Είχε ξημερώσει, αλλά κανείς μας δεν είχε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ.
«Γιατί αργεί τόσο ο στρατηγός Ντέιβιντ να μας ενημερώσει;» ρώτησα
«Κάνε υπομονή. Θα μάθουμε σύντομα τι είναι αυτό το αντικείμενο που έπεσε στο δάσος» είπε ο Κάρπιαν
«Παιδιά, λέτε πραγματικά να είναι όπως νομίζουμε διαστημόπλοιο του Ορφέα; είπε γεμάτος ελπίδα» είπε ο Βέρος ο οποίος ήταν από τους τυχερούς που δεν είχαν χάσει κάποιον, αλλά στενοχωριόταν για τον θάνατο των συνανθρώπων μας.
«Ας μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Δε χρειάζεται να ενθουσιαζόμαστε χωρίς να ξέρουμε σίγουρα» είπε η Άιραμ.
Εκείνη είχε χάσει έναν ξάδερφο, αλλά και πάλι ήταν σε καλύτερη θέση από ότι ήμουν εγώ.
«Ναι, έχει δίκιο» είπε ο Κάρπιαν.
Τότε μας πλησίασε η Βρύσα και ο Κρούστος.
«Σύμβουλε, έχουμε νεότερα;» ρώτησε ο Βέρος τον Κρούστο
«Όχι, δυστυχώς»
«Αποφασίστηκε να σταλθεί η Κόρα για να μάθει τι γίνεται. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Αχ, μακάρι να είναι αυτό που σκεφτόμαστε» είπε η Βρύσα
Ο Κρούστος την κοίταξε
«Μακάρι δε λες τίποτα, αδερφή μου» της είπε.
****
Έτσι η σύμβουλος Κόρα πήγε να δει τι συνέβαινε και όταν γύρισε την είδαμε να κλαίει. Ο Λιθάνος έτρεξε προς το μέρος της ανήσυχος και πολλοί από εμάς μαζευτήκαμε γύρω τους.
«Τι έγινε Κόρα; Γιατί κλαις;» τη ρώτησε
«Είναι καλά. Ο Τρεζίνος μας, όλοι τους»
Έτρεμε από τη συγκίνηση.
«Κόρα, μίλα ξεκάθαρα» της είπε η σύμβουλος Ράνα
«Ναι, προσπάθησε να ηρεμήσεις και πες μας.» είπε ο Ρακρόλος.
Η Κόρα πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να μας εξηγεί
«Το αντικείμενο που είδαμε να πέφτει στο δάσος ήταν όντως Ορφιανικό σκάφος. Επιβιβασμένοι σε αυτό ήταν όλοι όσοι νομίσαμε πως χάθηκαν από το κομήτη»
«Πώς γίνεται αυτό; Αφού......» είπα
«Είναι θαύμα, αλλά είναι αλήθεια. Είδα επίσης τη μητέρα σου Καρλίνα.» μου είπε
«Είναι καλά;» ρώτησα
«Ναι»
«Ο πατέρας μου, η Λούνα;»
«Δε τους είδα, αλλά είναι όλοι τους καλά»
Έπειτα γύρισε προς τον Μεγαλειότατο
«Και η βασίλισσα μας είναι ζωντανή. Όπως είπα και τα 2.000 άτομα που νομίσαμε ότι χάσαμε είναι καλά.» είπε
«Οι προσευχές μας ακούστηκαν» είπε η Βρύσα.
«Πότε θα τους δούμε;» ρώτησε ο Κάρπιαν περιμένοντας με ανυπομονησία την απάντηση
«Ο στρατηγός Ντέιβιντ μου είπε ότι θα τους φέρουν το απόγευμα.» του απάντησε η Κόρα
«Οι δικοί μας όμως πως θα ξέρουν ότι οι γήινοι είναι φίλοι; Αφού δεν ξέρουν τη γλώσσα τους.» είπε η Ράνα
«Έχει κανονιστεί. Έχουν γίνει μεταγγίσεις όπως σε εμάς. Μιλούν και εκείνοι τη γλώσσα τους και μπορούν να συνεννοηθούν.» είπε η μητέρα του Τρεζίνου
«Υπέροχα» είπα δακρυσμένη.
Γύρισα προς τον Κάρπιαν που προσπαθούσε να μην κλάψει από τη συγκίνηση.
«Έκλαιγα εχθές. Ήταν αρκετό» μου είπε
«Εχθές κλαίγαμε διότι νομίζαμε ότι δε θα τους ξαναδούμε. Τώρα όμως κλαίμε από χαρά.» είπα
«Δεν μπορώ να το πιστέψω.»
«Είναι αλήθεια. Το απόγευμα θα τους έχουμε κοντά μας».
Τον αγκάλιασα. Εκείνος με φίλησε απαλά. Όταν σταμάτησε μου είπε
«Τελικά το πεφταστέρι έκανε το αδύνατο να γίνει δυνατό»
«Ναι» είπα χαμογελώντας.
****
Το απόγευμα στο ίδρυμα οι Γήινοι έφεραν τους δικούς μας. Έψαχνα για την οικογένεια μου. Γύρω μου έβλεπα γνωστά πρόσωπα που νόμιζα ότι δε θα έβλεπα ξανά. Κάποιοι με χαιρετούσαν και εγώ έκανα το ίδιο χαρούμενη, όμως ήθελα να βρω τους συγγενείς μου. Τότε είδα λίγο πιο πέρα μία κοπέλα την οποία αναγνώρισα αμέσως και δάκρυα έτρεξαν στα μάτια μου.
«Λούνα» φώναξα.
Εκείνη με άκουσε και γύρισε προς το μέρος μου. Έτρεξε προς εμένα και με αγκάλιασε.
«Δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες» μου είπε
«Και εμένα. Πού είναι οι γονείς μας;» ρώτησα
«Σε ψάχνουν και εκείνοι. Έλα θα τους βρούμε»
Μέσα στο πλήθος ήταν λίγο δύσκολο, αλλά τελικά τους συναντήσαμε. Έτρεξα να τους αγκαλιάσω. Είχαν περάσει εφτά μήνες.
«Μεγάλωσες» μου είπε η μαμά
«Αλήθεια;» έκανα με απορία
«Ναι. Μας έλειψες κοριτσάκι μου.» είπε ο πατέρας μου
«Και εμένα. Όμως δε καταλαβαίνω. Είδα τα κομμάτια από τον κομήτη να πέφτουν προς τα εκεί που ήσασταν.»
«Δεν μας χτύπησαν, διότι δεν είχαμε φτάσει ακόμα στους ναούς. Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το διαστημόπλοιο να σας προλάβουμε, αλλά είχατε ήδη απογειωθεί.» είπε ο μπαμπάς
«Μετά από αυτό, προσέξαμε ότι και άλλοι είχαν μείνει πίσω, όπως η βασίλισσα και η Λούνα. Τρέξαμε στο παλάτι και βρήκαμε ένα παλιό σκάφος. Κάποιοι κυβερνήτες είχαν μείνει πίσω και έτσι μπορέσαμε να φύγουμε πριν φτάσει ο κομήτης. Σας είδαμε. Προσπαθήσαμε να σας ακολουθήσουμε, αλλά το δικό σας διαστημόπλοιο ήταν πολύ πιο γρήγορο από το δικό μας και έτσι σας χάσαμε» συμπλήρωσε η μαμά
«Δεν το πιστεύω»
«Να το πιστέψεις αδερφούλα μου. Α, καθώς προσπαθούσα να φτάσω στο διαστημόπλοιο, συνάντησα τον Τρεζίνο. Μου είπε τι συνέβη.» είπε η Λούνα.
Ο Τρεζίνος! Μα φυσικά. Η Κόρα είχε πει πως ήταν καλά.
«Είχε χτυπήσει σοβαρά» είπα
«Ναι, αλλά τον μεταφέραμε στο σκάφος. Εκεί τον ανέλαβαν κάποιοι από τους γιατρούς που είχαν μείνει πίσω και τώρα η σπονδυλική του είναι σαν καινούρια, είπε χαμογελαστή» είπε η αδερφή μου
«Ευτυχώς» είπα
****
Αφού τακτοποιήθηκαν και οι νεοφερμένοι, έκανα μια βόλτα μέσα στο ίδρυμα όταν άκουσα κάποιον να με φωνάζει. Γύρισα προς το μέρος του ενθουσιασμένη
«Τρεζίνο» είπα και έτρεξα να τον αγκαλιάσω. «Χαίρομαι που σε βλέπω»
«Όχι, όσο εγώ»
Έπειτα είδε το φυλαχτό που μου είχε δώσει, κρεμασμένο στο λαιμό μου.
«Το φοράς ακόμα» είπε
«Φυσικά! Τρεζίνο, δε ξέρεις πόσο χαρούμενη είμαι. Είχα τόσες τύψεις.»
«Ναι, το φανταζόμουν. Όμως δε μου λες στους γονείς μου, τι ακριβώς έχεις πει; Γιατί δε φαντάζομαι να τους είπες ότι θυσιάστηκα για να σε σώσω.»
«Όχι. Απλά τους είπα ότι άφησες τη τελευταία σου πνοή μπροστά μου και ότι πριν γίνει αυτό μου έδωσες το φυλαχτό σου.»
«Άρα καλά τους τα είπα»
«Τι τους είπες;» ρώτησα με περιέργεια
«Ότι με χτύπησε ο ογκόλιθος,αλλά δεν αναφέρθηκα σε εσένα και ότι λιποθύμησα μπροστά σου από το φόβο μου. Οπότε έτσι νόμισες ότι πέθανα. Προσπάθησα να καταλάβω τι τους είχες πει για να πω τα ίδια»
«Ναι, κατάλαβα. Σε ευχαριστώ»
Τότε μας πλησίασε ο Κάρπιαν
«Α, ο αγαπητός μας πρίγκιπας» είπε ο Τρεζίνος χαμογελώντας. Ο Κάρπιαν τον αγκάλιασε χτυπώντας τον στην πλάτη.
«Χαίρομαι που είσαι καλά και σε ευχαριστώ για όσα έκανες για την Καρλίνα» του είπε
«Παρακαλώ»
Ένιωσα πολύ περίεργα. Ειδικά όταν ο Κάρπιαν πέρασε το χέρι του, γύρω από τη μέση μου, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη ο Τρεζίνος συνέχισε να είναι εύθυμος.
Κάποια στιγμή που τον βρήκα πάλι μόνο του είπα
«Λυπάμαι. Εγώ και ο Κάρπιαν....»
«Δε χρειάζεται να μου απολογηθείς για τίποτα. Ούτως ή άλλως ποτέ δε του είχα πει πως ένιωθα για εσένα, αλλά και πάλι δε με ενοχλεί που τα βρήκατε. Ίσα-ίσα θα έλεγα ότι χαίρομαι. Άλλωστε ίσως και από τη μεριά μου να μην ήταν κάτι σοβαρό» είπε εκείνος διακόπτοντας με
«Δεν θέλω όμως να πιστέψεις ότι σε εξαπάτησα»
«Να με εξαπατήσεις; Εσύ; Ποτέ δεν μου έδωσες ελπίδες για να τις πάρεις πίσω. Μην ανησυχείς. Όλα καλά. Εσύ και ο Κάρπιαν είστε παιδικοί μου φίλοι και χαίρομαι ειλικρινά για εσάς. Και εκτός αυτού ίσως να βρήκα κάποια η οποία να με έκανε να καταλάβω πως είναι να νοιάζεσαι πραγματικά για κάποιον»
Χαμογέλασα όταν άκουσα τα λόγια του.
«Χαίρομαι που το ακούω. Άρα είμαστε καλά, έτσι;» του είπα
«Ναι» είπε και φάνηκε να το εννοεί πραγματικά.
****
Μετά από τη συζήτηση που είχα μαζί του, ήμουν πολύ πιο ήρεμη. Επιπλέον συνάντησα και τη βασίλισσα Γκαρλάιντερ η οποία μόλις με είδε με αγκάλιασε.
Ο Κάρπιαν της είχε μιλήσει για εμάς και όπως ο πατέρας του, έτσι ευτυχώς η μητέρα του συμφώνησε.
Έτσι τα πράγματα ήταν καλύτερα από ποτέ άλλοτε. Ήμουν ευτυχισμένη. Ναι, μετά από εφτά μήνες ήμουν πάλι ολοκληρωτικά ευτυχισμένη. Ένιωθα ένιωθα ότι το όνομα μου Καρλίνα(Ευτυχία) είχε αρχίσει να αποκτά νόημα όπως και πρώτα.
****
Οι δικοί μας δεν άργησαν να συνηθίσουν τη νέα τους ζωή. Απλά κάποιοι εκνευρίστηκαν που απαγορευόταν να μιλάμε τη γλώσσα μας και να τηρούμε τα έθιμα μας, αλλά δεν υπήρξαν επεισόδια. Όλα πήγαιναν καλά. Ο πατέρας μου πήρε την θέση του στο συμβούλιο και όλοι χάρηκαν με την επιστροφή του. Τον υποδέχτηκαν θερμά.
«Καλωσόρισες Κάρβαρο. Το συμβούλιο ήταν άδειο, χωρίς εσένα» του είπε ο Κρούστος.
«Ναι, χαιρόμαστε που σε έχουμε πίσω.» είπε ο Ρακρόλος
«Και εγώ φίλοι μου.» είπε ο πατέρας μου
****
Μία ημέρα ήρθε να με βρει ο επιστήμονας Θαβέλος.
«Σε ευχαριστώ που με σταμάτησες τότε από το να αυτοκτονήσω» μου είπε
«Παρακαλώ»
«Αυτό που συμβαίνει είναι απίστευτο. Έχω πίσω τη γυναίκα μου και τους γιους μου. Είναι....δεν μπορώ να το περιγράψω.»
«Κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει με λόγια. Τελικά είμαστε πολύ τυχεροί.» είπα
«Ναι, έχεις δίκιο»
****
Ένα μεσημέρι που ήμασταν όλοι μαζί η Λούνα με ρώτησε
«Είναι αλήθεια όσα λέγονται για εσένα και τους γήινους;»
«Τι ακριβώς;» ρώτησα
«Ότι εσύ βοήθησες να έρθουμε σε επικοινωνία.»
«Μπορεί και να βοήθησα λίγο.»
«Ο Μεγαλειότατος μας έχει πει ότι βοήθησες πολύ, κόρη μου» είπε η μαμά
«Ναι, ίσως.»
«Α, δε θα αλλάξεις ποτέ. Πάντα μετριόφρων.» είπε η Λούνα.
Δεν απάντησα, απλά χαμογέλασα. Χαιρόμουν που εκτιμούσαν ότι έκανα.
«Α, να σου πω Καρλίνα. Αυτός ο στρατηγός, όχι ο πατέρας του Τζάσπερ, ο άλλος τι άνθρωπος είναι γιατί εμένα δε μου αρέσει καθόλου» είπε ο πατέρας μου
«Ο Τζέιμς;» ρώτησα
«Ναι» είπε ο μπαμπάς
«Δεν τον εμπιστεύομαι.» είπα
«Έχει ένα παγωμένο βλέμμα που σε καθηλώνει» είπε η μαμά
«Ναι και εγώ το έχω προσέξει. Φαίνεται επικίνδυνος» είπε η Λούνα
«Αν θέλετε τη συμβουλή μου, μείνετε μακριά του» είπα
Τότε χτύπησε η πόρτα και όταν πήγα να ανοίξω είδα τον Κάρπιαν
«Α, γεια σου» είπα
«Καλώς τον» είπε η Λούνα χαμογελώντας
Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να την είχα αδερφή.
«Κάρπιαν, τι κάνεις;» τον ρώτησε η μαμά
«Καλά κυρία Αραλάνα. Μπορώ να πάρω την Καρλίνα για μια βόλτα; Θα είναι ο Βέρος, ο Τρεζίνος και η Λορένα μαζί»
Η Λορένα ήταν η φίλη του Τρεζίνου. Είχε μείνει και εκείνη πίσω στον Ορφέα.
«Ναι, να πάτε. Μην αργήσετε όμως» είπε η μαμά
«Να έρθω και εγώ;» ρώτησε η Λούνα
«Φυσικά» είπε ο Κάρπιαν
«Αλλά θα προσέχεις τα λόγια σου» της είπα έντονα
«Καλά ντε. Μην κάνεις έτσι. Λοιπόν, πάμε» είπε η Λούνα
Έτσι φύγαμε και πήγαμε να περπατήσουμε λίγο στο πάρκο.
«Πραγματικά δε μπορώ να το πιστέψω ότι είστε εδώ» είπε ο Βέρος στη Λούνα, στο Τρεζίνο και στη Λορένα.
«Καλά ούτε και εμείς. Πιστεύαμε ότι δεν θα σας βλέπαμε ξανά» είπε η Λορένα
«Ακόμα δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο αργήσατε τόσο να φτάσετε στη Γη. Κάνατε εφτά μήνες, ενώ εμείς μόνο τρεις» είπε ο Κάρπιαν
«Το διαστημόπλοιο μας σε σύγκριση με το δικό σας δεν ήταν και πολύ γρήγορο. Ευτυχώς που είχε προμήθειες» είπε ο Τρεζίνος
«Εντάξει πια. Δε λέμε τίποτα χαρούμενο; Περάσαν αυτά.» είπε η Λούνα
«Έχει δίκιο. Περασμένα, ξεχασμένα» είπα
Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να διαγράψω τις παλιές αναμνήσεις. Όλα πλέον ήταν καλά και θα συνέχιζαν να είναι καλά. Έτσι ήθελα να πιστεύω.