"จับมันไว้...จองกุกช่วยพามันไปทำความเข้าใจหน่อยแล้วกัน อย่าให้มันมาวุ่นวายกับสองคนนั้นอีก..."ผมรีบตะครุบแขนพี่มันไว้เลย
เอาจริงๆผมก็งงนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆพี่ยุนกิเค้าถึงเปลี่ยนไป จะบอกว่าเค้าเริ่มหลงรักพี่จีมินแล้วก็น่าจะเป็นไปไม่ได้ เวลาเพียงไม่กี่วันคงไม่น่าจะทำให้คนแข็งเป็นหินแบบพี่ยุนกิอ่อนลงไปได้แน่ๆ
"ปล่อยกู!"ผมสะดุ้ง เผลอปล่อยมึงจากพี่มัน
คนอะไรโหดอยู่นั่นแหละ ถ้าไม่รักไม่หลงคงไม่มาให้เห็นหน้าหรอก
"รู้ดีนักนะมึง...โยนเรื่องให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนแทน สนุกนักรึไงห้ะ!"พี่มันต่อว่าผม
"โยนบ้าอะไรล่ะ พี่ก็เห็นว่าเค้าสองคนรักกัน แล้วพี่จะไปขัดขวางเค้าให้มันได้อะไรขึ้นมา"
"แล้วมึงมั่นใจได้ไงว่ามันรักกัน ดูก็รู้ว่าผัวเก่ามึงมันเสแสร้ง!"
"จะเสแสร้งหรือไม่เสแสร้งผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ..."ผมเถียงเค้า
"ไอ้แท!พอได้แล้วนะมึงน่ะ ด่าจองกุกไปก็เท่าเดิมป่ะว่ะ เอาไว้เดี๋ยวกูลองคุยให้อีกทีแล้วกันนะ"พี่แจ็คสันท้วงขึ้น เพื่อตัดความรำคาญให้พี่มันเลิกโวยวายใส่ผมเสียที
"เออ!ใจเย็นๆก่อนดิว่ะ เอาจริงๆ มึงจะโทษไอ้ยุนกิฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะเว้ย เพื่อนมึงเองก็ดูเต็มใจที่จะไปกับมันอยู่หน่า"จินยองบอก
พี่แทหยุดคิดตามไปสักพัก ทว่า...
"ไม่เว้ย!ดูก็รู้ว่ามันลำบากใจมากขนาดไหน พี่เอาแง่งตีนดูอ่อว่ะ ถึงมีความงั้นน่ะ"พี่แทมันสวนกลับคำพูดของพี่จินยอง
ผมว่าสิ่งที่ผมสงสัยมาตลอดดูถ้าจะเป็นจริงแล้วแหะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อสินะ...
ผมเดินเข้าหาเค้า...
"แล้วพี่จะเดือดร้อนทำไมห้ะ ในเมื่อเจ้าตัวเค้ายังไม่เห็นจะดูทุกข์ร้อนอะไรเลย ผมว่าที่พี่จินยองพูดก็ถูกนะ ถ้าเค้าไม่เต็มใจคงไม่ยอมพี่ยุนกิขนาดนั้นหรอก พี่ก็น่าจะรู้จักนิส้ยพี่จีมินดีหนิ เพื่อนสนิทกันนี่ครับ ย่อมรู้ดีว่าเพื่อนมีความคิดเช่นไร"
อ๊ะ! ผมเซไปตามแรงผลักจากฝีมือของเค้า
"มึงอย่ามาทำเป็นรู้ดี!"พี่มันตวาดผมดังลั่น จ้องมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสมเพศเวทนา
ผมเม้มปากแน่น มองไปยังคนใจร้ายตรงหน้าคำก็ตะคอก สองคำก็ตะคอก ทำไมผมต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วยว่ะ ถ้าวันนั้นผมเลือกที่จะตัดใจ เรื่องบ้าๆนี่มันก็คงจะไม่เลยเถิดมาไกลถึงขนาดนี้หรอกใช่มั้ย
เหตุการณ์วันนั้น...
"พี่คิดจะทำอะไร เรื่องทั้งหมดไอ้มินมันไม่ได้ผิด แฟนพี่ต่างหากล่ะที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"
"พอสักทีเถอะ...ผมผิดเองนั่นแหละที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ผมขอโทษแล้วกันที่มาวุ่นวายส่วนพี่ก็ปล่อยพี่จีมินลงเดี่ยวนี้ พี่เค้าไม่ได้ผิดอะไรเลย ผมเอง...ผมเองที่ผิดคนเดียว..."
วันนั้นเป็นวันที่ผมไม่อยากจะจดจำมันมากที่สุด...ผมเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่มันไม่มีค่าอะไรเลย
แต่ผมก็เข้าใจพี่แทนะ คนที่พึ่งรู้จักอย่างผมกับคนที่ผูกพันธ์กันมานาน แล้วยิ่งเป็นคนที่พี่แทรักอีก ผมยังจะมีหน้าไปคาดหวังอะไรอีก
.
.
"มึงหยุดพร่ำเพ้อได้แล้วแทฮยอง ถ้าไม่คิดอะไรก็ไม่ควรเดินตามเกมตั้งแต่แรกสิว่ะ มึงอยากจะทำห่าอะไรก็ทำไป แต่ก็อย่าหน้าตัวเมียไม่รับผิดชอบในสิ่งที่มึงทำไว้ด้วยล่ะ"แจบอมท้วงลั่นท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้นแล้วเลือกเดินจากไปพร้อมกับผองเพื่อน...
ทิ้งเพียงความกดดันไว้ให้กับแทฮยอง
ผมเป็นคนนึงที่รู้ดี ว่าพี่แจบอมหมายถึงอะไรผมยอมรับนะว่ามันอาจจะดูเห็นแก่ตัวหน่อยที่ผมจะยื้อพี่แทไว้ข้างกาย แต่ทำไงได้ล่ะ ผมไม่สามารถหยุดมันได้แล้วจริงๆ ในเมื่อพี่มันเป็นคนเริ่มเอง เค้าก็ต้องทนผมต่อไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ
"นั่นสิครับ พี่แจบอมพูดถูก ผมเองก็หวังว่าพี่จะไม่ลืมสัญญาที่เราเคยตกลงกันไว้ด้วยนะครับ"ผมทวนความจำให้เค้า
"หึ!หน้าหนาใช้ได้หนิ ก็เห็นๆอยู่ว่าไอ้มินมันกลับมาแล้ว ทุกอย่างก็เป็นโมฆะป่ะว่ะ"เสียงเย้ยหยันบอกคนตรงหน้า
พี่แทเน้นทุกคำพูดใส่ผม ยอมรับว่าเจ็บอยู่นะแต่ฝันไปเถอะว่าผมจะมีความรู้สึกให้เค้าได้เห็น...ผมเริ่มชินซะแล้วล่ะ คิดจะรักคนบ้า เราก็ต้องบ้าตามมัน ผมเริ่มศึกษาประโยคนี้มาอย่างดีเชียวล่ะ
ผมส่งรอยยิ้มให้พี่แท...
"ขอบคุณที่ชมผมนะครับ แต่ผมไม่สนหรอกว่าพี่จะด่าจะว่าอะไรผมบ้าง ยังไงผมก็ยังยืนคำเดิมอยู่ดี ในเมื่อผมเตือนพี่แล้วตั้งแต่ต้น แต่พี่ก็ยังดึงดันมันเอง ผมเองก็ไม่มีวันถอยแล้วแน่ๆ"ผมย้ำชัดทุกคำพูดให้เค้าฟัง
พี่มันยิ้มเยาะแล้วเมินหน้าหนีผม...
"นี่ถ้ามึงเป็นผู้หญิงนะ ก็คงจะแรดน่าดู อ่อ...ไม่สิ ร่าน...คงจะเหมาะสมกว่าเยอะ" เสียงคมด่าทอชัดเจน หันหน้ามามองเหยียดหยามใส่ผม
แค่คำพูดมันไม่เจ็บเท่า สายตาที่ถูกเค้ามองมาหรอก
ผมสะตั้นไปช่วงครู่ คาดไม่ถึงว่าจะโดนด่ารุนแรงขนาดนี้
"หรอครับ...อืม...แต่เผอิญว่า ผมเป็นผู้ชายนี่สิ คงรับคำชมนั้นไม่ได้หรอกนะครับ"ผมบอกเค้า แสร้งยิ้มดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร
ส่วนพี่แท...
เค้านั้นดูออกได้ชัดเลยว่าเริ่มโกรธเคืองขั้นสุด จากแววตาที่ยังคงเล่นๆกวนประสาทใส่ผมกลับกลายเป็นแข็งกร้าวจ้องตาเขม็ง เปิดเผยแววตาความเกลียดชังมาที่ผม
"อย่ามาปากดีใส่กู ถึงภายนอกกูจะดูไม่อะไร กับใคร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะไม่คิดอะไรหรอกนะ กูขอเตือนให้มึงจำใส่ใจ มึงไว้ให้ดี"
"ผมรู้ แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้แล้วพี่ก็รู้ ถ้าไม่คิดจะจริงจังกับผมสักนิด พี่ก็ไม่ควรมาเล่นๆกับผมตั้งแต่แรกสิ" ผมบอกต่อเค้าอย่าจำนนหนทางสู้
ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นบ้าอะไรเหมือนกัน ทำไมถึงรักคนอื่นได้ง่ายๆขนาดนี้ รักทั้งๆที่รู้ว่าเค้ารักคนอื่นอยู่แล้ว รักทั้งๆที่รู้ว่าเค้ารักเราเพื่อหลอกคนอื่นให้ตายใจ
แต่มันก็รักไปแล้วให้ทำยังไงได้ล่ะ ถ้าหากความรักมันหยุดกันได้ง่ายๆ ผมก็คงไม่โง่มายืนให้เค้าด่าเหมือนหมูเหมือนหมาอยู่แบบนี้หรอก
แม่ง!โครตเจ็บชะมัดยากเลยเหอะ
"ทั้งๆที่มึงก็รู้ดี ว่ากูคิดยังไงกับมึงมาตั้งแต่ต้นแต่มึงก็ยังรั้น ยอมทำตามที่กูสั่งเอง แล้ววันนี้มึงยังจะมาเรียกร้องเอาอะไรอีก"
"ผมมีสิทธิขอด้วยหรอ? ในเมื่อพี่ทำให้ผมรักเอง พี่จะหยุดมันก็ได้ แต่ผมบอกตรงนี้ไว้เลยคนอย่างผมถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้โดยเฉพาะพี่นั่นแหละ รังเกียจผมเข้าไปเถอะ แล้วสักวัน ผมจะทำให้พี่รักผมให้ได้เลยคอยดูสิ อึก...จำคำพูดผมไว้ให้ดีด้วยล่ะ"
ผมเดินหนีออกจากตรงนั้น ผมไม่สามารถทนมองแววตาเฉยชาจากพี่แทได้อีกแล้ว ยิ่งเห็นมันยิ่งเจ็บปวด แต่ในเมื่อผมเลือกทางนี้เองผมก็ต้องทนรับมันต่อไปให้ได้ด้วยตัวเอง
.
.
Part:แทฮยอง
"โธ่เว้ย!"ผมเตะฝุ่นเตะลมไปทั่วเพื่อคลายความโทสะที่เด็กบ้านั่นพูดไว้ก่อนที่จะจากไป
คือ...ผมก็ไม่ได้อยากจะร้ายกับเด็กนั่นเลยสักนิดเดียว แต่คนอะไรดื้อดึงเป็นบ้า แล้วมีอย่างที่ไหนเจอกันแค่ไม่กี่วันหลงรักผมจนเป็นบ้าเป็นหลัง ถึงขนาดยอมเป็นเครื่องมือทำเพื่อแลกกับข้อตกลงที่รู้อยู่แก่ใจดี ว่าผมไม่มีวันยอมทำตามแน่ๆ
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น...
JK'พี่ต้องการอะไรกันแน่ '
V'กูต้องการให้มึงแสดงละคร ว่ากูเริ่มรู้สึกดีกับมึง แล้วเราก็ไม่ได้โกรธอะไรกันอีก
JK'เพื่ออะไร...ในเมื่อพี่ก็ไม่ได้อยากจะรู้จักผมอยู่แล้วนี่ครับ'
V'ใช่!รู้ตัวก็ดีหนิ แต่มึงดูนั่น ผัวมึงมันส่งคนมาตามดูมึงกะกู และถ้ามึงไม่ทำตามที่กูบอก ไอ้มินมันต้องเดือดร้อนและเรื่องทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นก็เพราะมึง...หวังว่ามึงจะไม่ใจดำหรอกนะ'
JK'ผมรู้จักพี่ยุนกิดี เค้าไม่ทำอะไรไม่ดีหรอก พี่อย่าห่วงไปเลย...'
V'มึงจะแน่ใจได้ไง อย่าลืมสิจีมินไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกมึงเลย มึงจะให้มันมาซวยเพราะมึงอย่างงั้นหรอ'
JK'แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงล่ะ...'
V'ก็ทำตามที่กูสั่งซะสิ'
JK'แล้วผมจะได้อะไร...พี่ยุนกิงั้นหรอ ถ้าผมต้องการเค้า ก็คงไม่ให้พี่จีมินช่วยหรอก'
V'มึงยังหวังอีกหรือไง อย่านึกว่ากูไม่รู้เรื่องที่มึงไปมัดมือชกไอ้มินมันนะ...เหอะ!เห็นแก่ตัวที่สุดว่ะ'
JK'แน่สิ...ถ้าผมไม่ได้อะไรคืนมาบ้าง ผมก็ไม่มีทางช่วยฟรีๆหรอกนะ ผมมันคนเห็นแก่ตัวไง คนดีๆที่ไหนเค้าจะทำแบบผมกันล่ะ'
V'แล้วมึงจะเอาอะไร กูจะสงเคราะห์ให้ ถ้าทำแล้วกูได้ตัวจีมินคืนมา"
JK'แล้วถ้าเกิดเอา...เอาตัวพี่มาเป็นของผมล่ะ...พี่จะยอมหรอ?"
V'....หึ!อย่าฝันให้มันมากนักจอนจองกุก ระวังจะตื่นไม่เต็มตานะ รู้ทั้งรู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง ยังจะกล้าขออีกหรือไง'
JK'แล้วไงล่ะครับ...ถ้าพี่ไม่ตกลงก็แล้วแต่นะ เพราะความรู้สึกของคนเรามันย่อมเปลี่ยนแปลงกันได้บ่อยๆอยู่แล้ว เหมือนอย่างในตอนนี้ ถ้าเกิดว่าพี่ไม่ตกลงตอนนี้ทุกอย่างก็คือจบ...'
V'นี่มึง! ก็ได้...แต่ถ้าไอ้มินมันกลับมาได้เมื่อไรแล้วล่ะก็ ทุกอย่างก็คือจบเช่นกัน'
JK'ไม่ครับ!ผมยอมรับข้อเสนอก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมหยุดที่จะไม่มาวุ่นวายกับพี่อีก เพราะในเมื่อพี่เป็นคนมาหาผมเองทั้งๆที่ผมคิดจะตัดใจจากพี่อยู่แล้วแท้ๆ ฉะนั้นเรื่องนี้พี่ต้องเป็นคนรับผิดชอบคนเดียวทั้งหมด ความรักน่ะถ้ารักไปแล้วมันก็ยังพอเลิกรากันไปได้ แต่ถ้ายิ่งปล่อยไป นานวันเข้า มันก็ยิ่งถลำลึก มันคงจะเลิกรักกันไม่ได้ง่ายๆหรอกนะครับ...'
V'มึงมันโรคจิตจองกุก!อย่าทำตัวให้กูเริ่มกลัวได้มั้ยว่ะ ขอร้องล่ะ'
JK'แล้วแต่พี่เถอะครับ...ผมให้พี่เลือกแล้วกัน ถ้าไม่ก็คือจบตรงนี้ แต่ถ้าพี่โอเคผมก็โอเค และผมก็ยัง...ยืนยันคำพูดเดิมของผมทั้งหมด'
V'...เออๆ มึงอยากจะทำอะไรก็ทำไป จะดื้อดึงหวังห่าเหวอะไรก็แล้วแต่มึงเหอะ! แต่สำหรับกูแล้ว ถ้าเวลานั้นมันยังไม่ใช่ มันก็คงไม่ใช่อยู่ดี เมื่อถึงเวลานั้น...ถ้ามึงยังทนกูได้ กูก็จะแล้วแต่มึงเลยแล้วกัน ถือว่ากูได้บอกให้มึงได้รับรู้แล้วนะ จะมาหาว่ากูใจร้ายทีหลังไม่ได้ด้วยล่ะ'
หลังจากวันนั้นผมก็อยู่แต่กับจองกุกแทบจะตลอดเวลา ยอมรับเลยถ้าไม่มีอคติเลยนะครับ จะว่าไปเด็กจองกุกนี่ก็น่ารักน่าถนุถนอมดีอยู่นะ...เวลาอยู่ด้วยกันก็มักจะมีอะไรแปลกใหม่ได้อยู่ตลอด
แต่ก็อย่างว่า เวลาแค่เพียงสั้นๆมันจะเทียบอะไรกับครึ่งค่อนชีวิตล่ะจริงมั้ยครับ
เพราะเหตุนี้ผมถึงมั่นใจว่าพี่ยุนกิเค้าก็คงยังไม่ได้รักอะไรในตัวจีมินมันแน่ๆ
ส่วนไอ้เด็กจองกุกคนนี้น่ะ มันอยากจะทำอะไรก็ปล่อยมันไปเถอะครับ มันก็เป็นแค่เด็กพยศคนหนึ่งที่ผมสามารถเอาอยู่แน่นอนอยู่แล้ว ขอแค่มันไม่ล้ำเส้นผมจนทำให้เกิดความเบื่อหน่ายจนไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับมันอีกก็เป็นพอแล้ว
...*...*...*...
วีกุกก็มา55555