Stronger

H55

Ik word langzaam wakker en ik voel een leegte om me heen. Ik begin meteen om me heen te graaien.

'Ja, ja. Ik kom al.' Hoor ik Daniël zeggen en ik voel het bed inzakken. Ik pak Daniël stevig vast zodat hij niet weg kan.

'Ga liggen.' Mompel ik wanneer ik doorheb dat hij rechtop zit.

'Nee, we gaan zo ontbijten.' Zegt Daniël en ik zucht diep.

'Maar dan moet ik uit bed.' Zeg ik met een zeurstem. Dan begint Daniël weer te lachen en hij pakt mijn armen.

'Kom op. Jij bent altijd degene die uit bed wil.' Zegt hij en ik voel steken van pijn door mijn polsen gaan. Ik kijk naar mijn polsen en Daniël blijkt door te hebben dat ik pijn heb en hij laat mijn polsen los. Hij pakt mijn handen en trekt me tegen hem aan. Ik ga langzaam rechtop zitten en ik sla mijn benen om Daniëls middel heen. Hij zucht en gaat langzaam staan. Ik leun tegen zijn rug aan terwijl hij de trap afloopt. Zodra de anderen ons zien beginnen ze met lachen. Ik kruip iets omhoog en leg mijn hoofd vermoeid op Daniëls schouder.

'Breng me weer naar boven. Ze zijn te vrolijk.' Zeg ik zuchtend en ik trek aan het shirt van Daniël in de hoop dat hij omdraait.

'Nee. Ik heb honger en laat mijn shirt los. Je rekt hem zo nog uit.' Daniël gaat op een krukje zitten die Alice net heeft neergezet. Volgens mij hebben ze door dat ik Daniël niet los ga laten. Ik laat zijn shirt los en ga weer wat lager hangen. Ik ben zo moe.

'Honger?' Hoor ik een van de jongens vragen en ik schud nee met mijn hoofd. Niet dat ze het kunnen zien maar dat boeit me niet.

'Moe?' Vraagt een van de meiden en ik knik ja met mijn hoofd. Voor de rest blijft het stil en ik glij langzaam weg. Ik ben zo moe.

'Daniël...' Begin ik te zeuren en ik voel dat Daniël moe van me wordt. Mooi.

'Wat is er?' Vraagt hij.

'Ik ben moe!' Zeg ik met de nadruk op "moe". Ik hoor Daniël zuchten maar hij doet niets. Dan vind ik het genoeg geweest. Ik zoek meer grip en dan ga ik met mijn lippen naar Daniëls nek. Ik begin hem kusjes te geven en ik hoor bestek vallen op tafel. Ik zoek naar een zwakke plek maar ik kan hem niet vinden.

Ik weet nu gewoon dat hij zich moet inhouden en dat de anderen onze kant op staren.

'Sterre... Wat d-doe je?' Vraagt Daniël met ingehouden stem en ik lach tegen zijn huid aan. Ik hoor de anderen zacht lachen. Ik blijf kusjes geven en plotseling heb ik het gevoel dat er iets in mijn kuit prikt. Zoals ik eigenlijk hoopte, springt Daniël op dat moment met een ruk op. Hij zegt niets en loopt naar boven toe. Ik blijf kusjes geven en ik hoor Daniël halverwege de trap genietend zuchten.

'Ik ben al onderweg. Wil je nu stoppen? Ik kan me nog net inhouden.' Zegt hij en ik hoor dat hij moeite heeft om normaal te praten. Ik denk even na.

'Nee.' Zeg ik dan zacht en ik voel dat Daniël verstijfd.

'Zij je dat echt?' Vraagt hij voor de zekerheid en ik klim voorzichtig naar zijn voorkant. Ik kijk hem lang aan en dan zie ik iets in zijn ogen. Liefde. Dat is alles wat ik nodig had.

Ik beantwoord zijn vraag door kusjes in zijn nek te plaatsen. Dat wat in mijn kuit prikte word steeds erger en ik ben er nu zeker van. Hij heeft een stijve. Plotseling geef ik een kusje op een gevoelige snaar. Daniël laat een kreun horen en ik geef nog een kusje op die plek. Daniël versneld zijn pas en loopt zijn kamer binnen. Ik bijt plagend op de gevoelige plek van Daniël en ik voel ineens een muur tegen mijn rug. Ik laat langzaam los en ik kijk naar Daniëls gezicht. Hij heeft zijn ogen gesloten en hij hijgt een beetje. Hij duwt me helemaal tegen de muur aan en dan begint hij me te zoenen. Ik doe met hem mee en ik voel dat hij toestemming vraagt. Ik geef hem niet maar ik voel dat Daniël er geen groot probleem van maakt. Jammer, ik wou hem laten lijden. Nu vraag ik toestemming en ik krijg hem meteen.

Na en tijdje tilt Daniël me weer op. Hij loopt naar het bed en legt me daar neer. Hij verbreekt de zoenpartij even.

'Weet je het zeker?' Vraagt hij en ik zie dat hij echt zekerheid wil over deze zaak. Ik trek Daniël tegen me aan.

'Ja!' Fluister ik in zijn oor en zijn handen gaan naar de zoom van mijn shirt. Hij wil hem net over mijn hoofd trekken wanneer er op de deur word geklopt.

'Ga weg!!!' Roep ik hard en ik hoor Daniël lachen.

'Ik heb Sterre nodig!' Horen we Sophie terug schreeuwen. Ik hoor meteen dat ze moet lachen.

'Die is niet beschikbaar! En nu weg!' Schreeuw ik weer en ik hoor Sophie keihard lachen.

'Maar het is dringend!'

'Dan heb je pech. Ze is er even niet. Je kan over...' Zeg ik en ik kijk naar Daniël.

'2 uur?' Vraag ik zacht. Hij knikt een keer omhoog.

'3 uur terug komen!' Schreeuw ik hard en ik hoor Sophie nog harder lachen dan dat ze al deed. Ik hoor voetstappen verdwijnen en ik kijk Daniël aan. Hij geeft me een kusje in mijn mondhoek maar ik ben sneller. Zijn lippen landen op die van mij en ik geeft hem een snelle zoen. Hij trekt mijn shirt over mijn hoofd. Ik doe hetzelfde bij hem en even later verdwijnt ook zijn broek.

De rest kan je zelf wel invullen.

Ik ga langzaam rechtop zitten en ik kijk om me heen. Waar zijn die verdomde krukken. Ik duw tegen Daniël aan maar hij reageerde niet. Ik duw hem van het bed af. Met een luide plof komt hij neer en hij kreunt een keer pijnlijk.

'Waar zijn mijn krukken?' Vraag ik en ik zie Daniël kijken.

'Beneden. Ivm gisteren denk ik. Hoezo?' Zegt hij en hij stapt weer in bed.

'Ik wil in bad.' Zeg ik en ik ga staan. Ik hinkel naar de badkamer en ik laat het bad vollopen. Ik kijk in de spiegel en ik zie een paar littekens zitten. Ook zie ik de zuigzoen van Daniël zitten. Ik ga er even langs met mijn vingers. Ja, we hebben het gedaan en het was geweldig. Ik kan het alleen nog niet echt geloven. 3 a 4 maanden geleden zou ik er van walgen. Ik hoor de deur open gaan en ik zie Daniël verschijnen.

'Do you mind?' Vraagt hij en hij wijst naar het bad. Ik schud van"nee" en hij gaat vast in bad liggen. Ik ga voor hem liggen en ik leun tegen zijn buik aan. Ik zucht genietend. Ik voel me vies door die tijd waarin ik was opgesloten.

Ik kijk naar mijn polsen en ik voel mijn knie. Mij enkels waren niet heel erg, dus die zijn weer een beetje weg maar mijn knie en polsen zijn nog lang niet geheeld.

'Het komt wel weer goed. We komen er wel doorheen. Samen!' Zegt Daniël. Ik knik en ik laat mijn armen weer zakken.