Aflevering 3: Slagroomgiechel met discodip
POV
Ik zweer.
De aliens komen snel.
Ik bedoel denk aan de seinen. Rare weersomstandigheden, want is het akelig warm in Nederland of is het akelig warm? En ideeën om robots steeds meer werk over te laten nemen. Al die oorlogen! De aliens zetten al die gedachtes in onze hoofden.
'Jake.'
Het duurt maar even voor ze weten hoe ze ons geheel onder invloed kunnen hebben. Dan gaan ze ons allemaal ontvoeren en in hun fabrieken laten werken als slaven. We worden één van hun vele koloniën die gekke alien plantages hebben. Dan groeien we blauwe bessen of zoiets. O, nee. Die bestaan al. Ik bedoel rare alien blauwe blessen die kunnen vuur spuwen. Zijn dat dan drakeneieren?
'Jake.'
En dan zal ik degene zijn die ze voor zijn. Die slimmer is. Dan ben ik de redder in nood.
'Jake!'
Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk naar Isabel die ongeduldig haar armen over elkaar heeft geslagen. Ze heeft haar blonde haren vastgemaakt in een lange vlecht dat losjes om haar rechterschouder hangt.
'Eén blaadje ligt op de grond,' zegt ze.
'Het is zomer!' reageer ik daar verschrikt op. 'De zomervakantie komt eraan! Wat doet de herfstvakantie hier dan!'
'Maart komt eraan, bedoel je!' Ze wappert het bruine ding vlak voor mijn gezicht en slaat me er een paar keer mee. Ik spuug het zand uit mijn mond. 'Geen aliens!'
'Wacht maar,' ik spuug nog op de grond voor extra effect, 'ik moet je zeker komen redden.'
Isabel heft haar wenkbrauwen op. Isa heeft trouwens echt mooie wenkbrauwen. Als ze meededen aan Holland's Next Top Wenkbrauwen hadden ze sowieso gewonnen. Jazz had echt mooie wenkbrauwen tot ik over die van Isabel begon. Toen begon ze ze te epileren. Ze zijn niet meer zo mooi nu. Meer van die basic gekke dunne wenkbrauwen die ze daarna weer intekent.
'Geen zorgen, Isa. Ik ben je redder in nood als de aliens komen.'
Ze geeft me de "je hoeft me niet te redden voor aliens die alien blauwe bessen plantages gaan plaatsen op onze planeet" blik. Oftewel, twee opgetrokken wenkbrauwen, rollende ogen en een zucht. Ze geeft me die verbazingwekkend vaak.
Waarna ik haar de "ugh kutkind" blik geef. Nou ja, eigenlijk zeg ik het ook hardop, maar ik doe er wel een licht boze blik bij.
Ze stuurt me een "kutterkind" blik terug. Isabel is er beter in dan ik: blikken verzenden. Ik doe mijn handen over mijn oren alsof ze met haar strenge blik echt in mijn oren schreeuwt. 'Rustig aan zeg, Isa!' Ze rolt met haar ogen en haalt een sigaret uit haar jaszak.
'Soms twijfel ik oprecht of je niet gewoon gek bent,' mompelt ze als ze haar Rolling Stones aansteker erbij pakt. Een seconde later legt ze het terug in haar zak en pakt ze al fronsend haar mobiel. Eerst gok ik dat het komt doordat Jazz haar iets stuurt over dat ik en Jazz weer eens ruzie hebben. Of op de weg zijn naar ruzie. Ik weet niet eens meer. Houd het soms niet eens meer bij.
'Ik moet even naar Tim.'
'Knappe Tim?' Zo noemen we hem altijd, want ja, hij is knap. Uitleg was vrij onnodig, maar ja de dude is knap. Ik zou zo wel een paaldans duo met hem kunnen uitvoeren.
'Ja,' glimlacht ze. 'Jaloers nu ik je verlaat voor een andere jongen?' Ze wiebelt met haar wenkbrauwen alsof ze naar een bepaald antwoord van mij zoekt. Dus die geef ik haar dan ook.
'Ik ben niet jaloers,' antwoord ik doodserieus. 'Hij haat muesli. Je blijft uit de buurt van muesli-haters, dat staat in de grondwet.'
Ze schudt haar hoofd. 'Jake,' mompelt ze zuchtend voor ze me een schouderklopje geeft en naar knappe Tim loopt. 'Ik kan je nog zoveel hints geven,' komt er haast fluisterend achterna.
'En ik geef je hints over de buitenaardse invasie! Waarschuw hem over de aliens!' gil ik nog vlak voor Isabel naar binnen gaat. Ik heb net mijn Rolling Stones aansteker (precies dezelfde als Isabel, ik heb het van haar gestolen) uit mijn zak gehaald als ik een onbekend meisje op mijn plek zie zitten. Niet echt onbekend. Rokerspleintje onbekend. Longkanker hitlist onbekend. Ik weet dat het Zinzi is, we zitten al sinds de eerste bij elkaar in de klas, maar het is meer zo'n klasgenoot die je ontloopt. Iedereen kent Zinzi en dat is verdacht. Ze moet haar ziel hebben verkocht om zo veel populariteit te krijgen.
Voor jaren had ik eigenlijk dat hele groepje ontloopt. Ik vond ze altijd zo, zo normaal, ik doe niet aan normaal. Dani blijkt achteraf wel chill te zijn. Die is tenminste normaal met heel veel drama. Daar kan ik wel mee werken.
'Zinzi?'
Ze reageert niet.
Ik loop naar haar toe en por in haar wang. Het voelt legit. Ze zit daar echt. Geen idee hoe realistisch de aliens mijn hersenspinsels al kunnen maken.
'Hallo daar, zoek je je mama?' Ik steek mijn sigaret op en blaas een walm van gekke uitlaatgassen, of wat er dan ook uit mijn mond komt na een sigaret, in haar gezicht. 'Ik weet niet wat ik moet doen om je te helpen,' fluister ik tegen mezelf op natuurlijk een veel te luide toon om het echt fluisteren te noemen.
Zinzi kijkt kuchend door de rook op. Geen idee waarom ze me nu wel eens aandacht geeft. Ik gok zo het porren, maar het kan ook zijn omdat ik best lang en dichtbij bij haar sta. Geen idee. Wat is ongemakkelijker? Nee, het is mijn sexy uni-pack dat lichtjes onder mijn shirt te zien is als ik mijn armen hef. Man, ik houd van eten, nu is dit shirt te klein.
'O-o, hey.' Nu pas merk ik op dat Zinzi's gezicht nat is van de tranen. Met haar watervaste mascara was het me niet gelijk opgevallen. Wel goed voorbereid. Al helemaal als ze een zakdoekje uit haar tas haalt. Net alsof ze huilen op de planning heeft staan.
'Sorry,' Zinzi dept haar gezicht verder droog met een tissue en staat op. 'Ik-ik ga wel weg.' Ze haalt haar neus op en gooit al haar tissues, ja er was een verstopte voorraad in haar broekzak, weg in de prullenbak.
'Hey, hey, wacht.' Ik pak haar onderarm vast en laat haar omdraaien. 'Alles oké? Ik wilde je niet wegjagen.' Ik haal mijn schouders op. 'Soms kom ik alleen een beetje over als een wegjager, maar ik jaag eigenlijk alleen aliens weg.' Ik knik richting het bankje waar ze eerst zat. 'Mi casa es mi casa.'
Ze fronst even. 'Mi casa es mi casa?'
Ik knik.
'Is het niet mi casa es tu casa?'
Nu frons ik even. 'Dat zeg ik toch.'
En dan zie ik voor het eerst deze dag een glimlach op haar gezicht verschijnen. Eentje zoals weinig maar kunnen geven. Heel voorzichtig en speels lijkt het, net alsof het met slagroom op haar gezicht is gespoten. Misschien is ze zo populair geworden. Ze is een wandelende taart, iedereen houdt van wandelende taart. Ik zou ook mijn ziel verkopen om een wandelende taart te zijn.
'Ga gewoon zitten,' lach ik dan terug als reactie op die glimlach. Een slagroomglimlach. Wie kan er nou niet glimlachen om een slagroomglimlach.
'Ik wil echt niemand lastig vallen. Sorry.' Teleurstellend genoeg zie ik haar glimlach plaats maken voor verdriet als ze zich richting de deur beweegt.
'Je valt niemand lastig!' Ik probeer haar ook een slagroomglimlach te geven, maar het is meer een grijnzend stuk kaas. En kaas lacht niet mooi. Daarom zijn alle "say cheese" foto's van mij dan ook onderkinnenfoto's. Niet eens allemaal van die knallers als ik op Dani's telefoon heb gemaakt helaas.
'Het is oké,' knikt Zinzi, terwijl ze zachtjes op mijn hand klopt alsof op een deur. Net alsof ik zo mijn greep los ga laten. Zo werk ik niet.
'Het is niet oké!' Ik sla een arm om haar heen en wijs overdreven naar het bankje als een verkoper bij Tommy Teleshopping. 'Mi casa es mi casa.'
Ze giechelt kort. Een fucking slagroomgiechel. Ik wist niet eens dat het bestond. Het is alsof ze haar slagroomglimlach besprenkelt met discodip. Zinzi is best wel schattig. Ik snap wel wat die Levi-gozer in haar ziet. Hij ziet een slagroomtaart en wie wil er geen slagroomtaart daten?
'Het is echt oké.'
Ik knik ongeduldig en had haar hardhandig op het bankje gezet als ze nu zelf niet ging zitten. Ze zit met een rechte rug en benen over elkaar heen. Ik kom als een zitzak naast haar neer ploffen. Wel een rode Fatboy zitzak, want ik draag natuurlijk wel een merk.
'Dus wat is het probleem?'
Ze bijt op haar lip en kijkt van me weg, zoekend naar een uitweg. 'Het is een lang verhaal.'
Ik haal een wenkbrauw op. Het is nooit echt een lang verhaal als mensen dat zeggen. 'En ik heb geen sociaal leven,' reageer ik dan ook, 'dus kom maar gewoon op met je Shakespeare tragedie.' Ik wrijf geïnteresseerd in mijn handen als een slechterik met snode plannen. In mijn leven gebeurt er niet veel, dus ik moet leven van de drama van anderen. Een soort live Netflix serie.
'Ik kan...' Ze kijkt ongemakkelijk weg van mijn blik. Als ze weer naar me kijkt, zit ik een centimeter dichterbij. Ze schudt lichtelijk paniekerig met haar hoofd. 'Ik kan het even niet.'
'Dani heeft me een deel verteld,' probeer ik haar op weg te helpen. Ik ga op het houten bankje liggen met mijn hoofd richting haar. Het lijkt zo alsof niet zij, maar ik zelf bij een therapeut over mijn leven zit te klagen. 'Maar Dani heeft niet veel verteld en ik ben vergeetachtig. Dus verder dan mijn fancy onderkin kom ik niet.' Ik glimlach even. Ik had het ingesteld als Jazz' achtergrond. Ze moest lachen. Haar hysterische lach. Het is fucking lelijk, maar zo aanstekelijk en nog belangrijker: het is echt. Ik houd van die lach.
'Het was een mooie foto, hè?'
Ze reageert niet. Misschien kent ze die foto niet. Wat zonde toch. Ik probeer al liggend het gezicht op de foto na te doen met Chewbacca geluiden en al, maar ze kijkt alleen voor zich uit.
'Ik kan alleen advies geven hoe je ongestoord bananen kan stelen,' ga ik dan maar verder om de stilte op te vullen. 'De rest is niet mijn expertise. Ik kan je nog wel zeggen dat je moet praten met Dani.'
'Levi heeft opgebiecht dat ze hebben gezoend.'
Alsof het getimed is, hoor ik vanachter de deur iemand tegen de kluisjes aan lopen. Zelfs met de gekleurde ramen kan ik dat herkennen. Het is luider dan een knal tegen de deur, maar zachter dan vallen van de trap met een atlas. Nog heel kort zie ik haar lange vlecht en bordeauxrode cowboybag voor ze de gang in rent. Net alsof het schamend is om tegen de kluisjes aan te vallen. Het gebeurt mij elke dag.
Ik richt me weer op Zinzi die herhaaldelijk mompelt dat Levi en Dani hebben gezoend met elkaar. Mijn zaagsel knerpt als ik in mijn hoofd zoek naar het moment dat Dani me dat heeft verteld. Ik dacht toch echt dat Michaël Dani had gezoend? Ach, mijn geheugen verdraait wel vaker dingen. Ik ga overeind zitten als Zinzi onverstaanbaar luider begint te ratelen.
'Maar het kan niet. Zo is Levi niet. Er klopt iets niet!'
Het is weer stil. Man, ze is geen makkelijke prater deze Zinzi. Het is net een soort Loyd-situatie. Ik probeer hem ook al jaren wat meer open te krijgen, maar hij lijkt gewoon een stille jongen te zijn. Wat raar toch. Mijn hoofd zou te vol zitten als ik al mijn woorden zou moeten opslaan.
'Wat een kutsituatie,' zeg ik dan. Ze gniffelt en knikt.
'Wil je een lolly?' Ik vis een appellolly uit mijn jaszak en geef het aan haar.' Ik wil mezelf niet afvragen hoe lang die lolly er al in zit.
Voor een paar tellen kan Zinzi alleen maar naar de groene verpakking kijken. 'Dani's lievelingslolly.' Ze kijkt ernaar als een pasgeboren baby waar ze voor moet gaan zorgen. Ai, Zinzi eet baby's. Dat is een heel nieuwe vorm van slecht ouderschap.
'Dus jullie zijn nu...' Ze fronst even als het papiertje niet open gaat. '...vrienden?'
Ik trek de lolly uit haar handen en trek het papiertje met mijn tanden eraf. 'Meer geweld!' roep ik in een Russisch vodka-accent. 'En ja,' ga ik dan op normale toon verder, 'ik heb haar wel in mijn sociale kringen geforceerd. Ze hoort nu officieel bij mijn sekte.'
Ik neem iets te snel een trekje en kuch even. Je zou zeggen dat het na twee jaar roken soepeler gaat. Er komt een harde windvlaag dat mijn half lange haren in mijn gezicht slaat. Geïrriteerd haal ik het uit mijn gezicht voor er nog een andere slag het terug in mijn gezicht brengt. Vreselijk dit. De wind haat mij.
Of.
Er brandt een lampje.
De aliens. Ze weten dat ik ze door heb en hebben de wind bestuurd. Ik steek een middelvinger op richting de zon waarna ik vlug met mijn ogen moet knipperen. Wow fel. Al knipperend kijk ik naar de bedachtzame Zinzi die niks van mij door lijkt te hebben. Misschien negeert ze het gewoon. Derde optie: ze vindt mij zo awesome dat ze niet weet hoe ze met haar verliefde gevoelens moet omgaan. Vierde optie: ze is een alien.
Het is duidelijk wat de meest realistische optie is.
'Denk je dat ze mij kan vergeven?'
Er komt een verwarde 'Say what?' haar oor in. 'Dani?' ga ik net zo verbaasd verder. 'Jou vergeven? Wat heb jij fout gedaan?' Meisjesdrama. Het is een messed-up wiskunde. Ik ben goed in wiskunde, maar meisjes is als wiskunde met honderd onbekenden. Alsof je zegt x + y + z + f = f + u + c + k + d + i + t
Ze buigt voorover zodat haar haren als een gordijn langs haar vallen. 'Ik had geen jongen tussen onze vriendschap moeten zetten.'
Ow op die fiets voelt ze zich schuldig. 'Vriendschap gaat inderdaad altijd voor,' knik ik haar toe. Ik gok zo dat het niet de juiste opmerking is als haar rode lippen geschokt van elkaar komen. Gelukkig verandert haar verdrietige gezicht al snel in een verwarde.
'Heb jij geen vriendin?'
Ik krijg gelijk het gezicht van een chagrijnige Jazz voor me. 'Vriendschap gaat voor,' herhaal ik mijn eigen woorden.
'Maar ik blijf denken aan Levi,' mompelt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij aangezien ze weer in de verte kijkt. Echt een verte is het trouwens niet. Tien meter voor ons staat een muur waar met graffiti "send nudes" op is geschreven. Wel in alle kleuren van de regenboog. Het is geen discriminerende "send nudes" de hele lgbtq groep mag joinen.
'Ik denk dat ik van hem houd,' zucht Zinzi dan naast me. Ik moet hier natuurlijk commentaar op geven. Dat is mijn ding: nutteloos commentaar geven. Oké, eigenlijk niet, ik maak het vandaag gewoon mijn ding.
'Je bent zeventien, de schade zal echt mee vallen.'
'Maar,' ontkent ze dan gelijk. 'ik kan me gewoon niet meer voorstellen hoe het is zonder hem.'
Teleurstellend schud ik mijn hoofd. Het is niet alsof ze nu al weet dat ze gaan trouwen. 'Klinkt meer als een gewoonte,' reageer ik droogjes. 'Hoe lang kennen jullie elkaar al niet?'
Met een diepe zucht begint haar zaagsel te kraken. Wat zucht ze veel! Als ze een ballon was, had ze het niet lang overleefd.
'Altijd al,' zegt Zinzi dan. 'Hij woonde in de buurt en zat bij me in de klas.' Ze haalt haar schouders op. 'Maar toen viel hij me niet op, niet zoals nu.'
'Misschien, en de muesli wijsheden fluisteren dit in mijn oren,' ik knik bij mijn woorden om het extra legit te maken, 'heb je even een Levi pauze nodig. Zoen een paar leuke kerels.' Ik knipoog even. 'Ik laat je wel zien hoe het moet.'
Haar ogen worden even groot.
'Ik heb namelijk hier en daar met een paar goeie jongens gezoend.'
Ze laat een grote, opgeluchte zucht langs haar glimlachende lippen glijden. 'Ik dacht even...' Ik kijk haar niet-begrijpend aan. Ze schudt haar hoofd. 'Ben je bi?'
'Waarom zijn mensen daar zo verbaasd over? Ik kan me hartstikke gay gedragen hoor.' Ik haal mijn handen uit zijn zakken en laat ze slap voor mijn borst hangen. Zie je? Twee gay handjes.' Arwen had me echt geslagen voor deze opmerking.
Zinzi lacht even. Bedachtzaam dit keer. Geen slagroomlach. 'Geen Levi?' Ze bijt op haar rood gestifte onderlip. 'Ik kan het me haast niet voorstellen. Ik zou niet eens weten hoe.' Een grote frons danst in haar wenkbrauwen. Haar been trilt en haar vingers worden geteisterd doordat ze aan haar nagellak pulkt. 'In de les zit ik bij hem en in de pauzes, als ik bij de rest wil staan, is hij er waarschijnlijk ook.'
'Weet je, ditch al die andere vrienden gewoon ook!' kom ik dan met de meest logische conclusie. 'Pauze van iedereen!' Ik maak even een Spongebob regenboog. 'Operatie Leviloos!'
Ze lijkt alleen niet overtuigd te zijn van mijn wijsheden. 'Ik weet niet...'
'Lieve, lieve kopie van Ariël,' ik kom even naast haar zitten, 'laat jezelf even ademen. Even alles verwerken.' Ik pak enthousiast haar schouders vast en schudt haar door elkaar. 'Je kan gewoon naast mij zitten! Ik ben awesome, iedereen wil bij mij zitten. In de pauzes meeten we gewoon hier buiten.'
Ze kijkt van de "send nudes" muur naar het zeil dat boven ons hoofden is gespannen als een soort overdekking en verder naar twee stoners. 'Ik rook niet.'
'Ik rook voor twee.'
'Sorry Jake, heel lief, maar..'
'Maar natuurlijk wil ik met je omgaan!' Ik pak haar gezicht vast en laat haar lippen tuiten als een vis. 'Heel graag zelfs!' roep ik uit met een hoog stemmetje dat die van Zinzi moet voorstellen. Ze moet lachen, dat met de getuite lippen echt belachelijk uit ziet. Een beetje dommig probeert ze zich uit mijn greep te halen en als dat niet lukt, moet ze alleen maar meer lachen. Ik laat haar dan eindelijk los zodat een stroom van pure eenhoorn dat op een regenboog rijdt gelach uit haar mond ontsnapt.
Ik krijg maar niet genoeg van haar discodip gegiechel.