Prologue
"Hija! You're finally back!"
Napangiti ako habang tinatahak ang daanan patungo kay Mama Ezperanza. Mahigpit ang hawak ko sa aking kasama at bagahe sa kabilang kamay. Ibang iba na ang buong maynila ngayon at medyo nananinibago ngunit andito nga ulit ako, kasama ang taong mahalaga sa akin.
Hinagkan ako ni Mama Ezperanza bago ibeso sa pisngi. Labis na lamang ang aking tuwa ngayong nakabalik na ako sa kanila.
Nandito na ulit ako...
"I missed you too, Mama." Malugod akong ngumiti dito.
In 10 years trying to forget everything, ngayon lang ako nagkaroon ng lakas para bumalik at bawiin ang lahat ng pait at galit sa'kin.
"How's New york?"
Ngumiti ako. "It's fine and relaxing. Tinawagan kita last week, diba? Some international artists want to collaborate with Ezperanza. Also, i'm with Islmond that's why naging madali ang lahat,"
Inabot ng katulong ang wine at inilapag sa harap. Nagpasalamat ako dito at bumaling ka Mama nang bigla siyang humalakhak. Sumimsim ako ng alak at umupo ng maayos.
"You've grown a lot of experience, Margarita!"
Natigil ang tawanan namin nang marinig ang sigaw ng isang bata sa labas. Mabilis akong tumayo at sinalubong ang laking ngisi ng isang maliit na bata sa amin.
"Lola-Nanay!"
Narinig kong suminghap si Mama sa aking tabi. Bibigyan ko sila ng espasyo ng tuluyan ng mahagkan ng aking anak si Mama.
"My precious!" Halos maiyak na sambit ni Mama.
Si Islmond.
"Lola-Nanay! I miss you so much! I want to be with you than Mama! She's so annoying!"
Napanganga ako sa sinabi ng anak. Kakarating lamang namin ng Maynila pero ganito na agad ang bungad niya. Ngumuso ako at lumapit sa dalawa. Tuloy tuloy ang tawa ni Mama habang hinahaplos ang magulong buhok ng anak ko.
"Such a spoiled kid, Mama. Hindi ko alam kung sinong pinagmanahan."
"Oh! I remember being spoiled when i was at that age. That's normal, Margaret! My apo is very handsome!"
Pinandilatan ko si Mon na yakap na yakap sa kanyang Lola. Ilang sandali pa kaming nagtalo kung bakit ganuon siya kahit kakauwi palang namin ngunit agad ding akong natalo dahil sa mag Lola.
Napapangiti nalang ako sa isipan dahil ngayo'y kumpleto na ulit kami. I really missed Manila na parang kahapon lang ay kalbaryo ang buhay ko at ngayon ay sobrang saya na.
Habang tinitignan ko si Mon sa malayo ay kawahig na kawahig nito ang kanyang ama.
Namana nito ang asul na mata at matangos na ilong at ang pagkamisteryoso nito.
9 years old na siya at mukhang nagbibinata pa dahil may gusto na daw ito pero nasa New York nga lang.
Lumaki siya sa New York pero hindi ako nagkulang para magsalita siya ng tagalog dahil halos araw araw sa bahay ay bawal siyang magsalita ng ingles at sa labas lang.
"Madame.."
Pumunta ang aking bodyguard at iniabot ang phone ko na may tumatawag.
"What's the problem?" mahinahong kong tanong kay Patrick sabay sulyap sa naka rehistrong pangalan. Nang makitang secretary ko 'yon ay agad kong sinagot.
"Madame, kailangan po ka'yo sa opisina. Sa lalong madaling panahon."
Napahilot nalang ako sa sentido ko. Kakarating lang namin at kailangan doon ang diretso ko?
I sighed. "Bakit?"
"Ang secretary ni Mr. Darwin ay nanduon, hawak na ang mga dokumento..." Nag aalinlangang sabi nito.
Agad along tumingin sa bodyguard at nagtiim ang bagang. huminga ako ng malalim at tumango magisa.
"Okay, wait for me." Pinatay kona ang aking telepono at ibinigay sa aking bodyguard
Agad kong kinuha ang susi ng aking kotse at ang aking bag. Nakita kong nakatingin si Mama sa aking banda, tila nagtataka.
"Where are you going?" kunot nuong sabi ni Mama.
"Office po, saglitan lang ho ito..."
Mukhang naintindihan naman nito at tumango. Ngumiti ako kay Mama at bumaling ke Mon.
Lumapit ako dito. "Anung turo ko?"
Umiwas ito ng tungin at nagcross arms, pinsil ko ang kanyang mga pisngi at hinalikan.
"W-wag pasaway..."
"Good boy, Anak." Yakap ko sa kanya at pinatakan ng halik sa ulo.
After 10 years ay may sarili na akong kompanya dahil sa aking pagsisikap ay naging tagapamahala na ako ng kompanya ni Mama ang Ezperanza.
Ang Ezperanza ay isang Fashion brand based in New York at may branch na ito sa iba pang mga bansa lalo na sa west. Kaya bumalik kami dito para magpatayo rin ng pamahala ang Philippine branch ng Ezperanza.
At may isa pa akong plano..
Para mapatumba ang kumpanya ng lalakeng 'yon.
Kahit na mas makapangyarihan parin ito gagawa at gagawa ko ng paraan para maramdaman nila ang sakit na ginawa nila sa akin at sa anak ko.
"Good Afternoon, Madame.."
Ngumiti ako sa gwardya at sumakay ng elevator parang ibang iba na ang pakiramdam ko sa pilipinas siguro ay dahil sampung taon ako sa New York.
Lahat ng trabahante ay yumuko para batiin ako ngumiti lang ako at taas nuong naglakad.
"M-madame..."
Di mapakali ang si Alyssa ang secretary ko.
Kumuot ang nuo ko at inilagay ang takas na buhok ko sa likod ng aking tainga. Sinubukan kong pumasok pero aligagang hinarangan ako ni Alyssa.
"I thought it's urgent? Why are you keep blocking me?"
Nalukot ang mukha nito ng makita ang reaksyon ko. "M-madam--"
Nawala ang buong reaksyon ko at napako ang tayo nang makita ang isang imahe lalake nakatayo habang nakatalikod, mukhang tinatanaw ang buong maynila.
"Anong ginagawa niya dito?" Mahinahon pero may diin kong sabi kay Alyssa.
Hindi ito kumibo at napayuko na lamang ito, sumenyas ako at ang ibig sabihin non ay pinapaalis ko ito.
Nakatalikod ito at pinagmamasdan ang tanawin at sala akong paki kahit rinig na rinig ang takong kong papalapit sa kanya. Namuo ang galit at tensyon sa aking buong pagkatao.
"What are you doing here?"
Mabagal itong humarap at parang huminto ang lahat sa paligid ko. Napansin ko ang pagtangkad pa nito walang pinagbago sa kanyang itsura bukod sa mas lalo pa itong naging tao. Ngunit tao nga ba talaga siya?
Kasi ang alam ko'y mas masahol pa siya sa hayup.
"Why? I'm not welcome?"
He's smiling evily but there's so humor on it. I squeeze my bag and try to hold myself. Why is he here? Bakit niya kami sinundan pa ulit dito? Hindi pa ba enough na pinaasa niya kami after what happened 'there?'
Napangisi nalamang ako at taas kilay siyang tinignan.
"You're not, Mr. Darwin. Get out of here."
Seryoso at madiin kong sambit dito pero parang walang narinig at tinitignan lang ang bawat galaw ko.
Hindi pa tapos. Pag katapos ng mga naranasan ko sa kamay mo, matapos akong maghirap ngunit ang tanging gusto ko lang ay ang pag mamahal mo. Ngayon ay nasa harap kita?
Hindi kita mapapatawad, kayo...
I wonder kung masaya ba sila? Masaya ba silang sinaktan niya kami...
"Vennie..."
Parang ilang bultahe ng kuryente ang naramdaman ko at mga paro parong naglalaro sa aking tiyan pero parang gusto ko mandiri sa sinabi niya.
"You're disgusting."
Pigil hikbi kong sabi at nakikipagtitigan sa kanya.
"I don't know you.." ani ko at tumalikod