Ik had altijd van horrorfilms gehouden. In mijn jonge jaren had ik het misschien niet door, maar ik was een vraatzucht voor de angst die de films me zouden bezorgen. Ik hield er onbewust van hoe ze me 's nachts wakker hielden, kleine, angstige ogen die mijn slaapkamerschaduwen aftasten voor welk soort schepsel dan ook de duisternis haar thuis zou noemen.
Het was zover dat ik 's ochtends vroeg rond een uur of zo wakker werd om de woonkamer in te sluipen en naar de schreeuwers van de late avond te kijken die zouden luchten. Vaak werd ik ongeveer een half uur lang door mijn moeder of vader betrapt in mijn streken, zittend op de bank en gewikkeld in mijn 'deken' terwijl ik een teddybeer vasthield met ogen gefixeerd op het televisiescherm.
Ik zou onmiddellijk naar bed worden gestuurd, vertelde dat mijn straf 's ochtends zou komen. Het heeft nooit gedaan, mijn ouders waren op dat moment te moe om me te herinneren dat ze me hadden vastgehouden. Maar in zeldzame gevallen lukte het me om een film te maken, vanaf het moment dat ik op de bank was geglipt tot het moment dat de credits rolden.
Op dat moment was de sjoegel terug naar mijn slaapkamer een gekke schrik van angst, proberend om alle monsters of buggaboes te ontwijken die, in mijn beïnvloedbare geest, me zouden grijpen en me zouden weghalen.
Ik was altijd succesvol in de terugreis. Ik voelde me Indiana Jones. Ik was altijd succesvol in de terugreis. Ik voelde me Indiana Jones. Ik was altijd succesvol in de terugreis. Ik voelde me Indiana Jones.
Ik hou niet meer van horrorfilms. Niet na wat er gebeurde.
Ik zat op de universiteit toen het gebeurde. Terwijl de meeste mensen de universiteit associëren met wilde feestjes, overvloedige hoeveelheden alcohol, en zoveel mogelijk mensen vinden om anoniem te vrijen, was mijn versie van de ervaring meer ... tam door die normen. De avonden die ik niet woedend over mijn projecten en klaswerk spendeerde, werden doorgebracht met mijn enige echte liefde. Mijn Netflix-account.
Vanaf het moment dat mijn laatste les van de dag voorbij was, was ik gewikkeld in de zoete omhelzing die het internet op me wachtte. Ik keerde terug naar mijn slaapzaal, glipte in mijn slaapkamer en veranderde in iets comfortabelers, en spendeerde tot ongeveer 4 uur 's ochtends de verschrikkingen die de streaming-site voor mij beschikbaar had. En voor de prijs van $ 7,99 per maand was het de beste en meest goedkope, verslaving die ik ooit ben tegengekomen.
De mensen met wie ik contact had toen ik niet op mijn laptop zat, waren vaak dezelfde mensen als ik. Individuen die net zo obsessief waren ten opzichte van films. We waren graag bang en we hebben er vaak over gesproken. We vergeleken recensies, bespraken theorieën en kwamen vaak samen om deel te nemen aan deze stukjes nachtmerrie, meestal één keer per week op een zaterdag in een grote marathonsessie die werd verzorgd door de lokale pizzeria en een grote snackreis voor de hand om voor te bereiden toen we de geur van vet en kaas ziek waren.
Velen van ons waren lid van een forum over horror-enthousiasme, om meer mensen te ontmoeten en te praten die onze verwarde ideeën over entertainment deelden. Sindsdien heb ik mezelf volledig van die site verwijderd.
Vanwege de enorme tijd die ik met mijn Netflix-account had doorgebracht, had ik hun selectie van films bijna volledig uitgeput om die naar mijn smaak te streamen.
Ik had gekeken naar de klassiekers, de cultfavorieten, de flops, de stille, de screamers, de spookers, de slashers, de buitenlandse .. Kort van het betalen van extra voor een dvd-plan, werd mijn partner in crime steeds herhalend. Ik had zelfs mijn toevlucht genomen tot het kijken naar de 1-sterren, de films die te vreselijk waren om zelfs horror te overwegen, maar toch op de een of andere manier de lijst maakten, vol met slecht gemaakte CG-effecten die angstaanjagender waren dan de monsters waarmee ze me probeerden te verjagen. .
Ik betreurde dit aan mijn forumgenoten en klaagde over het gebrek aan nieuwe keuzes op de site die mijn browsergeschiedenis vulde. Veel van mijn vrienden van school hadden dezelfde problemen,
Als ik erop terugkijk, realiseer ik me nu dat dit de ergste fout was die ik ooit had kunnen maken. Als ik niet aan die draad was begonnen, zouden sommigen van ons misschien nog steeds bij de levenden zijn gebleven en nieuwe manieren vinden om onze sensaties te verzamelen.
ScreamQueen69 (haar gebruikersnaam van het forum, want ik zal niet naar iemand verwijzen met hun echte naam om families te beschermen) had ons de volgende dag op het vergaderterrein benaderd. Onze gebruikelijke locatie van verzamelen was achter een campusgebouw, een gebied van beton dat afhelde naar een deur waarvan we allemaal veronderstelden dat het leidde naar de kelder van het kunstdepot, de top van de muur die onze koude stenen heuvel omsloot afgesloten door een hek, dus geen enkele kon per ongeluk vallen en zichzelf verwonden.
Terwijl onze groep zat en praatte, was SQ gearriveerd en zag het er wat slechter uit voor slijtage. Er waren donkere kringen onder haar ogen, ze zagen er moe uit en haar gezicht was bleek. Ze zag er vaak zo helder en verzonken uit, vol energie.
Ze had gezegd dat kort nadat ze de avond tevoren op het forum had gepost, haar door een ander lid was gecontacteerd met de vraag of ze iets wilde bekijken dat, terwijl ze sprak en airquotes met haar vingers gaf, het genre voor haar voor altijd zou veranderen.
en stuurde haar vervolgens een link naar een onbekende site waarvan ze nog nooit had gehoord. Tweenwolf rolde met zijn ogen en suggereerde dat ze alleen maar een film wilden suggereren die ze wilde bekijken en dat ze gek was omdat ze hem negeerde. Ik werd echter bezorgd, omdat ze vertelde dat hoewel ze de persoon aanvankelijk had genegeerd, ze haar berichten achteraf constant stuurden.
Ze begonnen mild genoeg, in de trant van "heb je het bekeken?" En "wat vond je ervan?" En naarmate de nacht vorderde, werden ze gewelddadiger. SQ liet me de chatgeschiedenis zien en tegen het einde leek het erop dat haar chatpartner, genaamd BehyndYew, werd meer en meer geagiteerd. De berichten werden wanhopig.
'Heb je al op de link geklikt?'
'Je zou op de link moeten klikken. Je zult er geen spijt van krijgen. '
'Klik op De link.'
'Klik alvast op de verdomde link.'
'KLIK OP DE FUCKING LINK.'
'HELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINKCLICKTHELINK'
Op dat moment werd ik ongelooflijk bezorgd voor mijn vriend. Niemand anders had deze berichten ontvangen, alleen zij. Mijn enige advies aan haar was om het te negeren en misschien een paar dagen van de site te blijven. Als deze persoon haar niet online heeft gezien, zouden ze misschien interesse verliezen en zich terugtrekken.
Dat was echter niet het geval, want SQ zou de komende dagen naar ons toe komen kijken en steeds afzichtelijker worden. Ze zei dat ze 's nachts niet kon rusten. BehyndYew was haar nog steeds aan het berichten, en op dit punt was het slechts een herhaling van de originele link, steeds opnieuw geplakt.
Ze begon e-mails te ontvangen die naar haar school e-mailaccount werden gestuurd. Ze wist niet hoe ze het hadden gekregen, haar e-mailadres stond niet op het forum en het was niet hetzelfde als het adres waarmee ze zich op de site had geregistreerd. De afzender is leeg, de onderwerpregel leeg en het bericht was altijd hetzelfde. 'KLIK DE LINK'. Haar inbox werd overspoeld met minstens honderd e-mails tegen de tijd dat ze terugkeerde uit de lessen, allemaal hetzelfde.
En dan teksten. Een onbekend aantal allemaal nullen, op alle uren van de dag. 'KLIK DE LINK'. Zelfs als haar telefoon inactief was, ging het geluid nog steeds over. Het was uitgeschakeld en het zou rinkelen. Ze zou de batterij volledig verwijderen en toch schrikken van het geluid van haar teksttoon. Ze had haar telefoon in water ondergedompeld om te proberen het te beschadigen en het geluid kwijt te raken. Toch ging het.
Ze had het in de magnetron gedaan en het vijf minuten aangezet, wetende dat als het apparaat kapot zou zijn, ze zou moeten betalen voor een vervanging, aangezien het apparaat werd verstrekt door het slaapgebouw. Zelfs verbrand en gesmolten op plaatsen, de batterij verwijderd en gefrituurd, hij ging. Het begon zover te komen dat SQ steeds meer uit elkaar viel, elke mobiele telefoon ging om haar heen waardoor ze begon te gillen.
Tegen de vijfde dag was ze niet komen opdagen voor de lunch. De meesten van ons gingen ervan uit dat ze gewoon probeerde de slaap in te halen door het incident dat haar 's nachts wakker hield. We wisten niet dat ze was gestorven tot twee dagen later, toen haar kamergenote klaagde over een geur die uit haar kamer kwam.
De politie blokkeerde de slaapzaal en haar kamergenoot werd verhuisd om samen te gaan wonen met iemand anders in het gebouw. Ze regeerden het als een zelfmoord en beweerden dat SQ een overdosis had ingenomen aan slaappillen. Ze was voor haar laptop op haar bureau liggen liggen liggen, met het forum in haar browser.
Ik was erin geslaagd om een paar dagen nadat het opruimen was geëindigd mijn weg naar haar kamer binnen te dringen. Haar familie woonde aan de andere kant van het land en zou nog geen dag of twee zijn om haar spullen te verzamelen, en ik had het gebouw RA ervan overtuigd dat ScreamQueen69 in het bezit was geweest van een paar van mijn spullen en ik moest gewoon haal ze terug voordat ze per abuis werden verwijderd met haar bezittingen.
De RA had me daar achtergelaten en zei dat de deuren achter me zouden sluiten zodra ik vertrok. Alleen in de kamer waar mijn vriend was gepasseerd, haalde ik de laptop van haar bureau, wilde niet in haar doodstroon zitten en bewoog hem naar het bed. SQ bewaarde haar items nooit met een wachtwoord en liet zich bij alles loggen, dus het was gemakkelijk genoeg om de computer aan te zetten en terug te navigeren naar het forum waar ze naar keek toen ze stierf.
Uit de massa links was een van hen paars. Er was op geklikt.
Ik werd nieuwsgierig. Wat was het met deze film die deze persoon zo obsessief maakte om het aan SQ te laten zien? Was het de reden dat SQ zelfmoord had gepleegd?
Ik klikte op de link.
Aanvankelijk leek niets buitengewoons. De video was donker, alsof hij probeerde de beelden langzaam te verwerken. Toen begonnen de dingen in focus te komen. Een bureau. Posters op de muur. Een persoon die op het bed zit. Een persoon die achter hen staat met een brede, brede grijns. Op dat moment besefte ik dat ik naar mijn eigen gezicht staarde, zittend in SQ's slaapkamer, haar posters achter me.
Het webcamlampje was aan.