Hallo. Dit gebeurde een paar maanden geleden met mij; Ik moet het gewoon met iemand delen.
Het begon allemaal op het feest van mijn vriend. Hij is een kunstenaar die een loft huurt in het industriële deel van de stad. Als je je kunt voorstellen hoe een plaats als Detroit eruit zag in de jaren 1920 - zo ziet dit gebied eruit. Een stel oude fabrieksgebouwen uit het einde van de vorige eeuw die in tien blokken waren gepropt.
De meesten van hen zijn verlaten.
Dus ik heb die nacht een beetje te hard gefeest en besloot om op een bank op het hok te vallen. Ik werd wakker rond 4 uur 's ochtends, de zon was nog niet uit, maar je kon er nog steeds dingen uithalen in het schemerige blauwe licht. Ik ging naar de badkamer, voorzichtig met zijn tenen op de grond gericht rond de mensen die flauwgevallen waren. Terwijl ik aan het plassen was, sloop ik op mijn tenen om uit het badkamerraam te kijken en ik zag het panorama van verlaten stedelijk verval.
Ik herinnerde me hoeveel ik van plaatsen zoals deze hield. Het was zo donker en verstoken van leven, en vreemd genoeg sereen.
Dus ging ik terug naar de bank en probeerde in slaap te vallen. Na 45 minuten naar het plafond te hebben gekeken, besloot ik dat ik er niet langer wilde zijn, dus ik slikte mijn trots in en besloot mijn vriendin wakker te maken om haar te smeken om een ritje, aangezien het rondlopen op de lege straten in deze tijd geen optie. Omdat ze een geweldige vriendin was, was ze er helemaal gaaf mee en vertelde ze dat ze er over een half uur zou zijn en dat ze me zou bellen als ze buiten was. Mijn telefoon stierf tien minuten later dus ik besloot dat ik bij het raam zou gaan zitten en voor haar auto zou kijken. Ik zat daar een tijdje en mijn ogen begonnen zwaar te worden en ik begon te dutten.
Een dreunend geluid buiten maakte me wakker. Het was niet hard, maar net genoeg om me in de realiteit te laten vallen. Ik keek uit het raam en tastte het gebied af, maar zag niets. Aan de overkant van de zolder in de buurt van een berg vuilniszakken en een van die enorme afvalcontainers zie ik een computer en een monitor tegen de vloer slaan die er nog nooit waren geweest.
Toen mijn vriendin aankwam, ging ik naar beneden en begroette haar. Net toen ik op het punt stond in de auto te stappen, herinnerde ik me een vriend van me die zijn stroomvoorziening had uitgeblazen. Dus besloot ik naar de vuilniscontainer te lopen en te kijken wat ik kon redden. De monitor was waardeloos, maar de toren leek bijna geen schade te hebben geleden, dus stopte ik hem in de kofferbak en reden we weg.
Ongeveer een week was verstreken en ik was de toren volledig vergeten totdat mijn vriendin belde om me te laten weten dat het nog in de kofferbak zat en dat ze het wilde hebben. Die nacht bracht ik het naar huis. Voordat ik het uit elkaar haalde, besloot ik het op mijn monitor aan te sluiten om te zien of het nog steeds liep, en tot mijn verbazing wel. Het draaide Windows XP en het zag eruit alsof het was schoongeveegd. Ik besloot om zoekopdrachten te doen naar woorden als "tieten" en "poesje" in de hoop een geheime voorraad te vinden vol rare vreemde porno die de vorige eigenaar vergeten was. Morbide nieuwsgierigheid, denk ik. Zoeken kwam nergens. Er werd naar picture Files gezocht - niets. Toen zocht ik naar films en kwam er een bestand uit. Het was een .avi in een map met de naam "barbie" verborgen in de map WINDOWS / system32.
Dus ik speelde het, nu wordt het verontrustend.
De film was ongeveer een uur lang en bestond uit wat leek op geëxporteerde onbewerkte beelden. Het beeldmateriaal was van deze vrouw, zittend op een stoel en pratend tegen een witte achtergrond. Ik heb het grootste deel van de film overgeslagen en het was allemaal hetzelfde continu-shot. Toen besloot ik om door de beelden te gaan zitten om erachter te komen waar ze het over had. Vijftien seconden na de opnames gaat de audio helemaal kapot en verdrinkt haar stem in hard statisch / achtergrondgeluid. Ik kon niets onderscheiden.
Dus ik importeerde het beeldmateriaal in de uiteindelijke snit en probeerde met de niveaus te rommelen om haar stem te isoleren. Het hielp een beetje, maar ik kon nog steeds niet horen wat ze zei. Ik was nu geïntrigeerd en ik begon echt aandacht te besteden aan haar gezicht en lichaamstaal. Het lijkt erop dat haar een aantal vragen wordt gesteld, omdat ze soms stopt om te luisteren en dan verder praat.
Ongeveer 15 minuten na het filmen begint haar gezicht rood en verwarrend te worden alsof de vragen haar dwarszitten ... Maar ze blijft hoe dan ook antwoorden. Kort daarna begint ze te huilen. Ze snikt hysterisch gedurende de film. Een van de weinige woorden die ik kon lezen was "skin". Ze herhaalt dit woord vele malen gedurende de beelden en op een gegeven moment trekt ze zelfs de huid van haar arm en spreekt ze het woord. Ze lijkt niet gelukkig met haar huid te zijn.
Er is veel meer dat ik van mijn borst moet krijgen, maar het is al laat en ik kan niet verder. Ik zal de rest morgen delen. God red mijn ziel.
Het bleef maar bouwen en bouwen en ongeveer 40 minuten lang huilde ze zo hard dat ze nauwelijks naar de camera kon kijken. Ze stopt met praten op dit punt en de rest van de beelden is gewoon haar huilen met haar hoofd naar beneden. Vreemd genoeg staat ze niet op of beweegt ze, het scherm vervaagt gewoon naar zwart.
Ik was stomverbaasd.
Ik heb de hele avond die avond vele malen gespeeld en probeerde verbuigingen en nuances in haar beweging te vinden die iets anders zou onthullen over wat er aan de hand was. Ik voelde me zo ontevreden, ik wilde meer weten. Toen merkte ik dat er nog ongeveer 10 minuten over waren op de tijdlijn nadat het scherm zwart werd en ongeveer 2 minuten later was er meer beeldmateriaal.
De beelden waren extreem wankel, bijna onbereikbaar en beeldden een paar benen af die langs treinsporen liepen. ik vermoed dat de camera per ongeluk is blijven staan omdat hij ergens werd gedragen. De persoon in dit beeld loopt ongeveer 6 minuten over de treinrails en vervolgens het bos in en loopt over wat leek op gebladerte dat was afgevlakt door een stuk triplex. De persoon vervolgt zijn weg op deze geïmproviseerde triplexweg totdat de filmclip eindigt.
Nu begon mijn hart te kloppen van opwinding, omdat er enkele kilometers verderop treinrails waren die erg op die in de video leken. Ik moest dit controleren.
Ik belde mijn vriend Ezra; hij is 6'4 250 kilo voornamelijk spier. Ik overtuigde hem om samen met mij een klein avontuur te doen. Ik ben zelf geen liefhebber, maar ik voelde me als ik door het bos zou gaan dwalen op zoek naar wat God weet, extra spierkracht kan geen kwaad. Dit hele idee van het onderzoeken van deze video had me zo opgewonden dat ik niet kon slapen.
De volgende ochtend op een zonnige zaterdag nam ik mijn zaklantaarn, mijn camera en mijn 7 inch ka-bar met een matzwarte afwerking en getande rand en ging Ezra ophalen. Toen ik zijn huis bereikte, was hij niet eens wakker. Toen ik hem wakker maakte, zei hij dat ik zo ongeveer moest neuken. Ik was al ingepakt en ik had mezelf mentaal voorbereid om dit te doen, dus ik besloot ermee door te gaan zonder hem. Ik parkeerde mijn auto op het treinstation, pakte mijn spullen en sprong op de rails.
Na ongeveer twee uur gelopen te hebben, zag ik een stuk gebroken triplex en mijn knieën bijna van opwinding. Ik zocht het nabijgelegen gebladerte, en daar was het: een klein triplexpad dat naar het bos leidde.
Ik liep langzaam langs het pad en besteedde veel aandacht aan alles. Ik stopte af en toe, knielde neer en luisterde naar iets of iemand ... maar het was zo stil. Dit was een van de meest zenuwslopende dingen die ik ooit heb gedaan. Ik wist niet wat ik aan het einde van dit parcours kon verwachten.
De dichte boomgrens maakte plaats voor een klein eiland met gras en toen zag ik het, een huis dat door het bos werd opgeslokt. Van het uiterlijk ervan had niemand er 20, misschien 30 jaar gewoond. Ik heb mijn camera en een paar foto's gemaakt. Een paar meter van het huis was een gereedschapsschuur gemaakt van roestig plaatwerk. Ik zat gewoon een tijdje tussen de bomen en absorbeerde alles.
Ik wilde niet naar het open veld gaan, ik had het slechte gevoel dat iets me zou zien.
Het kostte me een tijdje om de moed op te brengen om naar het huis te gaan. De deur was gedeeltelijk geopend. Ik duwde het in met de zaklantaarn en was opgelucht dat de binnenkant eigenlijk heel goed verlicht was. Ik legde mijn zaklamp weg, pakte mijn camera en maakte nog een paar foto's. Er was geen meubilair. De vloer was bezaaid met bakstenen en hout en puin, en sommige muren hadden enorme gaten in zich. Toen ik verder ging om te verkennen, zag ik een aantal dingen waar ik op dat moment niet zoveel aan dacht, maar nu ik er achteraf aan denk, storen ze me enorm.
Het eerste dat een beetje vreemd leek, was dat een van de deuren in de eerste kamer, waarvan ik veronderstelde dat die naar de kelder leidde, een beetje te nieuw leek om in dit huis te zijn. Het was ook de enige deur in het huis die op slot was. Ook toen ik naar de tweede verdieping ging, zag ik enkele stoelen en een opklapbare tafel die ook een beetje te nieuw leek om daar te zijn. Maar wat me om een of andere reden het meest stoorde, was de badkamer. Het stof op de spiegel was weggeveegd en in de badkuip zag ik een doorzichtig plastic zeil waarop nog steeds waterdruppels lagen, waarvan ik veronderstel dat het schoon was. Toen hoorde ik iets heel hard, en toen sprong ik uit het raam van het tweede verhaal en rende terug naar de sporen.
Halverwege realiseerde ik me dat het kreunen hoogstwaarschijnlijk een waterpijp was die zich uitbreidde of samentrok, en dat kleine moment van opluchting gaf de gruwel die ik voelde toen ik me afvroeg waarom het water op een verlaten huis in het midden van de verdorde bossen zou rennen.
Het is iets meer dan 2 maanden geleden dat dit gebeurde en ik ben daar niet meer heengegaan en ook niet van plan.