"กินข้าวๆจะได้ไปเดินชมอุทยานกันมึง"มันจับผมนั่งลง ยัดกล่องอาหารใส่มือผมเสร็จสรรพ
ผมจ้องหน้ามัน ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องทำนิสัยเหมือนเดิมๆอีก ทั้งๆที่เราก็คุยตกลงกันได้ด้วยดีไปแล้วนี่นา
"กินดิ ไม่หิวหรือไงว่ะ...ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินนิ"มันบอกด้วยน้ำเสียงอื้ออึง เพราะข้าวที่เต็มในช่องปากมัน ทั้งคิมบับเอย ทงคัตสึไส้กรอกเอย ต๊อกคัลบีเอย ล้วนอยู่ในปากของมันทั้งหมด
ผมเบือนหน้าหนีมันแกะกล่องอาหารเพื่อกินบ้าง...
ผมกินไปเเอบมองเค้าไป จนป่านนี้เค้าก็ยังไม่ยอมทานข้าวกล่องที่ผมเอาไปให้ กับเอาแต่นั่งเหม่อลอยพิงพนักเก้าอี้อย่างคนไร้ชีวิตชีวา
อ๊ะ!!
"ไอ้แท!ชักจะมากเกินไปแล้วนะมึง!!"ผมต่อว่ามัน ที่จู่ๆก็เอาขวดน้ำส้มยื่นมาใส่หน้าผมจนมันหกเลอะเทอะไปหมด
"อะไรว่ะ...คนอุตส่าห์หวังดีเอาน้ำให้กิน ยังจะมาว่ากูอีก"
"ทำดีไม่ได้ดีจริงๆเล้ย!"มันบ่นไปเรื่อยของมัน แต่ผมไม่ได้โง่ขนาดจะคิดไม่ได้ว่ามันจงใจทำใส่ผม
"นี่มึง กูถามจริงๆเถอะมึงคิดจะทำอะไร...เราตกลงกันแล้วไม่ใช่อ่อว่ะ"ผมถามมันตรงๆ
มันทำมุ้ยหน้าใส่ผม"เรื่องแค่นี้เอง มันทำให้มึงคิดไปไกลขนาดนั้นเลย"มันลุกขึ้นยืน
"กูว่ามึงต้องถามตัวเองมากกว่าว่ะ ว่าจะทำได้อยากที่ปากพูดหรือป่าว"มันบอกกลับผม แล้วเดินจากไป พอดีกลับที่เค้าเดินเข้ามาหาผมเช่นกัน
"มีอะไรกันหรือป่าว"
ผมส่ายหน้าแล้วเช็ดเอาน้ำส้มที่เปอะตามแขนขาออก...
"นั่งลงสิครับ"ผมรั้งมือเค้าให้นั่งลง...เค้าเองก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี ผมหยิบเอาคิมบับแล้วยื่นมันไปตรงปากของเค้า"อ้าปากสิครับ"ผมสั่งเค้า ทว่ากับโดนเค้าผลักมือออก
"พี่ครับ...ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้กันล่ะ"ผมถามเค้า จ้องมองใบหน้าที่เฉยเมยของเค้าอย่างขอความคิดเห็น"แค่เพียงเพราะผมยังไม่พร้อมบอกแม่ มันทำให้พี่โกรธเคืองผมถึงขนาดเลยหรอครับ"ผมหลุบตามองพื้น เริ่มรู้สึกว่าน้ำตามันเริ่มจะไหลออกมา
ผมได้ยินเสียงเค้าถอนหายใจ ตามด้วยเค้าที่ผละตัวลุกขึ้นยืน...
"ลุกขึ้นสิจะได้ไปเดินเที่ยวกัน..."ผมหันขวับเมื่อได้ยินเช่นนั้น ผมรีบลุกขึ้นยืนจับแขนเค้ามาคล้องเอาไว้"หายโกรธผมแล้วใช่มั้ย?"ผมถามเค้า
"ที่นี่สวยก็จริงนะ แต่ก็มีแค่ต้นไม้ กูไม่ค่อยชอบเท่าไรว่ะ"เค้าเปลี่ยนเรื่องเลี่ยงคำถามของผม แสดงว่ายังคงไม่หายโกรธผมสินะ แต่ช่างเถอะ...แค่เค้าไม่นิ่งเฉยใส่ผมก็พอแล้วล่ะ
"ถ้างั้นเราไปน้ำตกกันเลยป่ะครับ"น้ำตกยุกแดม เป็นน้ำตก6ชั้น ยุกแดมเป็นน้ำตกที่มีน้ำไม่เยอะและไม่ใหญ่นัก แต่จะเป็นน้ำที่จะค่อยๆไหลไปเป็นธารน้ำเล็กๆ หลายๆสายไปตามซอกหินต่างๆ ต่อเนื่องกันจนเป็นน้ำตกทั้ง 6 ชั้นนั่นเอง
"อืมม..."
.....
บนรถผมเคลื่อนย้ายตัวเองมานั่งข้างเค้าแทนและปล่อยให้ไอ้แทมันนั่งคนเดียวไป
เราเดินทางไม่นานก็มาถึงน้ำตกยุกแดม เนื่องจากอยู่ในเขตพื้นที่เดียวกันกับอุทยานซอรัคซาน เราจึงใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึง
ทว่า...ทันทีที่ลงจากรถมากลับเจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่
"จองกุก!"เสียงไอ้แทท้วงพร้อมใบหน้าที่ตกใจไม่แพ้ไปกว่าผม
น้องมันเดินเข้าคล้องแขนไอ้แทแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเต็มที่ แล้วหันมาสนใจผมและเค้า"สวัสดีครับ"น้องมันโบกมือทักทายผมกับเค้า
ผมฝืนยิ้มแหยๆทักทายตอบ ไม่ใช่ไม่ชอบที่เจอน้องมันน่ะครับ แค่แปลกใจว่าทำไมถึงได้มาเจอกันที่นี่ได้ มันไม่น่าใช่แค่ความบังเอิญหรอกมั้ง
"จะเป็นอะไรมั้ยครับ ถ้าผมจะขอเที่ยวด้วยคน"
ผมมองหน้ากับเค้า...เค้าส่ายหน้าให้ผมเป็นคนตัดสินใจเอง
"ได้สิ..."
"ไม่ได้!มึงมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยไป"ไอ้แทมันไล่ตะเพิดจองกุก จับรวบเอามือน้องมันออกจากแขนแล้วผลักน้องมันออกจนล้มคมำลงพื้น
"จองกุก!"
"ไอ้แท!!"
เป็นเค้าที่รีบไปดูจองกุกที่ล้มลงไป ส่วนผมก็รีบเข้าไปจับตัวไอ้แทไว้...จองกุกลุกขึ้นมาโดยมีเค้าที่ประคองไม่ห่าง"ผมไม่เป็นไรครับพี่ยุนกิ"น้องมันบอกกับเค้า หันมายิ้มให้ทางผมกับไอ้แท
"ผมเป็นแฟนพี่นะพี่แท ไม่ทำกับผมเกินไปหน่อยหรือไงกัน..."น้องมันบอกด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
ไอ้แทเบิกตากว้าง พุ่งกระโจนเข้าใส่จองกุกทว่ากลับถูกผลักออกมาด้วยฝีมือของเค้าที่กันจองกุกไว้ก่อนแล้ว"มึงลองแตะต้องน้องกูดูสิ!!"เค้าท้วงเสียงแข็งใส่ไอ้แท
"เหอะ!ตกลงคนไหนกันแน่ว่ะที่เป็นตัวจริงน่ะ คนนี้หรือว่าคนนั้นล่ะ..."มันดึงผมขึ้นมาแล้วก็ชี้ไปที่จองกุกเป็นช้อยตัวเลือกของเค้า
"พอได้แล้ว!จะมากเกินไปแล้วนะพี่แท"จองกุกท้วงลั่น เดินมาดึงไอ้แทออกห่างจากผม"ไปกับผมเดี๋ยวนี้นะ"น้องมันออกคำสั่งแล้วดึงรั้งตัวไอ้แทให้เดินไป
"กูไม่ไป!"มันกระชากแขนออก
ทว่า...กลับมีชายชุดดำหุ่นล่ำบึก2คนตรงเข้ามาจับตัวมันไว้"พวกมึงจะทำอะไรกู!!"ไอ้แทร้องลั่น ผมเองแม้จะงงๆอยู่ก็ตาม แต่ก็เอาตัวเข้าไปขวางไอ้แทไว้
"หยุดก่อน!"จองกุกร้องบอกคนพวกนั้น"พี่ยุนกิครับ ช่วยพาพี่จีมินออกมาหน่อยสิครับ"
เค้าเดินมาดึงผมออกตามคำร้องขอของจองกุก..."เดี๋ยวสิ...ไอ้แทล่ะครับ"
"ไม่ต้องห่วงครับพี่จีมิน คนพวกนี้เป็นคนของผมเอง..."
.....
พาร์ทจองกุก
ผมเดินตามคนของคุณพ่อที่ผมเป็นคนไปขอให้มาจัดการกับพี่แทโดยเฉพาะ...พี่มันถูกจับยัดเข้าไปในรถ เพราะเป็นคำสั่งของผมเอง ที่อยากจะเตือนความจำเค้าสักหน่อย ว่าผมเป็นเมียของเค้าไม่ใช่พี่จีมินที่เค้าเอาแต่ขัดขวางที่ยุนกิอยู่ไม่เลิกนั่นแหละ และที่ผมมาที่นี่ มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมต้องขอบคุณพี่ยุนกิมากที่เป็นหูเป็นตาให้กับผม
"ยืนรออยู่แถวๆนี้ไป"ผมสั่งลูกน้องคุณพ่อแล้วเข้าไปในรถ
ทันทีที่เค้าเห็นว่าผมที่เข้ามาในรถ เค้าก็พุ่งตรงเข้ามาบีบคอผม"มึงอย่านึกว่ากูไม่รู้นะ ว่ามันเป็นคนบอกให้มึงมาน่ะ"
ผมจับมือเค้าที่กุมที่ลำคอของผมไว้"พี่เป็นของผมคนเดียว ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิได้รับความรักจากพี่ได้อีก แค่ก!!"แรงบีบเริ่มหนักขึ้นจนผมเริ่มหายใจไม่สะดวก
"เด็กโง่เอ้ย...มึงจำคำกูไว้เลยนะ ต่อให้มึงขัดขวางกูกับไอ้มินมันยังไง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องมันจะจบได้นะ...หึ!"
...