Tomek miał dziwne przeczucie, że dzieje się coś niedobrego. I czuł to już od dłuższego czasu. To mogło być spowodowane jego chorobą, albo zwyczajnie rozstaniem z Sebastianem, o którym tak rozpaczliwie chciał zapomnieć. Ale dzisiaj miała się odbyć studniówka. Jeszcze rok temu marzył o tym, żeby pokazać się na niej z Sebą. Ale cóż... Zastąpi go Maciek, jego aseksualny przyjaciel.
- Głowa do góry, to twój wielki dzień - chłopak próbował go rozchmurzyć.
Tomek chwycił dłoń Maćka i weszli oboje na parkiet. Na drodze spotkali się ze zdziwionymi spojrzeniami pozostałych uczniów i nauczycieli. Zatrzymały ich grupka dziewczyn z grupy czirliderek. Słynęły ze swojej wredoty i poniżania innych. Tomek obawiał się, co z tego spotkania wyniknie.
- Tomek przyprowadził chłopaka - zaśmiała się jedna a razem z nią pozostałe.
Tomek chciał już im powiedzieć, żeby się odczepiły, lecz nie miał na to odwagi ani siły. Dosłownie, nie miał siły do niczego, coraz gorzej się czuł.
- I... - odezwała się następna, próbując powiedzieć coś co upokorzy chłopaków - któryś z was zostanie królową balu.
Jednak nikt się nie zaśmiał, tylko spojrzał na nią krzywo.
- Tak czy inaczej - dokończyła. - Przystojnego masz tego chłopaka.
Reszta dziewczyn westchnęła zgadzając się z nią.
- Przykro mi - powiedział Maciek. - Jestem juz zajęty.
- Przez Tomka?
Chłopak nie odpowiedział, tylko po prostu pochylił się w stronę Tomka i musnął jego wargi. To był ich pierwszy pocałunek.
Czirliderki najwyraźniej nie mogły już dalej patrzeć, jak taki przystojniak całuje się z kimś innym. Z chłopakiem co oznacza, że one nigdy go nie zdobędą. Odeszły.
- Och - westchnął brunet, po tym niespodziewanym pocałunku.
- Nawet nie wiedziałem, że facet może mieć tak miękkie usta jak ty - szepnął Maciek.
Tomek się zaczerwienił. W tle zabrzmiała pierwsza piosenka.
- Zapraszam - wyciągnął rękę w jego stronę.
Minęło trochę czasu, podczas których przetanczyli tyle tańców. Postanowili odpocząć przy stoliku z przekąskami. Maciek od razu rzucił się na nie, pytając czy Tomek czegoś nie chciałby zjeść.
- Nie jestem głodny - odpowiedział jedynie i spojrzał na wyświetlacz swojego telefonu.
Zobaczył nieodebrane połączenie od Kuby oraz wiadomość, że Sebastian jest w szpitalu. Od razu pobladł, chciał jak najszybciej się do niego dostać. Pobiegł do wyjścia.
Bolała go głowa, było mu ciężko utrzymać się na nogach. Nagle upadł na ziemię. Sekundę potem dogonił go Maciek.
- Tomek! - krzyknął zaniepokojony. - Co się dzieje, Tomek? - przytrzymał go, ale widział jak on robi się coraz słabszy.
- Nie zjadłem niczego po zastrzyku - wyszeptał.
- Zgupiałeś! - wydarł się na niego i szybko pobiegł po coś słodkiego.
Nie było go zaledwie kilka sekund. Podał mu colę do popicia. Od razu zrobiło mu się lepiej.
- Jedziemy do szpitala - stwierdził Maciek, przerażony jego stanem.
- Tak, Sebastian tam jest. Muszę wiedzieć, co się stało.
Maciek tylko pokręcił głową, ale się zgodził. Podniósł go z podłogi i ruszyli na parking do jego samochodu.
W szpitalu byli juz po chwili. Tomek znalazł Kubę z jakąś dziewczyną.
- Przepraszam - zaczął. - Nie wiedziałem, że dzisiaj jest studniówka. Nie chciałem cię niepokoić.
- Dobrze, że zadzwoniłeś. Powiedz co z nim.
- Już jest dobrze. Ktoś zadzwonił po pogotowie w jakimiś klubie. Był nieprzytomny - wyjaśnił.
- Ale... co się stało? - dopytywał dalej.
- Upił się. Miał w sobie trzy promile.
Tomek zdawał sobie sprawę jak dużo to jest. Tyle alkoholu zagrażało jego życiu.
- Gdzie on jest?
Kuba wskazał ręką na szklane drzwi. Tomek bez wahania tam wszedł. Znalazł łóżko, na którym leżał jego były. Jego serce się zacisnąło na jego widok.
- Cholera, tak się bałem - powiedział, gdy usiadł obok niego.
Sebastian odzyskał świadomość, ale nadal nie czuł się zbyt dobrze. Powędrował dłonią w kierunku dłoni Tomka. On złapał ją i gładził kciukiem.
- Cieszę się, że tu jesteś. - Sebastian uśmiechnął się. - Zepsułem ci wieczór - stwierdził.
Tomek zlekceważył ostatnie zdanie. Ważne było tylko to pierwsze.
- Nie wiem co bym zrobił, gdyby coś ci się stało - Tomek mocniej uścisnął dłoń Sebastiana, jakby nie chciał, żeby zniknął.
Nagle do pomieszczenia wszedł Maciek. Stanął jednak daleko, pod jedną ze ścian, żeby nie przeszkadzać tej dwójce.
- Nadal ci na mnie zależy? - spytał ciemnowłosy.
Tomek parsknął.
- Czy zależy? Ja cię kocham - wyznał.
Sebastian przełknął ślinę.
- To po co to wszytsko? - Spojrzał na Maćka w rogu pokoju. - Po co mnie z nim zdradziłeś.
- On nie jest gejem. Nie zdradziłem cię.
Sebastian nie wiedział o tym.
- Więc udawałeś? Kretyn z ciebie- spuścił głowę w dół.
- Wiem - przyznał. - Ale ty też jesteś kretynem.
Sebastian spojrzał na niego i zdał sobie sprawę, że ma rację. W końcu on też udawał, że był z dziewczyną.
- Jesteśmy siebie warci - zaśmiał się.
Tomek przynał mu rację. Ale po chwili przypomniał sobie po co tu w ogóle przyszedł.
- Co ty sobie wyobrażałeś, żeby pić? Cholerny debil! - chciał mu dać w ten sposób jakąś nauczkę, pokazać, że jest na niego zły.
- Tomek - Sebastian popatrzał na ich wciąż złączone dłonie - nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham.
- Ja ciebie też.
- I co z tym zrobimy?
- Przecież wiesz, że nic. Kopletnie nic - Tomek odwrócił wzrok. Było mu przykro, że musi to mówić.
- Mhm - mruknął Sebastian i usiadł, bo miał dość leżenia. - Jesteśmy beznadziejni w związku. Pora zrobić sobie przerwę, prawda?
Tomek pokiwał głową. Sebastian natomiast przybliżył się bardziej do niego. Przytulili się.
- Będę się leczył - wyznał Sebastian. - Nie chcę już pić.
- To dobrze - Tomek pogłaskał go po ciemnych lokach. - Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebował, okej?
- Okej.
Koło nich pojawiła się pielęgniarka z wózkiem i kazała Sebastianowi na nim usiąść.
- Jedziemy na kolejne badania - wyjaśniła.
- Wracaj na swoją studniówkę. Zobaczymy się później - Sebastian pomachał mu i odjechał z pielęgniarką.
- Do zobaczenia - Tonek pożegnał się, wstał i ruszył w kierunku wyjścia.
Jednak zanim pociągnął za klamkę jego telefon zadzwonił. Odebrał. W słuchawce usłyszał:
- Potrzebuję cię. Oni w jadłospisie nie mają nic wegetariańskiego. Pomocy.
Odwrócił się z uśmiechem w kierunku Sebastiana.
- Nie mogę być przy tobie cały czas.
- Szkoda.
- Ale jeszcze przyjdę z twoją ulubioną pizzą. Zjemy ją razem.
- Proszę oddać już ten telefon - poprosiła pielęgniarka, dlatego chłopacy rozłączyli się.
Tomek uśmiechnął się sam do siebie. Sebastian nadal go kochał, mimo wszytsko. I on go też. Nie muszą być razem, żeby to czuć. Być może obaj zgupieli, że podjęli decyzję o zrobieniu sobie przerwy. Być może po prostu są głupkami. Ale najważniejsze było, że nadal czują do siebie to samo.
*a więc są już wakacje... jednak to nie znaczy, że mam czas na pisanie. ALE się postaram. Wiem, że was denerwuję tymi przerwami w pisaniu. W dodatku te rozdziały są coraz to gorsze. Chcę się poprawić. A w tym czasie możecie czytać Kubek czekolady.