Pathos was hetzelfde als Jupiter in lay-out, behalve dat het bord donkerblauw was in plaats van groen. Het eerste wat me opviel was dat alle gebruikelijke niveau-iconen waren vervangen door een blauwe rots en een soort oranje honingraatvorm.
Er was één pictogram dat een deel van de vorm van het Junglepictogram had, maar ik heb er niet veel aandacht aan besteed. Ik controleerde de andere kant van het bord om het nieuwe monster te zien. In plaats van Hedorah was het Biollante.
Biollanteboard.png
Maar dat kon niet goed zijn. "Godzilla vs Biollante" kwam pas in 1989 uit en deze game werd gemaakt in 1988. Misschien heeft Toho Biollante in het spel gezet om volgend jaar opwinding te creëren voor de film, maar van gedachten veranderd? Ik probeerde de afwijkingen van het spel op elke mogelijke manier te rationaliseren, maar dit zou nutteloos blijken te zijn.
Het kaartnummer van Pathos was het eerste nieuwe nummer dat ik in de game hoorde. Zoals de meeste nieuwe liedjes was het moeilijk te beschrijven, ik zal het proberen.
Het begon traag en spannend, veel langzamer dan elk nummer in het spel. Maar elke twaalf seconden of zo zou er een luid botsende klank zijn en het tempo veranderde. Het was alsof de componist willekeurig delen van vijf verschillende liedjes met dezelfde instrumenten speelde.
Ik verplaatste Godzilla naar een van de vele blue rock-iconen die de jungle-iconen hadden vervangen en begon het level. Het niveau leek op een blauwe bergketen met een bloedrode planeet aan de hemel. Maar er was iets vreemds aan de bergen, ze hadden een "versnipperd papier" uiterlijk. Ik dacht eerst dat de glitch in eerste instantie het had beïnvloed, maar het leek veel te opzettelijk.
Bluemountains.png
Ik merkte snel iets anders op dit nieuwe niveau: er waren helemaal geen vijanden. Zelfs geen obstakels.
Ik moet ook vermelden dat dit was waar de puntmeter begon te glitched voorbij begrip. Maar het stoorde me niet veel, ik houd nooit de gamepunten bij.
Dus zonder me ergens op te concentreren, luisterde ik naar de muziek terwijl ik ongehinderd door het niveau liep. De muziek had een treurig gevoel. Het zou best prettig zijn geweest, als ik het in een normaal spel had gehoord.
Het niveau ging door voor drie schermen, maar zonder obstakels rondom eindigde ik het heel snel. Ik probeerde andere niveaus van hetzelfde type om te zien of er vijanden verschijnen, maar er waren geen. Er was weinig anders te zien in de blauwe bergen, dus ik probeerde het andere niveautype.
Ik begon een van de oranje niveaus, en mijn ogen werden overvallen door een groteske achtergrond van tumorachtige oranje ogen. De "lucht" was hetzelfde als de grond, dus ik ging ervan uit dat het spel aangaf dat dit niveau plaatsvindt in een grot.
Yuck.png
De enige vijanden hier waren Matango Spawn, maar zoals je kunt zien waren de kleine klootzakken overal. De muziek hielp zeker niet, met een mengeling van krijsende geluiden en luide drumbeats die klonken als het thema van een monster in een horrorfilm. Na het voltooien ervan probeerde ik door te gaan met het spelen van meer van deze niveaus wanneer ik maar kon.
De kaart was kort dus het was maar een paar minuten voordat ik op weg was naar een rematch met Gezora en Moguera. Maar deze keer waren hun sprites en aanvalspatronen enorm verschillend.
Ik vocht eerst met Moguera. De vervanger van Moguera was een vliegmachine met een lichte gelijkenis met een buitenaards wezen van Pascagoula. Het leek een beetje op vechten tegen Mothra, alleen bewoog het met veel meer gratie. Het viel aan door zijn voorste tentakel als een kurkentrekker rond te draaien en het had nog steeds een oogbundel, behalve nu het uit de oefening schoot.
Weirdmoguera.png
Deze slungelige afwijking had Gezora vervangen en het nieuwe beest was meer een uitdaging. Het zou rennen en springen in een snel tempo, constant met zijn armen rondzwaaien waardoor het moeilijk werd om dichtbij te komen, en natuurlijk probeerde het me in de hoek te steken met zoveel hinderlijk besluit als altijd. Ik versloeg het met een combinatie van staartzwepen en heat-beam-spamming.
Weirdgezora.png
Ik versloeg ze en ging Titanosaurus bevechten, maar toen ik begon met het gevecht was Titanosaurus nergens te bekennen en ging de game gewoon terug naar de kaart met het Titanosaurus-stuk dat nu ontbreekt.
Er was nu niemand meer om te vechten, maar Biollante, dus ik begon gretig aan de strijd.
Ik was behoorlijk verrast dat Biollante het gevecht in haar Rose Form begon. Ze was onbeweeglijk en gebruikte tentakels om me weg te houden van het hoofdlichaam, dat de meeste schade opliep.
Rosefight.png
Zoals verwacht, veranderde ze in haar definitieve vorm nadat ze genoeg schade had opgelopen. De sprite zag er behoorlijk verdomd goed uit voor 8-bits.
Biolfight.png
De vechttechniek was hetzelfde, behalve dat Biollante nu kon bewegen, zij het langzamer dan elk ander monster. Door de tentakels geraakt worden heeft nu meer schade aangericht en kon Biollante een zuur spit doen, wat ik wist te voorkomen door in de zeefmuts te springen:
Biolacid.png
Niet veel moeilijker te verslaan dan Titanosaurus, het duurde maar twee rondes. Maar toen Biollante weg was, was de muziek gestopt en was er een nieuw pictogram dat de basis vervangt:
Redboard.png
Dit pictogram was er niet voordat ik Biollante versloeg. Het leek op een rood stammenmasker en ik had een gevoel van angst toen ik het zag. Maar sinds het de basis heeft vervangen, moet het de enige manier zijn om Pathos te verlaten. Ik verplaatste Godzilla naar het plein en begon het level.
Run.png
Het was een helse uitziende plaats zonder hemel en een flikkerend vuur op de achtergrond. Het vuur leek veel geavanceerder dan alles wat ik op de NES heb gezien. Er was "muziek", in de vorm van een langzaam, stabiel drumgeluid dat leek op een hartslag.
Alle tekst op de bovenkant van het scherm en de levensbalk waren verdwenen. In hun plaats was een enkel stukje tekst in het midden van het scherm dat zei "RUN".
Mijn gevoel van angst was toegenomen. Ik liep voorzichtig door het level, maar net als de blauwe bergen waren er geen vijanden. Ik liep een minuutje rond voordat ik dacht: "Rennen? ... waar vandaan?"
De eerste keer dat het mij trof, zag ik het niet eens.
Ik hoorde een geluid buiten mijn kamer en keerde terug om te zien of er iets viel, en toen ik achterom keek, stond Godzilla op sterven. Ik dacht dat het gewoon een storing was, maar ik ging het spel niet spelen zonder Godzilla, dus herstartte ik het spel en ging naar het wachtwoordscherm.
Heb ik ooit gezegd hoe griezelig de wachtwoordschermmuziek is? Als je het spel hebt gespeeld, begrijp je wat ik bedoel. Het past helemaal niet bij de sfeer van het spel, het is meer iets uit een horrorspel. Misschien hebben ze het zo gemaakt zodat kinderen niet vals spelen.
Ik was op dit moment behoorlijk geïrriteerd, omdat ik dacht dat ik opnieuw alle monsters moest bestrijden. Maar dat gebeurde niet. De game begon me precies waar ik was voordat ik het rode gezichtsniveau begon. Dus ik probeerde het opnieuw, en zorg ervoor dat ik dit keer oplet.
Toen hoorde ik een laag, brullend geluid, en toen zag ik het. Dit ding.
Ken je dat gevoel dat je lichaam heeft als je denkt dat je in extreem gevaar verkeert? Je begint je terug te trekken en je te spannen terwijl de adrenaline door je aderen stroomt en je zenuwen koud worden?
Dat is het gevoel dat ik had toen ik deze zeefkap nam.
Hellbeast1.png
Ik heb niet alle Godzilla-films gezien, maar ik ben er behoorlijk zeker van dat DIT er nooit in zat. Het moest iets zijn dat de makers verzonnen hebben. Maar wat voor soort zieke fuck zou DIT in een kindergame stoppen?
Hellbeast2.png
Door gewoon stom geluk, of misschien de adrenalinestoot, slaagde ik erin om snel genoeg te rennen om er vanaf te komen. Het liep heel snel, zo erg zelfs dat je bijna zeker dood zou gaan als je het zag. En als ik "dood" zeg, bedoel ik dat je monster onmiddellijk wordt gedood als het wezen ze aanraakt.
Toen ik eenmaal was teruggegaan naar de kaart, was ik zo bang dat ik erg in de verleiding kwam om het spel gewoon af te sluiten en te proberen te doen alsof dit nooit was gebeurd. Ik kon niet geloven wat ik net had gezien, het kon niet echt zijn geweest.
En zelfs als ik wilde doorgaan, moest ik toch Mothra door dit achtervolgingsniveau heen krijgen. Maar omdat ik een paar minuten inactief bleef op het kaartscherm, werd mijn angst vervangen door brandende nieuwsgierigheid. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Hoe was de rest van het spel? Ik moest dit niveau alleen met Mothra verslaan en toen was het op de volgende wereld.
Maar toen ik Mothra naar het rode gezicht bewoog, registreerde het spel het alsof ik het niveau versloeg. Ik was nogal opgelucht. Ik probeerde mezelf voor te bereiden op de volgende wereld: "Trance".