CHAPTER 50: It’s Him
EUPHY’S POV
Di ko alam kung paano ko nasurvive ang gabing iyon. Nagawa namin ni Henry na magpanggap na hindi kami magkakilala.
After that dinner night, hindi ko na siya muling nakita pa. Ni hindi rin siya pumunta sa office ni Charles. Pero one time nalaman ko na lang kay Charles na nakipagkita siya kay Henry sa isang bar. Nagtataka nga daw siya kung bakit hindi na lang daw iyon pumunta sa office niya pero binalewala niya lang daw yun.
Pero sakin hindi ko dapat yun balewalain. Ilang araw nang occupied ang isip ko. Natatakot na baka isang araw magkita ulit kami ni Henry.
Napailing na lang ako. Hindi ko dapat yon iniisip. Tinutupad na rin ni Henry ang kagustuhan ko. Lumalayo siya sakin, ganun rin ako. Wala na dapat akong ibahala pero hindi ko pa rin maiwasan. Aaah!
“Gising ka na pala” narinig kong sabi ni Charles. Kagagaling niya lang ng CR at amoy na amoy ko ang mabangong sabon na ginamit niya. Pumasok ito sa walk in closet niya.
“Actually kagigising ko pa lang” sabi ko dito. Ewan ko ba, pagkatapos kong magising hindi muna ako bumangon. Tulala lang ako at iniisip ang mga bagay bagay na hindi ko naman dapat iniisip. Hay.
Matapos ang ilang sandal ay bumangon na rin ako at nakita ko si Charles na kakalabas lang galing sa walk in closet. Nakasuot ito ngayon ng white shirt kung saan fit na fit ito sa kanya at ripped jeans. Kahit saang anggulo mo tingnan, ang gwapo gwapo niya.
Natawa na lang siya ng makita niya akong tulala sa kanya.
“Huwag kang ganyan, baka mamaya di na ako makaalis” sabi nito sa akin. Bigla na lang nalukot yung mukha ko.
Pinuntahan ko siya at niyakap.
“Charles, isama mo na lang ako sa Japan. Pleeease?”pagmamakaawa ko dito.
Aalis kasi siya ngayon papuntang Japan para sa project na aasikasuhin nila together with his foreign investors. Siya lang ang aalis at ako ay maiiwan dito.
“Charles, secretary mo naman ako ah. Isama mo na lang ako para may alalay ka doon. Sige naaaa!” with matching puppy eyes ang peg ko.
“Hay naku Euphy. Ilang beses ko rin bang sasabihin sa iyo na bawal kang sumama sakin. May trabaho ka rin dito.” at nagbagsakan ang mga balikat ko.
Hindi talaga ako pwedeng sumama kasi yung mga ibang iiwanang trabaho ni Charles ay ako ang gagawa. At saka ako palagi ang mag-iinform sa kanya about sa status ng kompanya habang nasa Japan siya. Kakalungkot naman. Di ko siya makakasama for how three weeks. Nakakafrustrate lang.
“Alam ko naman yun eh kaso nakakainis lang kasi three weeks kitang hindi makikita” tumawa lang siya sa sinabi ko. Hindi ba siya nalulungkot na magkakahiwalay kami?
“Kahit nga ako nalulungkot rin kasi hindi tayo magkikita ng ilang lingo. Pero kailangan kong pumunta. Para sa future natin ‘to diba? Promise, araw araw kitang tatawagan” ay ano ba yan! Kinikilig ako.
“Okay. Halika, ipagluluto na kita ng breakfast”
*******
Hinatid ko si Charles sa airport. Masakit man aminin pero nalulungkot ako.
“Para namang mawawala ako ng matagal. Three weeks lang ako mawawala, hindi isang taon” sabi nito sakin.
“Kahit na! Ang tagal tagal pa rin kaya nun! Mamimiss kita!” at niyakap ko siya. Nagulantang ang katawang lupa ko nang bigla niya na lang ako siniil ng halik. Matagal yung halik namin na iyon kaya naman ay pinagtitinginan na kami. Nasa gitna pa naman kami ng airport. Oh my!
“Euphy naman. Huwag kang ganyan kundi ay baka hindi ko na kayanin ang umalis” he said while teasing me.
“Hay, naku umalis ka na nga bago pa ipagpilitan ko ang sarili ko na sumama sayo” I kissed him for the last time. “Huwag mong kakalimutan ang pasalubong ko ha? At huwag na huwag kang mambababae doon” at natawa naman siya.
“Masusunod po kamahalan!” at pumasok na siya bitbit ang mga bag at maleta niya. 30 minutes from now ay lilipad na ang eroplano niya.
Kaya ko bang matiis ang three weeks na wala siya?
Umalis na rin ako sa airport at dumiretso na sa office.
KELLY’S POV
Lunchtime. Kasabay kong kumain si Euphy at ang tamlay tamlay niya ngayon. Sus, namiss niya lang si Kuya.
“Euphy,cheer up!Hhuwag ka nang malungkot. Uuwi lang naman si Kuya after three weeks.” Sa bi ko dito.
“Anong magagawa ko? Eh miss na miss ko na agad yun eh” kawawa naman si Euphy. Naku, kung hindi lang marami ang trabaho nito, pinabook ko na sana ‘to ng flight papuntang Japan para masundan si Kuya.
“Okay lang yan. Akala mo lang matagal pero mamaya niyan, hindi mo inaasahan tapos na pala yung three weeks. Eh di magkikita na kayo” bigla naman siyang napangiti.
“Oo nga no? Isusubsob ko na lang muna ang sarili ko sa trabaho kesa naman sa maghintay ng maghintay. Mas lalong matatagalan”
“Tama! That’s the spirit! Go girl!” nagpatuloy na lang kami sa pagkain namin at halos natuwa naman ako nang makita kong suot suot niya yung bracelet na birthday gift ko sa kanya.
“Ahmm, Kelly, may idea ka na ba kung sino yung mysterious caller mo?” tanong ni Euphy. Bigla na lang akong nagulat. Umiling ako bilang sagot. Ni hindi na nga ako nun kinukulit eh.
“Ganun ba? Sayang naman. Malay mo siya na yung lalaking para sa’yo”
“Huy hindi ah! Pinagtitripan lang yata ako nun. Hindi na nga yun tumatawag sakin eh” pahayag ko sa kanya.
After ng lunch ay sabay na sana kaming babalik ni Euphy sa opisina namin nang biglang may nagtext sakin.
From: Zack
Nandito ako sa may parking lot
Nagulat na lang ako nang magtext si Zack. Nagpaalam ako kay Euphy na mauna na siya dahil may gagawin pa ako.
Pagdating ko sa parking lot ay nakita ko si Zack na nakasandal sa kanyang kotse kaya nilapitan ko ito.
“Zack. Anong ginagawa mo dito?” tanong ko sa kanya.
“Kelly, yayayain sana kitang maglunch” nang nakita niyang hindi ako kumikilos ay nangunot ang kanyang noo. “Oh bakit?”
“Pang-ilan mo akong date ngayong araw na ito?” tanong ko dito.
“Don’t worry. You’re the first girl that I dated today. Later, I have three more dates kaya halika na” natuwa naman ako sa sinabi niya kaya naman ay pumasok na ako sa kotse niya. Kahit nakalunch na ako ay gusto ko pa ring kumain.
Zack is my highschool friend. Nung highschool kami ay bakla yan pero ngayong malaki na kami ay gusto niya na daw na magpakalalaki kaya naman ay kung sinu-sinong babae ang dinedate niya. Minsan nga pati ako ay niyayaya niya tulad ngayon. Pero kahit ganun, friends lang talaga kami. No more, no less.
Dinala niya ako sa isang restaurant at ang kaunti lang ang inorder ko. Sabi ko kasi sa kanya na nakakain na ako ng lunch.
Masaya kami nagkekwetuhan nang bigla na lang may humigit sa mga braso ko at hinila ako palabas ng restaurant. Pati si Zack ay gulat na gulat sa nakita.
Hinarap ko yung nanghila sakin. It was him! Anong kailangan niya?
“Henry! Ano ba?! Bitawan mo nga ako!!!” sigaw ko dito pero hindi niya naman binibitawan ang braso ko.
“Hoy! Narinig mo ba ako? ANG SABI KO BITAWAN MO AKO!!!” inis kog sabi dito.
“Alam ba ng Kuya mo na nakikipaglandian ka dito?” bigla na lang nanlaki ang mga mata ko. Ano daw?
“Anong sinabi mo? Ako nakikipaglandian? EXCUSE ME! Kailan pa naging malandi ang taong nakikipagdate lang naman!” sigaw ko sa kanya. Sa sobrang inis ko, di ko na alam kung ano ang mga piangsasasabi ko.
“Pareho lang yun!” sigaw niya rin sakin. Aaaargh! Nakakainis na siya ha.
“Ewan ko sayo” babalik na sana ako sa loob nang pinigilan niya ako.
“Huwag ka nang bumalik sa loob” sinabi niya yun na parang inuutusan ako. Wow ha! Nanay ko ba siya at kung utusan niya ako ay yung parang sumunod dapat ako sa kanya. Lintek!
“At bakit naman? Nanay ba kita para utusan mo ko? Boyfriend ba kita para sumunod sayo?” bigla na lang siyang natigilan. Hindi ko talaga maintindihan ang taong ito. He’s a freaking moron.
Hindi siya nakasagot. Kinuha niya yung cellphone niya.
“Alam mo, naguguluhan ako sa mga kinikilos mo eh!” iiwan ko na sana siya pero biglang nag ring ang cellphone.
Pagtingin ko sa caller id, yung mysterious caller ko. TUMATAWAG! Sinagot ko naman ito.
“Hello?”
“Kelly lumingon ka” Huh? Anong..?
Bigla naman akong parang binuhusan ng malamig na tubig nang may marealize ako. Unti-unti akong lumingon sa likod ko at nakita ko si Henry, hawak hawak ang cellphone niya habang nakadikit sa tenga niya ang cellphone niya.
“Kelly, ako ‘to” OH MY GOD! Ayoko mang maniwala pero siya nga!
HINDI PWEDE ‘TO!!!