Hayallerim, içinde bulunduğum yoğun his diyarında tek tek süzülüyordu. Bomboş beyaz bir odadaymış gibiydim, etrafımda hiçbir şey yoktu. Ne bir ses ne de bir hareket. Tek hissettiğim şey, sonsuz gibi görünen gökyüzünden üzerime doğru yığılmakta olan hafif tüylerdi. Tüyler yavaşça üzerime iniyor ve derime değdiği anda canımı yakıyordu.
Bir kan gölünün içindeydim. Duygularım o kanda boğulmuştu, kalbim o kanın içinde hayatta kalan tek şeydi. Yüzeysel duyguların tutsağı olmuştum, kalbim boşalmıştı ve beynimde hiçbir şey yoktu. Acı tekrar beni buldu.
Elektriğin beynime doğru aktığını hissediyordum. İnce damarlarımdan geçiyor ve beynimin en ufak noktasında Duman'a ait her şeyi silmeye başlıyordu. Tüyler ağır ağır üstüme düşmeye devam ediyordu. Bağlanıyordum, bağlanmıyordum. Sessizce nefes alıyordum, gözlerimi kapatınca onun yüzünü görüyordum. Hafifçe içe çökmüş yanaklarını, duygularını yansıtmayan bal rengi gözlerinin altındaki kahverengi minik çillerini, düzgün burnunu, sert çenesini ve kalın dudaklarını görüyordum. Öylesine gerçek ve benimdi ki, elektrik yavaşça beynime ulaşıp onu silmeye yeltendiğinde bile ona tutunabiliyordum. Gözyaşlarım istemsizce akarken beynimde Duman'a ait olan her şey üzgün gibi görünüyordu.
Gerçek ile yanlışı ayırt edemeyecek düzeyde olduğumu söylüyorlardı. Bunun farkında değildim çünkü Duman'ın gerçek olduğunu biliyordum. Gerçekti... Ben ona dokunmuş, onu öpmüştüm. İnsan gerçekten birini hissettiği zaman onun olmadığını nasıl varsayabilirdi ki? İntihara kalkıştığım -ki defalarca olmuştu bu- için bir odada kapalı kalıyordum, tuhaf cisimler ve acı verici ilaçlarla meşgul oluyordum.
Annem şizofreni hastasıydı, intihar ettiğinde ve onu o halde bulduğumda da bu hastalık yüzünden mustarip haldeydi. Bunu bilmiyordum, babam hiçbir zaman annemin hastalığını söylememişti, hatta belki o bile bundan habersizdi. Genetik şansın azizliğine uğradığım için bu hastalık bende de oluşmuştu. Ne zaman ya da nasıl olduğunu tam olarak kestiremiyorlardı, tahminen annem öldüğü zamanlarda başladığını tahmin ediyorlardı.
Her gün birileriyle görüşüyordum. Öyle bir ruh hali içindeydim ki, yalnız kaldığım kan gölünün ortasında artık kimin gerçek kimin hayal olduğunu anlayamıyordum. Esra her gün yanıma geliyordu, bazen yanında polisler de oluyordu. Duman'dan başka bir halüsinasyon olup olmadığını anlamaya çalışıyorlardı ve ben kriz geçirip kendimi parçalamaya çalışıyordum. Duman'ın en son gizlice Kuzey'in çiçeklerinin arasına koyduğu siyah gülü kıyafetimin içinde, kalbimin en üstünde saklıyordum.
Gece ve gündüz kavramını kaybetmeye başlamıştım. Dışarı çıkmıyordum, içinde sadece yatak ve dolap bulunan küçücük hastane odasında bir başıma kalıyordum. Uykum geldiği zaman ağlayarak siyah gülü elime alıyor ve Duman'ı son bir kez daha görmek için yalvarıyordum. Dindar biri sayılmazdım, kime yalvardığımı da bilmiyordum ama bir mucize bekler gibi odanın küçük camından ormana bakıyordum.
Elektrikten sonra ilaç vermeye başlamışlardı ama almıyordum. İçten içe biliyordum ki ilaçları aldığım an Duman'ı kaybedecektim. Onu bir daha asla göremeyecektim ve bu durum canımı öyle yakıyordu ki kendimi öldürmek istememe sebep oluyordu. Siyah gül neredeyse ezilmiş ve ufalmıştı, ancak onu bir türlü bırakmıyordum. Tek istediğim şey onu görmekti.
Uyuyabildiğim nadir zamanlarda Duman'ın yüzünü rüyalarımda buluyordum. Bana gülümsediği ilk zamanı, o akılda kalan ve kalbimi yerinden oynatan mükemmel gülüşünü, beni ilk öpüşünü ve geri kalan her şeyi hatırlıyordum. Kokusunu, gözlerini, ince ve beyaz parmaklarını... Bütün ayrıntılar böylesine netken onun gerçek olmadığına inanmak çok zordu.
Beynim kendiliğinden olayı çözmüş gibiydi. Duman'ın gerçek olmadığı fikrini öyle bir kesinlikle reddetti ki, içimde aniden onu tekrar göreceğime dair olan duygular artmaya başladı. Gereksiz ve neredeyse acı verici bir umudun pençesine düşmüş gibiydim, üzerime yağan bıçak gibi tüylerin ardından nihayet sonsuz gökyüzü durmuş ve güneş kendini göstermişti.
Onu beklediğim sırada bir ziyaretçi geldi. Kolunda duran pembe büyük saati, kabarık ince kıvırcık saçları, bronz teni ve yeşil turuncu yöresel gibi duran kıyafetiyle Sena hastaneye renk katmış gibiydi. Üzerimdeki beyaz kıyafetin yanında onun hayatı fazla renkli duruyordu.
Uzun bir aranın ardından Esra'dan sonra gördüğüm ikinci insandı. Doktorların ondan bahsettiğini de biliyordum. Sena'nın gerçek olduğunu söylemelerine gerek yoktu çünkü Sena benim zihnimin uyduramayacağı kadar karmaşık tipli bir insandı. Onlarca hastanın içinde hemen ayırt ediliyordu. Ona yavaşça yaklaştığımda ayağa kalktı ve "Ah, canım benim." diyerek beni yumuşak kollarının arasına aldı. Burnuma Chanel parfümü ağır bir şekilde dolarken ve parfümden ne kadar nefret ettiğimi hatırlamışken geri çekildim, bana turuncu farlarının parladığı kahverengi gözleriyle şöyle bir baktı. "Berbat görünüyorsun." dedi aniden.
Ancak Sena böylesine ciddi ve soğuk bir ortamda böyle bir şeyi rahatlıkla söyleyebilirdi. Uzun bir zamandan sonra ilk defa gülümsedim. "Teşekkür ederim."
Sena da gülümsedi. "Biliyorsun her zaman beyazın güzel olduğunu düşünürüm ama..." Durdu, arkamda duran ve bana yemek getiren kilolu kadına baktı. "Tanrım. Keşke başka renk olsaymış. Bir daha beyaz giyesi gelmiyor insanın burada."
Tekrar gülümsedim. Sena'ya baktım, gözlerinde ilk kez bir acı görür gibi oldum. Aramızda duran gri masanın üzerinden hafifçe eğildi, gözlerimin önüne düşen kızıl saçtan birini tuttu ve kulağımın arkasına sıkıştırdı. Sonra yavaşça sıkmadan elimi tuttu. "Ben çok üzgünüm." dedi yumuşakça.
Onu tanıdığımdan beri durum ne olursa olsun her zaman eğlenen, asla ağladığını görmediğim Sena karşımda böylesine üzgün ve neredeyse ağlar gibi görününce kendimi tutamadım. Gözyaşlarının gözlerime dolduğunu hissettim, eğer kendimi sıkmasaydım ağlayabilirdim. Sena'nın böylesi üzgün hali durumun ciddiyetini kavramama neden olmuştu. Ve sonra, içimde bir yerde yeşermiş olan Duman'a dair umudum yavaşça solmaya başladı. Kendimi kandırmanın verdiği acı gerçeklik aniden yüzüme çarptı ve beni nefessiz bıraktı. Gözyaşım yavaşça yanağımdan süzülürken Sena "Bunu atlatacaksın." dedi az öncekine nazaran daha güçlü bir sesle. "Benim tanıdığım Arya bunu yapabilir."
"Gerçek değil, değil mi?" Ağladığım için sesim ilk kez tiz ve çatlak çıkıyordu. Boğazım kurumuş ve bana acı vermeye başlamıştı. "Duman."
Sena Duman'ın ismini duyduğu anda dudaklarını birbirine bastırdı, Esra ona buraya gelmeden önce Duman'dan bahsetmiş olmalıydı. Gözlerinde Esra'da da gördüğüm ve sanki hasta olduğumu gerçekten anlamış gibi bir ifadeyle bana baktı, yumuşak bir sesle "Değil." dedi canımı acıtarak. Kalbimin üstünde duran gülün bedenimi çizdiğini hissettim.
Sessizce ağladım. Belki de böylesine ilk kez kavrıyordum. Duman hiçbir zaman var olmamıştı. Benim beynimde, zihnimde öylece bir köşede var olmuştu. Ona hiçbir zaman dokunmamıştım, hiçbir zaman onu öpmemiştim. Kokusunu duymamıştım, elini tutmamıştım ve beni o kurtarmamıştı.
Bir süre Sena'nın elini tutarak ağladım. Hiçbir şey hissetmeyen ve kan gölünün ortasında tek başına oturan halime geri dönmüştüm yine. Üzerime yağan tüyler tekrar çoğalmış, daha yaralayıcı bir hal almıştı. Gökyüzü görünmüyordu artık, karanlık başlamıştı.
Sena gittikten sonra odama geri döndüm. Saatlerce küçücük camın önünde ay ışığı güneşle yer değiştirene kadar oturdum. Gözlerim sızlıyordu, kıpkırmızı olmuşlardı. Elimde duran kurumuş siyah gülün yaprakları ayaklarımın dibine düşüyordu. Ve ben onu son kez düşünüyordum.
*****
Birkaç ay sonra
*****
Hava yaz aylarının son demlerini yaşıyordu. Sıcak ve akşamdan kalma bir ekim günüydü. Hastanenin soluk renkli koridorlarında yavaş adımlarla yürürken içi boş olan çantam yanımda sürükleniyordu. Burada kaldığım süre boyunca ilk kez dışarıdan gelen kuş seslerine dikkat ediyordum.
Dışarıya adımımı atar atmaz tanıdık olmayan bir soğuk etrafımı sardı. Çantam sayısız ağaçtan düzensiz bir şekilde dökülmüş olan yaprakları ezerek geçiyordu. Tişörtümün ince yapısının içinden geçen bir nebze soğumuş rüzgâr ciğerlerime ulaştı, o sırada hastanenin önünde siyah arabasıyla bekleyen Esra'yı gördüm. Göbeği doğumdan sonra düzelmişti, eski ince haline benziyordu. Babamın yaşadığı, büyük evde onun peşinde koşup bebeklerinin saçlarını kopardığım zamanlardaki gibiydi. Gülümsüyordu, kolunun altında sarı kabarık montum duruyordu.
Çantam ve sürüklediği yapraklarla beraber Esra'nın yanına geldim. Gülümseyerek montu aldım, arabaya geçtim. Yavaşça Bakırköy'den Sarıyer'e doğru yol aldık. İstanbul'un nadiren boğucu olmayan trafiklerinden birini yakalamıştık. Yol uzundu ve biz yalnızdık.
Esra'dan resmen bana doğru süzülen endişeyi iliğime kadar hissettim. Ona doğru döndüm, iki eli de sıkıca direksiyonu kavramıştı. Gergin olduğu zamanlarda yaptığı gibi dudağını ısırıyordu. Yavaşça, "Ee?" dedim. Bana döndü. "Bebek nerede?"
Esra gülümsedi. "İpek." dedi kızının adını söyleyerek. "Seni almak için çıktığımda evde uyuyordu."
"İpek güzel bir isim."
Başka bir şey demedi. Hala normale dönüp dönmediğim konusunda endişelendiğini biliyordum. Ağzımı açmadan trafiğin akmasını bekledim. Esra gergin görünmesine rağmen az da olsa rahatlamış gibiydi.
Kendi küçük ve aylardır boş olan evimin yanına geldiğimizde, "Bekle." dedim Esra'ya. Esra şaşkınca bana bakarken "Evimden birkaç şey almak istiyorum." diye devam ettim.
Esra hastaneden çıktıktan sonra o, minik kızı İpek ve kocası Hakan ile beraber yaşamam için beni zorlamıştı. En azından bir süre boyunca. Kabul etmiştim, ne diyebilirdim ki? Ancak yine de beni evime doğru çeken bir şey varmış gibiydi. Esra bir şey demeden evimin önüne çekti, o arabada beklerken hızlı adımlarla birkaç merdiveni çıkıp evime girdim.
Evim bıraktığım gibi duruyordu. Giriş kısmındaki kocaman kırmızı koltuk, etrafında duran kocaman lamba, dağınık montlarım, boş bardaklar. Yatak odasına doğru yavaş adımlarla ilerlerken nefesimi tutmuş haldeydim. Kalbimde aniden aylar önce hissettiğim heyecanın aynısını hissetmeye başladım. Tanıdık koku burnuma dolarken odaya girdim.
İlk başta görmedim. Ancak daha sonra, yatağın sol tarafındaki komodinin üstünde bir anahtar ve beyaz bir zarf duruyordu. Yaklaştım ve elinin değdiği anahtarı elime aldım, zarf öylece göz kırpıyordu ve üstünde sadece tek bir şey yazıyordu:
"Bekle."