Pangatlo.
//Kat'//
Napagpasyahan kong sumama kay Rodmar para hanapin sila Louie. Pagkatapos matulala at hindi mapalagay sa nalaman. Matagal din akong tumitig sa kawalan dahil sa ibinalita niya. Ilang beses ko rin namura ang sarili ko. Pilit sinisiksik sa isip na may kasalanan din siya. Siya nagsimula ng lahat! If she didn't failed to kill Angelina for the first time hindi kami nito gagantihan, resulting for my baby brother's death.
But I'm so fucking guilty sa nangyari sa kanya. Her baby died and it's my fault. Oh shit fuck Kat! What have you done! That's a fucking serious damage and a big wreck on our friendship. I loss a baby brother and she loss her baby.
Something hit me. Right! We're not friends anymore 'cause I broke our friendship. Tangina anong klaseng kaibigan ba ako? Lagi pinapangunahan ng emosyon! My emotion is always deciding on me. Ni hindi ko pinagiisipan lahat ng lumalabas sa bibig ko at ginagawa. Tama talaga na kapag punong puno ka ng emosyon you can't tell what is right and wrong. All you feel is what you feel at that moment at iyon lang ang tangi mong iintindihin.
Napapikit ako. Alam ko naman ang mga pagkakamali ko at the same time pinaglalaban. Pero tangina kailangan talaga natin intindihin ang mga bagay bagay at isapuso ang bawat desisyon para hindi nagsisisi sa huli.
Nagpahinga na lang ako ng malalim. We need to find her. Tapos ano kapag nakita ko siya? Anong gagawin ko? Aawayin niya ba ako? Papansinin? Iwho hu u? Tangina kung ano man 'yon I just wanna know if she looks okay.
Hindi mapakali na napatingin ako sa paligid. We need to see her. I wanna make sure if she's okay.
Kung saan saan kami nakarating ni Rodmar. Wala akong ibang iniintindi kundi makita lang sila Louie.
Napahinto ako ng lumiko kami sa street na kinaroroonan ng bahay ni Angelina. Sumulak ang dugo ko. Masama ang tingin na nagpatuloy ako sa paglalakad pero unti unting bumagal ang paghakbang ko ng makita ang dugo na nagkalat sa kalsada. Anong nangyari dito? The blood looks fresh parang ilang oras lang ng bahiran ang kalsada.
Napatingin ako kay Rodmar ng bigla itong tumakbo ng mabilis papunta sa pinto ng bahay ni Angelina. Napasunod ako at napatakip na lang sa bibig ng makita ang nangyayari.
Angelina got turned. Sa kanya ang dugo sa kalsada? Then who killed her?
Napatingin ako sa kalsada at pabalik kay Angelina na kagat kagat na sa balikat ang tumitiling si Mikaela. Tangina kahit patay na namemerwisyo pa rin!
Mabilis ko silang nilapitan. Nakita ko ng saksakin ni Rodmar si Angelina sa ulo. Agad itong bumagsak. Dinaluhan naman ni Sehun at Rodmar si Mikaela na hirap huminga habang iniinda ang kagat sa balikat na gawa ni Angelina. Kita ko kung gaano karaming dugo ang bumabahid dito, minamantsahan ang damit nito pababa sa pantalon.
"Fuck Mikaela!" Sigaw ni Rodmar na ginagawa ang lahat ng makakaya habang nilalagyan ng pressure ang may kagat nitong balikat.
"We need to get her back on DC!" Sigaw ni Sehun.
Binuhat ni Rodmar si Mikaela at itinakbo, kasunod ang aligagang si Sehun.
Sumunod ako pero napahinto ng makita ang ilang tauhan ni Angelina na kadarating lang at napatingin agad kay Angelina na nakabulagta sa kalsada. They rushed to her and one by one they look at us.
I started to panic. Kailangan namin makalayo!
"Hey!" Sigaw ng isa sa mga tauhan.
Napalakad ako ng mabilis.
"Guys faster! We need to get away from here fast!" I shouted lalo na ng sundan kami ng mga tauhan.
Nilingon ako ni Rodmar at huminto.
"Don't stop! Move fast! We need to get Mikaela out of here! Pati ang iba!" Cause I know kami ang mapagbubuntunan ng galit.
"Then run with us!" Rodmar shouted at me. Nang mapansin na ilang hakbang ang layo ko sa kanila. Cause I'm being careful with my every moves.
"I'll keep up!"
I almost scream when someone got a hold of my arm at hinila ako.
"Hindi ka makakaalis!"
They dragged me samantalang 'yong iba humabol kanila Rodmar. I'm wishing they don't look back so they won't see me getting held.
Pumiglas ako pero hinawakan akong mabuti at hinila pabalik sa harap ng bahay ni Angelina. I just wish na sana makalayo sila magawan ng paraan ang mga sumusunod sa kanila.
Nakita kong naipon na ang mga nakatira sa US sa harap ng bahay, tinitingnan ang bangkay ni Angelina na kalunos lunos ang itsura. And maybe I'm really a bad person 'cause I don't feel any pity at all. I think she deserves this. Kabayaran sa lahat ng buhay na binawi niya sa laro na siya lang ang masaya. Her twisted game that started it all.
Biglang nahawi ang mga taong nagkukunpulan. At narealized ko kung bakit ng makita ang mga anak ni Angelina. They all stopped when they saw Angelina lying lifeless on the ground.
Ang kaninang bulungan na naririnig sa paligid ay naglaho, waring nag aantay ang mga tao sa magiging reaskyon ng mga anak niya.
Pinanuod ko ng unti unting lumuhod si Bruce at hawakan ang ulo ng kinilalang ina.
"Who did this?" Tanong nito.
Ang lalaki na nakahawak sa akin ay tinulak ako paabante na ikinatingin ng lahat sa akin. Instead of saying sorry I smirked to them. Hindi ko alam kung bakit hindi ako nakakaramdam ng takot, dapat matakot ako sa kung anong gagawin nila sa akin dahil alam kong alam nila na isa sa amin ang pumatay kay Angelina. But then why would I fear them? I could easily pull the gun I push behind my back to protect me when someone's try to hurt me. Oo marami sila but then do I give a shit if they hurt me. If hurting for the love one I lost is not enough to make me suffer then these people can be my damn guest to inflict more pain to me. Give it to me! I won't back down.
Bruce sighed. Tumayo ito at hinarap ako.
"Maybe this is the end of all these shit." He said while looking at me.
My smirk fades. Clearly understanding what he meant.
Just like that?
"You are free to go with your friends. I'm sorry for all the shit that happened to your squad. She's dead, it means freedom for everyone."
Naramdaman ko ng kumalas ang mga kamay na may hawak sa akin. Tiningnan ko isa isa ang bawat tao na nandito. Umaalam kung may nais ba tumutol sa desisyon ni Bruce. But no one. Even Angelina's army.
"My mother is dead. We all know that she has her own way of running this place, and I know half of the population who lives here doesn't like it. Pero walang umaalma, sila lang. Maybe her downfall is the rise of the new Undead Sanctuary better than before and a safe place for everyone like we all wanted." Peter said.
"It hurts, yes. Don't think we our heartless children of a bitch who thinks it's okay that our mother is dead. No, it wasn't okay. She's still our mother but we know how much pain she inflicted to the people here. How much damage she create. How many lives she took and how cruel she is. So the moment we heard she's dead. I thought it's the end of the negative shit in here. It means a new beginning for this place. So I'm freeing anyone who wants to leave. I'm welcoming everyone who has their arms open in staying. Me and my brothers are ending the bad shits. That's all."
"If you don't like our decision for the betterment of this place, raise your hand and tell me why should we continue being bad? Why we would choose grief when we can all live here peacefully?" Parker said.
No one raise their hand. Hello sinong nasa matinong kaisipan ang gusto ng kaguluhan? Wala. Everyone is wishing for peace but we couldn't have it because of those people who's greedy for powers, who's eager to be on top of the pyramid. And now that some people is giving a chance for a better life why choose wrong. When we can all live harmoniously. Not fearing for the live ones but only for the dead ones.
"It's settle then. Again people I'm sorry." Bruce said. Then he slowly lift his mother's body off the ground and walk slowly with his brothers tailing him.
Everyone is silent and slowly unti unti silang umalis. Napatingin pa ako sa babae na napahagulgol.
"Tapos na, safe na tulad ng pangako sa atin noong unang pasok natin dito." She said sobbing.
This is where I realized that if people choose to forgive, everything will be better.
Unti unti rin akong lumakad palayo. Patungo sa kinaroroonan nila. Pero nabigo ako ng makitang wala na sila. Umalis na at naiwan ako ditong mag-isa.
Maybe I deserve this for leaving them first.
//Mikaela'//
Buhat ako ni Rodmar habang tumatakbo kami palayo, ramdam ko ang sakit sa balikat ko sa bawat galaw. Napapikit ako.
Bakit kaya kahit alam nilang mamamatay na ako itinatakbo pa rin nila ako palayo? They can leave me. Pero hindi nila ako iniwan, instead nagsisikap sila na makatakas kami mula sa humahabol sa amin.
Napalingon ako sa likod, napasinghap ng makitang naabutan si Kat ng mga humahabol sa amin but instead of telling Rodmar and Sehun I just watch and didn't tell them.
Why? Hindi naman na namin siya kaibigan. Siya naman ang unang naiwan, bagay lang na maiwan siya. Masama? Everyone have their own bad side and this is my bad side kicking in sa oras pa na mawawala na rin ako.
Sobra ang ginawa niya sa mga kaibigan niya. Kaya maiwan siya dito.
Nagulat ako ng huminto si Rodmar at lumingon.
"Shit si Kate?!" Sigaw niya at hanap kay Kat.
"Nakasunod sa atin." Sabi ko kahit hindi naman.
"Then where is she? Kate!" Sigaw nito.
"Nahuhuli lang, gumagawa kasi ng paraan sa mga humahabol sa atin. Tara na!"
Nagdadalawang isip man nagpatuloy itong tumakbo. Sa sobrang bilis nila tumakbo ni Sehun nakarating agad kami sa DC at nakita kong kumpleto na sila. Nagulat pa sila ng makita ako. I even saw Rona put a hand on her mouth when she saw me.
"What the fuck?!" React ni Louie.
"What the hell happened?"
"No time for this, let's go! Hinahabol kami ng mga tauhan ni Angelina. She's dead and got turned! She's the one who bit Mikaela!"
"Louie killed her!" Jeremy said na ikinatingin ko kay Louie na nakatitig sa akin. Rodmar stops walking then look at Louie.
"Oh shit Mikaela I'm so sorry!" Louie said.
I don't know what to say. Hindi na rin ako makareact lalo pa at sumasakit ang balikat ko ng sobra kasabay pa ng pagkakahilo ko.
Napapikit na lang ako habang nararamdamang tumatakbo na si Rodmar. When I opened my eyes palabas na kami sa likuran ng dead cell, hindi ko na rin maintindihan ang sinasabi ng iba lalo at naghahalo halo na ang mga boses nila sa sabay sabay na pagsasalita.
Napapikit ako ulit sa sakit na nararamdaman pero muling napamulat ng maramdaman kong may humawak sa kamay ko kahit na patuloy pa rin sa pagtakbo si Rodmar.
"Mik," Seryosong boses ni Michael habang nakatingin at nakahawak sa kamay ko. Sumasabay sa pagtakbo ni Rodmar para hindi mabitawan ang kamay ko.
"Sorry and thank you." He said silently na ikinabaling ng tingin ni Rodmar sa kanya. Waring nagtataka.
"Jerk." I mumbled.
He smirked kasabay ng pamumuo ng mga luha sa mga mata nito.
Napangiti rin ako.
Michael and I have something worth keeping, kahit kaming dalawa lang ang nakakaalam. And I'm gonna keep it until my last dying breathe.
Napapikit ako. Huling nakita ang maberdeng tanawin ng gubat na tinatakbo namin, palayo sa lugar kung saan kami naghirap at nabawasan.
I sighed.
Maybe I really deserve to die, for what I did to Kat minutes ago.
I'm leaving them while we left someone.
Sorry Kat but you deserve to be alone for what you did. Like I deserve this death that is waiting for me for leaving you.