Stronger

H88

Ik open mijn ogen weer en kijk naar links. Een groot lang veld is zichtbaar met helemaal aan de overkant een groot betonnen gebouw. Rechts van ons is een ander groot gebouw maar dat is veel dichterbij. Achter het gebouw aan de rechter kant zijn grote tenten opgesteld op een kilometer afstand van het gebouw ervoor. Vanuit het gebouw hoor je schoten en geschreeuw komen. Wanneer je naar het gebouw aan de overkant van het stuk land kijkt zie je af en toe wat stof omhoog komen van kapot geschoten beton. Over het hele veld verspreid zie je lijken liggen van mannen en jongens die vermoord zijn.

Terwijl ik verder kijk naar de omgeving, dat bestaat uit gaten in de grond en tot heup hoogte gegroeid gras en bosjes, rijden de 3 pick-ups het kamp in. Mijn zicht word afgenomen door het gebouw en iedereen springt uit de wagens. Ik voel een hand op mijn onderbeen en ik kijk naar beneden. Ik volg de hand en kijk dan even naar Xander.

'Kom, we moeten verder.' Zegt Ezra en ik knik kort. Ik spring over de rand van de puck-up en land netjes op mijn voeten nadat ik mijn tassen heb gepakt. Ik begin te lopen en merk dat Ezra en Xander naast me komen lopen.

'Weet je zeker dat je dit wil doen? Je zou nu misschien nog terug kunnen.' Hoor ik Xander vragen.

'Ik kan niet terug. Vliegtuig is volgegoten en vervolgens meteen weer terug gevlogen om ervoor te zorgen dat ze het zelf allemaal overleven. Daarnaast, denk je soms dat ik het niet aan kan? Dat ik maar een zwak meisje ben?' Vraag ik en ik kijk boos zijn kant op. Zijn ogen schieten van angst naar woede en meteen zucht ik een keer.

'Sorry, ik ben een beetje jumpy. Ben ik al ongeveer een half jaar. Het ligt niet aan jou.' Mompel ik en ik kijk naar beneden. Ik voel een hand op mijn rug en even later voel ik een arm om mijn middel.

'Het geeft niet, ik snap je gevoel ergens wel een beetje.' Zegt Xander. Ik knik even en loop dan weer door om in de rij te gaan staan voor de tags die we krijgen. Na 10 minuten gewacht te hebben en niks opgeschoten te zijn zucht ik een keer diep en loop ik om de groep heen en via de zijkant kijk ik toe naar het systeem dat word toegepast om de tags te maken. Het is één grote wirwar van mensen die allemaal proberen om tags te maken op het zelfde moment. Ik laat een luide enkele lach horen en stap de tent in.

'Oké iedereen zitten, NU!' Schreeuw ik en iedereen neemt meteen plaats op de stoelen.

'Wat moet er allemaal op die tags komen te staan?' Vraag ik en ik pak iemands hoofd vast en haal de tags vanonder zijn kleding vandaan. Ik bekijk de tag even en zet mijn tassen ondertussen op de grond.

'Naam, land van afkomst, datum van aankomst en soldaat nummer. Wie kan die tags drukken?' Vraag ik en 2 jongens steken hun handen op.

'Oké, jullie zitten aan het einde van de rij. Ga maar aan de rechter kant van de tent zitten.' Ze knikken en pakken de materialen die ze nodig hebben om de tags te drukken en zetten alles klaar om aan de slag te gaan.

'Wie heeft de soldaat nummers? Jij gaat voor de tagdrukkers zitten.' Ik zie een van de jongens opstaan en op de aangewezen plek zitten.

'Oké dan ben jij de laatste die over is. Jij vraagt de naam en het land van afkomst en dan geef je het blaadje door aan de volgende, die schrijft er een nummer op en geeft het formulier door aan de drukkers, die drukken de tags en geven het blaadje weer aan mij. Dan krijg jij het blaadje weer terug zodat we papier besparen. Snapt iedereen het?' Vraag ik aan de jongens en ze knikken allemaal.

'Goed, nu dat geregeld is gaan jullie in een rij staan aan de, voor jullie, rechter kant van de tent.' Zeg ik en ik wijs naar de nieuwe soldaten. Meteen beginnen ze te lopen om zo snel mogelijk klaar te staan. Ik kijk even toe naar hoe de jongens werken en geef af en toe het papier weer door aan de eerste persoon. Ik vind het raar dat niemand tegen me heeft gesproken maar ik vind het ook wel makkelijk. Wanneer iedereen aan de beurt is geweest draait de eerste jongen zich naar mij om.

'Wat is je naam en waar kom je vandaan?' Vraagt hij en ik zeg het snel. Meteen word er een nummer bij geschreven en even later krijg ik een ketting in mijn handen gedrukt met 2 tags eraan.

'Nog bedankt voor het systeem dat je voor ons gemaakt heb. We zijn nu echt 10 keer zo snel klaar met de tags.' Zegt een van de jongens en ik schenk ze een vriendelijke glimlach.

'"Een sterke basis is een goed begin." Zou mijn vader dan zeggen.' Mompel ik meer tegen mezelf dan de jongens voor me. Ik zeg ze gedag en loop dan met mijn spullen naar buiten. Ik kijk even om me heen en zie Xander en Ezra een tent in lopen. Ik loop naar de begeleiding en zij geven me aan dat er een bed staat met mijn nummer erop. Ik knik en loop de tent in. Ik zie dat het allemaal drie stapelbedden zijn en zie de jongens die in hetzelfde stapelbed liggen met elkaar kennis maken. Ik zoek even naar mijn nummer en zie dat ik ergens aan de achterkant van de tent moet zijn. Ik loop er dan ook snel heen en dump mijn rugtas op het bovenste bed. Ik klim erin en ga rustig liggen. Ik staar voor een tijdje naar het plafond tot ik mijn naam hoor. Ik draai me op mijn zij en kijk naar beneden. Ik zie Ezra en Xander naar me kijken en glimlachen.

'Lig jij hier ook?' Vraagt Xander en ik knik.

'Jullie ook?' De jongens knikken en ik lach even.

'Nice. Ik heb trouwens een vraagje. Kan mijn tas onder het bed liggen, dan ligt hij niemand in de weg en ligt hij ook niet meteen in het zicht.' Ik kijk de jongens aan en zie ze allebei knikken.

'Ja prima. Ik zie dat je het bovenste bed al hebt geclaimd.' Lacht Ezra en ik knik.

'Jup.' Ik ga weer op mijn rug liggen en hoor wat geschuifel, gepraat en geschreeuw door de tent heen gaan. Na ongeveer een uurtje gelegen te hebben, worden we geroepen door een van de begeleiders.

'Er is een geluid dat aangeeft wanneer het etenstijd is. Je zal hem over een paar minuten wel horen gaan. Je mag zelf weten wanneer je komt maar ik raad je aan om er wel snel bij te zijn. Anders is het op.' Zegt hij en iedereen knikt. Ik ga tegen een van de metalen balken in het midden van de tent staan. Ik kijk even echt rond in de tent. Het is een heel langwerpige tent en links en recht staan heel veel stapelbedden op een rij. Wanneer je naar de grond kijkt zie je dat de palen in de grond geboord zijn en volledig vast zitten. Ook de stapelbedden zijn in de grond gezet. Ik denk om te voorkomen dat ze verschoven worden of omvallen door de hoogte van de bedden. Er zit ongeveer 75 cm ruimte tussen de bovenkant van het matras en de onderkant van het bed erboven. De bedden staan dan ook nog eens 30 cm boven de grond en je moet de matrassen dan ook nog meerekenen. Er zitten geen trapjes aan de zijkanten van de bedden dus het is voor kleine mensen nogal lastig om in het bed te komen als ze in het bovenste bed slapen. Verder is de tent gemaakt uit een stalen frame en heeft het een camouflage kleur zijl eroverheen. Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat er minder snel bommen op het kamp gegooid worden.

Ik word uit mijn gedachten gehaald wanneer ik een scheepshoorn hoor gaan. Eerst denk ik dat het niet echt iets betekent aangezien we dicht bij de zee zitten totdat ik iedereen buiten hoor lopen.

'Dat was dus het signaal voor het eten.' Zegt de begeleider en hij loopt de tent uit. Iedereen volgt hem meteen en ik kijk toe hoe de tent leeg raakt. Ik laat me langzaam op de verhoging zakken die in het midden van de tent ligt. Dit is zodat je je kleren droog en schoon kunt neerleggen om je om te kleden en als je gewoon wilt zitten.

Ik zucht een keer diep en kantel mijn hoofd naar achteren. Ik begin met het spelen van de ring om mijn vinger. Het is een ring die ik heb gevonden op de kamer van Daniël. Ik vroeg aan de jongens hoe hij eraan kwam en ze zijden dat Daniël hem altijd droeg maar hem toe is verloren. Ik heb hem vanaf dat moment gedragen omdat het iets is wat ik makkelijk mee kon nemen om toch nog iets van Daniël bij me te hebben.

'Ik hou van je, Daniël, vergeet dat nooit.' Ik druk een kus op de ring en sluit even mijn ogen.

'Sterre, kom je?' Onderbreekt de stem van Ezra mijn gedachten en ik sta snel op. Ik knik een keer en loop achter hem aan de tent uit.