Opgedragen aan CookieDonutMonster m'n Raytis maatje :)
LAATSTE KEER IN SAY CHEESE
'We kunnen er wel gewoon heen.' Ik haal mijn schouders op, kijk vertwijfeld naar de alcoholverslaafde naast me en dan naar Michaël. 'We moeten gewoon even eten.'
Aflevering 25: Mr Buik en de transgender Boob
We zijn weer terug bij het hotel nadat we zwijgzaam naar het "gesloten" bordje hebben gestaard, dat lichtelijk schuin tegen de glazen deur aanhangt. Stelletje sukkels die we ook zijn. Waarom zou die wel open zijn? Inmiddels had ik wel echt trek gekregen. En ergens wist ik ook dat als we op zoek gaan naar eten, we ondertussen ook nog geen confrontatie aangingen met Zinzi. Hoe slecht mijn conflictwijkend gedrag ook is, het geeft me iets meer rust. Helaas was het wel zo dat het restaurantje in de buurt van het hotel als enige open was. Dat geeft toch minder rust dan een bar in the middle of nowhere.
Michael had nog geprobeerd zijn chips te verkopen als een voedzame maaltijd. Onze handen waren als een stel kraaien de zak in gedoken. Het was overigens geen lekkere chips en vooral kruimels. Maar het is voedsel. Meer vroeg mijn lichaam op dit moment niet. Helaas was het niet genoeg. So here we are.
'Soep? Meelopen voor soep?' Zinzi tikt me herhaaldelijk aan als een verveelde kleuter. 'Mr. Buik wil eten.' Ze wijst naar haar buik waar haar zonnebril er op zo'n manier op ligt, dat het lijkt alsof haar buik een zonnebril draagt. Wel moet ze de bril vasthouden en naar achter leunen om het niet te laten vallen.
'Ik ben het eens met Mr. Buik,' knikt Michaël goedkeurend. Hij schraapt de restjes omelet van zijn bord af. 'Ik volg Mr. Buik.' Als twee kindjes die nieuw speelgoed hebben gevonden, gaan de twee terug naar het buffet. Ik heb de smaak minder te pakken. Ik heb maar een halve croissant en een paar slokjes thee op. Het is gewoon de stress voor het moment dat ik Zinzi zie. Door mij zit ze in deze chaos.
Tussen de mensen zie ik Michaëls hoofd er bovenuit pieken terwijl al zijn krullen door elkaar worden geschud van het lachen over Mr. Buik. Ik schud glimlachend mijn hoofd. Het is niet de eerste keer dat één van Nicole's ledematen een naam heeft gekregen. In het begin is het vreemd en na een tijdje eigenlijk nog steeds, maar het is dan iets meer te verwachten. Daarnaast is Mr. Buik nog best een normale naam. Andere namen zijn Sjors en Sacha dat respectievelijk gedragen wordt door tiet links en rechts. Waarom een jongensnaam? Oprecht geen idee. Nicole noemt het een "transgender boob". Ik denk dat iedereen dat feit probeert te negeren.
'Hey!' roept Nicole dan uit. En voor ik het weet staat ze met een jongen te flirten die een sandwich vast heeft. Zo'n lange van de subway. Geen idee waar hij het heeft gehaald. Ik heb het niet aan het buffet zien liggen.
'Wat hebt jij een lange...' ze bijt even op haar lip, '... sandwich.' Het is niet zo dat Nicole zo hard praat dat ik het aan mijn tafel nog kan horen. Het is meer dat ik al haar trucjes onderhand wel ken.
De jongen kijkt verbaasd van Nicole's hongerige ogen en dan bizar bezorgd naar zijn broodje. Nou ja, heel vreemd is het niet, Nicole is een serieuze broodjesdief.
'Weet je,' onderbreekt Nicole voor hij überhaupt de kans heeft gekregen iets te zeggen. 'Zij is een pot,' ze knikt richting mij waarna ik snel mijn gezicht probeer te verbergen alsof ik haar niet ken. 'Hij is geen fan van trio's,' ze knikt naar Michaël die een kom vult met pompoensoep, 'maar ik,' ze buigt voorover zodat ze hem een grote inkijk kan geven, 'ben één grote slet.' Ze bijt op haar lip en aait met haar wijsvinger over het broodje.
'Met soa's,' onderbreekt Michaël haar dan voor hij haar arm beet pakt en haar richting de tafel sleurt. In zijn vlaag van frustratie klotst de soep over de rand.
'Nouhou!' jammert ze nog terwijl ze hopeloos naar het broodje probeert te grijpen. De jongen gaat er met snelle passen vandoor met een extra stevige grip op zijn sandwich.
'Kom op! We hadden het gratis kunnen krijgen!
'Een broodje, Nicole! Ik ga je niet je lichaam laten verkopen voor een broodje!' Hij smijt zijn kom op tafel waardoor de halve inhoud op het dienblad wordt gestrooid. Een paar mensen kijken verbaasd op.
'Eten is het helemaal waard.' Koppig slaat ze haar armen over elkaar heen voor ze gaat zitten.
'Slet.' Michaël neemt dezelfde houding over. Gefrustreerd steek ik mijn handen in mijn bruine haren. Michaël is het gewend om de rol van de overprotective broer over te nemen, maar vergeet constant dat Nicole daar absoluut niet om vraagt.
'Ja duh. Wist je dat nog niet? It's me,' ze doet een hairflip, 'Nicole. Ik ben geen preutse Zinzi die tot nu toe maar één lul...' Ze valt stil en slaat geschrokken haar hand voor haar mond. Michaël geeft Nicole nog een waarschuwende blik voor hij langs me heen lijkt te kijken.
'Zi, zo bedoelde ze het niet...'
Ik slik. Ik kan het flappende geluid van slippers steeds luider horen. Zinzi heeft de gewoonte iets te stampen met haar voeten als ze loopt. Dat merk je pas echt goed op met slippers aan. En toch is het niet haar zachte stem die ik hoor als er gevraagd wordt wat we hier doen. Geschrokken, maar vooral met een blik gedoopt in verwarring, zie ik niet alleen mijn beste vriendin maar ook Levi staan.
'Was jij niet naar Zweden?'
'Nee,' reageert hij kortaf op mijn vraag.
Het is even stil.
'O,' komt er dan alleen nog uit mijn mond. Op een of andere manier had ik meer drama verwacht dan ongemakkelijkheid. Ik bedoel, waar is het geschreeuw? De tranen? Het helpt niet dat Levi steeds heel langzaam een hap van zijn appel neemt. Het geluid heeft het effect van een oude, krakende deur dat langzaam open gaat.
'Dus jullie zijn samen op vakantie?'
'Nee,' reageert Zinzi nu.
'O,' zegt Michaël.
'Wij zijn hier om jullie bij elkaar te brengen.' Nicole slaat in haar enthousiasme haar banaan op de grond. Geen idee waar die vandaan komt.
'Coco?' vraagt Levi verward. 'Jij ook hier? Mr. Buik heeft vast honger.' Hij pakt Nicoles onderarm vast als ze de hint niet snapt. 'We gaan hem eens even voeden.' Hij knikt naar Michaël voor hij Nicole naar het buffet meesleurt.
'Ik help wel,' zegt Mickey om mij en mijn beste vriendin helemaal alleen te laten. Het duurt een paar seconden voor Nicole de hint snapt. Een paar stappen verder hoor ik haar overduidelijk "ow daarom!" roepen.
En dan is nu het echt gevreesde moment. Ik maak de situatie niet beter door er zelf uit te zien alsof ik dagen niet heb gedoucht. Ik heb mezelf nog niet in de spiegel gezien en ergens hoef ik het niet te weten ook. Zinzi aan de andere kant is weer typisch Zinzi opgedost met opgestoken rode haren waarbij kleine plukjes sierlijk voor haar gezicht vallen. Haar witte losse jurk heeft een donkergroene dunne band in het midden. Bij elke stap die ze maakt zwiert de rok van de jurk als een langzame zee opzij. Ook haar make-up is mooi gedaan, maar als je lang naar haar gezicht kijkt, staan haar ogen niet mooi. Ze zijn te verdrietig.
'Levi is niet vreemd gegaan,' zeg ik snel. Een beetje mompelend. Ze staart me vaag aan. Ik slik even. 'Levi,' ik kijk kort naar hem voor ik me weer op Zinzi richt, 'is niet vreemdgegaan. Ik was...' Ik voel mijn lippen trillen en moet diep ademhalen om verder te spreken. 'Ik z-zat fout.'
Misschien uit opluchting, misschien gewoon door de opgestapelde frustratie of misschien gewoon door het verdrietige gezicht van mijn beste vriendin, begin ik te huilen. Er vallen zo ongelooflijk veel tranen over mijn wangen heen.
'Zinzi,' glimlach ik door de tranen heen, 'hij is niet vreemd gegaan!' Ik pak haar schouder beet en schud haar enthousiast door elkaar. Als een lappenpop laat ze mij haar door elkaar schudden. Haar expressie staat neutraal. Ik voel een koude rilling door me heen gaan door de lege ogen die ze me geeft. Misschien moeten haar de woorden nog binnen komen. Het is vast nog een gigantische shock.
'Zi.'
'Stop Dani.' Ze schudt haar hoofd en draait zich om.
'Zinzi!' ik grijp naar haar arm, maar ze keert zich niet meer naar me om. 'Er is niks gebeurd,' probeer ik nog een keer. Ik veeg mijn gezicht met de achterkant van mijn hand. 'Snap je dat niet?'
Ze zucht. Ze zucht een tweede keer. Een derde keer. Ik blijf alleen haar rug zien.
'Zinzi!' roep ik verward uit. 'Levi is-.'
'Ja ik hoor je!' roept ze gefrustreerd. Ze slaat haar armen over elkaar en draait zich heel langzaam om. Ik kan nog net een traan over haar wang zien rollen, die ze snel wegveegt voor het een echte aanwezigheid heeft. Ze veegt ermee ook haar mascara over haar oogleden. Ik wil naar haar toelopen om haar een knuffel te geven, maar als ik een stap dichterbij zet, neemt zij meer afstaand.
'Ik hoor je,' herhaalt ze rustiger.
'Dus wat is het probleem?' Ik probeer haar te lezen, te begrijpen, maar ik kan nog maar net de situatie zelf volgen. Er klopt iets niet.
'Niks.'
Ik frons en blijf haar niet-begrijpend aanstaren. 'Maar,' begin ik dan om daar ook gelijk te stoppen. Ik snap er niks van. Het is Levi. Levi en Zinzi. Dat hoort bij elkaar. Dat is gewoon zo. Het kan niet verpest zijn. Nee, het mág niet over zijn.
'Hebben jullie het dan al goed gemaakt?'
'Nee.'
'Waarom is hij hier?' Ik friemel verward aan mijn vingers en kijkt van het rode plafond naar de witte vloer om de juiste woorden te vinden. 'Kwam hij niet om het uit te praten?'
Zinzi zucht gefrustreerd en loopt weg met forse stappen. Ik hobbel vertwijfelend achter haar aan, maar let erop deze oververhitte Zinzi niet verder te verbranden.
'Zinzi...' probeer ik voorzichtig.
'Dani, houd je fucking bek en laat me met rust.'
'Hé. Ik snap niet waarom je me zo aanvalt.' Ik blijf stil staan. Zij stopt ook met lopen, draait zich plots om en grijpt agressief mijn schouders beet. Haar groene ogen lijken in mijn ziel te boren. Haar nagels steken steeds steviger in mijn huid en de lucht wordt vol emotie uit haat neusgaten geblazen.
'Laat het gaan, Dani! Stop met liegen!' zegt ze luid, maar voornamelijk in een dreigende manier. 'Deze valse hoop, al deze valse hoop die je steeds geeft, je maakt me gek! Jullie maken me stuk voor stuk allemaal gek!' Ze geeft me een laatste duw en loopt dan weg.
Verward blijf ik achter, maar ik blijf niet lang stil staan. Alsof ik de haat van Zinzi in me heb gezogen, neem ik het met me mee richting het buffet. Rechts van me zie ik Nicole gezichtjes maken van fruit en Michaël het plagend steeds veranderen. Levi lacht erom tot ik hem bij de kraag naar me toe trek.
'Waarom ben jij hier!' Hij knippert een paar keer met zijn ogen. Ik duw hem tegen de tafel aan voor ik het hem nog een keer vraag. Luider. Nadrukkelijker. Levi stopt zijn hand voor de helft in de saus als hij weer rechtop komt staan.
'Wow, Daniëlle...' hij fronst even. 'Wil je nog een kusje?'
Ongelovig staar ik hem aan. Hoe kan hij? Hoe kan hij doen of het niks is?
'Waarom. Ben. Jij. Hier.' Ik bal mijn vuisten als ik een ondeugende grijns op zijn gezicht zie verschijnen. Hij vertoont het soort eikelgedrag van de persoon waar ik hem altijd voor heb aan gezien. Heer Klootzak.
'Je verdient haar niet,' spuug ik haast naar hem uit voor ik mijn arm naar achter doe om met een felle uithaal in zijn gezicht te komen. Alleen moet Michaël het natuurlijk onderbreken. Ik kijk hem afkeurend aan als hij mijn vuist omarmt met zijn vingers.
'Dani...' fluistert hij voor hij zijn hoofd schudt.
'Aw,' reageert Levi daar alleen op. 'Moet je vriendje je redden?' Waarna Michaël vervolgens de daad van me heeft overgenomen en hem een veel agressievere slag dan ik zou hebben gegeven richt op zijn gezicht. Je ziet een straaltje bloed uit zijn neus lopen. Vreemd genoeg kan Levi alleen maar lachen.
'Is dit alles?' Hij haalt arrogant zijn wenkbrauwen op naar Michaël en kijkt dan naar mij. 'Ik hoefde Zinzi niet meer. Ik en Dani hebben gezoend. Het is uit.'
'Wow!' Nicole gebruikt twee bananen om als samoeraizwaarden tussen ons in te gebruiken. 'Levi moet even uitrusten.' Ze geeft hem een waarschuwende tik tegen zijn arm.
'Ik hoef niks.' Hij duwt haar opzij, maar ze gaat vlug weer tussen ons in staan. 'Jij moet wel!' reageert ze fel terug. 'Jullie kunnen beter gaan,' adviseert ze mij en Michaël zonder haar ogen van Levi af te halen, 'ik regel dit wel.'
Micha pakt mijn hand vast om me te dwingen mijn grip op Levi's kraag weg te halen. 'Maar hij is een fucking eikel!' schreeuw ik nog, maar Mickey tilt me op en gooit mij over zijn schouder met spartelende benen en al.
'En ik was zo dom om hem te verdedigen,' mompel ik erachteraan. 'Ik was zo dom om ze samen te willen brengen.'