Stronger

H41

'Hoi.' Hoor ik Max roepen vanaf boven. Ik schop mijn schoenen uit en ik laat mijn tas op de grond vallen. Ik doe mijn jas uit en ik loop naar boven toe. Ik gooi de deur van Max' kamer open en laat me voorover vallen op de grond.

'Saaie dag gehad?' Vraagt hij lachend. Ik kijk omhoog en ik zie hem zitten met een grote glimlach.

'Vreselijk.' Mompel ik en ineens hoor ik voetstappen.

'Max? Waarom licht er een dood meisje op de grond voor je kamerdeur? Ze lag er net nog niet.' Gilt een meisjes stem achter mij.

'Goed om te weten dat ik voor dood aangezien kan worden.' Zeg ik terwijl ik opsta.

'God zij dank dat je niet echt dood bent.' Zegt het meisje en ik draai me naar haar om.

'Ik ben Sterre. Ik ben het zusje van Max. Ik laat me altijd voorover vallen op de grond wanneer ik een hekel heb gehad aan de dag dus dit is standaard. Sorry daarvoor.' Zeg ik en ik steek mijn hand uit.

'Ik was echt even heel erg geschrokken. Ik ben Victoria. Je broer en ik moeten een project maken voor school dus als je het niet erg vind dan gaan we weer verder.' Zegt ze bitchy en ze pakt mijn hand vast alsof het bezaait is met bacteriën. Ik loop zonder aankondiging naar Max en ik pak 1 van zijn armen en 1 van zijn benen. Ik zwaai hem over mijn schouders en ik til hem de kamer uit.

'Ik ben zo weer terug.' Hoor ik Max nog zeggen en ik til hem naar mijn kamer.

'Zeg alsjeblieft niet dat dat je vriendin is?' Schreeuw ik wanneer ik hem in mijn kledingkast heb gedumpt en de deuren op slot heb gedaan. Zoveel mogelijk demping is op die moment wel nodig.

'Wat boeit jou dat nou weer?' Vraagt hij terug.

'Jij verdiend veel beter!' Zeg ik.

'Ik durf te wedden wanneer ik 1 stap bij jou op school zet, ik kan meerdere meiden aanwijzen die jou wel verdienen.' Zeg ik tegen Max. Ik zie de Barbie weer voor mijn ogen verschijnen. Veel te dun, maar de dikke laag make-up zorgt dat het weer in evenwicht is. Er loopt een onaangename rilling over mijn rug.

'Ze gebruikt je alleen maar. Waar gaat dat project over?' Vraag ik.

'We moeten een website maken voor een opdrachtgever. Hoezo?' Vraagt hij en ik kijk hem een beetje boos aan.

'Jij bent goed in het maken van een complete website. Weet je nog dat ik een site nodig had voor mijn "winkeltje"? Dat was een paar jaar geleden. Jullie leerden een site maken een jaar erna pas. Jij kan dat en zij wil alleen een goed cijfer.' Zeg ik en ik zucht een keer diep. Ik kijk naar mijn horloge en ik zie dat het tijd is om me om te kleden.

'Ik moet me klaarmaken voor voetbal. Ik hoop echt dat je me snapt en dat je ook naar me luistert.' zeg ik en ik loop naar de la waar al mijn sportkleding in ligt. Ik pak mijn tenue en ik loop naar de badkamer. Ik kleed me snel om en ik hoor dat Max mijn kamerdeur sluit en dat hij naar beneden loopt. Ik loopt nadat ik mijn kleding aan heb gedaan, ook naar beneden maar dan loop ik naar de begaande grond. Ik loop meteen door naar de garage en ik doe mijn schoenen aan. Ik pak mijn telefoon nog uit mijn bh, waar moet ik hem anders laten zonder zakken, en ik doe hem in mijn sporttas. Ik pak snel mijn jas en de sleutels van mijn fiets en dan fiets ik rustig naar de voetbalvelden. Ik kom eerst nog langs de hockey en ik zie een paar mensen die ik ken dus ik zwaai nog even.

'Heey.' Hoor ik ineens achter me en ik kijk kort achterom.

'Hey, Ellen. Hoe gaat het?' Ellen is een meisje uit mijn klas en uit mijn voetbalteam.

'Goed. Met jou?' Vraagt ze terug terwijl we onze fietsen wegzetten.

'Kan altijd beter.' Zeg ik maar en ik begin met lopen naar het veld.

'Wat is er dan, als ik vragen mag.'

'Mijn broer begrijpt niets van meisjes die je gebruiken en meiden die goed genoeg voor je zijn of niet.' Zeg ik en ik loop het veld op. We zijn redelijk vroeg dus pak ik mijn scheenbeschermers vast en ik pak ook meteen een bal. Ik doe mijn scheenbeschermers om en ik begin een beetje te dribbelen en hooghouden terwijl de rest van het team ook op het veld komt.

'Oké, we beginnen meteen.' Schreeuwt de trainer die net het veld op komt lopen.

'4 halve rondjes inlopen. GO, GO, GO!'

~later~

De training was zwaar maar het was wel goed voor de conditie. Ik loop langzaam naar mijn spullen en ik pak mijn spullen in.

'Tot zaterdag. Jullie gaan winnen.' Schreeuwt Sanne, onze trainster, voordat ze weggaat. Sanne is een soort hulpcoach dus ze is aanwezig bij elke wedstrijd.

Ik zeg iedereen nog gedag en dan loop ik naar mijn fiets. Ik stap op en ik fiets naar huis. Ineens heb ik het gevoel dat ik word gevolgd. Ik kijk achterom en ik zie niks. Het is half 9 's avonds en ik fiets in mijn eentje terug naar huis. Typisch een scene uit een horrorfilm. Ik ga iets harder fietsen en ineens springt er iets uit de bosjes. Het springt op mijn fiets en ik spring er nog net op tijd vanaf. Ik zoek even naar mijn balans maar dan trek ik "het" van mijn fiets en duw het met grof geweld op de grond terwijl ik het in zijn hals knijp.

'Wie ben je en wat wil je van me?' Sis ik dreigend.

'Een kusje en Daniël.' Hoor ik Daniël naar adem happen.

'Dus Kusje, waarom wil je Daniël van me?' Zeg ik plagend en ik laat hem iets meer los.

'Precies andersom.' Zegt Daniël en ik kijk hem, zover ik kan, aan.

'Dus Daniël wil een kusje?' Vraag ik.

'Ja?' Zet hij meer als een vraag.

'Nadat je me echt onveilig hebt laten voelen durf je ook nog te vragen of je een kusje krijgt en je denkt ook nog dat je er een zal krijgen?' Vraag ik.

'Ja?' Vraagt hij niet zeker over zijn antwoord.

'Dat denk je dan echt verkeerd.' Mompel ik en ik laat hem los. Ik pak mijn fiets en ik stap op.

'Kom je nog?' Vraag ik en ik laat Daniël achterop stappen.

'Ben je boos?' Vraagt Daniël voorzichtig wanneer ik mijn fiets in de garage gezet heb.

'Ja.' Zeg ik enkel en ik doe mijn schoenen uit en ik zet mijn tas weg.

'Kan ik het nog goedmaken?' Vraagt hij voorzichtig terwijl hij mijn bewegingen nauwkeurig volgt.

'Moeilijk.' Zeg ik en ik loop naar de voorkant van het huis om naar binnen te gaan. Ik doe de deur open en ik laat hem binnen.

'Ben thuis.' Roep ik door het huis.

'Al had het niet veel gescheeld dat ik nu nog iemand wurgde.' Mompel ik erachteraan. Ik kijk Daniëls kant op en ik zie dat hij het geschrokken is door mijn uitspraak.

'Geschrokken, hè? Verdien je!' Zeg ik tegen hem en ik loop naar mijn kamer.