In het originele spel was de zesde wereld Pluto. Ironisch genoeg was Pluto ondanks de kleinste planeet de grootste en meest diverse wereld in het spel. Entropie had een andere lay-out, maar was ook enorm en divers.
Board1.png
De bordmuziek werd gespeeld door een vioolinstrument, een melodie die begon te trillen en dan wordt het nogal ... Ik denk dat ik het "vervormd" zou noemen? Ik voelde me depressief en zenuwachtig. Niet iets dat ik zou willen horen terwijl ik probeer te slapen.
Vreemd genoeg waren geen van de niveaus van de vorige werelden hier aanwezig, in plaats daarvan waren er acht gloednieuwe iconen. De bazen waren deze keer Megalon, Battra en Mechagodzilla.
Board2.png
Zoals altijd was het eerste wat ik deed naar het Quiz-niveau gaan voor een ander verhoor van Face. Maar toen ik daar aankwam, merkte ik iets anders; in plaats van de gebruikelijke goofy GH1D0RA-muziek was het het wachtwoordthema.
De verandering van de muziek leek opzettelijk te zijn, want na de eerste twee vragen aan het begin begon de quiz een donkerder toon te krijgen;
Quiz 3
Vind je Ice Cream leuk?
Antwoord: Ja, Reactie: Raar Gezicht # 1
Hou je van clowns?
Antwoord: Ja, Reactie: Raar Gezicht # 10
Gaat de tijd door je vingers glippen?
Antwoord: Ja, Reactie: Raar Gezicht # 2
Heb je spijt?
Antwoord: Ja, Reactie: Gekwetst
Verdienen sommige mensen het om te sterven?
Antwoord: Nee, Reactie: Raar Gezicht # 3
Is het veilig om 's nachts uit te gaan?
Antwoord: Ja, Reactie: Raar Gezicht # 5
Vind je het moeilijk om 's nachts te slapen?
Antwoord: Ja, Reactie: Raar Gezicht # 9
Heb je ooit iemand vermoord?
Antwoord: Nee, Reactie: Raar Gezicht # 7
Wil je iemand vermoorden?
Antwoord: Nee, Reactie: Boos
Bereikt u eigenlijk iets?
Antwoord: Nee, Reactie: Raar Gezicht # 4
Heeft het leven enige betekenis?
Antwoord: Nee, Reactie: Liefde
Vind je Mothra leuk?
Antwoord: Nee, Reactie: Maniacal
Likemothra.png
Ik wist dat die laatste vraag een gameplay-gerelateerde vraag zou worden, maar ik had geen idee wat het resultaat zou zijn. Ik antwoordde eerlijk, omdat ik, zoals ik al zei, Mothra nooit leuk vond.
Niemand vond het leuk om als Mothra te spelen in deze game. En daar was een goede reden voor, elke andere keer dat Mothra wordt geraakt, wordt ze terug naar de linkerhoek van het scherm gesmeten en ze zuigt het vechten omdat haar aanvallen zo zwak zijn. Het enige voordeel dat Mothra had, was op sommige niveaus over obstakels heen kunnen vliegen.
Dus ik antwoordde Nee en Face antwoordde eigenlijk terug naar mij, niet alleen met de maniakale uitdrukking, maar met tekst;
"JAMMER!"
Toobad.png
Ik werd teruggebracht naar het kaartscherm en ik was geschokt toen ik zag dat Godzilla en Anguirus van het bord verdwenen was en alleen Mothra achterliet. Face had me net geneukt. Onnodig te zeggen dat ik pissig was. Maar er was niets dat ik kon doen, en ik ben bereid om te wedden, zelfs als ik "Ja" had gezegd, ik zou toch met Mothra zijn vastgelopen. Gezicht geeft, en Face neemt weg.
Board3.png
Ik haalde diep adem en maakte me klaar om te verkennen. Er waren twee wegen die ik door het bord kon nemen, ik besloot om de onderste te nemen. Dit bleek een goede keuze te zijn om redenen die ik zojuist zal bespreken.
De eerste wereld die voor me lag, was een bos, dus ik ben daar begonnen. Bijna onmiddellijk kreeg ik een griezelig gevoel. Er was iets op dit niveau dat me gewoon leek te 'uitschakelen', zelfs meer dan de vorige.
Misschien was het de pikzwarte achtergrond. Ik ben altijd bang geweest om 's nachts in een bos te zijn. Iets aan al die bomen, maakt me omgeven en kwetsbaar.
Forest1.png
En het feit dat ik vast zat omdat Mothra niet hielp. De vorige werelden van het spel spelen zoals Godzilla me een gevoel van moed gaf, omdat ik de baas was over de Koning der Monsters, zou ik bijna alles op mijn manier aankunnen.
Maar zo is het niet met Mothra. Geen gevoel van kracht of veiligheid. Nu ben ik gewoon een zwakke, gemakkelijk overweldigde bug, die het onbekende doorkruist.
Terug naar het niveau. De muziek had nieuwe instrumenten, klinkend als houtblazers, gevolgd door langzame, ritmische drums en klokkengelui. Gaf me het gevoel dat ik me op een gevaarlijke plek begreep die ik eigenlijk niet zou moeten zijn.
Na een tijdje ontmoette ik de eerste vijanden van het podium. Of ik nam tenminste aan dat ze vijanden waren. Het waren vreemde, langbenige herten als wezens. In plaats van aan te vallen, liepen ze gewoon werkeloos rond. Ik ging hen naderen en ze renden weg.
Forest2.png
Ik dacht erover om er een met een oogbundel te schieten om te zien wat er zou gebeuren, maar het leek verkeerd. Deze wezens waren ongevaarlijk. Dus ik ging over hen heen en ging door het niveau.
Ongeveer halverwege ontmoette ik groepen van de hertenachtige dieren, en ook twee nieuwe wezens: een luiaardachtig schepsel met een bek die op een boom klom, en harige roofvogelachtige beesten die op het hert zaten.
Het was erg surrealistisch om te zien hoe deze wezens met elkaar omgingen. Ik had niet het gevoel dat ik een videogame speelde, maar eerder dat ik door een bos reisde in een andere dimensie.
De wezens negeerden me grotendeels, hoewel de roofvogels me aanvielen toen ik te dichtbij kwam, of als ik ze eerst aanviel. Ik weet dat ik een van hen heb neergeschoten om te helpen een van de hertenwezens te ontsnappen. Ik werd klauwde op, maar de confrontatie werd gemakkelijk vermeden door te vliegen naar de top van het scherm.
Forest3.png
Daarna moest ik kiezen of ik de niveaus met de zandloper of het tv-scherm wilde spelen. Ik koos de laatste. Wat ik kreeg was helemaal niet wat ik verwachtte.
Beaver.gif
Toen ik op de knop drukte om een niveau op het tv-scherm te starten zoals ik normaal zou doen, verscheen dit scherm met een animatie. Er was ook muziek op de achtergrond, de goofy Gh1d0ra-muziek die vroeger in de Quiz-levels speelde.
Ik was ietwat van streek omdat het zo raar was. Ik vond het ook een beetje griezelig omdat ik een shirt had dat er als kind uitzag. Na het starten van de animatie, kunt u teruggaan naar het bord door op een willekeurige knop te drukken.
Daarna had ik geen idee van de rest van deze iconen. Ik ging vervolgens een zandloperpictogram proberen. Ik was een beetje opgelucht toen een echt niveau opkwam.
Timewarp1.png
Het was zeker een onorthodox ogend niveau. Allemaal bruin, met tijdmeetinstrumenten zwevend in de lucht en gigantische grootvaderklokken op de achtergrond. De muziek was hetzelfde als op het bord.
En heel vroeg in het level kwam ik iets anders tegen dat ik niet verwachtte te zien: originele vijanden van het spel!
Timewarp2.png
En dat niet alleen, het leek een hele vloot van hen te zijn. En de gele tanks, die normaal onbeweeglijk waren, konden nu bewegen. Ik nam wat schade, maar het was niets dat ik niet aankon. Maar het meest interessante aan dit niveau waren de gekleurde zandloperitems.
Zandloper-1.png
Er waren 3 van deze:
Een blauwe zandloper, die de tijd langzamer maakte en het niveau vulde met vijanden uit het verleden.
Een rode zandloper, die de tijd versnelde en het niveau vulde met vijanden uit de toekomst.
Een groene zandloper, die de tijd op de normale snelheid zette en het niveau vulde met de originele game-vijanden.
Timewarp3.png
Timewarp4.png
Ik kwam eerst de blauwe zandloper tegen. Zoals gezegd begon het spel te vertragen en ik zag de "vijanden uit het verleden", die vijf verschillende soorten prehistorische dieren waren. Ik weet niet veel over de prehistorie, maar ik geloof dat al deze vijanden echte dieren vertegenwoordigen.
Het niveau ging naar een ander segment, en ik ontmoette de groene zandloper, en toen vocht ik de oorspronkelijke vijanden opnieuw. Het waren dezelfde vijf typen dus ik heb geen screenshots gemaakt. Maar in het laatste segment ontmoette ik de rode zandloper en de vijanden die uit de toekomst moeten zijn geweest.
Nu, of de game nu 8-bit-vertolkingen van wezens liet zien die duizenden jaren in de toekomst van de aarde zullen bestaan, ik heb geen idee. Maar met die gedachte in mijn achterhoofd vond ik dit specifieke segment erg griezelig, en het werd meer gespannen omdat alles sneller ging.
Timewarp5.png
Een van de toekomstige vijanden droeg een treffende gelijkenis met iets dat ik ooit in een boek zag, genaamd "Troodon Man". Een ander leek op een soort biologisch ruimteschip.
Timewarp6.png
Er was maar een van het vijfde type van het toekomstige schepsel en toen het erop leek, renden alle anderen voor hun leven en lieten me alleen om het te bestrijden.
Het kon vliegen maar zijn sprite bewoog niet echt, en zijn enkele aanval stak een bliksemschicht uit zijn "gezicht". Toch was het verrassend krachtig en ik veronderstel dat het als mini-baas kan worden beschouwd.
Timewarp7.png
Na het te hebben verslagen, liet het een power-up voor de gezondheid achter die de gezondheid en energie herstelde die ik verloren had door er tegen te vechten. Wat handig was! Het leek erop dat ik alle hulp nodig had om deze wereld te verslaan met alleen Mothra.
Na die vorige fase noemde ik "Time Warp", de volgende fase leek een Toxic Waste Dump te zijn.
Toxic1.png
Zoals je kunt zien, zag de plaats er grungy en onherbergzaam uit. De muziek was een korte looping van een ambient synthesizer song. Als ik ernaar luisterde, kreeg ik het gevoel dat ik zelf wat giftige dampen had opgesnoven, en het was de hele tijd met mijn hoofd rotzooien. Ik voelde me zelfs alsof ik stikte terwijl ik op dit niveau speelde.
Toxic2.png
De vijanden lijken in zekere mate gemuteerd te zijn. In de bovenstaande screenshot zie je groene mummies met vogelschedels, die uit het afval springen om projectielen te spugen. Er is ook een bruin koeienmelkmonster met spinnebenen.
Toxic3.png
Halverwege het niveau zag ik zelfs een van de herten uit het bos. Het was alleen en toen ik het zag, dronk het giftig afval uit een vat met een miereneterachtige tong.
Toxic4.png
Ik liep naar me toe om te proberen het te laten stoppen, maar toen kwam deze zwerm schedelduiven uit het niets en begon aan te vallen.
Het hert was hierdoor bang en belandde van de grond in het giftige afval. Ik voel me er slecht voor. Een van de vogels beet op me, maar ik kreeg snel weer gezondheid omdat ik ze allemaal had gedood, ze waren nogal zwak.
Ik drukte verder. Van alle levels in Entropy was dit waarschijnlijk het meest "normale", in die zin dat er weinig afwijking was van de formule "Vooruit, smash things" in het originele spel.
Toxic5.png
Ik ontmoette meer wezens door het level, zoals tentakels en een soort misvormd ding met mensachtige tanden. Ik had geen zin om ze in een gevecht te lokken, dus bleef ik vliegen aan de rand van het scherm. Ik moest af en toe nog steeds af en toe met een zwerm vogels omgaan.
Toxic6.png
Aan het einde van het level was een groot blauwachtig groen meer, en daar ontmoette ik nog een mini-baas. Een soort monster met een lange nek en de schedel van een walvis. Het valt aan met een mondprojectiel en door het tegen je op te laden. Het kan ook onder het water door en komt snel uit een andere plaats.
Het was moeilijker te verslaan dan de baas van de Time Warp, en het had veel gezondheid omdat het me drie minuten kostte om het te verslaan. Hij slaakte een heel hard geluid toen hij stierf, en zonk toen terug in het water toen ik het scherm verliet.
Terug op het bord ging ik naar het pictogram op het dichtstbijzijnde niveau dat ik nog niet had gezien, wat een witte boom was. Zoals ik al vermoedde, was het niveau een recolor van het bosetappe met winterthema.
Winter1.png
Maar in tegenstelling tot het gewone bos, voelde ik me niet zenuwachtig om deze te beginnen. Ik denk dat de muziek er veel mee te maken heeft. Het was een zacht, kalm nummer, het klonk bijna romantisch. Het was vrij stressverlichtend, en het bos zelf leek veel minder onheilspellend bedekt met sneeuw.
Ik reisde door het eerste segment en genoot vier minuten lang de sfeer, toen ik me plotseling een idee realiseerde: ik heb geen enkel wezen meer gezien sinds ik het niveau begon. Waar zijn alle dieren? Kort daarna verliet ik het scherm en begon het volgende segment.
In het tweede segment was ik nog steeds in het winterbos, maar nu was de muziek verdwenen. Ik begon me achterdochtig te voelen, maar toen herinnerde ik mezelf eraan dat er andere lege niveaus waren in het spel en dit was waarschijnlijk een ander daarvan.
Maar toen ... hoorde ik iets bekends. Het was de twaalf seconden durende loop van de muziek van "UNFORGIVING COLD" opstarten. Ik voelde mijn hart zinken toen ik deze vreselijke aanblik zag:
Winter2.png
Het was een hele groep dode hertenwezens, bedekt met sneeuw. Afgaande op de zwartblauwe toon van hun huid moeten ze allemaal doodgevroren zijn. Bij nadere inspectie ontbraken sommigen lichaamsdelen. Nu was ik bang. Maar ik moest nog steeds doorgaan.
Voordat ik het niveau verliet, hoopte ik echt iets te zien dat leek op de vorige bosdieren in een levende staat. En inderdaad, dat deed ik.
Winter3.png
Het was een wezen dat veel leek op de snavelachtige luiaard, behalve dat dit ding een witte vacht had en meer een gevlekte gorilla was. Het liep heel langzaam toen ik het zag, maar ik was blij om op zijn minst iets levend te zien. Het bleef echter niet lang zo.
Winter4.png
Een groep roofvogels, die moeten hebben gevoeld dat er nog iets anders levend was, kwamen vanaf de rechterkant van het scherm naar binnen stormen. De snavelige gorilla maakte geen enkele kans, omdat een van de roofvogels er onmiddellijk naar terugliep en zijn achterpoten open scheurde.
Deze 'winterraptors' gedroegen zich heel anders dan hun gematigde familieleden. Terwijl de andere roofvogels alleen aanvielen tijdens de jacht op prooien of wanneer ze werden uitgelokt, leken de winterraptors allemaal gek geworden. Ze vielen alles wat in zicht was aan, één liep heen en weer klauwend om niets. Zelfs de geluiden die ze maakten klonken anders, meer hoog en woedend.
Winter5.png
Toen ik dit tweede segment verliet, zag ik zelfs twee Raptors vechten tot de dood. Ze waren allebei bedekt met verwondingen en een van de Raptors was in een oog verblind. Ik nam een screenshot, maar ik bleef niet kijken wie het gevecht won.
Ik hoefde alleen nog een segment te doorlopen voordat ik terug kon naar het bord. Maar in dit segment was ik niet meer in het winterbos, maar in plaats daarvan een heel lege grasvlakte, met een helder grijze maan aan de hemel. De aangename muziek van Winterbos deel 1 was teruggekeerd.
Moon1.png
En onmiddellijk begon ik angst te voelen. Dit klinkt gek, maar het is de absolute waarheid: de game heeft dit niveau gehaald uit een van mijn herinneringen.
Na een lange strook van niets bereikte ik een meer. En toen bewoog de maan uit de lucht en begon uit te broeden als een ei. Toen dat gebeurde, viel er een opgekrulde mensachtige figuur in het meer terwijl de maanhelften snel uiteenvielen.
Moon2.png
Moon3.png
Moon4.png
Ik hoorde een plons toen het het water trof, en toen een moment van stilte. Toen begon het scherm te trillen en een nieuw schepsel kwam uit het water;
Moonbeast.png
En zo werd ik voorgesteld aan een monster dat ik het "Maanbeest" noem. Dit was de enige screenshot die ik maakte, omdat ik me volledig concentreerde op het winnen van het gevecht. En het was het moeilijkste gevecht ooit. Sterker dan alle vorige bazen, dit schepsel zou moeilijk zijn om te sluiten met Godzilla, en met Mothra leek het bijna onmogelijk.
Ik veronderstel dat ik mezelf gelukkig zou vinden dat het beest geen aanvallen zoals Gigan's zaag miste, want anders had ik dit nooit gewonnen. Ik had amper drie bars met gezondheid toen ik eindelijk deze gruwel doodde.
Maar wat daarna gebeurde, is nauwelijks wat ik een beloning zou kunnen noemen.
... ik heb geprobeerd om mijn belofte te houden en deze herinnering jarenlang te onderdrukken, maar het lijkt alsof ik het van mijn borst moet krijgen. Dit is een erg pijnlijke herinnering voor mij, maar het spel weet het al en ik vind dat je dat ook moet doen. Ik zal je de belangrijke onderdelen vertellen, want ik vind het niet leuk om deze ervaring weer in mijn hoofd te brengen, tenzij ik dat moet.
Toen ik op de middelbare school zat, had ik een vriendin genaamd Melissa. Ze leed aan een soort psychische stoornis waardoor ze in 'afleveringen' terechtkwam.
Wanneer ze in een "aflevering" was, zou ze perfect recht en stil blijven staan of zitten en haar gezicht zou onmiddellijk alle uitdrukkingen kwijtraken die ze eerder had. Ze zou heel duidelijk spreken, zonder enige emotie. Toen het voorbij was, begon ze te trillen en soms begroef ze haar gezicht in haar handen en bleef ze enkele minuten stil. Ik kan het gevoel dat het me gaf niet echt overbrengen, en ik zal het niet proberen. Je moest dit persoonlijk zien om te begrijpen.
Maar ondanks dit was ze een erg aardig persoon en ik gaf haar veel om haar. We vonden het leuk om 's nachts in een veld rond te hangen en naar de sterren te kijken. Maar op een avond zei ze helemaal niets tegen me, ze staarde alleen maar recht naar de maan, trillerig. Ik probeerde met haar te praten, maar ze sprong plotseling op en rende het verkeer in. Ik probeerde haar tegen te houden, maar ik was te laat. Ze werd geraakt door een vrachtwagen en werd die nacht vermoord.
Ik keek haar recht in de ogen toen de wielen over haar nek gingen. Dat zicht heeft me altijd achtervolgd.
Ik weet dat de game hiervan op de hoogte is, want nadat ik het Moon Beast versloeg ... gebeurde dit.