กึก...
ผมมองผ่านความมืดมิดไปยังเสียงที่ได้ยิน เห็นเป็นร่างเงาของคนตรงผนังหน้าที่กำลังจะเดินเข้ามาหาผม...
"ใครน่ะ!"ผมลุกขึ้นนั่ง หยิบเอาโคมไฟข้างเตียงมาถือไว้
"แม่หรอครับ?"ผมเอ่ยถามออกไป เมื่อเงานั้นยังไม่คิดที่จะขยับเขยื้อนต่อ
เมื่อไร้เสียงตอบรับ ผมจึงกดสวิตซ์โคมไฟให้พอมีแสงขึ้นมา ผมขยับตัวไปตรงปลายเตียง ค่อยๆเอื้อมมือที่เปลี่ยนเป็นถือคัตเตอร์แทน ผมยื่นมันออกไปข่มขู่เงานั้นก่อน แล้วค่อยๆผลักดันตัวให้ลุกขึ้นตาม...
หมับ!!
อ๊ะ!
ผมถูกกระชากแขนตามด้วยแรงกดที่ข้อมือของผมทำให้คัตเตอร์ล่วงหล่นไป ผมรีบเงยมองหน้าคนที่ทำอย่างนี้แต่คนๆนั้นกลับพุ่งตัวเข้าใส่แล้วผลักผมจนล้มลงที่เตียง...
"เล่นคัตเตอร์เชียวนะมึง...อยากได้ผัวหน้าเสียโฉมรึไงว่ะ"
"ไอ้พี่ยุนกิ!"เป็นเค้านั่นเองที่เล่นอะไรไม่เข้าท่า เกิดผมมีปืนขึ้นมาเค้าไม่ตายไปแล้วหรอ
ผมถลึงตาใส่เค้าแล้วดันเค้าให้ลุกขึ้น...
"เล่นบ้าอะไรของพี่ห้ะ!เกิดผมทำมากกว่าถือคัตเตอร์ขู่ล่ะ พี่อาจจะตายได้เลยนะ"ผมต่อว่าเค้าอย่างจริงจัง ทว่ากับได้รอยยิ้มคืนกลับมาแทน
ผมเบ้ปากใส่เค้า ทำมาเป็นยิ้มให้ ทีหน้าทีหลังผมคงต้องซื้อปืนพกติดตัวไว้จริงๆแล้วแหละ เกิดมีครั้งที่สองอีกจะได้ยิงแม่งให้ตายๆไปซะ
"แล้วไอ้แทล่ะครับ ทำไมมันปล่อยพี่มาล่ะ"เมื่อตอนหัวค่ำ ไอ้แทมันงอแงไม่ยอมกลับไปนอนบ้านของมัน คุณนายเทอก็เลยให้มันไปนอนห้องนอนแขกแทน แต่ว่าที่บ้านของผมนั้นดันมีแค่3ห้องนอนเท่านั้น คุณนายเทอเลยตัดปัญหาให้ทั้งเค้าและไอ้แทนอนด้วยกันไปเลย
"มันกลับบ้านมันไปแล้ว"เค้าตอบแล้วเอนลงนอนบนเตียง
"ครับ?ทำไมมันยอมกลับง่ายจังอ่ะ"ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันดึงดันแทบเป็นแทบตายว่าจะกันเค้าออกจากให้ได้ แล้วไหงยอมไปง่ายๆงี้
"พี่ไปตกลงอะไรกับมันอีกหรือป่าว"ผมต้องดักไว้ก่อน เพราะเรื่องก่อนหน้านั้นก็ทำผมไว้เยอะอยู่เหมือนกัน
"ป่าว...มันรับโทรศัพท์แล้วก็รีบออกไปเลยต่างหากล่ะ"เค้าตอบแล้วผลุนผลันลุกขึ้นนั่ง
"จริงๆ?"ผมถามย้ำกับเค้า แค่รับโทรศัพท์แค่นี้ถึงขนาดยอมถอยเลยงั้นหรอ มันเกิดอะไรขึ้นหรือที่บ้านมันกำลังมีปัญหาหรือป่าว...
อ๊ะ!!
จู่ๆเค้าก็โถมกายลงมาทับผมไว้"นี่พี่จะทำอะไรเนี่ย!"ผมดันอกเค้าไว้แล้วถาม
เค้าไม่ตอบเอาแต่จ้องที่หน้าผมอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งความคับแน่นที่เริ่มเสียดสีที่ต้นขาของผม...ผมเบิกตากว้าง ทุบเข้าที่อกของเค้าเต็มแรง
"ไม่ได้นะ ที่นี่บ้านผมนะเกิดแม่ได้ยินขึ้นมาจะทำยังไง"
คนอะไรว่ะโรคจิตเป็นบ้าเลย ตกดึกมามีแต่ความต้องการๆอยู่แทบทุกคืน อยากจะรู้นักว่าจองกุกมันรอดพ้นมาได้ยังไง...
ยุนกิไม่ตอบอะไรสักคำ...เค้าคว้าเอามือนุ่มนิ่มที่ดันอยู่ที่อกของเค้ามาแล้วค่อยๆเลื่อนพาไปยังสิ่งนั้นที่คับพองเต็มที่แล้ว
"พี่ครับอย่า!"
ยุนกิโน้มลงเข้าประกบปากอิ่มที่รั้นจะปฎิเสธอย่างเดียวทั้งๆที่เค้าเองก็อดทนไม่ไหวแล้ว
ความเร่าร้อนของกลีบปากหนาที่ผลัดมอบความหอมหวานให้ ในคราแรกจีมินก็มีท่าทีจะผลักไสยุนกิ
ทว่า...เพราะความเร่าร้อนที่ยุนกิเป็นคนเริ่มปนเปอ ทำให้ร่างกายของจีมินเริ่มอ่อนยวบและคล้อยตามไปในที่สุด
.....
ผมหวังว่าแม่จะไม่ได้ยินหรอกนะ...ผมเหลือบมองเค้าที่นอนเป็นหมอนให้ผมซบอยู่ บนร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยสีม่วงซ้ำเป็นวงกว้างอยู่ทั่วทุกจุด ผมแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองสักนิดว่ามันคือฝีมือของผมเอง
กี่ครั้งกี่หนแล้วที่ผมเผลอไผลไปกับความลุ่มหลงที่มินยุนกิคนนี้เป็นคนสร้างขึ้น ผมไม่อยากจะคิดเลย ถ้าในวันนึงเรื่องของเราต้องจบลง ผมยังจะคิดถึงเค้าอยู่มั้ย
ผมหยัดตัวลุกขึ้น จ้องมองไปใบหน้าของเค้า ความเข้ารูปที่ดูดีจนเกินไปมันทำให้ผมยิ้ม ผมล่ะเกลียดใบหน้านี้นัก
"คนอะไรเดี๋ยวก็ร้าย เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็นิ่งเฉยแต่ก็ยังดูดีแหะ..."
"หรือจะเป็นเพราะว่าถ้ามินยุนกิคนนี้ขาดรอยยิ้มแล้ว ก็มักจะมีแค่ด้านเดียวคือความเฉยเมยเท่านั้นสินะ"
ผมพูดกับเค้าที่นอนอยู่ จิ้มเข้าที่จมูกขาวของเค้าแล้วลูบมันเล่นเบาๆแล้วก้มลงจูบซับมันเบาๆ ทว่ากับโดนรั้งตัวให้ไปเลื่อนที่ริมฝีปากแทน
"ทั้งบ้าทั้งโรคจิตนะมึงน่ะ"เค้าบอกมันกับผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์และยังคงไม่ยอมปล่อยผมออกจากตัวเค้า
ผมยักคิ้วให้เค้า...ยอมรับตรงๆว่าผมน่ะมันโรคจิต ยิ่งเราอยู่ในสภาพเปลือยทั้งคู่แบบนี้แล้ว...
"ใช่แล้วล่ะ...ผมมันคนโรคจิต..."ผมบอกเค้าแล้วเขยื้อนตัวขึ้นไปนั่งทับบนตัวเค้าแทน ใช้เท้าเขี่ยเอาผ้าห่มไปไว้ที่ปลายเตียง
"เป็นอะไรของมึงรู้สึกนับวันยิ่งทำตัวแปลกๆเข้าไปทุกที"เขาถาม เปลี่ยนท่านอนโดยเอามือไปซ้อนลองไว้ใต้ศรีษะ
ผมไม่ตอบเค้า แต่เคลื่อนตัวลงไปยังกลางกายของเค้าแทน แล้วโยกคลึงมันลงเบาๆเพื่อแกล้งเค้าที่ดูจะนอนสบายเกินไปแล้ว
"ซี๊ดด...อย่ามาทำเป็นเล่นนะปาร์คจีมิน!"เขาสูดปากแน่นกัดริมฝีปากข่มอารมณ์ไว้ไม่ให้เตลิดอีกรอบ
"แหม...แกล้งเล่นนิดหน่อยเองเหอะ"ผมส่ายหน้าให้กับสีหน้าจริงจังของเค้าแล้วเคลื่อนตัวออกจากตัวเอามานอนลงข้างๆแทน
"ใครกันแน่ที่โรคจิตกันแน่ว่ะ แกล้งเล่นนิดๆหน่อยๆก็ตื่นตัวซะแล้ว อ๊ะ!!"
"เขกมาได้มันเจ็บนะเว้ย"ผมลูบหัวที่ถูกเขก แล้วงับเข้าที่แขนเค้าเบาๆที่กล้ามาทำร้ายร่างกายผม
"เดี๋ยวก็ว่ะเดี๋ยวก็เว้ย ชักจะเกินไปแล้วนะมึงน่ะ"
เค้าเสยหน้าผมขึ้นมามองเค้าพูด จ้องเขม็งจะเอาเรื่องผมจริงๆถ้าหลงพูดขึ้นมาอีกแม้แต่คำเดียว...
"คร๊าบๆจะไม่หลงพูดอีกแล้ว"ผมบอกเค้าแล้วซุกหน้าลงนอนข้างๆเค้า"นอนกันเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีกเนาะ"ผมบอกเค้าแล้วดึงมือเค้ามากอดไว้ข้างตัวแล้วหลับตาลงเพื่อจะนอนจริงๆแล้ว
ทว่า...
"มึงจะนอนจริงๆหรอ..."เสียงเค้ากระซิบข้างหูแผ่วเบา ผมหลุดยิ้มปัดหน้าเค้าออกทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่
ชั่วครู่เท่านั้น...ก็รู้สึกถึงมือปลาหมึกที่ค่อยๆคืบคลานมาหยุดบีบคลึงลงที่ก้นเปลือยของผมแทน
ผมลืมตาตื่น"นี่พี่ยุนกิ จะได้นอนมั้ยห้ะเนี่ยคืนนี้น่ะ"ผมลุกขึ้นมาถามเค้าแต่เค้าดันยิ้มตอบกลับมาแล้วดึงผมไปนอนซบที่อกเค้าดังเดิม
"กูรักมึงนะ"สัมผัสแผ่วเบาที่ขมับบางพร้อมคำบอกรัก...
"พี่ครับ..."
"นอน!"
.....