นี่คงถือเป็นนิมิตรหมายอันดี ที่ผมตื่นมาก็เจอไอ้แทนอนอยู่ข้างๆ เหมือนอย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ไม่รู้สิ...ผมกลับมีความรู้สึกเฉยๆเสียมากกว่า ใจนึงก็รู้สึกดีนะ แต่อีกใจมันก็แปลกๆไปซะแล้วสิ
เมื่อคืนทันทีที่แทเข้าห้องน้ำไป ผมก็รีบตรงดิ่งขึ้นที่นอนทันที ไม่องไม่อาบมันแล้วน้ำอ่ะ ไม่ใช่ว่าซีเรียสเรื่องพี่มันนะ แต่เอาจริงๆก็มีบ้างแหละ เล่นเลิฟซีนกันหวานชื่นออกขนาดนั้น...
แต่ประเด็นหลักของผม ก็แค่ไม่อยากพูดหรือเคลียร์อะไรกับไอ้แทต่อเฉยๆนั่นแหละ แค่มันกลับมาผมก็พอใจแล้วล่ะครับ ส่วนเรื่องของเค้านั้น...ก็เอาไว้ก่อนแล้วกัน
ก๊อก...ก๊อก
ทั้งผมและไอ้แทต่างสะดุ้งตื่นไปตามๆกัน...ไอ้แทหลี่ตาขึ้นเล็กน้อยแล้วดันผมให้ไปจัดการแทน ส่วนมันก็หันหน้าหนีไปเป็นที่เรียบร้อย...
"ขี้เซาไม่เลิกนะมึงน่ะ"ผมบ่นมันพอเป็นพิธี...หยัดกายลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
เหี้ย!!
ทันทีที่เปิดประตูออก...คนตัวขาวซีด หน้าตาบ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายเต็มทน แทรกกายเข้ามาในห้อง
ทว่า...ผมจะปล่อยเค้าเข้าไปไม่ได้
"พะ...พี่! เดี๋ยวก่อนสิ"ผมรีบตะครุบแขนเค้าไว้ก่อนที่เค้าจะเดินเข้าไปลึกกว่านี้แล้วเห็นว่าไอ้แทก็อยู่ในห้องด้วย
เค้าหันมามองผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง...คล้ายสงสัยในการกระทำของผม
"เอ่อ...พี่มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอครับ ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะ"ผมเดินมาดักหน้าเค้าไว้แล้วถามขึ้นพยายามควบคุมเสียงไม่ให้มันสั่น
"อืม...แต่อาจารย์งด กูเลยมาหามึงแทน ง่วงฉิบหาย จะปล่อยกูได้ยัง"เค้าตอบด้วยอารมณ์หงุดหงิด สงสัยคงจะเป็นอารมณ์ค้างมาสินะ แล้วจะเป็นไงต่อไป...ถ้าเกิดเค้าต้องมาเจอกับไอ้แทในห้องอีก
โอ๊ย!แค่คิดก็แล้วเครียดแล้วอ่ะ...
"เป็นไรว่ะ ปวดหัวหรอ..."เค้าถามอย่างห่วงใย จับเข้าที่หน้าผากผม
"ปวดหัว? ใช่ๆครับเมื่อคืนผมอาบน้ำนานไปหน่อยน่ะครับ ก็เลยรู้สึกมึนๆ แล้ว...เผอิญยาที่ห้องก็หมดแล้วด้วย คือ...พี่ช่วยไปซื้อให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ..."ผมตอแหลใส่เค้า ถึงแม้จะดูไม่เนียนก็เถอะ อาบน้ำห่าเหวอะไรล่ะยังใส่ชุดเดิมอยู่เลยเหอะ แต่ตอนนี้อะไรที่ทำให้เค้าไปตอนนี้ได้ผมก็ยอมหมดทั้งนั้นแหละ
เค้านิ่งไปสักพัก...จนผมเริ่มกลัว...หรือว่าเค้าอาจจะรู้ว่าผมโกหก
"หึ!ดูชุดมึงด้วยจีมิน ทำไม...มันคงอยู่ในห้องสินะ"
นั่นไงกูว่าแล้วเชียว...
"พี่ครับ..."เค้าเบี่ยงตัวเลี่ยงผม แล้วเดินเข้าไปในห้อง ประจวบกับไอ้เพื่อนแทก็ตื่นมายืนตาแป๋วอยู่แล้วเช่นกัน และมันเองก็กำลังมองมาที่พวกผมอยู่ด้วยเช่นกัน
เอาละไง!! ในตอนนี้บอกได้เลย ความฉิบหายมาเยือนผมอย่างแน่นวล
ทั้งเค้าและไอ้แท ต่างฟาดฟันกันด้วยสายตาที่ไม่ยอมลงให้แก่กันง่ายๆแน่ โดยมีผมที่ยืนเอ๋อและอยากจะหนีจากสงครามเย็นนี้ไปให้พ้นๆซะเดี๋ยวนี้
"ชู้มึงล่ะพี่ ไม่พามาด้วยหรือไง"ไอ้แทเปิดประเด็น โดยมีเค้าที่ยืนฟังอยู่และตีนอาจจะกระดิกได้ทุกเมื่อ
"แท...กูขอเหอะว่ะ เดี่ยวกูคุยกับพี่มันเองนะ"ผมรีบตรงดิ่งไปคุยกับไอ้แททันที มันมองกลับมาแล้วยักคิ้วกวนประสาทใส่ แล้วดึงผมมาโอบไหล่ไว้เหมือนไม่ใส่ใจในคำพูดของผม
"แท..."
ชู่ว~
มันปิดปากผมไว้แล้วส่ายนิ้วเป็นเชิงสั่งให้ผมเงียบปากมึงไปซะ ส่วนมันก็หันไปทำหน้ายียวนใส่เค้า
"ปล่อยแฟนกู..."เสียงขบกรามแน่นพร้อมกับคำพูดนิ่งๆที่แฝงความเย็นยะเยือกนี้ ถ้าเป็นผมนะ คงจะรีบปล่อยทันที แต่...ตรงกันข้ามกับไอ้เพื่อนเวรนี่ครับ มันกลับรัดตัวผมแน่นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ไอ้แทหัวเราะเยาะใส่เค้า...
"กลางคืนอีกคน...กลางวันก็อีกคน เสน่ห์เเรงจังว่ะพี่ บอกผมหน่อยสิ ว่าสุดท้ายแล้วมึงจะเลือกใครกันแน่ว่ะ! อ่อ...หรือถ้าจะเก็บไว้ทั้งสองคนเลยน่ะ ก็คงต้องเหนื่อยหน่อยนะครับ ต้องคอยวิ่งสับรางไปๆมาๆ"ไอ้แทพูดจาประชดประชันใส่เค้า
"ไอ้แทมึง ผวั๊ะ!!"
สิ้นคำผม เค้าก็พุ่งตัวเข้าใส่ไอ้แทอย่างไม่คิดจะลังเลใดๆ โดยมีผมที่รีบเข้ามากันคนทั้งคู่ไว้ ทำให้ต้องโดยลูกหลงรับหมัดแทนไอ้แทไปซะอย่างนั้น...
ผมผละตัวออกห่างจากพวกนั้น กุมแก้มไว้ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมาเองเพราะความเจ็บปวดที่แทรกขึ้นตามเนื้อร่องแก้ม
เป็นไอ้แทที่รีบกุลีกุจอดึงหน้าผมไปดู จนแทบจะสิงร่างผมอยู่แล้ว
"มึงทำเหี้ยอะไรว่ะ"ไอ้แทมันหันไปตะคอกใส่เค้า...
ผมรีบดึงแขนมันไว้แล้วส่ายหน้าเป็นเชิงบอกให้มันหยุดซะที ผมหันไปมองยังเค้าบ้าง ทางเค้าเองก็มองมาที่ผมด้วยเช่นกัน
ใบหน้าเค้าเจือไปด้วยความรู้สึกผิด กำฝ่ามือแน่นจนมันสั่นไปทั่วทั้งตัว
ผมผละตัวออกจากไอ้แท เดินไปดึงมือเค้ามากุมไว้แล้วยิ้มให้เค้าเล็กน้อย ว่ายืนยันว่าผมไม่ได้โทษหรือโกรธเค้าสักนิด
"เจ็บมั้ย..."เค้าถามพร้อมยกมือมาเกลี่ยตรงที่เค้าต่อยลงมา
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งๆที่เจ็บฉิบหาย ถ้ารู้ว่าเจ็บขนาดนี้ก็คงไม่เสนอหน้าเข้าไปแทรกให้ตัวเองเจ็บแทนหรอก
"เหอะ!นี่เพื่อนกูมันโง่หรือกูเองว่ะที่โง่เองน่ะ"เสียงไอ้แทสบทขึ้น ทั้งผมและเค้าต่างหันไปมองที่มัน
"กูเตือนมึงแล้วนะจีมิน อยากจะโง่ต่อไปก็เชิญ ส่วนมึง!ต่อให้มันจะโง่ยังไง กูก็ยังจะขัดขวางมึงต่อไป ถ้าตราบใดที่มึงยังหยุดที่ใครไม่ได้ ก็อย่าหวังว่ากูจะยกมันให้มึงเลย ไม่จะว่าใครก็ตาม กูก็ไม่มีวันยกให้...จำใส่หัวมึงไว้ด้วย"มันพูดเสร็จก็เดินชนกระแทกไหล่ใส่เค้าออกไป
เค้าดูชะงักไปชั่วขณะที่ได้ยินเช่นนั้น ผมมองเสี้ยวหน้าของเค้าอย่างแปลกใจ คนเราน่ะถ้าไม่ใช่เรื่องจริงอย่างที่คนอื่นเค้าว่าก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องคิดมากเลยหนิ...
"เป็นอะไรไปครับ"ผมลองถามหยั่งเชิงดู
"ป่าว..."เค้าตอบ แล้วจับผมนั่งลงที่โซฟาส่วนเค้านั้นก็แยกไป เค้าค้นหาในตู้เย็นอยู่สักแปปก็กลับมาพร้อมน้ำแข็งห่อผ้าขาวมา...ผมมองไปที่เค้าเงียบๆ
สัมผัสเย็นเฉียบ แต่ผมคงไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วล่ะ เพราะในใจมันร้อนลุ่มเสียเหลือทนในสีหน้าของเค้า ณ ตอนนี้ เค้าค่อยๆประคบแผลให้ผมลงน้ำหนักมือแผ่วเบา แต่สีหน้ายังคงดังเดิม ผมดันมือเค้าออกห่าง...จนเค้าหันมามอง
"เจ็บมากเลยหรอ..."
เออกูเจ็บ...เจ็บทั้งกายและใจ แต่ผมก็ตอบเค้าไม่ได้ จำต้องกลืนมันลงไปเหมือนอย่างเคย
"พี่เป็นอะไรไปครับ...คำพูดของไอ้แทมันทำให้พี่มีความรู้สึกถึงขนาดใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเชียวหรอครับ?"ผมถาม...เรียกอีกเชิงว่าประชดก็ได้นะครับ
เค้านิ่งลงไปแล้วถอดถอนหายใจใส่ผม...
"จะถามอะไรก็ว่ามาเถอะ...อย่าเลี่ยงประเด็นใส่กู"
มึงพูดเองนะ...
"เมื่อคืนน่ะ...จองกุกก็อยู่กับพี่ด้วยใช่มั้ย"ผมเข้าประเด็นทันที และก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด เค้าดูนิ่งไปในทันที สายตาหลุกหลิกมีพิรุษอย่างเห็นได้ชัด
"ตอบได้ก็ตอบ...ตอบไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ ผมต้องทำตัวให้ชินอยู่แล้วหนิ ไหนๆก็เลือกที่จะเป็นแบบนี้เองนี่นา"
เอาจริงๆผมก็พูดไปงั้นแหละ ไม่มีใครที่ไหนอยากโดนสวมเขาหรอก แต่จะให้ทำยังไงได้ ก็ต้องทนเล่นตามน้ำไปก่อน ถ้าเกิดทนไม่ไหวเดี่ยวมันก็ตบะแตกเองนั่นแหละ
ทว่าได้ผลแหะ...เค้าหันมาสนใจผมทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
"ใช่...จองกุกอยู่กับกู แต่กูอยากให้มึงรู้เอาไว้ว่า ระหว่างกูกับน้องมันไม่มีอะไรต่อกันอีกแล้วจริงๆ"
คนจะเชื่อก็เชื่อแต่กูไม่เชื่อคนนึงแหละ...
"เหอะ!แล้วที่ดูดปากกันมาล่ะ...อุ๊ปซ์"ผมรีบปิดปากตัวเองฉับพลันที่เผลอหลุดปากไปแบบนั้น...
เค้าเบิกตากว้างแล้วรั้งมือผมออกจากปาก
"มึงไปเห็นมาหรอ..."
ผมส่ายหน้าพรืด...โดยมีเค้าที่มองมาอย่างข่มขู่
ว้อย!!นี่ต้องเป็นกูป่ะว่ะที่ต้องทำสายตาแบบนั้นน่ะ
"โอ๊ย!ก็ไอ้แทมันไปเห็นมา แล้วมันก็ถ่ายคลิปมาให้ผมดูอ่ะ"ผมบอกเค้าแล้วสะบัดมือหนีลุกขึ้นเดินหนีเค้าซะ
"มึงอีกแล้วสินะ คิมแทฮยอง!!"เสียงเย็นบ่นออกมา
"พี่ไม่ต้องไปโทษมันหรอก...พี่นั่นแหละทำแบบนั้นไปทำไมว่ะ ปากก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไรแล้วๆ แล้วคนที่เค้าไม่ได้คิดอะไรกันแล้ว จำเป็นต้องจูบปากกันด้วยป่ะว่ะ ผมล่ะไม่ค่อยเข้าใจพี่เอาซะเลยเหอะ!"ผมบอกเค้าแกมประชดกระเทียบ
ขอบ้างเหอะ...ยอมมานานไปแล้วม่ะ
เค้าจิ๊ปากขัดใจเสยผมคล้ายหงุดหงิดในคำพูดของผม แล้วลุกเดินมาประกบตัวผมเอาไว้
"ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่การพิสูจน์เท่านั้นคนอย่างกูพูดคำไหนย่อมเป็นความจริงอยู่แล้ว เชื่อใจกูเถอะนะ..."เค้าบอกผมอย่างจริงจัง
"ตลกเหอะ!พิสูจน์เหี้ยอะไรแบบนั้นกันว่ะ...กูก็ว่าจะไม่ของขึ้นแล้วนะ แต่คำตอบมึงแม่ง โครตห่วยเลยว่ะพี่ แล้วถ้าเกิดเผลอไปเอากันแล้วกูดันไปเห็นเข้าอีกล่ะ ก็คงจะเป็นการพิสูจน์อย่างนั้นสินะ?"ผมพูดแดกดันเค้า เพราะคิดว่าเค้ากำลังแก้ตัวอยู่
"จีมิน...มึงช่วยอย่าทำอะไรให้มันแย่ไปกว่าเดิมสิว่ะ ทุกอย่างมันกำลังจะไปได้ดีอยู่แล้ว กูจบทุกอย่างแล้วจริงๆ เชื่อใจกูบ้างได้มั้ยเล่า"เค้าจับมาที่ไหล่ของผมแล้วบีบมันเพื่อยืนยันในคำพูดของเค้า
ผมเบี่ยงตัวออก ก็อยากจะเชื่ออ่ะนะ...แต่มันก็ยากเกินไปสำหรับผม ไม่รู้สิ...ปากผมก็พูดว่าจะเชื่อใจเค้านะ แต่เอาเข้าจริงๆใจมันกลับไม่ยอมไปทิศทางเดียวกันกลับปากเอาเสียเลย
"ก็ได้...ผมจะลองเชื่อใจพี่ดู แต่ว่า...ผมขอได้มั้ยล่ะ อย่าใกล้ชิดกับจองกุกอีกเลยนะ ถ้าพี่เลือกผมแล้วน่ะ...ตัวผมเองก็ไม่อยากจะเป็นคนใจแคบหรอกนะ แต่ระหว่างพี่กับจองกุกน่ะ ถ้าพูดจากใจจริงๆของผมเลยน่ะ ผม...ยังหยุดคิดเรื่องของพี่กับจองกุกไม่ได้จริงๆ"
"จีมิน...กูพร้อมทำเพื่อมึงได้ทุกอย่างเพียงแค่มึงเอ่ยปากบอกมา ถ้ามึงบอกให้กูหยุดกูก็จะหยุด"ผมเผยรอยยิ้ม ทว่าเค้ากลับพูดยังไม่จบ
"แต่ว่าถ้าเกิด...น้องมันเกิดเดือดร้อนขึ้นมา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่ กูก็คงต้องช่วยน้องมันอยู่ดี เรื่องนี้มึงยังจะโอเคอยู่รึป่าว..."เค้าท้วงถาม พร้อมดึงผมเข้าไปกอดไว้แนบอก
ส่วนคำตอบของผมนั้น...เดือดร้อนอย่างงั้นหรอ?คนอย่างจอนจองกุกมีไรต้องเดือดร้อนด้วยว่ะ...
"ว่าไงล่ะ..."เค้าถามย้ำ
ว้อย!!
"นั่นมันก็แล้วแต่สถานการณ์อ่ะ ผมยังไม่มีคำตอบที่แน่นอนให้หรอก"ผมบอกติดจะเอาแต่ใจอยู่นิดๆ
"แล้วแต่มึงเลยแล้วกัน...แค่ไม่งี่เง่าใส่กู...กูก็พอใจมากแล้วล่ะ"
"แหวะ!ทำมาเป็นพูดดี"ผมทุบอกเค้ากลับไปทำมาเป็นพูดจาวาทศิลป์ดี เรื่องจูบปากกับเด็กนั่นมา กูยังไม่เคลียร์เลยเหอะ...
ตัดฉับ...
ม๊วฟ✌อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน๊า
ในที่สุดก็แก้ไขหมดแล้ว รอตอนต่อไปกันด้วยนะคะ