Opgedragen aan BlackDiamond146 voor haar stemmen :)
DE VORIGE KEER BIJ LDHL:
'Met Jackie Chan.'
'Is dat Jazz?' Zijn moeder kijkt verbaasd op.
'Uh, dit is Zinzi,' hoort Jake twijfelend aan de andere kant van de lijn.
'Zinzi?' antwoordt hij dan op mijn moeders vraag en tegelijkertijd als verraste uitroep.
'Ik, uhm, kunnen we misschien praten?'
Aflevering 9: dipsaus drama met knapperige nacho's
'Ik, uhm, kunnen we misschien praten?'
Mijn moeder kijkt me verward aan. Met haar grijze spaghettikrulletjes ziet ze er helemaal verwilderd uit.
Ik ben een paar tellen stil. 'Met mij?' kan ik er dan verbaasd uitkramen. 'Ik kan prima praten,' ik grinnik ongemakkelijk en frunnik aan de dooie eindjes van mijn bruine haar, 'maar ik weet niet of je dat wilt.'
Mams zucht en mompelt een "hoe kan het dat jij niet meer single bent" voor ze de woonkamer in verdwijnt. Ik loop de keuken uit net als Bram mijn zusje de keuken in sleurt. Ik sta kort op mijn tenen om me tussen de twee rennende kinderen te manoeuvreren.
'Kut hangjongeren!' roep ik in een krakkemikkige oude mannenstem. Waarop Rowan een "flikker op opa" naar me toe lacht. Ik heb haar toch zo goed opgevoed.
'Sorry als het niet goed uitkomt...' Zinzi lacht zachtjes.
'Ik kan wél goed luisteren.' Ik glimlach ook al weet ik dat ze het niet kan zien.
'Dat zou fijn zijn.' Het is alsof ik met glitters de woorden zie oplichten. Haar woorden klinken zo krokant met haar heesje.
Ik zuig hoorbaar een teug lucht naar binnen en verwerk het met een grote zucht weer uit. 'Kom maar op met dat verhaal. Ik ruik drama.' Het kan ook de verbrande eilucht zijn van Rowan en Bram. Soms doen ze echt alsof ze al samen wonen en heel verantwoordelijk voor hunzelf moeten zorgen. Jazz, al was ze toen nog Rosalina, had een keer twee bakken chocolate chip koekjes gebakken. Ik had meer deeg in mijn haar dan op de bakplaat. Sinds ze erachter kwam dat de theaterclub, of elk ander commissie, geen koekjesliefhebber waren, is ze gestopt. Ik vond ze lekker, maar Jazz besloot ze toch nooit meer te maken.
'Jake ik...'
'Wacht,' breek ik Zinzi af als de keukenstank wel heel sterk begint te meuren. 'Afzuigkap!' gil ik de kokende masterchefs. Stelletje amateurs. Sowieso moet ik de hele keuken weer ont-Rowannen, want wow die smurf laat altijd een spoor vuil haar achtervolgen. Ik loop richting de keuken, maar blijf staan als ik Zinzi weer hoor praten.
'Ik uhm...' Zinzi valt weer twee seconden weg. 'Ik weet niet wat ik moet doen. Ik,' ze snikt even, 'b-ben zo in de war.'
'Waar woon je?' Ik draai me om en gris mijn fietssleutel uit het sleutelrekje. Huilende meisjes in nood alarmeren mijn innerlijke prins in de witte Tesla. Ja hallo, welke klojo limiteert zich nou tot een schimmel.
'Huh. Waar ik woon?'
'Zeg ik in een totaal niet-stalkerige manier,' voeg ik er haastig aan toe. Een paar snikken van haar volgen met nog meer stilte.
'Over de telefoon praten kan ik niet goed en,' ik haal mijn schouders op, 'je klinkt alsof je een knuffel nodig hebt. Ik ben een knuffelexpert!' Ik grijns trots. Zo breed zelfs dat het haar slagroomlach zou ondersneeuwen en er een sneeuwmonster op zou bouwen. Ik zou een Olaf kunnen bouwen.
Tot mijn verbazing geeft ze een plek om af te spreken. Een parkje niet ver van mijn huis vandaan. Niet haar thuisadres helaas, zo ver vertrouwt ze me nou ook weer. Zou ik ook niet doen. Dan bespring ik haar met vorksuperhelden, moet je niet hebben natuurlijk. Bespring ik haar... niet mijn beste woordkeuze.
Ik open de buitendeur en schreeuw Ro dat ik naar het park ga. 'Brand het huis niet af!'
'Ja, Ro,' lacht Bram met een zwaaiende spatel voor hij een spatel tegen zijn kop krijgt. Ik laat die twee kibbelen en klik mijn fiets van het slot.
***
Zinzi zit er al als ik aan kom fietsen. Normaal kan ik haar rode haren vlug spotten, maar dit keer is het haar gele jas die schreeuwt om aandacht. Als een lachende Teletubbiezon.
'Jo Kip!' Ik hoorde het Nicole laatst zeggen en vond het wel komisch. Met mijn benen over de rugleuning en mijn rug op de zitting kom ik naast haar hangen. Ik voel het bloed al naar mijn hoofd stijgen. Mijn haren zwaaien zachtjes op de wind.
'Wat voor drama krijg ik geleverd? Ik heb zin in een potje dipsausdrama met knapperige nacho's.'
Het duurt een paar tellen voor ze zonder frons naar mijn houding kan kijken. Dan lacht ze en gaat ze in dezelfde houding liggen. Ze blaast met een schuine glimlach een pluk haar uit haar gezicht. Haar haren raken net de grond niet.
'Ik neem aan dat je het verhaal wel weet.' Haar glimlach vaagt weg.
Ik draai me naar haar om. Ze kijkt voor zich uit naar haar ondersteboven benen. Haar gestreepte zwartwitte sokken eigenlijk.
'Weet je,' ik stop mijn koude handen in de voorzak van mijn trui, 'ik ben hier niet voor een verhaal.' Ze draait zich verbaasd naar me om. 'Ik ben hier om te weten hoe het met je gaat.'
Zinzi glimlacht. Ik glimlach. Dan zucht ze en komt ze moeizaam overeind. In een soepele beweging zit ik als een saai persoon op het bankje en trek ik haar verder omhoog. Ze trekt haar gele jas recht over haar zwarte broek.
'Ik mis Levi. Mag ik dat zeggen?' Het duurt even voordat ik besef dat het geen retorische vraag is. Ik ben het geratel van Jazz en Isabel veel te veel gewend.
'Ow!' Ik zoek even naar woorden en trap een blaadje weg. 'Tja, het kan net zo goed als dat aliens bestaan.'
'Maar die-.'
'Bestaan!' kap ik haar af met waarschuwende handbewegingen. 'Je bent toch geen alienhater?'
Ze knippert een paar keer verward met haar ogen voor ineens geschater uit haar mond komt. Geen schattig lachje. Echt geschreeuw van regenbogen. Het duurt niet lang dat ik het van haar kopieer en we als twee gekken, alsof we dansende kippen zien, op het bankje lachen.
Het vervaagt na een tijdje. Met pretoogjes kijkt ze me aan. 'Ik ken niemand net als jou.' Ze zou met haar lach kerstbomen kunnen versieren. Zo voel ik me ook op dit moment. Nooit gedacht dat ik me met zulke simpele woorden zo opgetogen zou voelen.
Ik kijk naar haar lange gezicht. Haar kleine neusje en dunne lippen. Waarom doet ze me op dit moment denken aan Jazz? Jazz heeft een schattig bol hoofd. Ze doet me denken aan de pedo smiley maan, maar dat mag ik niet zeggen van Isabel. Zelfs Loyd had daar een woordje voor klaar staan. Dat het niet romantisch is of zoiets. De pedo maan is een hoog gewaardeerde smiley. Gekkies.
'Normaal praat ik met Levi als ik me rot voel.' Ze tikt de hakjes van haar schoen tegen elkaar aan. 'Nu kan dat niet.' Ze zucht. 'Het voelt zo... leeg.'
'O.' Mijn letter wordt zo vaag uitgesproken dat het lijkt alsof ik helemaal geen reactie heb gegeven. Hè kut Jake. Waarom zo gevoelloos.
'Als je heel hard denkt, kunnen de aliens je ook horen.' Veel beter. 'En je hebt Levi niet nodig,' voeg ik eraan toe, 'kletsenbetsen kan altijd met mij. Ik word graag uitbetaald in eten.'
Ik kijk vies naar mijn schoenen als aan de onderkant kauwgom blijft kleven. Alsof ik me nog niet genoeg slachtoffer voel, valt mijn fiets ook ineens om doordat een jongetje het met zijn skateboard omgooit. Ik schiet overeind en zwaai agressief met mijn armen. 'Zo heb ik je niet opgevoed!' gil ik nog voor hij angstig wegrent.
'Weet je,' zeg ik op een veel serieuzere toon dan ik van mezelf gewend ben, 'waarom ik weet dat aliens bestaan?'
Ze schudt haar hoofd.
'Omdat ik er zelf een ben. Dus als je je ooit buitenaards voelt, weet dan dat het normaal is. Aliens bestaan.'
'Jake?'
'Hm?' Ik ga weer rustig zitten.
'Dank je.'
'Maar ik heb bijna niks gezegd.' Behalve als ze het over dat jongetje heeft. Die heb ik eens goed weggejaagd.
'Je hebt meer gezegd dan je denkt.' Dan haalt Zinzi een zakje prinskoekjes uit haar zak en geeft ze er eentje aan mij. 'Noem dit maar betaling nummer één.'