Chapter 21
Manghang mangha ang lahat. Pati ako.
"And that video," pinakita niya sa Dean ang video sakanyang cellphone. Binura ko na iyon ah! Sinave nya ba? "That's not my wife to be."
"Give it an explaination that Mr Reeztucker. Bakit hindi siya? Kung pinapakita sa video na siya nga ito." humagolgol sa iyak si Liza. Tangina. Hindi ko ba alam kung bakit nagkagusto ako dito. Infatuated lang siguro lang talaga ako!
"I know her body." sagot ni Killian. Kaya napaangat ako ng tingin. Tangina. Baka i-describe niya pa iyong katawan ko noong nagtalik-UGH! NAAALALA KO NA NAMAN! "My fiancee's skin is more white and soft compared to their model," salita niya at tumingin sa grupo nila Liza.
Tahimik silang nakikinig.
"In that video. Na sinasabi ninyong fiancée ko. It's a big NO. That's not her. Mas payat siya kaysa sa ginamit ninyong model." pagkasabi niya na iyon. Tumingin siya kila JM at Justine at bumalik ang tingin saakin.
Sinasabi niya bang isa sa kanilang dalawa? Bakit? JM. Justine? Ganun ba kalaki kasalanan ko sakanila?
"To the hair. Okay. Parehas." sabay tango tango ni Killian. " Pero mas straight ang buhok ni Ayla kumpara sa model nyo," matalim na titig niya sakanila. "And lastly. My Blyth has a mole on the back," doon ko nakitang naglakihan ang mga mata nila. Sabay nagkakatinginan. "Her mole was close to her left shoulder,"
Nireview iyon ng Dean. Pagkatapos makita. Tumingin sa akin.
"Check her back!" utos ng Dean. Kaya nag sikilos ang mga staff
"WAIT," pigil ni Killian sakanila. "Ako na magpapakita!" inis nitong sabi sa mga lalaking staff na dali daling kumilos non. "She's mine. Mga ungas." bulong nito. Wala akong inangal. Ewan. Parang na paralyze ako.
Hinila ako ni Killian papunta sa Dean.
"Show your mole." bulong nito saaking tainga. Humarang siya upang sa dean ko lang mapakita ang nunal ko sa likod
Nang natapos na.
"She has a mole." kompirmasyon ng dean. "Can you explain this Ms. Liza?" lahat kami tumingin sa namumutlang si Liza.
"What is this? Liza?" may diin na tanung ng kanyang ina.
"Ms. Dean. Gusto ko maayos na ito. I want everyone to know that my fiancée is not lesbian" sabay sabay silang napatingin sa ibaba. Tinignan ko iyon. Nagulat ako ng makakita ako ng singsing sa aking daliri!
"Y-yes. Mr. Reeztucker. Isasama ko ito sa pahayagan ng paaralan-,"
"NO. YOU SAID ME. YOU LIKE ME AYLA-," napatingil siya ng bigla siyang sampalin ng kanyang ina.
"Stop this Liza!" humagolgol sa iyak si Liza. "Ikaw ata itong lesbian. Insane!"
"NO. Mommy. I love Killian!" tumingin ako sa magiging reaksyon kay Killian. Tumingin din siya saakin. At ngumiti.
"Let's go!" bulong niya sa mga labi ko.
Hindi parin ako naniniwala sa nangyayari ngayon. Lutang parin ako. Buti nalang dumating siya.
Pakiramdam ko tuloy bumabagal ang paligid habang naglalakad kami palabas at hawak ang kamay ko. Tinignan ko ang isa kong kamay kung saan nakasuot ang singsing. Maliit na bato lang iyon ngunit kumikinang naman sa ganda.
Napaisip ako. Palabas lang ang lahat ng iyon. Ang pagsabi niya ng fiancee niya ako. Ibig sabihin. Itong singsing ay hindi talaga para sa akin.
"Sa bahay ka muna. We'll talk." napabalik ako sa aking wisyo. At naalalang mulinh may atraso siya saakin.
Ihihubad ko iyong singsing at binato sakanya. Nasalo niya naman. At tatakbo sana ako. Ngunit nahablot niya ko bago ako nakatakbo.
"Bitawan mo k-,"
"Where are you goin-,"
"SA LUGAR NA MALAYO SAYO!," bulyaw ko. Pilit kong kumawala ngunit malakas siya. "Kung inaasahan mong napatawad na kita dahil sa ginawa mo kanina. No. Kulang pa nga iyon e." tumalikod ako at pilit na gustong kumawala sakanya. Ang sakit na nag wrist ko sa mahigpit na hawak niya.
"That night. I said. That you're already MINE." diin nitong pagkasabi. Pilit ko binabawi ang kamay ko habang sinasabi niya iyon. Ngunit mahina ako. "Tumango ka noon."
"Nasasaktan ako!" mangiyak ngiyak kong pagkasabi. Bumaba ang tingin niya roon. Napakurap kurap siya ng makitang namumula ang wrist ko.
"S-sorry," at binitawan niya na ako. Kinuha ko iyong pagkakataon upang makawala ako. " AYLA!," tawag nito. Hindi ko iyon nilingon. "AYLA!!!" bigla niya akong nahablot at pumunta sa harap ko upang humarang. Napatalon ako ng makarinig ako ng putok ng baril.
Napaangat ako ng tingin. At nakitang napangiwi si Killian sa sakit. Tinignan niya ang kamay niyang may dugo. Nangagaling iyon sa tagiliran niya!
"Pumasok ka sa kotse." napakurap ako sa sinabi niya.
"M-may tama ka," nanginginig kong sabi.
" PUMASOK KA SA KOTSE," napatalon ako sa sigaw niya. "Please. Go inside in my car," pagmamakaawa niya. Kaya tumakbo na ako papuntang kotse niya. Tuloy parin ang putukan. Nag kakagulo na sa labas ng school. Ano ba iyon?!
Nang papasok na ako sa kotse niya lumingon ako kung saan siya. Nakita kong naglabas siya ng baril. Nakita niyang nakita ko na naglabas siya.
"GO INSIDE!" sigaw niya habang nagpapaputok kung saan. Tumulong iyong mga gwardya. " AYLA!" sa sigaw niya nun uli. Kaya pumasok na ko.
Nanginginig akong isinara ang pinto. At lumingon sa likod. Kaso hindi ko masyadong makita. Ilang sandali lang ay bumakas ang pintuan ng kotse. Si Killian iyon. Bumaba agad ang tingin ko don sa hawak niya. Nakahawak siya sa tagiliran niya kung saan may tama siya.
"Sino iyong mga iyon? Bakit ka nila binaril.?" nanginginig kong tanong.
"Ikaw ang target nila." habang pinapaandar ang kotse.
"A-ako?" nagulat ako roon. "Bakit ako? Anong atraso ko?"
Tumingin siya sakin. Tila ba parang nagkamali sakanyang sinabi.
"Are you okay?" tanong niya na hindi pinapansin ang tanong ko. Tumulo ang mga luha ko.
"O-okay ako. P-p-pero i-ikaw," humihikbi kong saad. Pilit niyang itinatago saakin iyong tama ng baril niya.
"D-don't cry." sabay punas niya ng mga luha ko. "I'm okay!" at pinaandar niya ang sasakyan.
"Punta tayo ospital-,"
"No. Sa penthouse ko tayo-,"
"MAY TAMA KA NG BARIL. TAPOS GUSTO MO SA PENTHOUSE MO PA TAYO? GUSTO MO BA TALAGA MAMATAY?" sigaw ko sakanya. Ngunit ngumiwi lang siya sa sakit.
Gumegewang gewang na ang pagmamaneho niya.
"Itigil mo Killian." pakiusap ko.
"Hindi pwede. Tingin ko nakasunod sila. Kailangan ko ng bagong..." ngumiwi siya sa sakit. "Bagong kotse!,"
"Itigil mo. Ako magdadrive." nagulat siya roon. "ITIGIL MO NA!" itinigil niya sa lugar na walang masyadong tao. Dali dali ang bumaba at nag tungo sa driver seat. Pagbukas ko ng pinto. Tumambad saakin ang tagiliran niyang puro dugo. Hinang hina na siya kailangan ko siyang madala sa ospital!
Pinausog ko siya. Upang makaupo ako. At makapagdrive na.
"Marunong ka ba magdrive?" hinang hina niyang tanong.
"Bahala na!" at inistart ko ang kotse.
Sana parang bike lang ito.
Nung napa napaandar ko na. Kung ano ano iyong nababangga ko. Mga basurahan,mga kariton. Pero pinilit kong ideretso ang pagmamaneho ko. Kailangan ko siyang madala sa ospital.
Pinipilit kong huwag umiyak sapagkat nakakasagabal iyon sa paningin ko.
Nasaan ba ang malapit na ospital!!!
"Nasaan na iyong ospital?!" tanong ko sa sarili ko habang nag mamaneho.
"Ay..la,"
"WAG KA MUNA MAGSALITA!" sigaw ko. "Idilat mo lang ang mata mo!" at sabay tingin ko sakanya. Nakatingin din siya sakin. "Huwag mong ipipikit please!," pagmamakaawa ko. "Hindi ka pwedeng mamatay."
Sa wakas. Nakatagpo rin ako ng isang hospital. Dinala agad siya sa Emergency room. Ang sabi kailangan na daw matanggal ang bala ng baril. Ang dami na rin daw nawalan ng dugo sakanya. Pinaubaya ko na siya sa kanila. Kasi alam ko sila lang makakatulong.
Nanginginig akong umupo kasama ng ibang mga kamag anak siguro ng mga pasyente rito. At nanalangin ako na sana maging successful ang operation.
"Grabe talaga kapag nag plane crash nu. Lahat kayo patay."
"Oo nga. Kaya nakakatakot din mag eroplano."
"Hindi din. Kapag kasi oras mo na. Oras mo na,"
Napatingin ako doon sa nagsalita. At umangat ang ulo ko doon sa tv na nagpapalabas ng balita about sa nag plane crash.
"May tatlong kababaihang nakilala bilang empleyado ng isang pribadong kompanya. Ito ay sina. Chean Salvador. Silvia Esmeralda at Bryna Vergara," nanlaki bigla ang mata ko ng marinig ang pangalan ni mama.
"N-no. Kapangalan niya lang iyan," nanginginig na sabi ko sa sarili.
Nang pilitin kong kontakin si mama...
"
The number you have dialled is cannot be reached
..."