Bu akşam kayba ne kadar yakın olduğumu anladım. Kendimi kaybetmek. Bir başkasını kaybetmek.
Ve aynı acıları yaşayan birine göz misafiri olmakla kalmak sadece.
Birinin kendine zarar vermesinden korkmak. Fiziksel acıyı zihinsele tercih etmek.
"Ya o da benim gibi olursa?" lafını tekerleme yaptım dilime.
Gözlerim acıyla yanarken, bir damla mutluluk düşürebilmek umuduyla baktım dudaklarına.
Hak etmeyen birinin çöküşünü gördüm göz altlarında.
Bir kabusun donuk bakışlarını yaşadım parmak uçlarında.
Benlikten geçtim, bizliğe ulaştım bu akşam.
Biz.
Bizim gibiler,
pes etmemeliydi çünkü.
Üzerimize çöken her bina yaklaştırmalıydı bizi birbirimize.
Ve aynı kabuslarda savaşmalıydık.
Zaten normal olmak kime yarardı ki?
Biz böyle vardık.
Bu akşam kim olduğumu hatırladım.
Ben borderline.
Ya sen?
Şizofren?
Bipolar?
Manik depresif?
NE FARKEDER
Uzat elini karanlığa
Güneş bizi yalnızca karanlıkta farkeder.