Μόλις η Κάλα γύρισε από τις τουαλέτες την κοίταξα με ένα εντελώς ψυχρό βλέμμα άθελά μου.
Το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Θα τρελαινομουν. Η μόνη κοπέλα που πήγα να ερωτευτώ, η πανέμορφη μελαχρινή καλλονή με τα υπέροχα πόδια, η Κάλα, ήταν μια απατεωνισσα.
Καθισε στη θέση της και μου ζήτησε συγγνώμη που έφυγε τόσο απότομα. Και μετά πέταξε μια δικαιολογία του κωλου. Ότι και καλά το βραχιόλι της το χάρισε ο παππούς της ο οποίος έχει πεθάνει και στη θύμισή του αναστατωθηκε.
Δεν είναι να εμπιστεύεσαι κανέναν πια. Τουλάχιστον να την πίστευα στην περίπτωση που δεν έκανε μπαμ ότι έλεγε ψέματα. Ναι, συγγνώμη αλλά το Όσκαρ δε θα πάει σε αυτή φέτος.
"Συγγνώμη δεν το ήξερα" της είπα και πάλι ψυχρά.
Δε με ένοιαζε το ποσό όμορφη ήταν πλέον, το ποσό καλή, πόσο αστεία χαριτωμένη και τον τρόπο που με έκανε να μου έρχεται να βγάλω τα μέσα έξω μου κάθε φορά που την κοιτούσα. Δε με ένοιαζε που ήταν η μόνη κοπέλα που βρήκα ελκυστική χωρίς να με προκαλέσει, η μόνη που με έκανε να την σκέφτομαι κάθε γαμ***νη στιγμή της ημέρας μου, η μόνη που δεν ήθελα να την ρίξω στο κρεβάτι χωρίς πρώτα να της πω πόσο πολύ την αγ...
Πόσο θα την είχα ερωτευτεί, εννοώ.
Δεν είχε σημασία πια. Αυτή δε νιώθει τίποτα από όλα αυτά.
Την κοίταξα.
Με κοιτούσε με αυτά τα τεράστια ματιά. Ήταν στενοχωρημένη. Της μίλησα απότομα και στεναχωρηθηκε.
"Εμμ.. " καθάρισε το λαιμό της και συνέχισε, "θέλω να σου πω κάτι..."
"Κι εγώ" την εκοψα, "θέλω να σε προειδοποιησω πως εγώ παίζω με τα κορίτσια. Το μόνο που θέλω είναι να τις ρίχνω στο κρεβάτι. Και το ίδιο θα κάνω και με εσένα. Για αυτό μη σου περάσει από το μυαλό πως αυτό το ραντεβού σημαίνει κάτι για εμένα."
Με κοίταξε έκπληκτη.
"Ουάου" είπε, "δεν το περίμενα με τίποτα αυτό. Τελικά... Δεν είναι να εμπιστεύεσαι κανέναν, έτσι;"
"Ναι" συμφωνησα. "ειδικά τις όμορφες χαβανεζες"
"Ναι" μουρμουρισε.
Πέρασε μισή ώρα χωρίς να λέμε τίποτα. Εγώ κοιτούσα την πίστα και αυτή το ποτήρι της.
"Γιατί; " με ρώτησε ύστερα.
"Τι;"
"Γιατί νομίζεις πως είμαι κλεφτρα;"
"Ορίστε; " της είπα έκπληκτος. Πώς στο διαολο το είχε καταλάβει αυτό;
"Αυτό που άκουσες" μου είπε πληγωμενη, "δε θα με ρωτουσες αν το αγόρασα αν δεν είχες τις αμφιβολίες σου. Αυτό κάνετε όλοι. Μόλις δείτε πως φοράμε κάτι πιο εκκεντρικό νομίζετε πως το έχουμε κλέψει. Δεν είμαι κλεφτρα."
Την κοίταξα αποσβωλομενος. Με είχε αποστομωσει δεν υπήρχε αμφιβολία, αλλά δεν το περίμενα να την πιστέψω κιόλας. Κι όμως την πίστεψα.
"Δεν είμαι σίγουρος τι νιώθω αυτή τη στιγμή " της είπα.
" Κρίμα, γιατί εγώ νιώθω αηδία. Για εμένα, όχι για εσένα. Νιώθω αηδία που άφησα τον εαυτό μου να ανοιχτεί σε ένα άτομο που βάζει τα χρήματα πρώτα από ο, τι άλλο. "
"Ο, τι άλλο, σαν τι; Πρώτο ραντεβού είναι, δεν περίμενες να νιώσω κάτι από τώρα, σωστά;"
Με κοίταξε σιωπηλή. Ήταν έτοιμη να κλάψει.
"Σωστά; " την ξαναρωτησα.
"Όχι" είπε μέσα από τα δόντια της και σηκώθηκε να φύγει.
Την άρπαξα από το χέρι "πού νομίζεις ότι πας;"
Τραβήχτηκε ξαφνιασμενη και καθαρά αναστατωμενη.
"Ήταν λάθος" μου είπε και έφυγε.
Αλλά μετά ξαναμπηκε και αυτό που είπε ήταν εντελώς απρόβλεπτο.
"Εγώ η Κάλα, η πωλητρια, η κοπέλα που γνωρισες την ημέρα του ανεμοστροβιλου, σου πουλάω αυτό το βραχιολι, αφού το βρήκες τόσο πολύτιμο για να κλαπεί, που το βρήκα εγώ μόνη μου στο βάθος του ωκεανού, εκεί που εκεί δεν μπορείς καν να πλησιασεις, ούτε με ένα από τα ακριβότερα κότερα σου. "
" Μου το πουλάς;"
"Ναι" μου είπε.
"Πόσο; "
"Δύο χιλιάδες δολάρια."
"Μου κάνεις πλάκα; "
" Γιατί δεν τα έχεις; " μου είπε γεμάτη ειρωνεία.
"Κλέβεις κοσμήματα και μετά τα πουλάς;"
"Είσαι ηλιθιος" μου είπε
Ένιωθα όντως λίγο ηλιθιος, κλεμμένο ή όχι ήταν τεράστια ευκαιρία.
"Εντάξει " είπα εν τέλει,"θα έρθω αύριο το πρωί από το μαγαζί σου να σου αφήσω τα λεφτά"
Με κοίταξε απογοητευμένη και μετά έφυγε.
Σκατα.