'Wat is er met jou dan gebeurd?' Vraagt de zuster meteen.
'Veronique, rustig, ik zit net!' Zegt Sander een beetje bot.
'Das waar ook. Ooh en ik ben Veronique.' zegt zuster en ze steekt haar hand uit.
'Ooh en ik heb wat hulp geroepen. Jongens misschien kennen jullie haar nog, dit is Melanie.' Een meisje met lang zwart haar staat nu voor ons. Ik steek mijn hand uit om me voor te stellen.
'Hoi, ik ben Sterre. Ik ben de aanstichtster van dit alles.' Het meisje neemt mijn hand aan en kijkt me verbaast aan.
'Jij hebt dit gedaan? Oh dom hoor, Melanie. Ik ben Melanie.'
'Ja, ik heb dit aan gedaan maar dat is niet het grootste probleem nu. Bastiaan moet een pleister hebben voor de bitchklep die ik hem heb gegeven.' Hij word helemaal rood. Nu kijken we allemaal zijn kant op.
'Hallo. Kijk dan om je heen Sander kan niet meer lopen Daniël heeft ook ondersteuning nodig en Sterre heeft Niels moeten tillen. Ik en Jack zijn er nog goed afgekomen.' Zegt hij beschaamd maar ook een beetje boos.
'Heey, ik heb dan geen lichamelijke schade maar wel emotioneel hoor.' Zegt Jack verontwaardigt. Ik moet weer denken aan dat moment.
'Wat is er dan gebeurd?' Vraagt Melanie terwijl ze naar Sander loop en naar zijn hand bekijkt. Veronique zit ondertussen bij Daniël zijn wonden schoon te maken.
'Jack kwam op me af en begon eigenlijk heel goed. Hij sloeg heel sterk en ook heel slim en tactisch. Maar hij is heel snel afgeleid. Hij raakte me een keer en hij ging een vreugde dansje doen. Toen hij met zijn rug naar me toe stond heb ik hem een setje gegeven met mijn voet op zijn kont en toen viel hij voorover. Dat was het.' Het is een moment stil en iedereen kijkt naar Jack. Dan beginnen we allemaal te lachen.
'Als je het zo verteld, dan klinkt het alsof ik een peuter ben.' Lacht Jack.
'Ach, dat ben je toch ook.' Mengt Niels zich ertussen.
'Oké, alles leuk en aardig, maar wat is er met Sander gebeurd?' Vraagt Melanie.
'Eehm. Ja. Ik rende naar haar toe en toen wou ik haar slaan, maar zij ramde met haar vuist vol in die van mij en toen zijden mijn vingers knak. En daarna trapte ze, heel slim maar ook heel erg hard, in mijn zij en nu kan ik niet meer lopen. Maar het doet nu weer wat minder pijn, maar toch.' Zegt Sander aarzelend.
'Dat klinkt inderdaad niet leuk. Kan je je shirt uit doen? Dan kan ik beter kijken.' Vraagt Melanie verlegen. Ik denk dat we allebei denken dat er zo'n opmerking komt van "ja dat en dan kan je naar mijn gespierde buik kijken, he?" En we weten allebei dat ze nog wel zo'n groot ego hebben om dat te doen.
Zonder enig commentaar doet Sander zijn shirt uit of althans dat probeerde hij. Hij kan zijn arm niet goed optillen en daarom kan hij zijn shirt niet uitdoen. Ik zie Melanie kijken van "moet ik hem helpen of niet?". Ik loop naar haar toe.
'Help maar. Hij heeft geen commentaar gegeven op de vraag dan doet hij dat hier ook niet.' Fluister ik in haar oor. Ik zie haar aarzelen maar dan loopt ze toch naar hem toe. Ze pakt de stof van Sanders shirt en hij doet eerst de arm waarmee niets aan de hand is. Dan doet ze zijn hoofd en dan zijn andere arm. Ze kijken mekaar even in de ogen aan en dan beginnen ze allebei te blozen. Sander kijkt weg en Melanie doet alsof de plek waar ik getrapt had ineens heel bijzonder is.
'Ik denk niet dat het heel erg is. Het word blauw en daar blijft het dan bij denk ik.' Zegt Melanie na enige tijd kijken. Veronique stopt even met Daniël en ik neem het van haar over. Veronique kijkt ook nog even naar de plek van Sander.
'Ik denk dat je gelijk hebt.' Zegt ze. Dan staat ze op en loopt naar een van de kasten. Ze haalt er een zalfje uit en dan wil ze de kast dicht doen maar toch pakt ze er nog iets uit. We kunnen niet zien wat het is. Ze geeft Melanie de zalf en loopt dan door naar Bastiaan.
'Melanie, die zalf moet je op de wond doen en dan moet je er verband omheen doen. De zalf moet er zeker voor 2 uur op blijven. Dan kan het goed intrekken en de wond zal dan ook zeker minder pijn doen.' Zegt ze. Dan draait ze zich om naar Bastiaan.
'Ooh en doe het er heel dik op. Er mag geen stukje huid meer te zien zijn!' Zegt ze nog snel. Bastiaan kijkt nog een beetje raar aangezien er 3 jongens verzorgd moeten worden en Veronique staat voor zijn neus terwijl hij niets heeft.
'Draai even met je hoofd naar links.' Zegt Veronique. Bastiaan gehoorzaamt en Veronique pak iets. Het is een pleister van Bob de Bouwer en ze plakt hem op zijn wang. Dan draait ze zich om naar ons.
'Tadaa.' En ze maakt er een handgebaar bij. We beginnen allemaal te lachen.
'Deze pleister mag er pas over een uur af en je mag er niet aankomen.' Zegt Veronique erachteraan maar dan heel serieus.
'Wat je wil dat ik het volgende uur nog mee zit? Ik heb nog gewoon les hoor!' Zegt Bastiaan geschrokken.
'Ja, weet ik.' Zegt ze serieus.
'Daarom juist.' Fluister ze erachteraan onze kant op. Wij beginnen te lachen en Veronique kijkt naar de plek op Sanders zij die Melanie aan het insmeren is.
'Doe nog maar wat meer en dan kan je het verband erom doen. Sterre jij doet het goed en je je moet zometeen de plekken die nog bloeden even desinfecteren en er een pleister over doen. Alles licht naast je klaar. En Niels, jij was bewusteloos, toch.' Zo geeft ze de instructies terwijl wij verdergaan.
'Ja. Klopt helaas wel.' Antwoord Niels.
'Heb je ergens last van?' Vraagt Veronique verder.
'Nee, eigenlijk niet. Ik had persoonlijk heel veel hoofdpijn verwacht door de klap die ik kreeg van de muur maar die is er niet.' Zegt hij een beetje verbaast.
'Dat komt omdat ik je opving en je voorzichtig op de grond tegen de muur aanzette. Ik weet hoe je je zou voelen nadat je weer wakker zou worden. Daarom heb ik je opgevangen.' Geef ik als verklaring op zijn uitleg van wat er was gebeurd.
'Dankje, maar hoe weet je hoe je je dan voelt?' Zegt hij verbaast.
'Als je het niet erg vind dan heb ik het er liever niet over.' Geef ik als antwoord terwijl ik naar beneden kijk en alle blikken daarmee probeer te ontwijken. Er zijn teveel dingen gebeurd om daar over te kunnen praten. Iedereen blijft stil maar dan zegt Nathalie iets.
'Als je er klaar voor bent dan kan je bij ons terecht, maar het hoeft niet.' Blijkbaar is het 5e uur om en is het zesde uur bijna begonnen.
'We hebben je tas meegenomen en we hebben het huiswerk in je agenda gezet. Geen van jullie is opgeschreven dus niemand hoeft na te blijven.' De jongens beginnen te juichen.
'Dankjulliewel dames.' Zeg ik tegen Nathalie en Sophie.
'Hoe wist je dat ik er was?' Hoor ik haar stem van de gang komen.
'JULLIE hebben mijn tas meegenomen en Nathalie heeft hem niet dus toen ven ik er vanuit gegaan dat jij hem hebt.' Antwoordt ik terwijl ik Daniël desinfecteer en een pleister over de laatste wond doe.
'Slim.' Hoor ik van Sophie.
'Klaar. Daniël je bent beplakt!' Zeg ik terwijl ik opsta.
'Dankje.' Mompelt hij.