Όταν άρχισα να συνέρχομαι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως θα γλίτωνα από τα χέρια του στρατηγού Τζέιμς. Σκόπευε να μου κάνει μεγάλο κακό. Το διαισθανόμουν και δυστυχώς ποτέ δεν έκανα λάθος όταν επρόκειτο για προαισθήματα.
«Καλά ξυπνητούρια» άκουσα κάποιον να λέει κοροϊδευτικά. Ήταν εκείνος. Μόλις μπόρεσα να βρω εντελώς τον αυτοέλεγχο μου, πρόσεξα ότι βρισκόμουν κλεισμένη σε ένα κελί. Απέναντι μου, έξω από τα κάγκελα βρισκόταν ο στρατηγός. Μόνο το κοίταγμα του με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρη.
«Γεια σου Καρλίνα» μου είπε στον ίδιο ειρωνικό τόνο. Εγώ καθόμουν σιωπηλή και προσπαθούσα να καταλάβω για ποιο λόγο ο Γουίλιαμ να με πρόδωσε. Τότε η πόρτα του χώρου που βρισκόμασταν άνοιξε και μπήκαν ο Γουίλιαμ και η αδερφή του η οποία έκλαιγε.
«Καρλίνα» μου είπε η Κριστίν
«Πώς το κάνατε αυτό; Νόμιζα ότι ήσασταν διαφορετικοί, ότι ήσασταν με το μέρος μας» τους φώναξα αγανακτισμένη.
«Λυπόμαστε ειλικρινά. Ποτέ δεν ήθελα να σε παραδώσω στον στρατηγό.» είπε ο Γουίλιαμ και του έριξε ένα βλοσυρό βλέμμα.
Εκείνος χαμογέλασε χαιρέκακα.
«Τότε, γιατί το έκανες;» τον ρώτησα
«Με απήγαγε. Απείλησε τον αδερφό μου πως αν δεν σε έφερνε σε εκείνον θα μου έκανε κακ.» είπε η Κριστίν.
Άρχισα να καταλαβαίνω. Ήξερα πολύ καλά ότι ο Γουίλιαμ λάτρευε την μικρή του αδερφή. Θα έκανε τα πάντα για την ασφάλεια της, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα με κατέστρεφε χωρίς δεύτερη σκέψη. Πάντως φαινόταν λυπημένος για την πράξη του, αλλά αυτό δε θα άλλαζε κάτι.
Κοίταξα τον Τζέιμς.
«Είσαι άθλιος τελικά» είπα έντονα.
Δεν σκέφτηκα καν να του μιλήσω στον πληθυντικό. Δεν άξιζε να δείχνω ίχνος σεβασμού σε έναν τέτοιον άνθρωπο.
«Άθλιος; Μα, δεν έκανα τίποτα άθλιο ακόμα» είπε έχοντας ένα ειρωνικό χαμόγελο το οποίο αποδείκνυε όλη τη κακία που έκρυβε μέσα του.
«Τι θα της κάνετε;» τον ρώτησε ο Γουίλιαμ
«Αυτό είναι δική μου δουλειά στρατιώτη» του είπε σοβαρά «Λοιπόν, όπως είπαμε τώρα. Θα εγκαταλείψετε άμεσα την πόλη και δεν θα πείτε σε κανέναν ότι την κρατώ, αλλιώς θα έχετε χειρότερη μοίρα από αυτήν» τους είπε.
Ακούγοντας τα λόγια του ζαλίστηκα από την ταραχή μου. Τι είχε σκοπό να μου κάνει; Είδα την Κριστίν να έρχεται προς το μέρος μου και εγώ πλησίασα προς τα κάγκελα. Μου έπιασε το χέρι.
«Σε ευχαριστώ για όλα και λυπάμαι» μου είπε.
Εγώ απλά την κοίταξα και της έκανα ένα νεύμα με το κεφάλι. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα περισσότερο. Δεν έβγαινε φωνή από μέσα μου.
Έπειτα μου γύρισε την πλάτη και πλησίασε τον Γουίλιαμ. Κατευθύνθηκαν προς την έξοδο και πριν βγουν τα δύο αδέρφια γύρισα προς το μέρος μου. Κλαίγανε. Ακόμα και ο Γουίλιαμ, γεγονός το οποίο ήταν η απόδειξη ότι θα πέρναγα έναν εφιάλτη κοντά στον Τζέιμς. Όταν βγήκαν ο άντρας πλησίασε προς το μέρος μου. Άνοιξε την πόρτα του κελιού και άρχισε να περπατά προς εμένα.
»Μη με πλησιάζεις» του είπα και ένιωσα τα μάτια μου να υγραίνουν.
Ο φόβος που ένιωθα δεν περιγραφόταν. Ούτε στην καταστροφή του Ορφέα δεν αισθανόμουν έτσι, ούτε όταν ο ογκόλιθος πήγε να μας χτυπήσει εμένα και τον Τρεζίνο. Ακόμα και τότε θα έλεγα ότι ήμουν πιο ψύχραιμη από ότι τώρα. Ο άντρας που ήταν απέναντι μου δεν θα έδειχνε έλεος.
«Το μόνο που θέλω είναι να σε ρωτήσω τι ετοιμάζετε εσύ και οι δικοί σου; Κάτι θα ετοιμάζετε για να αμυνθείτε. Δεν μπορεί. Θέλω να μου πεις.» μου είπε.
Ο Γουίλιαμ δεν του είχε πει ότι ήμασταν σχεδόν έτοιμοι να φύγουμε από τη Γη. Ότι είχαμε βρει έναν πλανήτη ο οποίος ήταν ίδιος με τον Ορφέα και πως εκεί σκοπεύαμε να πάμε. Όχι, δεν γνώριζε τίποτα και εγώ δεν έπρεπε να του πω. Ότι και να μου έκανε, έπρεπε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Για το καλό των Ορφιανών, για το καλό των συνανθρώπων μου, για το καλό του λαού μου.
«Δεν καταλαβαίνω για τι μιλάς» είπα
«Νομίζεις ότι είμαι ανόητος Ορφιανή; « φώναξε και έτρεξε γρήγορα προς τη μεριά μου. Με έπιασε από τα μπράτσα και με έσφιξε. Προσπάθησα να ελευθερωθώ, αλλά ήταν πολύ πιο δυνατός από εμένα.
«Άφησε με»
«Δεν πρόκειται. Θα μου πεις ότι ξέρεις. Κάτι κρύβετε. Αν δεν ήταν έτσι θα ήσασταν πανικόβλητοι μετά από όσα μάθετε ότι σχεδιάζουμε να σας κάνουμε, αλλά αντίθετα εσείς φαίνεστε ήρεμοι σαν να έχετε κάποιο μυστικό. Λέγε τι είναι.»
«Όχι» φώναξα και με μια απότομη κίνηση κατάφερα να ελευθερωθώ. Έτρεξα μακριά του, αλλά μόλις πήγα να βγω κάποιος μπήκε μπροστά στην πόρτα και με σταμάτησε. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Ο Σάιλιφ!
«Είστε με το μέρος του» είπα έκπληκτη
«Ναι» απάντησε ο Εκτοριανός με ψυχρότητα
«Γιατί;»
Θα τον παίρναμε, άλλωστε μαζί. Για μισό λεπτό. Τι γινόταν εδώ; Από τη στιγμή που ο Σάιλιφ είχε αλλάξει στρατόπεδο για ποιο λόγο δεν του είχεπει ότι σκοπεύαμε να φύγουμε από τον πλανήτη; Κάτι περίεργο γινόταν εδώ, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη ώρα να το σκεφτώ.
«Του υποσχέθηκα ότι θα του δώσω ένα διαστημόπλοιο για να φύγει από τον πλανήτη και να γυρίσει στον πλανήτη του, όπως επιθυμεί». είπε ο Τζέιμς.
Δεν καταλάβαινα τίποτα. Και εμείς αυτό του είχαμε εγγυηθεί. Πριν φτάσουμε στον πλανήτη που θα μέναμε θα περνάγαμε από τον Έκτορα και θα τον αφήναμε.
«Έτσι είναι. Και εκτός αυτού αν κάτι που κατάλαβα καθώς βρισκόμουν αιχμάλωτος αυτά τα δύο χρόνια είναι ότι δεν πρέπει να φέρνεις αντιρρήσεις σε αυτόν τον γήινο.» είπε ο Σάιλιφ εννοώντας τον Τζέιμς. Ήταν σαν να με συμβούλευε να του αποκαλύψω την αλήθεια, αλλά εγώ ποτέ δεν θα πρόδιδα τους δικούς μου.
«Εξάλλου δεν έχετε καμία ελπίδα απέναντι του.» συμπλήρωσε μετά από λίγο. Μιλούσε με υποχωρητικότητα και με φόβο. Ποιος ξέρει τι θα είχε περάσει τόσο καιρό από αυτόν και ποιος να ήξερε τι θα πέρναγα εγώ. Ο Τζέιμς με άρπαξε και με οδήγησε πίσω στο κελί και ο Σάιλιφ πήγε να φύγει.
«Δεν είστε γήινος για να είστε με το μέρος του» του είπα.
«Ούτε Ορφιανός είμαι για να σε υπερασπιστώ.» είπε και έφυγε.
Ο Τζέιμς κλείδωσε την πόρτα του κελιού. Δεν είχα καμία διέξοδο πλέον. Καμία ελπίδα.
»Λοιπόν, θα μου πεις τώρα;» με ρώτησε.
«Ποτέ» είπα αποφασιστικά.
Ήθελα να φανώ δυνατή, αλλά στη πραγματικότητα ένιωθα όλο μου το σώμα να έχει παραλύσει από τη σύγχυση. Ο Τζέιμς με πλησίασε.
»Μπορούμε να το κάνουμε και με τον δύσκολο τρόπο» μου φώναξε πιάνοντας με από τους καρπούς.
«Κάνε ότι θες. Δεν θα σου πω τίποτα.»
Μόλις τελείωσα τη φράση μου με χαστούκισε. Έχασα την ισορροπία μου και έπεσα στο πάτωμα. Δάκρυα που προσπαθούσα να τα κάνω να μην εμφανιστούν κύλησαν στα μάγουλα μου. Δεν θυμόμουν να με είχαν χτυπήσει ποτέ άλλοτε.
«Σήκω» με πρόσταξε. Εγώ γύρισα προς το μέρος του
«Σε παρακαλώ» είπα.
Με τράβηξε και με έκανε να σηκωθώ.
«Θα μου πεις τώρα;» με ρώτησε σίγουρος ότι είχα λυγίσει.
Εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και ο Τζέιμς μου έδωσε άλλο ένα χαστούκι. Και τα δύο μάγουλα μου με έτσουζαν και με πονούσαν, αλλά έπρεπε να είμαι γενναία. Δεν μπορούσα να προδώσω όσους με εμπιστεύονταν. Έπρεπε να φανώ υπεράνω και να βάλω τη δική τους σωματική ακεραιότητα πάνω από τη δική μου.
«Αρχίζεις να με εκνευρίζεις. Μίλα» μου φώναξε
«Σου είπα δε θα σου πω τίποτα. Ότι και να μου κάνεις.»
Ο στρατηγός με έσπρωξε και έπεσα στο πάτωμα.
«Μάλλον δεν έχεις καταλάβει που έχεις μπλέξει εξωγήινη.» μου είπε ψυχρά.
«Και εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι δε θα πάρεις κουβέντα από το στόμα μου. Αχρείε» φώναξα μέσα στους λυγμούς μου.
Τότε ο Τζέιμς μου έδωσε μια κλοτσιά στο στομάχι και ένιωσα ότι μου κόπηκε η αναπνοή. Έβηξα.
«Σταμάτα, δεν μπορώ» τον παρακάλεσα.
«Τότε πες μου τι ξέρεις και θα σταματήσω να σε χτυπώ»
Πήγα να ανοίξω το στόμα μου, αλλά απευθείας σκέφτηκα ότι ακόμα και αν του έλεγα δε θα με άφηνε. Άλλωστε χρειάζονταν οι καρδιές όλων των Ορφιανών για να γίνουν οι μεταμοσχεύσεις. Δεν θα ήμουν εγώ η εξαίρεση. Όχι, λοιπόν. Δεν θα έλεγα τίποτα. Οι συνάνθρωποι μου άλλωστε θα μπορούσαν να φύγουν και χωρίς εμένα και να σώσουν τις ζωές τους. Αν έπρεπε να θυσιαστώ για χάρη τους θα το έκανα. Για το μόνο που λυπόμουν όμως ήταν πως δεν θα έβλεπα την Λούνα, τους γονείς μου, τους φίλους μου και τον Κάρπιαν ξανά. Αλλά δεν πείραζε. Έπρεπε να κάνω κουράγιο.
«Όχι» απάντησα.
Τότε άρχισε να με χτυπά και εγώ κάλυψα με τα χέρια μου το πρόσωπο μου, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
****
Έπαιρνα βαθιές ανάσες σε μια προσπάθεια μου να ηρεμήσω. Ο στρατηγός Τζέιμς είχε φύγει από κοντά μου πια, αλλά ήξερα ότι θα γύριζε. Όταν άκουσα την πόρτα του δωματίου να ανοίγει και τον είδα, έβαλα τα κλάματα. Ήξερα βέβαια ότι δεν θα με λυπόταν. Ξεκλείδωσε την πόρτα του κελιού και ήρθε κοντά μου.
»Μήπως άλλαξες γνώμη και θες να μου πεις τι σχεδιάζουν οι δικοί σου;» με ρώτησε
«Όχι» φώναξα. Δεν ήξερα από που είχα βρει όλη αυτό το σθένος και τη δυναμικότητα.
«Όπως επιθυμείς.» μου είπε και με άρπαξε από το μπράτσο και με έβγαλε από το κελί και περπατήσαμε προς την έξοδο.
Όταν βγήκαμε ρώτησα
«Πού με πας;»
«Θα δεις.»
Στο δρόμο βρήκαμε τον Σάιλιφ. Μόλις ο Εκτοριανός είδε τα σημάδια στα χέρια μου από τον ξυλοδαρμό του στρατηγού γούρλωσε τα μάτια.
«Τη χτύπησες» είπε ξαφνιασμένος
«Εσύ τι νόμιζες ότι θα της έκανα; Θέλω να μου πει ότι γνωρίζει και θα την αναγκάσω να το κάνει χρησιμοποιώντας κάθε μέσο» του είπε.
Αυτό το ''κάθε μέσο'' που είπε με έκανε να σκεφτώ τι μπορεί να εννοούσε. Τι άλλο μπορούσε να μου κάνει εκτός από το να με ξυλοκοπήσει; Μάλλον ήμουν πολύ αφελής, γιατί δεν είχα καταλάβει ακόμα ότι οι κακοί άνθρωποι της Γης, έχουν μεγάλη φαντασία όταν πρόκειται να βλάψουν κάποιον. Μπορούν κάνουν κακό σε αυτόν που θέλουν με χίλιους φριχτούς τρόπους. Αλλά και αυτό ήταν κάτι που θα το εμπέδωνα πολύ σύντομα.
Ο Τζέιμς με οδήγησε σε ένα δωμάτιο στο οποίο βρίσκονταν εκείνοι οι δύο γήινοι: ο άντρας και η γυναίκα που είχα δει τότε μαζί του. Λίγο πριν βρω τον Σάιλιφ. Στο δωμάτιο υπήρχε ένα κρεβάτι το οποίο συνδεόταν με ένα μηχάνημα. Το μυαλό μου δούλευε γοργά. Τι σκόπευαν να μου κάνουν;
«Θα αστιεύεστε; Έτσι;» ρώτησε Σάιλιφ τους γήινους.
Πρέπει να ήταν έντιμος, αλλά προφανώς πίστεψε τα λόγια του Τζέιμς ότι θα τον βοηθούσε και για αυτό πήγε με το μέρος του.
«Μερικές φορές επιβάλλεται να κάνουμε άσχημα πράγματα για να συμβεί κάτι καλό» είπε η γυναίκα
«Το μόνο καλό αν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί έτσι που θα βγει από αυτό είναι το ότι θα εκμεταλλευτείτε τους Ορφιανούς προκειμένου να ζήσετε κάποιες δεκαετίες παραπάνω.» τους είπε ο Έκτοριανός
«Ακριβώς. Αξίζει να κάνουμε οτιδήποτε για αυτό» είπε ο άντρας
«Τι στο καλό πια; Δέχτηκα να σας βοηθήσω, παρά το γεγονός ότι με κρατούσατε για δύο χρόνια, όμως αυτό είναι...... κτηνωδία. Είναι μόνο ένα παιδί.» είπε εννοώντας εμένα.
Δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο τα έλεγε αυτά, αλλά μάλλον όταν θα ξάπλωνα σε εκείνο το κρεβάτι θα πέρναγα τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου.
Ο Τζέιμς δεν έδωσε σημασία. Με οδήγησε προς το κρεβάτι και με έβαλε να ξαπλώσω, δένοντας με. Μετά μου έβαλε κάποια καλώδια πάνω μου, στο κεφάλι, στα πόδια, στα χέρια.
Όταν τελείωσε ο Σάιλιφ τους είπε
«Εγώ δεν θα καθίσω να το δω αυτό».
Μόλις τελείωσε τα λόγια του βγήκε έξω.
«Λοιπόν για τελευταία φορά, τι σχεδιάζουν να κάνουν οι δικοί σου;»
«Δε θα σας πω» είπα και βούρκωσα.
Είχα ένα πάρα πολύ άσχημο προαίσθημα για αυτό. Ο άλλος άντρας πάτησε ένα κουμπί και αμέσως αισθάνθηκα να με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν με πόνεσε ιδιαίτερα, αλλά μόνο στην ιδέα του τι μου έκαναν ανατρίχιασα. Όταν σταμάτησαν με ρώτησε ο Τζέιμς
«Λοιπόν;»
«Ηλεκτροσόκ μου κάνατε;» είπα φοβισμένη
«Ναι. Και την επόμενη η ένταση θα είναι πιο δυνατή για αυτό αν θες τη συμβουλή μου άρχισε να μιλάς» είπε ο στρατηγός
Δεν ήξερα τι να κάνω ή μάλλον ήξερα πολύ καλά.
«Δεν πρόκειται να σας πω» είπα ξέροντας ότι με αυτά τα λόγια υπέγραφα την καταδίκη μου. Την δεύτερη φορά ήταν πιο δυνατή η ένταση και με έκανε να ουρλιάξω. Ένιωσα τους μυς μου να καίγονται, να πονούν.
«Σας ικετεύω σταματήστε. Μην το κάνετε αυτό» τους είπα κλαίγοντας.
«Πες μας τι ξέρεις. Τι σκοπεύουν να κάνουν οι Ορφιανοί;» με ρώτησε η γυναίκα
«Δε μπορώ να σας πω. Αφήστε με. Σας βοηθήσαμε. Κάναμε καλά όσους ήταν άρρωστοι στην πόλη σας. Για ποιο λόγο θέλετε να μας βλάψετε;»
«Ναι, έχεις δίκιο. Μας κάνατε καλό, όμως το ενδεχόμενο να ζήσουμε παραπάνω μας κάνει να προβούμε σε πράξεις που δεν είχαμε φανταστεί» είπε ο άλλος άντρας
«Είστε τρελοί.»
Έκλαιγα δίχως να μπορώ να σταματήσω.
Ο Τζέιμς μου μου χάιδεψε τα μαλλιά.
Τράβηξα το κεφάλι μου.
»Δε ξέρω τι κάνατε στον Ορφέα, αλλά εδώ στη Γη μικρή μου τα πράγματα λειτουργούν αλλιώς» μου είπε.
Έπειτα πάτησε το κουμπί και ένιωσα να πονώ ακόμα περισσότερο.
****
Ήμουν τόσο κουρασμένη, τόσο αδύναμη. Προσευχόμουν στα Μεγάλα Πνεύματα να με βοηθήσουν. Είχαν φύγει και οι τρεις γήινοι από το δωμάτιο που με κρατούσαν . Κάποια στιγμή, ο Σάλιφ μπήκε μέσα. Όταν έφτασε κοντά μου, είδα ότι κρατούσε ένα μπουκάλι με νερό.
«Διψάς;» με ρώτησε
«Ναι» πάντησα. Ανασήκωσε το κεφάλι μου και μου έδωσε να πιω.
«Λυπάμαι για ότι σου κάνουν. Έτσι μου φέρονταν και εμένα. Ήθελαν να μελετήσουν τις αντιδράσεις του οργανισμού μου στο ηλεκτρικό ρεύμα» μου είπε
«Βοηθήστε με, σας εκλιπαρώ.»
«Δεν μπορώ.»
«Αλήθεια νομίζετε ότι ο στρατηγός θα κρατήσει την υπόσχεση του που σας έδωσε και ότι θα σας δώσει ένα σκάφος να επιστρέψετε στον Έκτορα;»
«Ελπίζω πως ναι»
Γέλασα.
«Είστε ανόητος» είπα
«Ανόητη είσαι εσύ» φώναξε.
Έπειτα συνέχισε
»Γιατί δεν τους λες ότι σκοπέυετε να εγκαταλείψετε τη Γη; Σου αρέσει να σε ταλαιπωρούν;»
«Γιατί δε τους το λέτε εσείς μιας που το ξέρετε;» είπα αδύναμα. Η φωνή μου ίσα που ακουγόταν.
«Δεν θέλω να τους το πω εγώ. Δεν θέλω να νιώθω ότι σας πρόδωσα.»
«Μα το έχετε κάνει ήδη.»
«Και όμως. Δεν έχω κάνει τίποτα. Και σε κάθε περίπτωση μην με κρίνεις γιατί δεν ξέρεις εσύ πως είναι να σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι, ο τόπος σου.»
«Και όμως ξέρω. Αλλά δεν έχει σημασία να το συζητάμε.» Έμεινα για λίγο σιωπηλή. «Εγώ σας βρήκα. Χάρη σε εμένα είστε ελεύθερος. Βοηθήστε με» είπα
«Το ξέρω ότι σου χρωστάω. Αλλά θέλω να επιστρέψω στον πλανήτη μου, να δω ξανά τη κόρη μου και τη γυναίκα μου και αν είμαι με το μέρος σας δεν θα βγω κερδισμένος. Οι γήινοι δεν χάνουν ποτέ. Λυπάμαι πραγματικά που έγιναν όλα αυτά.» είπε και έφυγε.
Και εμένα πίσω με είχε καταβάλλει η απελπισία. Όταν τελικά με γύρισαν στο κελί μου τα πόδια μου δεν άντεξαν από την εξάντληση και σωριάστηκα στο πάτωμα....Μετά από λίγο ήρθε ο Τζέιμς.
«Τελικά πρέπει να το παραδεχτώ. Είσαι πολύ γενναία» μου είπε και ήρθε κοντά μου.
Εγώ μάζεψα όλες τις δυνάμεις μου και σηκώθηκα όρθια. Έτρεμα. Φοβόμουν τόσο!
«Ξέρεις Καρλίνα, είσαι πολλή περίεργη τελικά.» μου είπε
«Τι;»
«Αν και είσαι εξωγήινη, ένα φρικιό δηλαδή, είσαι επίσης δεν ξέρω...κατά κάποιον τρόπο όμορφη.» είπε, σήκωσε το χέρι του και χάιδεψε το μάγουλο μου.
Ήταν αναμφίβολα τρελός.
»Μην με ακουμπάς» ούρλιαξα.
Αλλά εκείνος με άρπαξε και με έφερε κοντά του. Όχι, όχι. Δε θα τον άφηνα να μου το κάνει αυτό. Με είχε βασανίσει, αλλά όχι δεν θα με ατίμαζε.
«Φύγε» φώναξα κλαίγοντας.
Έβαλε το χέρι του στον γοφό μου και ένιωσα απίστευτη αηδία. Ούρλιαξα και τότε η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο στρατηγός Ντέιβιντ και ο Τζάσπερ κρατώντας τα όπλα τους. Από πίσω τους είδα τον πατέρα μου.
«Άφησε την Τζέιμς» είπε ο Ντέιβιντ.
Ο Τζέιμς αιφνιδιάστηκε που τους είδε. Με άφησε και ευτυχώς δεν κρατούσε όπλο και έτσι δεν μπορούσε να αμυνθεί. Ήταν σε μειονεκτική θέση.
Ο πατέρας μου έτρεξε κοντά μου και με αγκάλιασε
«Κοριτσάκι μου» είπε στα Ορφιανικά.
«Είμαι καλά. Μην ανησυχείς» απάντησα στη γλώσσα μας.
Εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του και με έβγαλε έξω.
Τα Μεγάλα Πνεύματα είχαν ακούσει τις προσευχές μου. Είχα σωθεί πλέον.
Λοιπόν δεν θα έλεγα ότι ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο το κεφάλαιο. Ήθελα να τονίσω την κακία του Τζέιμς.( Στα επόμενα θα συμβούν δυστυχώς και άλλα δυσάρεστα γεγονότα.)