Sorry guys, di siya naedit. Eto na po ang maikling UD. Hihihi..
CHAPTER 45: SPECIAL DAY
EUPHY’S POV
Nagising ako dahil sa liwanag ng ilaw na tumatama sa mukha ko. Umaga na pala at nung tiningnan ko yung orasan ay 8:00 am na. Medyo napaaga ang gising ko kasi usually 5:30am ang karaniwang gising ko every morning, may trabaho man o wala.
Kinapa ko yung katabi ko at napansin kong wala siya sa tabi ko. Mukhang napaaga ng gising si Charles ah.
Dapat masaya ako ngayong araw na ito. Iwas bad vibes muna. Espesyal ang araw na ito eh.
Babangon na sana ako nang biglang bumukas ang pintuan at iniluwa nun ang napakagwapo kong asawa na may hawak hawak na tray. Napangiti na lang ako nang makita ko siyang nakasuot lang ng sando kaya naman kitang kita mo ang matitipuno niyang braso. Napakakisig niya talaga.
“Good morning my wife!” Masayang bati niya sakin.
“Good morning! Bakit hindi mo ako ginising? Hindi tuloy ako nakaluto ng breakfast” Sabay pout ko sa kanya.
“Hindi na kita ginising. Halata namang napuyat ka dahil sa akin kagabi” Sabay ngiti niya ng nakakaloko.
“Pinuyat mo kasi ako eh. Kaya kasalanan mo!” At tumawa na lang siya. Ang mga tawa niya ay parang musika sa aking pandinig.
Napuyat kami kagabi kasi nanood kami ng movie. Almost past midnight na natapos yung pinanood namin kaya ayun nagising ako ng tanghali.
“Sinisi mo pa talaga ako. Here, I made you breakfast” Pagkalapag niya nung tray ay hinalikan niya naman ako sa noo. Ang sweet niya no? Hindi ko sukat akalaing ganito pala kabait at kalambing ang taong halos kamuhian ko noon. Bihira ko na rin siyang makita na nakabusangot ang mukha at palaging galit. Nagagawa nga naman ng pag-ibig oh.
There’s no doubt pa para pagdudahan ko ang pagmamahal niya sakin. Araw-araw niya sakin pinapakita at pinaparamdam kung gaano niya ko kamahal.
“Ikaw nagluto?” Gulat kong tanong rito. Ni hindi niya nga makuha ang mga lutong tinuturo ko sa kanya. Isang Charles Darren Ocampo, nagluto ngayon?
“Oo, hindi ka ba naniniwala?” Nginitian ko na lang siya as in yung very wide smile. Hindi naman kasi ako makapaniwalang pinagluto niya ako ng almusal.
“Oo na. Basta ikaw” Ooooh. Sosyal to. Breakfast in bed.
Naniniwala na akong siya ang nagluto. Kasi naman yung ulam medyo sunog pero okay na rin. Pwede pang makain. Naapreciate ko talaga itong effort niya. May nakalagay din sa tray na isang baso ng gatas. How thoughtful.
“Share tayo” Offer ko sa kanya.
“No thanks. Pinaghirapan kong gawin yan para sayo. Hope you like it” At tumabi siya sakin.
“Awww. Ang sweet naman ng asawa ko” And I pinched his cheeks.
Sa loob ng 2 weeks, parang naging heaven ang buhay ko. Pano ba naman kasi palaging sweet sa akin si Charles. Kung dati kailangan naming magpanggap na sweet sa harap ng mga magulang ni Charles ngayon naman ay hindi na kailangan kasi totoo na ang mga ipinapakita namin. Mas lalo nga akong humanga sa kanya kasi napaka alaga at thoughtful niya. Despite na palagi kaming tabi matulog at madalas maglampungan, he never took advantage of me. Handa raw siyang maghintay kung kailan ko handang ibigay ang sarili ko sa kanya.
Nagtaka ako nang bigla siyang inabot sa akin na blue box.
“What’s that?” Tanong ko sa kanya.
“Open it” Sinunod ko yung sinabi niya at laking gulat ko na lang nang makita ko kung anong laman nito.
It’s a charming bracelet na mamahalin. Ang ganda niya at napakaelegante. Wow.
“Did you like it? Para sayo yan baby. Happy Birthday!” At hinagkan niya ako sa noo.
“I don’t like it, I love it! Di ka na sana nag-abala, ang makasama ka lang ay sapat na sa akin pero thank you so much for this! I love you!” At niyakap ko siya at hinalikan sa labi. Damn! I really love this man so much.
“Anong gusto mong gawin natin ngayon? The day is yours” Sabi niya habang sinusubuan ako sa aking pagkain.
“Labas tayo pero hanggang hapon lang ha. Ipagluluto kita mamayang dinner” Masaya kong sabi sa kanya.
“Huh? Di ba dapat pagsisilbihan kita?” Linagay ko ang hintuturo kong daliri sa labi niya.
“Wag ka nang umangal. Gusto kitang ipagluto at saka alam ko namang gusto mong matikman yung luto ko” Dahilan ko. Di ko alam kung binobola niya lang ako pero palagi kong naririnig sa kanya na ang sarap ko daw magluto.
“Fine” After I ate my breakfast ay nagready na kami para sa paggala.
Yung Tito ko pala at si Joseph ay nakabalik na sa probinsiya. Si Tito ay naasign bilang kura paroko sa bayan ng San Luis, kilometres away from our hometown samantalang si Joseph ay bumalik na sa seminaryo.
At ako’y naiwan kasama ang asawa ko. Binilinan pa nga nila kami na simulan na ang pagbuo. Mga relihiyosong tao ang dudumi ng mga isip. Geez.
Nagsorry sa akin saakin si Charles kasi hindi daw niya napaghandaan ng mabuti itong birthday ko. Naging super duper busy kasi kami sa office nitong mga nakaraang araw eh. I told him na wala siyang dapat ikabahala dahil sapat na sa aking magkasama kami ngayong araw na ito.
Nagpunta kami ng mall. And nanood kami ng sine. At habang nanonood kami ng sine ay hindi niya binibitawan ang kamay ko. Palagi niya lang itong hawak. Ni ayaw niya ngang bitawan eh. Kumain rin kami sa Mang Inasal. Labag man sa loob niya ay wala siyang nagawa kasi doon ko gustong kumain.
Natatawa na lamang ako sa reaction niya kasi alam kong naiirita na siya sa dami ng taong kumakain dito. Pero nawala yung annoyance sa mukha niya nang kumakain na kami. Nakakatuwa lang kasi gustong gusto niya yung dinuguan.
After nung makakain na kami, nag grocery na kami para bumili ng mga ingredients na kakailanganin ko mamaya. Ipagluluto ko siya, remember? Gusto siyang busugin, busugin sa pagmamahal ko.
Nang nakauwi na kami ay nagpahinga muna kami sandali dahil medyo napagod rin kami kakalakad.
When the clock strikes at 6:oo pm, sinimulan ko na yung mga gagawin ko. Naghihiwa na ako ng patatas ng bigla na lang akong niyakap ni Charles sa likod.
“Charles, ano ba. Baka hindi ko matapos tong ginagawa ko. Sige ka” Banta ko sa kanya. Eh kasi naman, nakakadistract ang presence niya lalo na nung niyakap niya ako sa likod at hinalik halikan yung leeg ko.
“Masaya ka ba ngayong araw na ‘to?” Tanong niya na may halong lambing.
“Oo naman. Kaso.. parang may kulang eh” Biro ko sa kanya. Nakita ko namang kumunot ang noo niya.
“Ano naman ‘yon?” Tanong niya sa akin.
“Eh kasi.. sana kasama ko si Lee Min Ho at Lee Hong Ki ngayong birthday ko. Alam mo na, crush at idol ko ang dalawang yon” At ngumiti ako ng pagkalapad lapad.
“So ako hindi mo gustong makasama?” Tanong nito sakin sa medyo iritadong boses.
“Eto namang mahal ko nagselos agad. Binibiro lang kita” At hinarap ko siya tapos I pinched his cheeks.
“Kahit na. Tandaan mo na mas gwapo pa rin ako sa kanilang dalawa” At ngumiti siya nang nakakaloko.
“I know” At bumalik na ako sa ginagawa ko. Kailangan kong matapos ito kaagad. I can’t wait na ipatikim kay Charles ang specialty ko.
Umalis si Charles sa pagkakayakap sa akin at naupo sa tabi ko.
“You know, I’ve been thinking..” Sabi nito. Kumunot ang noo ko, may yatang sabihin ang asawa ko.
“Ano yon?” Tanong ko habang ang atensyon ko ay nasa hinihiwa ko.
“I’ve been thinking na alisin na kita sa trabaho mo” My eyes widened. Napahinto ako sa ginagawa ko.
“What?! Aalisin mo ko? Samantalang nung gabing sinabi ko sayong balak kong magresign ay hindi ka pumayag!” What was he thinking at bigla niya na lang naisip ang bagay na yan?
“Hey relax! Naisip ko lang naman yun. You know, dito ka na lang sa bahay nang hindi ka maistress. All you have to do is act as my wife. Yung tipong sasalubungin mo ako pagka-uwi ko galing opisina. What do you think?” OMG! Naiimagine ko nga na dito lang ako sa bahay tapos inaalagaan si Charles. Approve! Pero sa kabilang banda ng isip ko ay ayaw pumayag.
“Okay sana kaso hindi na kita makikita maghapon. Hindi ko na mapaglilingkuran ang BOSS ko” At nag pout ako.
“Hey, idea ko lang iyon kaya nasa saiyo pa rin ang desisyon” At itinaas niya pa ang dalawa niyang kilay. I glared at him.
“Bakit? Ayaw mo na ba akong maging secretary mo?” At itinaas ko ang isa kong kilay.
“Of course not” Nasa ganun kaming lagay nang bigla na lang magring yung cellphone niya kaya naman ay nag excuse siya sakin para masagot yung tawag. Lumayo siya sakin ng kaunti pero naririnig ko naman ang kanilang usapan.
“Hey Bro. What’s up? Ba’t ngayon ka lang ulit napatawag?” Hindi ko alam kung sinong kausap niya pero aminado akong lalaki iyon. Itinuon ko na lang yung pansin sa ginagawa ko.
“So what’s new?” Hindi naman yata masamang makinig sa usapan ng iba diba?
“What the?! Tapos hindi mo sakin sinabi?”
“Okay. Fine. I get it”
“Okay lang.Ikaw talaga Henry. Di mo ko sinabihan” Napabuntong hininga si Charles. Pero para naman akong nasamid kahit walang laman yung bibig. After hearing that name, bigla na lang akong kinabahan.
“Sige na nga, Henry. Bye na” Naramdaman ko na lang na papalit si Charles sakin.
“It was Henry, my bestfriend. Lokong yun, matagal na palang nakauwi ng Pinas ngayon lang sinabi—GOD EUPHY!!!” Nagulat na lamang ako nang bigla akong sinigawan ni Charles at narealize ko na dumudugo yung isang daliri ko. Sa sobrang kakaisip ko hindi ko na namalayang nahiwa ko na yung sarili kong daliri. How come na di ko napansin?
“Your being careless” Sabi sakin ni Charles sabay kuha ng first aid kit sa medicine cabinet at saka lininis ang sugat ko.
“I know. I’m sorry. S-sino ba yung tumawag?” Tanong ko. Ang lakas din ng tibok ng puso ko.
“Si Henry, bestfriend ko. Magkikita kami sa susunod, di ko alam kung anong exact date pero ipapakilala kita sa kanya” Di ko alam kung anog sasabihin ko kaya nginitian ko na lang siya. Patuloy pa rin siya sa paglinis sa sugat ko.
Hay Euphy. Nakarinig ka lang ng ganung pangalan, kung anu-ano na namang naisip mo
Hindi ko na nga lang siya iisipin at saka wala namang kaso sa akin iyon. It’s just that--- I always hated that name.