Pansy'nin Ağızından
Draco ayağa kalktı ve bize dönüp ''Görüşürüz.'' dedi, sonrada büyük salonun geniş kapılarından çıkıp gözden kayboldu. O gittikten sonra canım sıkılmaya başladı. Tabağımdakileri bırakıp ayağa kalktığımda Nott ''Nereye Pansy?'' diye sordu. Onlara dönüp ''Göl kenarına, biraz hava alacağım.'' dedim ve büyük salonu hızlı adımlar ile terk ettim. Göl kenarına varınca büyük çınar ağacına yaslandım ve etrafı izlemeye başladım. Arkamdan gelen ayak sesleri ile yerimden sıçradım. Sesin geldiği yöne bakınca kahkahalarla gülen Blaise'i gördüm. Kaşlarımı çatmış ona bakarken kahkahasını bastırmaya çalışarak '
'Üzgünüm Pansy, amacım korkutmak değildi.'' dedi. ''Salak mısın Blaise, sessizce yaklaşırsan korkarım tabii. Gülmeyi kes!'' diye son cümleyi bağırarak söylediğimde hemen sustu ve yanıma oturdu. ''İyi misin? Salondan çıkarken üzgün görünüyordun.'' ''İyiyim, sadece sıkılmıştım. Sorun yok.'' deyip sorusunu cevapladım. Bana dönüp muzipçe sırıttı. ''Artık canın sıkılmayacak.'' dedi. Tam neyden bahsettiğini soracağım sırada beni gıdıklamaya başladı. Gülmekten karnım ağrıyordu. ''Slytherin prensesine bakın, nasıl da kıkırdıyor.'' deyince onu itmeye çalıştım ama beni takmadı. Biz gülüşürken birinin şatonun demir kapısına yumruk attığını gördüm. Blaise kapıdan çıkan sesle kendine gelip beni serbest bıraktı ve ''O da kimdi?'' diye sordu. Ona dönüp bilmiyorum dercesine başımı sağa sola salladım ama ay ışığında parlayan kızıl saçları görmüştüm.
Ron'un Ağızından
Hermione gitmişti ama biz daha masada oturuyorduk. Ben tabağımdaki son tatlımı yerken Harry bana dönüp ''Bu kadar tatlı yeter Ron, patlayacaksın. Hadi ortak salona gidelim.'' dedi ve ayağa kalktı. Ginny' de ayaklanıp ''Bende sizinle geleceğim.'' dedi. Ardından da Neville ''Bende.'' dedi ve ayağa kalktılar. Onlara bakıp ''Siz gidin çocuklar, tatlıyı fazla yedim, biraz yürüyeceğim. Ortak salonda görüşürüz.'' dedim ve birlikte salonun çıkışına ilerleyip orada ayrıldık. Şatonun kapısında çıktıktan sonra bahçede biraz dolaştım. Tam şatoya geri döneceğim sırada gülme sesleri duydum. Bu seslerin bir kıza ait olduğu çok belliydi ve kızı sesi kulağa çok güzel geliyordu. Sesler gölün kenarından geliyordu. Merakıma yenilip o tarafa doğru yürümeye başladım. Yerde siyah saçlı bir kız yatıyordu, yanında da Blaise Zabini vardı ve kızı gıdıklıyordu. Daha dikkatli bakınca yerde yatan kızın yüzü görüldü........Parkinson.
Bir anda çok sinirlendim. Nedenini bilmediğim bir sinir dalgası bütün bedenimi sarmıştı. Koşarak oradan uzaklaştım ve şatonu kapısının önünde durdum. Sonra Zabini'nin sesini duydum, ''Slytherin prensesine bakın, nasıl da kıkırdıyor.'' Onların kahkahaları kulaklarımı tırmalarken kendime hakim olamayıp yanımda ki kapıya yumruğumu geçirdim. Seri adımlar ile ortak salona ilerlerken daha sakindim. Vücudumdaki adrenalin yerini acıya bırakınca kanayan elimi yeni fark etmiştim. Bizimkileri elimi böyle görmesini istemiyordum çünkü neden olduğunu sorucaklardı. Endişelenmelerinde çok soracakları sorulardan korkuyordum, çünkü cevabı bende bilmiyorum. Neden bu kadar sinirlendi ki? Neden elimi parçalayacak kadar sinirlendim?
Kendime sorularla eziyet etmekten vazgeçip sağlık kanadına ilerlemeye başladım. Beni ve kanayan elimi gören Madam Pomfrey sinirli bir şekilde beni kapının yanında ki sedyeye yönlendirdi. Bir yandan da ''Daha okula geleli bir kaç saat oldu, bu ne hız.'' diye söyleniyordu. Pansumanım bittikten sonra ortak salona döndüm ve kimseye çaktırmadan erkekler yatakhanesine çıktım. Harry çoktn uyumuştu. Bende üstümü değiştirip dört direkli karyolama uzandım. Uykuya dalmadan önce düşündüğüm tek şey kulaklarımı dolduran o güzel kahkahaydı.
***
Yatakhanede ki yatağımda uyandığımda her yerim ağrıyordu. Yataktan kalkarken destek amaçlı ellerimi yatağıma bastırdığımda sağ elimin acısıyla yüzümü buruşturdum. Elimdeki sargıyı fark edince dün akşamki görüntüler beynime dolmaya başladı. Hala neden o kadar sinirlendiğimi anlamıyorum. Daha fazla bunları düşünmek istemiyorum. Yataktan kalkıp üstümü giyindim ve ortak salona indim. Salonda bir kaç birinci sınıfın dışında kimse yoktu. Duvarda ki saate baktığımda daha ilk dersin başlamadığını anladım. Muhtemelen büyük salona kahvaltıya inmişlerdi. Vakit kaybetmeden ortak salondan çıkıp hızlı adımlarla büyük salonun girişine vardım.
Gryffindor masasında ki Harry ve Hermione beni görünce el sallamışlardı, karşılık olarak bende elimi sallayınca kocaman gözler ile bana bakmaya başladılar. Godric aşkına, elimdeki sargıyı nasıl unuttum. Hızla Gryffindor masasına gidip Harry'nin yanına oturduğumda ikisi de ne olduğunu soran gözlerini bana çevirdi. Derin bir nefes alıp ''Sorun yok çocuklar, dün bahçede düşüp taşa sürttüm.'' dediğimde inanmamış gibi duruyorlardı. Hermione ''Bahçeye niçin çıktın Ronald?'' dediğinde Harry ''Tatlı özlemini fazla abarttı ve biraz yürümek istedi.'' diye onun sorusunu cevapladı.
İkisi birlikte gülmeye başlayınca dayanamayıp bende gülmeye başladım. Hepimiz tabaklarımıza dönüp kahvaltımıza devam ettik. Ben tabağımla ilgilenirken Harry ''Bu günkü ders programı ne Herm?'' diye sordu. Hermione ''Hepsi blok ders. KSKS-Slytherin, Biçim Değiştirme-Ravenclaw, Bitki Bilim-Hufflepuff, İksir-Slytherin Harry.'' dedi. Harry oflayarak yılın ilk dört dersi Slytherin ile, ne şans ama.'' diye söyleniyordu. Bense dün gördüğüm manzara aklıma geldiğinde ağzımdaki lokmamı zor yuttum. Gerçekten ne şans ama.
Pansy'nin Ağızından
Draco, Blaise, Nott, Crabbe, ve Goyle ile birlikte Slytherin masasında oturmuş kahvaltımı yapıyordum. Daha doğrusu yapmaya çalışıyordum. Aklım hala dün akşamdaydı. Tam o sırada içeri Weasley girdi. Arkadaşları ona el sallayınca o da karşılık verdi. Dün akşam bizi gören kişinin o olduğundan sargılı elini görünce emin oldum. Aklımda bir soru şimşek gibi çaktı. Neden? Neden kapıya yumruk attı. ben düşüncelerimde kaybolmuşken Draco'nun sesiyle kendime geldim. Hadi Pansy, Snape'in dersine geç kalmak istemiyorum.'' dedi ve beni büyük salondan çıkarıp zindanlara sürüklemeye başladı. Sınıftan içeri girince bir an okyanus gözlerle gözlerim buluştu. Hemen kafamı çevirip Draco'nun yanına oturdum. Profesör sınıfa girince ders başlamıştı ama kendimi bir türlü derse veremiyordum. Sol boşluğuma yediğim dirsekle kendime geldiğimde sıranın başında beni izleyen profesörü anca fark etmiştim.
''Sorumu duymadınız sanırım Bayan Parkinson, animagus ile kurt adamı birbirinden ayıran en büyük fark nedir?'' dediğinde ben hala boş gözlerle profesöre bakıyordum. Benim yanımdan geçip gittiğinde Granger'a söz vermişti bile. ''Animagus istediği zaman dönüşüm geçirir ama kurt adamın seçim şansı yoktur. Dolunay havada belirdiğinde dönüşüm geçirmek zorundadır.'' dedi ve sırasına oturdu. Profesör ''Doğru. Haftaya herkesin beş parşömen uzunluğunda ki animagus ödevlerini masamda göreceğim. Çıkabilirsiniz.'' dedi ve sınıfı terk etti.
Herkes sınıfı hızlıca terk ederken bende Weasley'nin yanına gidip omuz attım. Elini neden bu hala getirdiğini merak ediyordum. ''Ne o Weasley, bu sefer nasıl bir sakarlık yapıp yaralandın?''diye alayla sorduğumda hızla bana döndü. Çatılmış kaşlarıyla çok sinirli görünüyordu. Bizimkilerle kavga ederken bile bu kadar öfkeli görünmüyordu. Koridorun ortasında bana yaklaştı. Korkmuştum ve bir adım geriledim. Bir anda gözlerimin içine bakıp bağırmaya başladı. ''SENİ İLGİLENDİRMEZ PARKİNSON, HEM DE HİÇ İLGİLENDİRMEZ!'' Nesi vardı bu çocuğun?
*Yeni bir bölümle karşınızdayım.
Şehir dışında olacağım için büyük bir ihtimal ile yazamam demiştim ama bir fırsatını buldum ve yazdım.
Umarım bu bölümü seversiniz.
Şu anda on birinci bölüme kadar tüm bölümler hazır.
Bomba gibi bölümler ile karşınızda olacağım.
Yorum, beğeni ve önerileriniz varsa önerilerinizi de bekliyorum.*