Opgedragen aan @Minnie-Mause en @GloryOfWarmth voor al jullie stemmen op het verhaal :) Altijd leuk om te zien dat nieuwe mensen mijn verhaal lezen ^_^
VORIGE KEER BIJ SAY CHEESE:
'Als ik jou was zou ik kletsebetsen met populaire Vos,' reageert Jake.
'Wat?' Geschrokken van zijn woorden schiet ik overeind. 'Hoezo?'
'Je hebt gewoon een aflevering "What does the Levi Fox say?" nodig,' zegt hij onverschillig. 'Ik bedoel. Heb je nou enig idee wat er is gebeurd?'
Aflevering 28: klimop of klim op? That's the question
Niet te geloven dat ik dit doe. Niet te geloven dat ik naar het advies luister van Jake de Groot. Van alle mensen op deze wereld! Ongelooflijk. Nieuw dieptepunt. Nee, dit is als iemand een graf graaft onder het dieptepunt. Het Nederland van het dieptepunt dat alle dijken loslaat en het water naar binnen laat stromen.
En toch doe ik het. Nou ja, dat was het plan toen ik de deur uit stapte. Ik heb mijn vingers de klopper al laten omarmen, maar ik kan mezelf er niet toe aanzetten ook echt de beweging te maken. Wat als Levi niet open doet? Of nog erger, wat als hij dat wel doet?
Ik wiebel met mijn voeten op het paarse "welcome friend" matje. Het klinkt vervelend sarcastisch nu. Bijna alsof het me uitlacht.
Ik schrik als plots de deur opengaat en een vrolijke blondine in de deurpost staat. Nicoles korte haren zwaaien wild heen en weer als ze lachend de deurklink vast heeft. Ze stopt met lachen als ze mij ziet. Haar paarsroze lippen vormen een "o" als haar blauwe ogen ongemakkelijk wegkijken. Ze doet de deur ook niet verder open alsof ze al in de startpositie staat me weg te sturen.
'Wat doe jij hier?' Ze houdt haar stemvolume opmerkelijk laag. Zeker voor Nicole's doen.
'Ik moet hem even spreken,' reageer ik op dezelfde toon. Ik weet niet precies waarom ik zo fluister, uiteindelijk moet hij me toch gaan horen. Ik haal dan ook diep adem, zet mijn voeten stevig op de grond en zeg met een normale stem: 'Ik moet...'
Gelijk legt ze haar hand op mijn lippen om mij de mond te snoeren. Waarschuwend en met geschokte ogen zwaait ze met haar handen. 'Weet je zeker dat je,' ze knikt naar binnen en slikt even, 'wil ontmoeten?' Haar ogen hinten voor een nee.
Heel kort twijfel ik. Als ze me de vraag zo stelt, dan nee, ik wil die chagrijnige Vos absoluut niet ontmoeten. Alleen maakt het nu niet echt uit wat ik wil. Het is gewoon tijd dat de waarheid boven water komt en dit is mijn laatste plan om het eindelijk te vinden.
Dus als Nicole haar vraag herhaalt, knik ik.
'Alle hens aan dek!' reageert ze op luid Nicole geluid. Ze schudt paniekerig haar blonde haren door de war en laat haar lok als een rommelige pony voor haar ogen vallen. 'Maar Levi is in een vreselijk staat. Ik bedoel Loretta,' ze steekt haar rechterhand op, 'en Keesje, 'ze steekt haar linkerhand op, 'hebben hem lekkernijen gekookt en zelfs mijn eten kon zijn humeur niet verbeteren.' Ze gebruikt Loretta en Keesje om stevig mijn schouders beet te pakken en me door elkaar te schudden alsof ze me wakker moet maken.
'Je bent gek!' Ze laat me los en ademt diep in om zichzelf te kalmeren. 'Maar als je zeker bent...' De shock lijkt al van haar af te glijden als een kleine glimlach haar lippen krult. Net alsof ze ineens de humor in de situatie kan vinden. 'Ik moet Levi als mijn bff dumpen en meer met jou omgaan. Jij hebt de echte drama, hè Dani!?' Ze schudt al zuchtend haar hoofd.
'Tja,' mompel ik alleen. Ik friemel wat aan het puntje van mijn ingevlochten haren. Het is een tijdje stil. Niet het "man wat zit ik in een nare situatie, hier moet ik even over nadenken" stilte. Het is meer de "why the fuck sta je hier nog Nicole?" soort stilte.
'Tja,' zegt ze dan. Ze duwt de deur wat verder open en richt zich tot de dichte kamerdeur achter haar. Het is akelig wit in de gang met onnodig veel zilveren voorwerpen: een raar beeldje van een misvormd hondje dat waarschijnlijk onder hipsterkunst valt, een gigantische kroonluchter en zilverkleurig ijzer dat als klimop op de deuren zit. Geen idee wat voor idee achter dat laatste zit.
'Even monsieur halen dan.' Ik zet een stap in de deurpost, maar ze duwt me terug het paarse deurmatje op. 'Veilige afstand,' zegt Nicole nog net voor ze zich omdraait. Het lijkt in een soort dramatische slow motion te gebeuren. Het moment vlak voor de hoofdpersoon in een film wordt neergeschoten en je de kogel zeer langzaam en zeer onheilspellend ziet vliegen.
'Psst Tamponvriend,' fluistert Nicole dan met een raar luide stem zodat het niet meer echt fluisteren is, 'er staat iemand voor de deur.' Ik ben alleen zo gestresst om Levi onder ogen te zien dat ik er niks van zeg, ik heb niet eens een opmerking klaarliggen voor die vage bijnaam.
'No shit,' hoor ik achterin de kamer, 'ik hoor je toch met haar praten.' Meer geluid komt er niet. Geen beweging.
'Levi,' probeer ik voorzichtig. Nicole heft haar wenkbrauw op als teken dat hij me zo echt niet kan horen. Ik kuch even. 'Levi!' roep ik dan met meer zelfvertrouwen op een soort autoritaire toon. 'Ik moet je spreken.'
Met geërgerde zuchten en dichtslaande deuren worden de voetstappen van Levi duidelijker. Nerveus zet ik een klein stapje achteruit. In deze staat wil hij zeker niet met mij praten. Vermoorden misschien wel. Als hij niet al zo geïrriteerd is dat hij al spontaan ontploft als hij mijn hoofd ziet.
'Hier is je pakketje Levi Vos geleverd.' Met die woorden, zelfs nog voordat ik hem daadwerkelijk zie, loopt Nicole met vrolijke pasjes het trapje af voor Levi's deur.
'Alvast gecondoleerd!' roept ze. Het is niet duidelijk naar wie van ons. Misschien wel gewoon naar allebei. Misschien allebei niet.
'Dani.'
Ik draai me om en zie een verwilderde Levi. Echt een verwilderde Levi. Ik heb hem een week niet gezien en plots lijkt hij zich maanden niet hebben gewassen. Hij heeft ook zijn bril op wat ik al helemaal niet van hem gewend ben. Zijn haren hangen futloos in zijn gezicht en hij heeft stoppeltjes en donkere kringen onder zijn ogen gekregen. Om het plaatje compleet te maken, zou hij eigenlijk ook een bierbuik moeten hebben, maar om de plek waar die moet zitten heeft hij een kussen vast. De woorden "de vrolijkste man ter wereld" staan erop. Ik gok zo dat het een cadeautje van Nicole is.
'Wat moet je?' Zijn stem is schor, maar de overdosis irritaties laat het helder door mijn oren klinken. 'Het is uit tussen mij en Zinzi. Zeg haar dat maar.'
Voor ik kan reageren of zelfs de woorden binnen kan laten komen, slaat hij de deur dicht. Met open mond staar ik naar de dichte, bruine deur.
Shit.
Dit ging slechter dan gedacht.
Het duurt dan ook een paar tellen voor ik de hele situatie kan realiseren. 'Levi slaat de deur dicht,' denk ik hardop bij mezelf als ik naar de kleine versieringen op de deur kijk. 'Levi wil me niet spreken...' Dan valt het kwartje binnen. Nu kan ik hem helemaal niet vragen wat er is gebeurd op het feest!
'Levi!' roep ik herhaaldelijk met stevige slagen tegen de houterig bruine kleuren van de deur. 'Levi! Eikel!' Ik schud mijn laatste woord weg. 'Lieve Meneer Eikel?'
De deur geeft geen kik en ik geef het op nog via de voordeur. Nou roepen werkt dus niet. Ik loop het trapje af en kijk van een paar stappen afstand naar het huis. Er staan geen auto's in de oprit en bijna alle gordijnen zijn dichtgetrokken. Met het slingerende klimop lijkt het nog meer verlaten. De takken klimmen om de deur heen omhoog tot het zich verslagen over de reling van het balkon laat vallen. De deur van die kamer staat op een kier en maakt zachte bewegingen door de stevige wind.
Ik let niet meer op de wind. Ik voel niet meer hoe mijn haren mijn gezicht in waaien en zichzelf in de klit walst. Balkon, schiet er in mijn hoofd. Ik slik even als ik de hoogte zie. Iets hoger dan die van Michaël, maar anders is wel, dat ik nu klimop heb om me aan vast te houden.
Dit moet lukken. En anders... ik kijk naar de voordeur. Er is geen andere optie. Dit moet gewoon lukken. Als dit maar niet eindigt in een rare zoensessie als bij Michaël... ik bijt op mijn onderlip en mompel een sorry alsof Michaël mijn gedachtes kan horen. Man. Wat moest dat een pijnlijk moment zijn. Domme, domme Dani. Ik sla mezelf tegen mijn voorhoofd tot ik er een beetje duizelig van word. Nu maar eerst dit probleem oplossen.
Het klimop valt opmerkelijk makkelijk tussen mijn vingers door als ik mezelf omhoog werk. Het echte probleem zit hem bij het moment dat ik de balustrade echt vast heb en de fout maak naar beneden te kijken. Want wow. Het is zeker hoger dan Michaëls balkon.
Niet vallen. Niet vallen. Niet vallen.
Ik trek mezelf omhoog zodat mijn benen gevaarlijk over de rand bungelen. Niet bepaald de meest comfortabele positie om in te zitten. Ik houd met mijn linkerhand stevig de stang vast en probeer mijn rechterhand te verplaatsen. Ik voel mijn hart bonzen alsof het uit mijn lichaam wil ontsnappen om zichzelf te redden van deze situatie. Met vermoeide zuchten slinger ik, nouja strompel ik onhandig, het balkon op met een sierlijke, oké lachwekkende, val. Als ik van deze work-out geen six pack heb gekregen weet ik het ook niet meer.
Ik veeg wat zandresten van mijn witte kleren af, maar krijg de bruine en groene sporen er niet goed af.
'Welke idioot doet dan ook wit aan?' Ik kijk op naar een iets minder verwilderde Levi dan daarvoor. Hij is een keer met zijn hand door zijn haren gegaan waardoor het net wat beter zit. Het meest opvallende is dat zijn boze gezicht plaats heeft gemaakt voor wat meer bezorgdheid. Alleen lijkt dat met de seconde meer te verdwijnen.
'Echt waar Dani, als je zo wanhopig was had ik de deur wel open gedaan!' Hij schudt zijn hoofd en haalt daarmee zijn haar weer uit model. 'Kneus die je bent.' Hij bestudeert me even van top tot teen alsof hij verwondingen zoekt. Hij lijkt veel strenger met zijn bril op. Een beetje als het hulpje van de leraar die altijd vooraan zit.
'Je bent oké?'
Ik knik.
Hij knikt goedkeurend terug. 'Oké dan, nu mag je weer terug naar beneden klimmen ook.' Hij wil de deur dichtgooien maar ik zet mijn voet ervoor. No way dat ik hem nu zomaar laat weglopen.
'Zinzi heeft mij niet gestuurd.'
Hij heft ongeloofwaardig zijn wenkbrauwen op, maar laat wel de deurklink los. Ik maak gelijk gebruik van de situatie en trek de deur verder open om binnen te stappen. Ik wilde sowieso even weg van dat traumatische balkon.
'Wat moet jij nou weer van mij?' Respectloos snuift hij mijn woorden weg. Hij zet een stap naar achteren om meer ruimte voor me te maken en doet de deur dicht. Misschien beseft hij nu dat hij me toch niet over het balkon naar beneden kan sturen.
'Schuldgevoel, Dani? Er valt niks te fixen weet je.' Hij wijst richting de deur van de kamer. 'De uitgang is die kant uit, de trap af.'
'Levi,' ik pak zijn onderarm vast om zijn arm te laten zakken. Hij schudt zijn arm gelijk uit mijn greep en snuift mij geërgerd af. 'Dani,' imiteert hij me.
'Ik wil de waarheid weten,' zeg ik daarom snel.
'De waarheid?' reageert hij minachtend. Hij zet een stap dichterbij om over mij heen te torenen. 'Ik. Ging. Vreemd,' zegt hij langzaam met lange pauzes tussen de woorden. Hij duwt me van hem vandaan alsof ik dichterbij kwam. 'Met jou nog wel,' sluit hij af. Hij pakt mijn arm vast en sleurt me richting de deur. Ik stribbel tegen en pak het eerste houvast dat ik kan vinden. Te laat besef ik dat het een deken is dat ik roekeloos achter mij aan sleep.
'Levi!' Ik pak de deurklink vast en laat daarmee de deur hard dichtklappen als Levi aan mij blijft trekken.
'Je had gelijk, Dani!' Hij gooit mijn arm uit zijn greep en loopt met een forse stap om mij heen. 'Je had fucking gelijk die dag! Die dag dat je me de foto liet zien. Alles wat je denkt is waar!' Ik voel mezelf kleineren door zijn luide woorden. Ik kan zijn boosheid zien doorstromen in zijn kaken die strak op elkaar zitten en de frons op zijn voorhoofd. Ik kan het voelen in zijn zware ademhalingen en zijn blik dat brandende sporen achterlaat. De boosheid klopt door in mijn hart dat angstig roept om te vluchten.
'Dat is toch wat je wilde horen!' Hij pakt mijn kraag vast en trekt me van de deur af. Uit angst dat hij me nog gaat slaan pak ik de deurklink steviger vast. Net alsof de deur mij op zijn minst rugbescherming kan geven. Vreemd genoeg lijkt hij rustiger te worden. Zijn woede is alleen nog in zijn ogen te zien.
'Nou je hebt de waarheid gehoord,' zegt hij op een normale toon voor hij me loslaat en richting de gang duwt. 'Je kan gaan.'
Ik moet twee seconden mijn evenwicht terugvinden op het gladde marmer, maar kan me dan toch omdraaien om naar hem te keren. Hij kijkt verloren naar zijn groene sokken.
'Levi.'
'Dani, alsjeblieft, laat het gewoon gaan.' Hij zucht en mompelt erachteraan: 'Het maakt allemaal niet uit.' Hij zet zijn grijze bril beter op zijn neus als een soort zielige brugpieper nerd.
En dan doe ik het enige wat ik kan bedenken dat nodig is. Wat ik kan bedenken dat hij op dit moment nodig heeft. Ik stap met forse stappen naar hem toe.
Hij kijkt naar me op.
Dan geef ik hem een knuffel.