kamer kunt bekijken. Ik heb een acuut gehoor. Ik hoor mijn kat bijvoorbeeld van de bank in de woonkamer springen terwijl ik in mijn kamer op de tweede verdieping ben. Ik heb altijd een idee wanneer dingen niet kloppen. Ik had dat gevoel nu.
De telefoon begon te rinkelen. Ik stond indachtloos op om het te beantwoorden. Toen ik het oppakte, hoorde ik alleen een ademhaling op hetzelfde ritme als het mijne. Ik heb opgehangen. Alle lichten waren uit. Ik had gezworen dat ik het licht in de woonkamer verliet. Ik ga naar beneden om het licht aan te doen.
De achterdeur stond wijd open en nu, zo ook mijn ogen. Ik spring over het meubilair om het gebruikelijke pad te vermijden en sluit het snel. Ik dacht: "Op dit punt zal dit niet veel uitmaken ..." Ik vermoed dat het reflex was. Het was pikzwart, dus ik liet mijn oren zich aanpassen nadat ik mijn hart in hen had gehoord. Ik raak de muren aan om mezelf naar de keuken te begeleiden. Ik pak het grootste mes uit de gootsteen en maak me klaar om aan te vallen.
Het water leek dikker. Ik probeer de zin, de angst die ik heb te beheersen. Ik hoor dan een gestaag druppelend, druipend, druppelend geluid uit de gootsteen komen. Ik reik omhoog om de kraan uit te zetten, alleen om te ontdekken dat hij al helemaal uit was. Ik tast naar een lichtschakelaar en zet hem aan. Ik houd mijn angst vast als ik zie wat de oorzaak is van het druipen.
Mijn kat werd geregen door een strop boven de gootsteen, in een rechte lijn van de nek naar beneden gesneden. Het bloed had de gootsteen gevuld en het gestage druppelen, druipen, druppelen was het bloed dat van de staart druppelde. Mijn hand en het mes waren bedekt met bloed. Er stond iets op het aanrecht in mijn kattenbloed.
Het luidt: "Kijk met je oren, niet met je ogen. Want je staat voor een echte verrassing ".
Op dat moment ging de stroom uit. Terwijl mijn ogen zich aanpasten, drukte ik mijn oren op geluid. Een luide BOOM! kwam van de achterdeur en ik sprong en raakte de koelkast. De hausse bleef maar gebeurde en werd stiller en stiller totdat het vrijwel onmerkbaar was. Ik voelde me langs de muur voor de kastdeur, ik opende het en pakte mijn honkbalknuppel. Ik liep ermee voor me naar de achterdeur. Toen ik hem opende kon ik niet anders dan een beetje gillen.
Mijn vader hing met een kabel om zijn nek. Het was verbonden ergens in zijn kamer en hij was buiten het raam. Terwijl hij ronddraaide zag ik nog een briefje. Het was in zijn hart genageld.
Er staat: "Eén in dit huis beneden, twee te gaan. Je bent de laatste dus geniet van de show ".
Ik hoorde toen een slechte, hoge, verontrustende, lach. Het kwam uit alle richtingen. Ik spit opnieuw mijn oren en hoorde voetstappen van de bovenste verdieping snel stappen maar een beetje grond bedekken, als een luide, treiterende tenen. Ik negeerde het en ging naar de schakelkast. Toen ik het opende was er een briefje dat luidde: "De lichten zijn om een reden uitgeschakeld. Zet ze aan als je wilt. Ik beloof de bezienswaardigheden die je ziet, brengt je op je knieën. "
Ik heb het briefje opgelicht en de schakelaar omgedraaid. Dezelfde stem die lachte, schreeuwde: "Ik heb je gewaarschuwd!" Op een kinderlijke manier. Ik liep terug door de achterdeur en deed meteen het licht aan. Ik viel op mijn knieën.
Tien mensen die ik niet eens kende, werden overal op de kamer op verschillende manieren gerangschikt. Sommigen aan hun nek, anderen aan hun tenen, enkelen zelfs aan hun haar. Alle hadden hun ogen uitgegraven en open gapende monden. Ze hingen allemaal ongeveer een voet boven mijn lengte. Ik huilde maar ik stond weer op. Ik was vastbesloten om deze gek te vernietigen. Terwijl ik naar de trap liep en naar alle lijken staarde, hoorde ik een geluid alsof iets van de trap naar beneden viel. Het was een met bloed bedekte arm. Ik hoorde het geluid opnieuw, deze keer was het een been. Dan een arm, dan een been en uiteindelijk een hoofd.
Het was het hoofd van mijn moeder.
Ik liep achteruit in een van de hoeken en keek naar de spiegels. Alle spiegels werden geblokkeerd door lichamen en ze keerden zich allemaal om en staarden me aan. Ik ging kapot en begon te huilen en trillen. Ik keek op en zag wat de oorzaak was. Ik keek omhoog naar de enige zichtbare spiegel en zag de man, het beest dat dit veroorzaakte.
Ik was het.
Mijn droom snelde terug naar mij. Ik was een seriemoordenaar op de vrije loop. Ik heb huis voor huis vermoord. Ik doodde elk levend wezen in elk huis zo bruut als ik kon, ze bespotte hen voordat ik ze doodde. Ik viel mijn volgende slachtoffer aan toen ik wakker werd. In de spiegel zag ik mezelf bedekt met bloed staan met een verdorven glimlach op mijn gezicht. Toen zei ik op mijn eigen waanzinnige toon: "Ik zei je, je was de laatste", en toen sneed ik mijn eigen keel door, glimlachend en trillend toen alle kleuren mijn lichaam verlieten. De buitenkant van mijn visie begon donkerder te worden toen ik een demonische stem hoorde zeggen: "Welkom thuis!"