"นี่จีมินอ่า...แทฮยองไม่มาเรียนหรอ?"ดาฮยอนถามผม
"คงงั้นมั้ง เราก็ยังไม่เห็นตั้งแต่มาแล้วนะ"ผมตอบเทอ
"อ้าว?ทำไมเป็นงั้นอ่ะ อยู่หอเดียวกันไม่ใช่หรอ แทแทไปไหนทำไมนายถึงไม่รู้ล่ะ..."
และก็อีกสารพัดที่เทอถามมา โดยมีบรรดาคนที่อยากรู้อยากเห็นอีกมากมายที่นั่งจับกลุ่มนินทาผมอยู่อยากไม่ขาดปาก ขี้เสือกชะมัด!
ผมสบตาเพื่อนๆในกลุ่มของผมเอง ทุกคนต่างหลบสายตาผมพร้อมส่ายหน้าไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ให้ผมเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เริ่มปลงกับชีวิตอันแสนสงบสุขของผม ที่มันกำลังจะหายไปในไม่ช้านี้แล้ว ทว่า...
"ถอนหายใจทำไมอ่ะ...เราถามเทอมากไปหรอ"ดาฮยอนถาม ด้วยสีหน้าสลดปนเสียใจในการแสดงออกของผมว่าไม่โอเคกับเทอเอาซะเลย
"เห้ย!ป่าวหรอก เราแค่ไม่รู้จะตอบเทอยังไงดี ต่างหากล่ะ คือเราก็ไม่รู้จริงๆเหมือนกันว่าไอ้แทมันหายไปไหนน่ะสิ"ผมอธิบายให้เทอฟัง ถึงมันจะน่าหงุดหงิดไปเสียหน่อยก็เหอะ
"โอ๊ยดาฮยอนอ่า เทอนี่ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรซะจริงๆเล้ย มาถามจีมินเค้าตรงๆแบบเนี้ย แล้วเค้าจะตอบเทอได้ยังไงล่ะ...จริงมั้ยจ๊ะจีมินเพื่อนรัก"
ผมหันไปมองยังคนพูดและเทอเองก็มองมายังผมเช่นกัน อิมนายอน สาวสวยประจำห้อง ที่เพอเฟคไปหมดซะทุกอย่าง ไม่ว่า...จะเป็นหน้าตา ฐานะ หรือการศึกษา
แต่เหมือนจะมีอยู่อย่างเดียวสินะที่มันไม่เหมาะกับคนอย่างอิมนายอน
ก็...ความรักยังไงล่ะครับ ที่เทอไม่เคยสมหวังเสียที
แต่ทว่า...ผมก็เคยๆได้ยินคนเค้าเล่าลือกันว่า เทอถูกรุ่นพี่ในมหาลัยตามจีบมาหลายคนอยู่นะครับ แต่เทอก็ไม่คิดจะตกลงปลงใจกับใครสักคน
เชื่อกันว่าเพราะเทอมีคนที่ถูกใจอยู่แล้ว ซึ่งคนๆนั้นผมก็ไม่รู้หรอกว่าคือใครเหมือนกัน แต่ก็มีแว่วๆหนาหูมาบ้างเหมือนกัน ว่าเทอมักจะไปปรากฎตัวที่สนามบาสทุกครั้งหลังเลิกเรียน
ไม่แน่หรอก...คนที่เทอชอบอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้
"ทำไมหรอ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมเราถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ..."ดาฮยอนมองหน้าผมด้วยท่าทีสงสัยในสิ่งที่นายอนพูด
"นี่ดาฮยอนอ่า เทอถามให้ตายเค้าก็ไม่ตอบเทอหรอกนะ"นายอนท้วง เดินมาโอบไหล่ดาฮยอนไว้อย่างคนรักใคร่กัน
"เรื่องเนี้ยมันก็พูดยากมากเลยล่ะ จีมินเค้าคงอาจจะ...กำลังลำบากใจที่ต้องเลือกน่ะ แต่เอาจริงๆเราก็เห็นใจนายนะจีมิน คนหนึ่งก็เพื่อนสนิทที่คบกันมานาน อีกคนก็รุ่นพี่ที่แสนจะเพอเฟค นายคงไม่อยากจะเก็บไว้ทั้งสองคนหรอกนะ..."
เอ้าอีนี่! ไม่สิ...
"อิมนายอน!!"ผมตะคอกใส่เทออย่างหัวเสีย จ้องหน้าเทอกลับด้วยแววตาแข็ง
"เอ่อ...เราของแทรกหน่อยได้มั้ยอ่ะ"ดาฮยอนท้วง
ผมเบือนหน้าหนีจากนายอนส่วนเทอเองก็เบ้ปากเล็กน้อยแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางเช่นกัน
"มีอะไรอีกล่ะดาอ่า นี่ยังไม่หมดคำถามอีกหรือไง ไม่เห็นหรออีกนิดเดียวเค้าก็จะตีกันตายแล้วน่ะ"แบบแบมท้วงขึ้นบ้าง สงสัยว่าทำไมดาฮยอนต้องอยากรู้อะไรเยอะแยะนัก
"เดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ...เทอมีอะไรก็ถามอิมนายอนได้เลยแล้วกัน ยัยนั่นน่ะ รู้ทุกเรื่องของเรานั่นแหละ..."ผมพูดประชดใส่อิมนายอน คนห่าไรว่ะขี้เสือกจั้ง!
"นี่มึงจะไปไหนว่ะ..."ยองแจถามผม
"ไปที่ชอบๆอยู่ตรงนี้นานๆ มลพิษทางเสียงมันเยอะ กูจะเป็นบ้าตาย!"
"นี่แก!!"
ผมตอบยองแจ แล้วเดินเลี่ยงออกมาเลย ขืนอยู่ต่อ ผมว่าผมคงได้ถอนฟันกระต่ายของยัยนั่นมาให้หมาแทะเล่นเป็นอาหารว่างแน่ๆเลย
.
.
ผมเดินลงมาจากตึกด้วยอารมณ์โมโหขั้นหนัก และตอนนี้เองก็ด้วย...ผมแทบอยากจะฆ่าคนที่เดินผ่านไปมาเสียจริง มันจะได้ดับอารมณ์ของผมในตอนนี้ได้บ้าง
ทำไมผมถึงพูดจาอย่างนี้น่ะหรอครับ เหอะ!!
ก็เพราะไอ้พวกบรรดาคนสอดรู้สอดเห็นเรื่องเมื่อวานน่ะสิครับ ต่างคนต่างมองมาที่ผมเป็นจุดๆเดียวกัน บางกลุ่มก็นั่งจับเข่านินทากันสนุกปากเอาซะเลย และก็อีพวกบางจำพวกที่ทำเป็นเดินมาใกล้ๆแล้วมองมาที่ผมด้วยแววตาดูสมเพศในความมักมากหลายใจของผม
แหม่...มันน่าจับตัวมาตีเข่าให้กระอักเลือดตายคาแทบเท้าผมซะจริงๆ แม่ง!!มาเรียนหาความรู้หรือมาเสือกสาระแนเรื่องของชาวบ้านเค้ากันแน่ว่ะ
"เป็นอะไรว่ะ มึงทำหน้าอย่างนั้นไม่น่ารักเลยรู้ตัวมั้ย"เสียงของเค้าดังขึ้นที่ด้านหลัง ผมหยุดชะงักลงแล้วหันไปมองยังเค้า
"พี่..."ผมโถมกายเข้าหาร่างแกร่งที่นั่งอมยิ้มมองมาที่ผม
ผมซบหน้าลงกับอกอุ่นเพื่อถ่ายเทความรู้สึกทั้งหมดที่ผมได้เจอมาในวันนี้ไปที่เค้า...
"เป็นอะไรหื้ม...แค่นี้ก็ท้อแล้วหรอว่ะเมียกูน่ะ แล้วถ้าในอนาคตของเราล่ะมันจะเป็นยังไงถ้าเกิดมึงยังอ่อนแออยู่แบบนี้น่ะห้ะ"เสียงเข้มเอ่ยออกจากปากของเค้าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนอย่างเช่นเคย...ผมแหงนมองเสี้ยวหน้าเค้าที่มองไปยังผู้คนที่ต่างสอดรู้สอดเห็นในสิ่งที่ผมกับพี่มันกระทำต่อกันอยู่
"เนี่ย...เมื่อกี้ในห้องเรียนก็เป็นแบบนี้เลย ผมไม่ชอบสักนิดเลยที่ทุกคนต่างทำเหมือนกับว่าผมมันเป็นคนหลายใจ ผมน่ะ ทิ้งเพื่อนรักเพื่อมาคบกับพี่ ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำแบบนั้นเลยเหอะ...แม่ง!"ผมระบายความอัดอั้นทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เค้าได้ฟัง
เค้าไม่ตอบอะไรกับมาเลย...ผมเลยรีบลุกขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆเค้าแทนแล้วกุมมือเค้าเอาไว้
"เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้หรอก แต่สิ่งนึงที่เราทำได้คือการที่เราจะไม่ทำอย่างที่คนอื่นเค้าคิดกัน"
ผมสบตาที่เค้ามองมา...นั่นสินะ ถ้าสนคำพูดของใครทุกคนไปซะหมด แล้วเราจะมีความสุขได้ยังไงล่ะ
เอาจริงๆผมก็เข้าใจแหละ แต่มันก็แค่ปรับตัวยากเฉยๆน่ะ พวกคุณเข้าใจผมกันใช่ม่ะ จากคนที่เคยอยู่อย่างสงบสุขแต่ต้องกลับกลายเป็นจุดสนใจของใครหลายๆคนในชั่วข้ามคืนน่ะ มันไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยจริงๆนะ
"ผมรู้น่า ผมไม่แคร์หรอกว่าใครจะพูดอะไรยังไง แต่ที่ผมโมโหเนี่ยมันเกิดจากความไม่ชินต่างหากเล่า"ผมเบ้ปากใส่คนที่มองมาแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ของเค้าเพื่อหลบหน้าพวกคนที่มองเสือกมา
เค้าถอนหายใจใส่ผม...
"หิวข้าวยัง ไหนๆก็ไม่ยอมไปเรียนแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะว่ะ กูหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว"
"หิวสิถามได้ เออว่าแต่...ทำไมพี่ยังอยู่ที่นี่ล่ะทำไมยังไม่กลับหอไปอีก วันนี้พี่ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอ"ผมถามเค้า
เมื่อเช้าผมเดินลงมาจากหอ ก็เจอเค้ายืนรออยู่แล้ว พอผมถามไปว่ามาทำไมทั้งๆที่ไม่มีเรียน ก็ได้ความว่ามารอรับเมียไปเรียน กลัวเมียจะเหนื่อยที่ได้ไปเรียนเอง...และก็เป็นไปตามคาดไอ้ผมก็นั่งบิดจนมาถึงมหาลัยเนี่ยแหละครับ
"ก็เพราะกูรู้ใจเมียไง ว่าต้องไม่โอเคแน่ๆ ถึงได้ทนนั่งมารออยู่เนี่ยแหละ"เค้าพูดนิ่งๆเช่นเคย แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมตรงแววตากรุ่มกริ่มของเค้านี่แหละ ที่ทำเอาผมถึงกับขนลุกซู่เลยทีเดียว
ผมหลบสายตาเค้าที่มองมาแล้วเบือนหน้าหนีไปที่ไหน เคอะเขินในสิ่งที่เค้าบอก
"หายเขินแล้วก็ตามมาแล้วกันนะ"
ผมมองแผ่นหลังของเค้าที่เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม...นี่สินะความรักที่เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว หึๆ!
.
.
"จะกินอะไร เดี่ยวกูไปซื้อให้"
"ไม่รู้อ่ะ พี่ซื้อมาเหอะ ผมกินได้หมดแหละ"
เค้าพยักหน้าแล้วเดินออกไป ตอนเช้าๆแบบนี้นักศึกษาค่อนข้างบางตาพอสมควรครับ ร้านค้าบางร้านก็ยังไม่เปิดด้วยซ้ำไป
ผมนั่งมองนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยเพื่อรอเค้ากลับมา แต่ทว่าโต๊ะที่อยู่ข้างหน้าถัดไปอีกนั้น กลับทำให้ผมหยุดสายตาลงเพราะแผ่นหลังที่คุ้นเคยที่ผมได้มองเต็มๆตามาเมื่อคืนหมาดๆกับอีกคนที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีอย่าง เด็กจอนจองกุก...
"มองอะไร?"เค้าถาม
ผมก็ลังเลนะ แต่ก็ชี้ไปที่โต๊ะนั้นให้เค้าดู
เค้ามองตามที่ผมชี้...สายตาเรียบนิ่งที่สื่อออกมานั้น ผมดูยังไงก็ดูไม่ออกว่าเค้ารู้สึกยังไงในสิ่งที่เห็น...
"อยากไปหาพวกนั้นมั้ยล่ะ?"จู่ๆเค้าก็ถาม
"ไม่อยากไปหรอก..."ผมตอบเสียงอ่อยๆ
ถึงผมจะอยากเข้าไปหาไอ้แทก็เหอะ แต่เพราะมันมีแฟนเก่าเค้าอยู่ด้วยไง ผมเองก็ไม่อยากที่จะเสี่ยงให้ถ่านไฟเก่ามันลุกโชนขึ้นมาหรอกนะ...
"แต่กูอยากไป"เค้าบอกมันกับผม เดินดุ่มๆออกไปท่ามกลางความเอ๋อของผมที่งงงวยในสิ่งที่เกิดขึ้น
"เชี่ย!แล้วมึงจะถามกูเพื่อ?"ผมบ่น แล้วรีบวิ่งตามเค้าไปติดๆ
สายตาของสองคนนั้นต่างหยุดนิ่งไปฉับพลันทันทีที่เห็นเค้าปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับผมเองที่กระวีกระวาทตามมาทีหลัง...
"พี่ยุนกิพี่จีมิน...เอ่อ...นั่งด้วยกันมั้ยครับ"จองกุกถามด้วยน้ำเสียงติดขัด
ผมยิ้มรับแหยๆในคำชวนของน้องมัน...ดูก็รู้ว่าน้องมันคงกดดันไม่ต่างจากผม...ผมสะกิดเค้าให้นั่งลงพร้อมกับผมที่ถอยกลับไปนั่งข้างไอ้แทที่เอาแต่นั่งหน้านิ่งไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งนั้น
บรรยากาศภายในโต๊ะเต็มไปด้วยความอึดอัดที่เกิดขึ้นระหว่างแทฮยองกับยุนกิที่ต่างฟาดฟันกันทางสีหน้าที่นิ่งเฉย ต่างคนต่างจดจ้องกันด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างไม่คิดที่จะยอมให้กัน
"เอ่อ...ผมว่าทานอาหารกันต่อดีมั้ยครับ"จองกุกแทรก
"ใช่ๆทานดีกว่าเนอะ><เดี่ยวมันจะเย็นไปซะก่อนเดี่ยวจะกินไม่อร่อยเอานะ"ผมร่วมทับกับจองกุกด้วย เพื่อลดบรรยากาศที่ตึงเครียดนี้
บรรยากาศระหว่างมื้ออาหารเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจของผมที่ดันคิดผิดมหันต์ ที่ได้จัดที่นั่งให้คู่รักเก่าเค้าได้นั่งด้วยกัน...
ผมนั่งมองเค้าที่ดูจะเอาใจใส่จองกุกไปเสียทุกอย่างทั้งในเรื่องอาหารการกินเอย...คอยเช็ดปากให้เมื่อน้องเผลอทำเลอะ คอยบริการน้ำให้เมื่อน้องรู้สึกสำลักขึ้น
เหอะ!นี่มันเห็นกูเป็นหัวหลักหัวตอสินะ...แล้วก็
รวมไอ้แทด้วยอีกคนสินะ แม่งเอ้ย!!
ปัง!
ทุกอย่างหยุดชะงักลงเมื่อไอ้แททุบโต๊ะดังลั่น ผมเผลอเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาแข็งกร้าวของมันที่มองไปยังอดีตคู่รักตรงหน้าของมันเอง
"ถ้ามึงอยากสวีทกันนัก...ก็ไปที่อื่นซะสิ อย่ามาทำให้กูเห็นได้มั้ยว่ะ!"มันพูดขึ้นแล้วเดินปึงปังออกไปท่ามกลางสายตาที่มองมา
ยังโต๊ะของเราด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนในโรงอาหาร
"พี่แท!! เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ"ผมมองจองกุกที่ดูลุกลี้ลุกลนแล้ววิ่งตามไอ้แทออกไป...
ผมว่าเรื่องนี้มันต้องมีซัมติงอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้นแน่ๆเลย...
"หึ!"
ผมหันมาตามเสียง เห็นเค้ายิ้มมุมปากคล้ายสะใจอะไรบางอย่างอยู่
"พี่คิดจะทำอะไรครับ"ผมถามเค้า
"ไม่ต้องรู้หรอกหน่า กินๆเข้าไปได้แล้ว"เค้าบอกปัดแล้วกินข้าวต่อได้หน้าตาเฉย
ผมมองคนตรงหน้าด้วยความอ่อนใจ...งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตกลงเค้าคิดจะปั่นป่วนไอ้แทหรือคิดจะแย่งจองกุกคืนกันแน่
....*....*....*....