Wowwowowowow ik heb het echt druk gehad, dus sorry voor dit crappy hoofdstuk. Ooit herschrijf ik het wel, maar ik moet even blijven schrijven voordat ik helemaal stil val met dit boek.
Het lijkt stil te zijn in mijn huis. Ik heb gewacht tot het donker was, wat niet eens zo laat is natuurlijk in december. Mijn jas was te dun om mij nog later buiten te krijgen. Beetje dom eigenlijk, maar als je kijkt naar mijn lijstje "vage dingen gedaan door Dani" kan dit er makkelijk nog bij. Daarnaast werd de sfeer tussen mij en Jazz te ongemakkelijk. Ze lijkt me soort van te mogen, maar dat betekent niet dat je de hele tijd naast ze wil zitten. Ze vindt me niet meer vreselijk. Een verbetering, maar niet echt factor gezellig.
Ik kijk zuchtend naar het raam van mijn kamer. Helaas heb ik niet de skill mijn dak op te klimmen en vervolgens het gesloten raam van buitenaf te openen. Ik kan het natuurlijk breken met een steen, maar een beetje verdacht ziet dat er wel uit. Dan moet je de politie uitleggen dat je vandalistisch je huis bent binnen gestormd terwijl je gewoon een sleutel hebt. Het moet maar gewoon via de voordeur. Als ik goed luister hoor ik wat mensen lachen in de woonkamer. Als ze allemaal daar zijn, is er niemand in de gang. Dan kan ik mijn kamer in sluipen. Nou ja, sluipen, eerder gewoon als een gek de trap op rennen en de deur op slot doen om je van de samenleving af te sluiten.
Ik doe het sleutel in het slot en laat de deur krakend openen. Rechts van me zie ik de gesloten deur naar de woonkamer. Mooi. Ik duw de deur verder open.
'Fijne kerst, Daantje.'
Ik schrik en trek in een reflex de deur weer dicht. Michaël doet zijn voet ertussen. 'Je was me toch niet aan het ontlopen?' In het donkere licht kan ik slechts zijn silhouette met krulletjes zien, maar ik weet gewoon dat hij zijn groene ogen in een sceptische stand heeft staan.
'Nee,' piep ik dan. 'Waarom zou ik jou toch willen ontlopen!' Ik lach er ongemakkelijk bij. Je weet wel. Zo'n kinderlijke lach die je krijgt als je een koekje hebt gestolen. Even is het stil. Ik doe een poging hem te ontwijken en de trap op te rennen, maar hij zet een stap opzij en ik knal tegen hem aan. In mijn enthousiasme was het een harde klap ook en Mickey heeft niet de zachtste buik.
'Kan je me alsjeblieft zeggen wat er is?'
'Wat is er met jou!' kaats ik terug. Net alsof ik hem confronteer. Ik duw mezelf van hem vandaan. Mickey doet de deur achter me dicht.
'Niks,' hij haalt zijn schouders op en pakt me bij mijn bovenarm beet om me niet weg te laten rennen. Daarna pas doet hij de lamp aan. Hij is opgedost die Michaël met zijn nette pak. Ik heb een oude trui over een spijkerbroek gedaan. Zijn oude trui ook nog. Ik had het ooit een keer meegenomen uit zijn kamer. Ooit als in jaren geleden. Ik verwacht ook niet dat hij het herkent, maar hij lijkt er toch even naar te kijken.
'Michaël.' Hij richt zijn ogen op mij. 'Mickey,' verbeter ik mezelf snel. Ik weet niet precies waarom, maar om hem met zijn echte naam aan te spreken voelt te serieus. Alsof er echt iets aan de hand is, terwijl dat eigenlijk ook echt het geval is. Denk ik dan. Misschien gaat Michaël gewoon door een vage jongens menstruatie heen.
'Mickey, je kan altijd met me praten.' Bezorgd leg ik een hand op zijn arm. Mijn linkerhand. Mijn rechterarm wordt nog door hem vastgehouden.
'Niet met dit.' Hij schudt zijn hoofd. 'Dit moet ik zelf verwerken.'
'Je staat er nooit alleen voor!' lach ik om mijn eigen cliché zin. 'Eén voor allen, allen-.'
'Met dit wel!' kapt hij me af. Ik schrik, deins een beetje terug van mijn grote vriend. Hij laat mijn arm ruw los en ademt gefrustreerd in en uit. 'Maak het alsjeblieft niet moeilijker dan het is.'
'Laat het me dan gemakkelijker maken!' reageer ik net zo gefrustreerd terug. Ik snap echt niet waar hij me nu wil hebben. Iemand die het laat gaan? Hij confronteert mij nu. Als een ondersteunende vriendin? Blijkbaar ook niet. Ondertussen zijn de stemmen in de woonkamer afgeleid door de onze. Ik hoor ze stil worden, fluisteren zelfs en het feit dat ik ze hoor is ook niet echt goed. Ze zitten toch niet tegen de deur aan ons hele gesprek af te luisteren?
'Dat kan je niet doen! Je kan dit niet weghalen!' Michaël draait zich gefrustreerd van me af en leunt tegen de zijkant van de trap aan. 'Niet met dit,' mompelt hij erachteraan. Hij neemt al aanstalten om weg te gaan tot hij plots iets herinnert. Ik zet automatisch een stap naar achteren. Misschien bedenkt hij zich. Misschien kan dit belachelijke gedoe over zijn en heb ik eindelijk mijn beste vriend terug.
'Wel moet je één ding weten,' zegt hij dan. Langzaam draait hij zich om.
'Wat?' Begripvol raak ik allebei zijn armen aan, maar hij schudt me van zich af. In plaats daarvan pakt hij mijn schouders beet om me diep in de ogen aan te kunnen kijken. Zijn groene ogen lijken angst uit te stralen. Of spijt misschien wel.
'Dani,' hij zucht even, slikt even, zucht weer. 'Levi is niet vreemdgegaan.'
Geschrokken schud ik hem van me af. 'Waar heb je het over?'
Hij draait zich om en heeft al een paar stappen van me vandaan gezet voordat ik zijn arm ruw beetpak. Ik trek er verbaasd aan, wiebel het heen en weer als een klokkenluider, maar Michaël draait zich niet om. Ik probeer in zijn gezicht te kijken, maar hij draait zijn hoofd van me weg.
'Mickey, meen je dit?'
Hij reageert niet.
'Mickey, hoe weet je dat?'
Weer reageert hij niet. Ik zie zijn kaken op elkaar spannen en voel dat zijn spieren in zijn armen zich aanspannen. Geïrriteerd loopt hij van me weg, maar ik laat niet los. Alsof hij het niet door heeft laat hij me gewoon door hem sleuren.
'Michaël! We moeten ze het zeggen!' Ik zet mijn voeten op de grond om mezelf af te remmen, maar hij is veel sterker. Met een zachte ruk aan zijn arm krijgt hij me terug overeind en strompel ik achter hem aan.
'Mitchy!'
Dan staat hij stil. Eindelijk. Verbaasd draait hij zich naar me om.
'Je noemt me nooit Mitchy.'
'Ik wist niks meer te zeggen.' Hij heeft mij gewoon sprakeloos gemaakt. Normaal kan ik als een loslopende kip naar hem kakelen, maar mijn innerlijke kwebbelkous is gewoon dichtgeslagen. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik weet niet hoe ik moet reageren, ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het enige dat ik wél weet, is dat ik wil begrijpen hoe hij ineens op dit idee komt. Beetje groots om zomaar op me te laten vallen zonder reden.
Michaël fronst even, rolt dan zuchtend met zijn ogen en keert zich weer van me weg. Ik laat los zodra hij zijn hand op de klink van de woonkamerdeur heeft.
'Omdat ik het weet,' antwoordt hij me dan zonder me aan te kijken. 'Ik ken Levi en weet dat hij het niet heeft gedaan. Dus we hoeven ze niks te vertellen, al die extra drama is overbodig.'
'Michaël,' piep ik onzeker als ik zijn hand van de deurklink af probeer te pulken. Het lukt niet echt. 'Daar is het nu te laat voor.'
Hij hapt naar adem en kijkt me ondertussen nog steeds niet aan. Zijn vermoeidheid en irritatie maakt me nerveus. Zo ken ik hem helemaal niet. Ik hoor hem zwaar ademhalen en zie hoe zijn ogen heen en weer flitsen alsof hij letterlijk naar een antwoord zoekt op de grond. De houten vloer vertelt hem niks.
'Wat heb je gedaan, Dani?'
'Niet per se iets verkeerd,' probeer ik mezelf te verdedigen. Zijn hand glijdt langzaam van de deurklink af voor hij het in zijn broekzak stopt.
'Wat heb je gedaan, Dani?' herhaalt hij de vraag.
'Wat ik vanaf het begin had moeten doen,' zeg ik als tweede poging om mijn acties goed te praten. Als hij namelijk gelijk heeft, als Levi echt niet is vreemd gegaan, dan heb ik het goed verkloot. Echt goed goed goed verkloot. Als in immens groot goed verschrikkelijk verpest gewoon.
Langzaam draait hij zijn gezicht naar mij toe. Het zwakke licht van de gang laat onheilspellende schaduwen over zijn gezicht vallen en tegelijkertijd schijnt het zo op zijn ogen alsof het groen gloeit. Zijn mond staat in een ontevreden streep. Zelfs zijn normaal donzige krulletjes lijken scherp naar me toe te steken.
'Dani,' zegt hij langzaam. Beetje alsof mijn naam op zichzelf een belediging is. Beetje alsof het het synoniem van "idioot" of "mislukkeling" is geworden. 'Wat heb je gedaan?' vraagt hij met opeengeklemde kaken.
'De waarheid vertelt!' valt er geschrokken uit mijn mond. 'Ik heb Zinzi alles verteld,' lieg ik. Want nee, zelfs dat had ik niet goed gedaan. Egoïst die ik ook ben.
Michaël vertrekt geen spier als hij zegt: 'Je hebt haar verteld dat Levi is vreemdgegaan?'
'Nee, ik heb haar gezegd dat er een olifant in zijn reet zit.' Nerveus friemel ik met mijn handen. Ik sla mijn ogen neer. 'Ik heb haar verteld dat Levi is vreemdgegaan.' Ik kijk weer op. Michaël kijkt me teleurgesteld aan. 'Maar we kunnen het goed maken!' Ik pak zijn pols beet en trek hem richting de voordeur.
'Waarom ben je zo blind, Dani!' zucht hij. Hij geeft niet in en blijft bij de deur staan. 'Waarom ben je altijd zo fucking blind!'
'Ik,' ik slik even en voel tranen in mijn ogen branden, 'ik-ik dacht echt dat het de waarheid was.' Ik blijf aan hem trekken, maar mijn grip wordt steeds zwakker.
'Waarom zie je nooit iets?'
'Hoe had ik kunnen zien dat Levi niet is vreemd gegaan!' schreeuw ik paniekerig terug. 'Die foto was nogal visueel.'
'Idioot!'
'Sorry! Oké, sorry! Waarom ben je zo boos!' Zodra de paniek in mijn ogen te zien is, voel ik Michaëls vertrouwde armen om mij heen slaan. Ik voel hem diep zuchten tegen mijn wang aan. Hij ruikt naar de herfst. Ik sla mijn armen stevig om zijn middel heen als een klein kind. Ik ben ook zo'n emotioneel wrak de laatste tijd. Volgens mij word ik ongesteld. Ah shit ik ben toch niet al ongesteld en compleet doorgelekt.
'Daantje, je bent soms zo'n kneus,' hoor ik hem mompelen alsof hij mijn gedachtes kan lezen. 'Zo'n blinde kneus.'
'Michaël,' mijn stem wordt verstomd doordat mijn gezicht tegen zijn buik aan gedrukt is, 'zeg me wat er is.'
'Dus jij gaat naar Zinzi,' zucht hij dan als hij zich van me los trekt. Hij negeert mijn opmerking. 'Ik naar Levi.' Hij glimlacht. Zo'n het-komt-wel-goed glimlach. Ik hoop zo erg dat het waar is. Ik heb het namelijk zo verpest. Zo zo zo erg verpest. Ik weet niet of ik Zinzi nog een keer zo erg kan zien huilen en Levi, Levi houdt echt van Zinzi. Shit. Levi gaat me nooit vergeven.
'Levi en Zinzi moeten gewoon bij elkaar komen,' knikt Michaël me geruststellend toe.
Ik geef hem een je-moet-het-me-zeggen-als-er-wat-is. Hij reageert er niet op.
'Kom op,' lacht hij alleen, 'we brengen onze besties weer bij elkaar.'
'Maar Mickey, hoe dan? Levi is in Zweden en Zinzi is naar de Ardennen.' Daarnaast willen ze me onmogelijk nog spreken na alles. Misschien hebben mijn eigen woorden wel helemaal geen waarde meer. Ik had niks moeten zeggen. Ik had uiteindelijk helemaal niks moeten zeggen. Dan was het nooit tussen Levi en Zinzi uitgegaan door deze onzin van mij die achteraf niet waar blijkt te zijn. Hoe heb ik alles uit één foto kunnen halen? En getuigenissen halen van Jake nog wel die waarschijnlijk nog meer dronken was dan ik.
'We kunnen ze gewoon bellen. Jij belt Zinzi...'
Ik schud vlug mijn hoofd. 'Levi heeft me sowieso al lang geblokkeerd en Zinzi zal niet opnemen. We moeten naar ze toe.'
'Naar Zweden?'
'Oké, dat wordt moeilijk maar rijden naar de Ardennen...' ik haal mijn schouders op. 'We hebben allebei een rijbewijs. We maken er een roadtrip van!'
Hij fronst. 'Roadtrip?'
'Roadtrip!'
Weer rolt hij met zijn ogen. 'Als je het nooit meer zo noemt.'
Ik lach om zijn gefrustreerde gezicht en geef hem een vlugge knuffel. Voor ik mij terugtrek voel ik hoe Michaël mij nog even stevig tegen zich aan drukt.
'Ik ben blij dat alles weer oké is,' zeg ik zachtjes. Meer op zo'n voorzichtige toon als je nog bang bent dat je alles weer opnieuw verpest.
'Hm,' mompelt hij. Hij duwt me van zich af en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Nu brengen we de tortelduifjes weer bij elkaar.'