'Wij gaan praten.'
Ik schrik van zijn stem en bots met mijn hoofd tegen het bovenste kluisdeurtje. Al wrijvend sta ik op en doe ik mijn rugzak over mijn schouder. Ik kijk op naar Jake die een een winterjas aan heeft en zijn halflange haren in een klein staartje. Hij bukt om mijn jas uit mijn kluisje te halen en het legergroene, oude ding in mijn hand te drukken.
'Hoe weet je waar ik met mijn kluisje zit?' vraag ik Jake die overduidelijk niet naar huis is gegaan. Hij ziet er ietsjes minder erg uit dan vanochtend, maar om het nou gezond te noemen is ook weer overdreven.
Jake wijst naar het rode kluisje ietsjes verderop waartegen een zesdeklasser aanleunt. Ze giechelt als ze een berichtje ontmoet. 'En hoe!' roept ze dan uit door haar telefoon. Als je niet ziet dat ze oortjes in heeft, lijkt het net alsof ze tegen zichzelf praat.
'Die is van mij,' zegt Jake dan nog wijzend naar het kluisje, 'al wel vijf jaar lang.' Een beetje ongemakkelijk staar ik naar het rode deurtje dat bijna naast de mijne is. Om een reactie te kunnen vermijden, buk ik om mijn eigen kluisje te sluiten.
'Het is vast moeilijk mensen te spotten met een vriendengroep vol Zinzi's.' Lichtelijk beledigend schiet ik overeind (dit keer niet tegen een kluisje) en sla ik mijn armen over elkaar heen. 'Wat wil je daar nou weer mee zeggen?'
'Gewoon. Dat je niet eens alle namen van je klasgenoten kan opnoemen.'
'Dat is...' ik denk aan mijn klas Nederlands, daar kom ik inderdaad niet verder dan "die ene blonde" of "die ene met zo'n nek". 'Wat maakt het uit!' roep ik dan verslagen uit. 'Ga je het verhaal nog vertellen?'
Jake grijnst en knikt heftig. Zelfs zijn slaperige ogen kunnen de glinstering van plezier niet inhouden. 'Ik was met Isabel...' Hij stopt even. 'Je wilt natuurlijk weten wie Isabel is!' Ik schud verward mijn hoofd. 'Eigenlijk niet,' probeer ik nog, maar dan sleurt hij me al richting het rokerspleintje van de school. We stoppen even voor de buitendeur om onze jassen dicht te doen. Zodra ik de deur open doe, krijg ik een sterke rooklucht mijn kant in geblazen. Er staat een verrassend kleine groep mensen voor de hoeveelheid stank die het met zich mee brengt. Al kan dat laatste natuurlijk aan mij liggen. Mijn moeder rookt als ze gestrest is, de geur geeft me daardoor altijd een naar gevoel. Tot mijn opluchting rookte ze niet toen ik uit de kast kwam. Ze gaf me een knuffel.
'Ik heb een gast!' roept Jake vrolijk uit als hij me verder naar buiten trekt. Een blond meisje groet me voorzichtig. Het meisje daarnaast herken ik als Jazz. Zij herkent mij ook, geeft me een sceptische blik en richt zich dan weer tot Jake. Een paar andere rokers kijken ook op, maar hebben overduidelijk niets te maken met Jakes groepje als ze weer op zichzelf focussen. Kort raak ik afgeleid door een blondine met golvende haren die staat te bibberen in de koud.
'Ga toch naar huis, Jake!' Jazz haalt haar peuk uit haar mond en laat het op de grond vallen om het met de punt van haar sneaker te doven. 'Ik wil geen snotspoor achter me aan!' Ze rolt met haar ogen en lacht kort. 'Soms ben je ongelooflijk.' Zuchtend schudt ze haar hoofd.
'Ik moet gewoon het verhaal vertellen!' Een diepe zucht komt uit de monden van het duo. Het verrast me wel een beetje. Op de manier dat Jake het aankondigt, lijkt het het nieuws van de eeuw te zijn. Even onthouden dat zijn enthousiasme net zo overdreven is als die van Zinzi die Levi ziet of gewoon het totaal tegenovergestelde van Nicole. Geen specifieke situatie bij Nicole. Gewoon als Nicole haar eigen Nicole is.
'Tussen ons beiden,' de blondine tikt me fluisterend aan, 'het verhaal is echt niet boeiend.' Ze trekt zich van me terug en geeft een uitdagende grijns richting Jake.
'En de bitch die onzin verkoopt,' hij steekt zijn tong uit naar de het blonde meisje, 'is nou Isabel.' Ze blaast een grote walm rook in Jakes gezicht. Hij moet er hard van hoesten en met een licht schorre stem lacht Isabel mee.
'Ik ben al ziek, hè! Krijg ik dit ook nog!'
'En daarom moet je naar huis!' probeert Jazz dan opnieuw. 'Je kan op elk andere dag nog hier komen staan om longkanker te happen.'
'Eigenlijk moet ik daarom wel stoppen,' reageert Isabel ineens bloedserieus op Jazz' woorden. Ze kijkt naar de sigaret in haar handen. 'Het is gewoon zo moeilijk.'
'Je kan lolly's gaan eten,' stelt Jazz dan voor. Ze heeft het inmiddels opgegeven om Jake naar huis te sturen en neemt plaats op het bankje naast hem. Hij vraagt haar om een vuurtje, maar zo ver gaat ze ook weer niet. Integendeel, ze pakt de peuk uit zijn hand en stopt het in haar zak.
'Cola lolly's zijn lekker,' gaat ze dan verder met een betreurde Jake naast haar. Ik schud daarop gelijk mijn hoofd. 'Nee, nee,' zeg ik erbij om het duidelijk te maken, 'appelsmaak, dat is mijn favoriet.'
Jazz kijkt fronsend ergens in de verte alsof ze het even in moet beelden. 'Nog nooit geprobeerd,' Jazz haalt haar schouders op, 'ik zal er eens een keer eentje nemen. Toen Nicole stopte, at ze een lolly elke keer als ze een peuk wilde.'
'Nicole?' Ik beeld me gelijk het enge mens dat op magische wijze in mijn vriendengroep is gekropen. 'Mijn Nicole?' komt er dan ook verbaasd, nee geshockeerd, nee een heftiger woord voor shock dat mijn beperkte woordenschat niet aan kan. 'Rookte ze?'
'Ja, ik ben blij dat ze weg is hier. Ze maakte het niet echt gezellig.' Jake geeft haar een waarschuwend stootje, maar Jazz gaat gewoon verder.
'Ze doet me soms denken aan die dwerg uit Sneeuwwitje.' Ze bijt met een moeilijk gezicht op haar lippen tot haar ogen groot worden als ze het antwoord weet. 'Grumpy!' zegt ze opgelucht als ze dan op de naam komt. Opnieuw kijkt Jake haar waarschuwend aan, maar ze negeert het met een mompelende "wat nou?".
'Vaak,' richt ze dan weer op mij, 'heeft Nicole zo'n doodse blik. Ze kijkt altijd alsof emoties hebben illegaal is. Maar meestal, hè,' ze haalt onverschillig haar schouders op, 'is ze gewoon een bitch.'
'Sorry, wat Jazz,' Jake geeft haar een waarschuwende blik, 'wilde zeggen, is dat Nicole hier eerst vaak was en niet bepaald de zon liet schijnen met haar vrolijkheid. Sommige mensen zijn veel aardiger één op één dan in een groep.' Hij glimlacht naar me. 'Nicole is vast veranderd nu ze in je vriendengroep zit.'
'Wij zijn niet echt goede vrienden,' stel ik snel en duidelijk vast. Jazz mompelt een "ik zei het toch" richting Jake.
'Waarom ga je dan met haar om?' vraagt hij verbaasd.
'Waarom vertel jij me het verhaal niet?' herinner ik hem. Grotendeels, omdat ik gewoon écht wil weten wat er op het feest is, maar ook... Nee, eigenlijk is dat de reden gewoon. Geen ge-maar. Daar zal meneer Bevers blij mee zijn.
'Ik en Isabel,' hij knikt naar de brunette, 'gingen op de fiets naar school langs Weston en...' Hij kijkt dan kort naar mij. 'Waarom was jij eigenlijk uitgenodigd voor Westons feest? Waar ken je hem van?'
Ik zucht diep, kijk naar Isabel en Jazz die het overduidelijk gewend zijn dat Jake zichzelf zo vaak onderbreekt, en zucht vervolgens weer. 'Eigenlijk ken ik hem niet echt. Ik werd gewoon uitgenodigd, gebeurd wel vaker zo'n random feest, dus ging ik maar.'
Hij trekt verbaasd zijn wenkbrauwen op. 'Waarom?'
'Nou, waarom niet? Er is drank en een stel leuke meisjes. Ik zie het probleem niet.'
Hij haalt zijn schouders op en kijkt me dan verward aan. 'Waar was ik?'
'Letterlijk aan het begin van het verhaal,' reageer ik ongeduldig. Ik kom wat verder van mijn ongemakkelijke positie bij de deuropening vandaan en ga tegen Isabel aanstaan. Als in een soort automatisme neem ik haar positie ook over: leunend tegen de muur.
'Rustig,' zegt hij daar dan ook over, 'echte passie heeft geduld nodig.'
'Weston zoende hem per ongeluk voor het feest, omdat hij dacht dat Jake zijn vriendje was,' onderbreekt Jazz hem vervolgens. Jake kijkt haar met open mond aan. 'Je hebt mijn moment verpest!' roept hij geshockeerd uit. (Al bedoel ik natuurlijk niet "geshockeerd", maar dat heftigere woord). Jazz haalt lachend haar schouders op en geeft hem een soort troostend klopje op zijn schouder.
'Je deed er wel erg lang over, hoor.'
'Daarnaast,' voegt Isabel eraan toe, 'de échte shock van "wow Weston is homo" komt denk ik niet echt bij haar binnen.' Ze kijkt me twijfelend aan zodra die woorden uit haar mond schieten. Een beetje op een "o nee zo bedoelde ik het niet" manier. Ze klemt haar lippen op elkaar en vormt een soort smekende blik.
'Bij niemand, denk ik,' reageer ik dan half lachend. 'De wereld kan haast zien dat Weston gay is.' Isabels expressie verzacht tot er een glimlach ontstaat.
'Ow, wacht je valt serieus op meisjes?' Isabel schudt in afkeuring haar hoofd op Jazz' woorden. 'Soepel,' hoor ik haar naast me mompelen.
Ik knik. 'Dat is zo'n dingetje als je gay bent als meisje.'
Een beetje ongemakkelijk frunnikt ze aan haar zwarte haren. 'Sorry, ik bedoelde het zo niet. Ik dacht dat het weer zo'n aandachtsroddel was.' Ze doet haar hand in haar zak om de peuk weer tevoorschijn te halen, maar besluit het dan toch weer te verstoppen.
'Nou ja,' gaat Jazz verder als ze mijn verwarde gezicht ziet, 'er wordt nogal veel roddels over jullie verspreid. Je bent echt veel minder klote in het echt.'
'Hoe dacht je dat ik was?' Mijn gedachtes over Levi, de reden dat ik dat verhaal van Jake wilde horen, is weg gedwaald.
'Een beetje een...' ze pauzeert om de goede woorden te vinden. 'Een beetje een vrouwelijke Levi,' zegt ze dan. Verafschuwt valt mijn mond open en sta ik rechtop.
'Iemand die alles en iedereen zoent op feestjes, neerkijkt op mensen en constant zeurt om haar make-up,' wrijft ze er verder in. 'Iemand die dom doet om de aandacht van jongens... sorry meisjes te krijgen.' Ze wil met nog een stroom beledigingen komen, maar Jake houdt haar tegen door te niezen.
'Maar je bent dat dus niet,' sluit Jazz daarom maar af. Ze aait bezorgd over Jakes arm. 'Gezondheid.'
'Ik houd al die roddels allemaal niet bij,' wuift Jake de opmerkingen weg.
'Je bent zo absoluut niet,' glimlacht Isabel. 'Je bent veel erger!' Ze geeft me lachend een stootje. Weer valt geschrokken haar mond open als ze beseft dat ik niet echt bij haar vriendengroep hoort. Het verdwijnt weer als ik om haar opmerking lach. Je zou bijna denken dat ze bang voor me is.
'Latijn!' roept Jake dan. 'Schoolplicht roept!' Sjokkend is Jazz de eerste die naar Jakes menselijke schoolbel luistert en naar binnen gaat. Isabel volgt. Ik houd Jake tegen. 'Wacht,' zeg ik hem om hem naar me toe te laten draaien, 'waarom moest ik dat verhaal nou aanhoren?'
'Vanwege het dramatische Weston eind,' herinnert hij zich dan. Als een gentleman opent hij de deur voor me, maar als een eikel stapt hij er als eerste doorheen. Hij grijnst even door mijn roddelende ogen.
'Het hele grappige is nu verteld,' gaat hij verder, 'maar ik herinner me wel wat er met jou op het feest is gebeurd.'
'Zeg het gewoon!' Ik was er heilig van overtuigd dat Jake alles duidelijk ging maken. Er moet namelijk gewoon een verklaring zijn. Ik zoen geen jongens, ik zoek zeker geen Vossen, geen vriendjes van Zinzi of gewoon überhaupt zo'n Levi-soort.
'Passie heeft tijd nodig,' houd Jake koppig vol.
'Flikker op met je passie,' probeer ik nog, maar Jake is zeker in zijn mening.
'In mijn macht!' hoor ik hem nog net roepen voor hij de trap op loopt.