Mary Moloney wachtte op haar man. Hij kwam gewoonlijk rond 17.30 uur thuis van zijn werk. Af en toe wierp ze een blik op de klok. Ze wilde het diner klaar hebben toen hij thuiskwam.
Rond vijf uur 's avonds hoorde ze een auto de oprijlaan oprijden. Even later hoorde ze een sleutel in het slot draaien. De voordeur ging open en haar man kwam binnen.
Ze ontmoette hem in de gang en toen hij zijn jas uittrok, probeerde ze hem een zoen te geven. Hij duwde haar weg, ging toen naar de woonkamer en dronk een drankje op.
'Je bent vroeg thuis, liefje,' zei ze. "Is er iets mis? Ik stond op het punt het diner klaar te maken. '
"Doe geen moeite," zei hij nors. "Ik heb geen honger. Ga zitten. Ik moet je iets vertellen. '
"Wat is er, lieveling?" Zei ze terwijl ze ging zitten. "Wat is er?"
"Ik zou net zo goed naar je toe kunnen komen en het je vertellen," mompelde hij. "Je bent oud en je bent dik en je bent lelijk en ik hou niet meer van je."
Mary kon niets zeggen. Ze zat daar alleen maar naar hem te staren met een verbaasde blik op haar gezicht.
"Ik wil een scheiding", zei haar man. "Ik heb iemand anders ontmoet. Ze is 20 jaar oud, dun en mooi. Ik hou van haar en zij houdt van mij. Dat is alles wat er is. Ik verlaat je vanavond. '
Mary was stomverbaasd. Ze kon niet geloven wat er gebeurde. Haar leven viel uiteen voor haar ogen. Ze voelde zich alsof het allemaal maar een slechte droom was en zodra ze wakker werd, zou alles weer normaal zijn.
'Ik zal het avondeten klaarmaken,' mompelde ze.
Ze stond op en liep in een roes naar de keuken. Ze voelde haar voeten de grond niet raken. Het leek alsof ze in de lucht zweefde. Ze voelde zich misselijk voor haar maag.
Mary opende de vriezer en pakte het eerste wat ze vond. Het was een lamsbout. Ze droeg het met beide handen en ging de woonkamer in.
Haar man stond aan het raam met zijn rug naar haar toe. Mary liep achter hem aan. Ze zwaaide de grote bevroren lamsbout hoog in de lucht en liet hem op zijn achterhoofd neerstorten. Hij strompelde even, viel toen op de grond en sloeg over de salontafel.
Mary stond daar een paar minuten, in verbijsterde stilte, starend naar het lichaam van haar man. Langzaam, kwam ze terug naar haar verstand en besefte wat ze had gedaan. Haar man was dood en ze had hem vermoord.
Haar hoofd racete. Ze moest snel denken. Ze wilde de rest van haar leven niet verder. Ze keek naar de klok. Het was pas 17:10 uur. Haar man was vroeg thuisgekomen.
Ze droeg de lamsbout naar de keuken, legde hem op een pan en legde hem in de oven. Toen bevestigde ze haar haar voor de spiegel en oefende haar glimlach uit. Ze moest doen alsof alles normaal was. Toen trok ze haar jas aan en ging naar de winkels.
Bij de supermarkt kocht ze wat aardappelen en wat groenten. Ze zorgde ervoor dat de winkelier vroeg hoe laat het was. Ze wilde dat hij het zich herinnerde. Hij zou haar alibi zijn.
Mary haastte zich naar huis. Toen ze de voordeur opendeed, riep ze: 'Schat! Ik ben thuis!"
Ze keek naar het lichaam van haar man op de vloer van de woonkamer en deed alsof ze geschrokken was. Toen pakte ze de telefoon en belde de politie.
"Kom alsjeblieft snel!" Riep ze. "Het is mijn man! Hij is vermoord! '
Toen de politie arriveerde, huilde Mary. De tranen kwamen van nature en het vereiste niet veel acteren.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg een politieagent.
Ze vertelde hem dat ze naar de supermarkt was gegaan en toen ze terugkwam, vond ze haar man op de grond liggen.
Een korte tijd later arriveerden twee rechercheurs. De politie fotografeerde en bestrooide vingerafdrukken, terwijl de rechercheurs haar veel vragen stelden.
Ze vertelde hun verhaal steeds opnieuw. De twee detectives waren erg aardig en beleefd tegen haar en ze spraken zachtjes. Ze doorzochten het huis en zochten naar een moordwapen. Tegen de tijd dat ze klaar waren, was het bijna 21:00 uur.
"Zou je iets willen eten," vroeg ze.
De detectives hebben beleefd geweigerd.
"Het is laat en jullie zullen allemaal erg hongerig zijn," zei ze. "Je hebt je avondmaaltijd gemist. Als je het niet eet, moet ik het weggooien. Het zou zonde zijn om het te verspillen ... "
De rechercheurs aarzelden, maar ze hadden honger en uiteindelijk gingen ze aan de keukentafel zitten. De politiefotograaf en de expert van de plaats delict voegde zich bij hen. Mary sneed het vlees van de lamsbout en serveerde het op vier grote borden.
Mary ging in de woonkamer zitten en luisterde. De keukendeur stond open en ze kon de politieagenten horen praten terwijl ze hun gezichten vulden.
"De moordenaar moet een knuppel of een soort vleermuis hebben gebruikt," zei een van hen. "De achterkant van zijn schedel is ingeslagen."
"Je kunt zo'n groot wapen niet verbergen," zei een ander. 'De moordenaar zou het niet met zich hebben meegenomen.'
"Het zou gemakkelijk te vinden moeten zijn," zei een ander. "Het is waarschijnlijk recht onder onze neus ..."
Tegen de tijd dat ze klaar waren met eten, bleef er niets over van de lamsbout maar van het bot.