Το επόμενο πρωί ο στρατηγός Τζέιμς συνοδευμένος από κάποιες δεκάδες στρατιώτες ήρθαν να πάρουν τη δεύτερη ομάδα. Μόλις τον είδα ανατρίχιασα όπως κάθε φορά που τον αντίκριζα. Ανακουφίστηκα όμως, όταν είδα τον Τζάσπερ να βρίσκεται στο καταυλισμό. Τον πλησίασα
«Καλημέρα Τζάσπερ» είπα φιλικά
«Γεια σου Καρλίνα. Σωστά το είπα το όνομα;»
«Ναι» είπα γελώντας.
»Λοιπόν, μαζευτείτε όλοι όσοι είστε στη δεύτερη ομάδα και να κάνετε γρήγορα. Δε θα χάσω όλη την ημέρα για χάρη σας.» φώναξε ο στρατηγός Τζέιμς στους δικούς μου
«Να σε ρωτήσω κάτι;» είπα στον Τζάσπερ
«Ναι, φυσικά»
«Ο στρατηγός Τζέιμς Στιούαρτς τι άνθρωπος είναι;»
«Γιατί ρωτάς;»
«Με φοβίζει λίγο. Δεν ξέρω. Νιώθω ότι δε μας συμπαθεί καθόλου.»
«Ισχύει, αλλά μη σε ανησυχεί αυτό.»
Τότε μας πλησίασε ο Κάρπιαν.
«Γεια σου γήινε» είπε ψυχρά στον Τζάσπε
«Τουλάχιστον τον χαιρέτησε. Κάτι είναι και αυτό» σκέφτηκα.
«Αν δεν σε πειράζει θα ήθελα να με φωνάζεις με το όνομα μου» είπε ο Τζάσπερ ήρεμα.
«Όπως θέλεις... Τζάσπερ.»
«Ευχαριστώ Κάρπιαν»
«Πρίγκιπας Κάρπιαν για εσένα» είπε εκείνος.
«Αρχίσαμε πάλι» σκέφτηκα. Φαντάστηκα ότι ο Τζάσπερ θα παρεξηγιόταν αλλά αντίθετα εκείνος χαμογέλασε φιλικά και είπε
«Με συγχωρείς πρίγκιπα Κάρπιαν. Έχεις δίκιο. Είναι άδικο εσείς να κρατάτε τους τύπους και εμείς όχι. Α, θα ήθελες να σου μιλάω και στο πληθυντικό;»
Η φωνή του δεν έκρυβε κοροϊδία. Τα εννοούσε όσα έλεγε, γεγονός που έκανε τον Κάρπιαν να ξαφνιαστεί.
«Όχι, βέβαια. Και..... ξέχνα ότι είπα. Μπορείς να με λες απλά Κάρπιαν.» του είπε.
Με την ευγένεια του ο Τζάσπερ κατάφερε να κερδίσει τον Κάρπιαν, γεγονός που με έκανε να χαρώ σε πολύ μεγάλο βαθμό.
«Ωραία! Λοιπόν και θα ήθελα να σας καλωσορίσω και επίσημα στη Γη και να σας πω ότι χάρηκα που σας γνώρισα. Μακάρι εδώ να βρείτε ένα νέο σπιτικό και να ξεχάσετε όσα σας έχουν πληγώσει. « μας είπε ο Τζάσπερ και έτεινε το χέρι του.
Εγώ καθώς και ο Κάρπιαν κοιταχτήκαμε.
«Συγνώμη, τι κάνεις;» τον ρώτησα
«Δεν κάνετε χειραψία εσείς;» μας ρώτησε
«Τι εννοείς;» ρώτησε ο Κάρπιαν
«Κατάλαβα. Λοιπόν ακούστε, εδώ στη Γη οι περισσότεροι λαοί όταν συμφιλιωνόμαστε ή όταν πρωτογνωρίζουμε κάποιον και θέλουμε να τον χαιρετήσουμε δίνουμε τα χέρια ως ένδειξη σεβασμού. Αυτή η κίνηση είναι ένα είδος χαιρετισμού»
«Νόμιζα ότι απλά κουνάτε τα χέρια όταν θέλετε να χαιρετηθείτε.» είπα
«Ναι, αλλά η χειραψία είναι πιο επίσημη»
Έτσι δώσαμε τα χέρια με τον Τζάσπερ.
«Εσείς πως χαιρετάτε ο ένας τον άλλον;» μας ρώτησε ο γήινος φίλος μας
«Βάζουμε χιαστί τα χέρια μας στο στήθος.» του είπε ο Κάρπιαν
Ο Τζάσπερ έβαλε τα χέρια του πάνω στο στήθος.
«Έτσι;» είπε
«Όχι ακριβώς. Πρέπει η μία παλάμη να είναι πάνω στην άλλη.» είπα.
Ο Τζάσπερ έκανε όπως είπα.
«Τώρα, το πέτυχα;» ρώτησε
«Ναι» είπε ο Κάρπιαν
«Περίεργο!» είπε ο γήινος
«Και οι δικές σας συνήθειες περίεργες μας φαίνονται.» είπε ο Κάρπιαν
«Προφανώς» είπε ο Τζάσπερ
****
Τις επόμενες ημέρες σιγά-σιγά μεταφερθήκαμε όλοι στη πόλη των γήινων. Στη τελευταία ομάδα συμπεριλαμβανομένων και των υπολοίπων ήμασταν εγώ, ο Κάρπιαν, η Άιραμ, ο Βέρος και ο γιατρός Πάλος ο οποίος είχε γνωριστεί με τον Τζάσπερ. Ο γήινος είχε ευχαριστήσει τον Πάλο που τον έσωσε και ο γιατρός ευχαριστήθηκε που του το αναγνώρισε.
Σε όλο αυτό το διάστημα είχαμε τη στήριξη της Δημάρχου και του πατέρα του Τζάσπερ. Έτσι πέρναγαν οι ημέρες και τα πράγματα βελτιώνονταν.
Βέβαια υπήρχαν κάποιοι ντόπιοι που συνέχιζαν να μη μας θέλουν και δε δίσταζαν να αποκαλύψουν τα συναισθήματα τους.
Κάποια ημέρα που ο Τζάσπερ είχε βγάλει εμένα, τον Κάρπιαν, την Άιραμ και τον Βέρο να δούμε την πόλη μας πλησίασαν μερικοί γήινοι και άρχισαν να ουρλιάζουν ότι δεν ανήκουμε στη Γη και ότι πρέπει να τους αδειάσουμε τη γωνιά. Έτσι είπαν.
Αλλά κατά τα άλλα όλα πήγαιναν καλά.
Στο ίδρυμα που μας είχαν ερχόταν και ένα κορίτσι και μας βοήθαγε σε ότι χρειαζόμασταν. Ήταν ένα χρόνο μικρότερη μου και την έλεγαν Κριστίν. Είχα ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια όπως εγώ. Την είχα συμπαθήσει πολύ, όπως όλοι μας.
****
«Καρλίνα, θα έρθεις να πάμε μια βόλτα;» μου είχε προτείνει μια ημέρα.
«Πού;» ρώτησα
«Στο πάρκο»
«Εντάξει, αλλά να μην αργήσουμε.»
Καθώς βγαίναμε από το κτήριο συναντήσαμε την Άιραμ. Η Κριστίν της πρότεινε να έρθει μαζί μας και εκείνη δέχτηκε αμέσως. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι το πάρκο, αλλά και στο πάρκο εγώ και η Άιραμ προσέξαμε παραξενεμένα αλλά και θανατηφόρα βλέμματα να πέφτουν πάνω μας από τους περαστικούς. Αλλά είχαμε πλέον συνηθίσει.
«Είστε πολύ περίεργοι εσείς οι Ορφιανοί πάντως» ακούσαμε κάποια στιγμή την Κριστίν να μας λέει.
«Από ποια άποψη;» την ρώτησε η Άιραμ
«Έχετε όλοι τα ίδια χαρακτηριστικά. Δε διαφέρετε ο ένας από τον άλλον.»
«Κάποιοι όπως εγώ έχουμε πράσινα μάτια.» είπα
«Έχω δει πολύ λίγους». Τότε θυμήθηκα τον Τρεζίνο. Είχε και εκείνος πράσινα μάτια. Ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι μου και έτσι έδιωξα γρήγορα την εικόνα του από το μυαλό μου.
«Μόνο αυτό σου φαίνεται παράξενο;» την ρώτησε η Άιραμ
«Όχι. Ο τρόπος που σκέφτεστε, που μιλάτε, που συμπεριφέρεστε είναι αλλόκοτος και ταυτόχρονα γοητευτικός»
Προσπάθησα να σκεφτώ τα χαρακτηριστικά όσων γήινων γνώριζα. Ο Τζάσπερ είχε μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια όπως και ο πατέρας του. Γενικότερα οι περισσότεροι γήινοι είχαν καστανά μάτια, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση είχα. Η Δήμαρχος Έλεν είχε γαλανά μάτια και καστανά μαλλιά και ο στρατηγός Τζέιμς είχε μαύρα μαλλιά και..... Δεν είχα προσέξει τι χρώμα μάτια είχε. Μάλλον καστανά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως κάθε φορά που έβλεπε ή εμένα ή κάποιον δικό μου τα μάτια του σκοτείνιαζαν.
«Ευχαριστούμε» είπα
«Παρακαλώ» είπε και παραπάτησε. Την είδα να πιάνει το κεφάλι της.
«Τι έγινε;» τη ρώτησα.
«Ζαλίζομαι» είπε αδύναμα και έχασε τις αισθήσεις της. «Κριστίν» φώναξε η Άιραμ. Εγώ γύρισα προς τους περαστικούς.
«Βοήθεια, σας παρακαλώ».
Ένας τους φώναξε ασθενοφόρο και ήρθαν να την πάρουν.
****
Όταν γυρίσαμε πίσω και εγώ αλλά και η Άιραμ ήμασταν πολύ θλιμμένες. Ο Βέρος μόλις μας είδε έτσι ρώτησε
«Έγινε κάτι;»
«Η Κριστίν λιποθύμησε και την πήγαν στο νοσοκομείο.» είπα
«Τι;» είπε έκπληκτος. Τότε πλησίασε και ο Κάρπιαν ο οποίος ήταν κοντά όταν είπα τι συνέβη στην Κριστίν και έτσι είχε ακούσει.
«Έχετε κάποιο νέο από το νοσοκομείο;» μας ρώτησε
«Όχι Κάρπιαν μου. Πήγαμε αλλά δε μας επέτρεψαν να περάσουμε.» είπα
«Ναι, ξέχασα ότι φοβούνται πως θα τους μολύνουμε» είπε εκείνος αγανακτισμένος
«Δεν είναι ώρα για εντάσεις. Ας ελπίσουμε ότι η Κριστίν θα γίνει καλά και πως ήταν απλά μια αδιαθεσία.» είπε ο Βέρος
****
Όμως είχε κάτι πολύ πιο σοβαρό. Είχε μια αρρώστια η οποία από ότι μας είπαν ήταν στο τελευταίο στάδιο και δεν μπορούσε να γιατρευτεί. Καρκίνος, ναι έτσι λεγόταν. Η ίδια ήξερε βέβαια ότι ήταν άρρωστη. Απλά δε μας το είχε πει. Θα πέθαινε. Δεν ήταν δυνατόν. Την λάτρευα.
Ωστόσο ο αδερφός της εκείνος ο στρατιώτης ο Γουίλιαμ ερχόταν μερικές φορές στο ίδρυμα για κάποιες δουλειές που είχε. Ήθελα να του πω να πείσει τους υπεύθυνους του νοσοκομείου να με αφήσουν να τη δω, αλλά ήξερα ότι δε με εμπιστευόταν. Παρόλα αυτά κάποια στιγμή που τον είδα στο ίδρυμα τον πλησίασα.
«Γεια σου Γουίλιαμ» του είπα
«Τι θες Ορφιανή;» μου φώναξε
«Πώς είναι η Κριστίν;»
«Πεθαίνει. Χάρηκες τώρα;»
«Πώς μπορείς να το λες αυτό; Η Κριστίν μας φέρθηκε άψογα. Στενοχωριέμαι πολύ για την κατάσταση της.»
«Ναι, καλά. Μας έπεισες» είπε ειρωνικά και έφυγε.
****
Την επόμενη ημέρα καθόμουν παρέα με τον Κάρπιαν και το Βέρο.
«Κρίμα! Και ήταν από τους λίγους που ήταν ευγενικοί μαζί μας» είπε ο Βέρος
«Ναι! Τόσο μικρή. Η ιατρική τους δεν μπορεί να τη σώσει, δυστυχώς.» είπε ο Κάρπιαν. Τότε μία σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και ενθουσιάστηκα.
«Η δική μας όμως ίσως να μπορεί» είπα
«Το σκέφτηκα, αλλά καλύτερα να μην ανακατευτούμε.» είπε ο Κάρπιαν
«Γιατί; Αυτή είναι η ευκαιρία μας. Σώζοντας την θα κερδίσουμε την εκτίμηση όλων.»
«Και αν δεν τα καταφέρουμε;» ρώτησε ο Βέρος
«Δεν υπάρχει περίπτωση. Μη λες ασυναρτησίες Βέρο. Πάω να μιλήσω στους γιατρούς. Τώρα!»
«Ει, στάσου» μου είπε ο Κάρπιαν, αλλά δεν τον άκουσα.
Πήγα να βρω το γιατρό Πάλο που τον γνώριζα καλύτερα από όλους τους γιατρούς μας. Του μίλησα για την Κριστίν.
«Εγώ θα χαρώ να τη βοηθήσω. Όμως πρέπει να δω εξετάσεις της πρώτα και να δεχτεί και η ίδια και η οικογένεια της.» μου είπε
«Ωραία. Αυτά κανονίζονται. Πάντως εσείς αν γίνεται να τη σώσετε δεν έχετε πρόβλημα, έτσι;»
«Φυσικά και όχι. Δουλειά μου είναι να σώζω ζωές.»
****
Δεν θα έχασα καιρό. Ζήτησα από τον Τζάσπερ να μου βρει μια περούκα για να μπορέσω να πάω στο νοσοκομείο. Βέβαια με συνόδευσε και εκείνος για ασφάλεια.
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από την ανυπομονησία. Είχα πολύ καιρό να τη δω και όταν πήγαμε στο δωμάτιο της, τρόμαξα να την αναγνωρίσω. Ήταν χλωμή. Φαινόταν εξαντλημένη. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα και είχε αδυνατίσει.
«Καρλίνα» είπε. Πήγα να την αγκαλιάσω. «Ωραία μαλλιά» μου είπε περιπαιχτικά.
Η μαύρη περούκα μου ήταν η ιδανική κάλυψη.
«Κριστίν, πρέπει να σου μιλήσω. Ίσως υπάρχει πιθανότητα να μπορούμε να σε σώσουμε» της είπα. Εκείνη γέλασε.
»Ο χρόνος μου τελείωσε» είπε
«Κριστίν, άκουσε την. Έχουν πιο εξελιγμένη ιατρική από τη δική μας. Έτσι κατάφεραν να σώσουν και εμένα όταν με πυροβόλησαν.» της είπε ο Τζάσπερ.
Τότε τα μάτια της Κριστίν έλαμψαν από ελπίδα.
»Αλήθεια, υπάρχει η πιθανότητα να μπορείτε να με σώσετε;» ρώτησε
«Ναι. Αλλά χρειαζόμαστε τις εξετάσεις σου για να τις μελετήσουν οι γιατροί μας.» είπα
«Της έχει ο Γουίλιαμ.»
«Όχι, πού να πάρει» φώναξε ο Τζάσπερ
«Ίσως να μας τις δώσει αν του πούμε ότι μπορούμε να σώσουμε την αδερφή του. Φέρε τον αύριο στο ίδρυμα.» είπα στον Τζάσπερ
«Εντάξει, αλλά δεν νομίζω ότι θα συμφωνήσει» μου απάντησε
Έπειτα χαμογέλασα στην Κριστίν και της έπιασα τα χέρια. Ήταν κρύα.
«Όλα θα πάνε καλά» της είπα και την αγκάλιασα.
«Σε ευχαριστώ για αυτό που κάνεις Καρλίνα.» μου είπε
****
Την επόμενη ημέρα όπως είχαμε κανονίσει ο Τζάσπερ έφερε τον Γουίλιαμ στο ίδρυμα. Τον περιμέναμε εγώ, ο Μεγαλειότατος, ο Κάρπιαν, ο σύμβουλος Κρούστος και ο γιατρός Πάλος.
«Γεια σας» είπε ο Κάρπιαν στον Γουίλιαμ και στον Τζάσπερ
«Να σας συστήσω τον Γουίλιαμ, τον αδερφό της Κριστίν» μας είπε ο Τζάσπερ
«Χαιρόμαστε που σε γνωρίζουμε» είπε ο Γκόλντεμπεργκ
«Κρίμα που δε μπορώ να πω το ίδιο» είπε εκείνος ψυχρά
«Γουίλιαμ» φώναξε ο Τζάσπερ
«Τι; Την αλήθεια λέω. Λοιπόν για ποιο λόγο θέλατε να μου μιλήσετε;»
«Γιατρέ Πάλο, θα ήθελες να του πεις;» είπε ο Μεγαλειότατος
«Φυσικά. Λοιπόν η Καρλίνα μου είπε ότι η αδερφή σου είναι άρρωστη.» είπε στον Γουίλιαμ
«Εμ, βέβαια που δε θα το διέδιδε» είπε κοιτάζοντας με με απέχθεια.
«Θα ήθελα να σου ζητήσω να μου δείξεις τις εξετάσεις της για να μπορέσω να τις μελετήσω με τους υπόλοιπους γιατρούς.» του είπε ο Πάλος
«Γιατί θες να το κάνεις αυτό; Δε καταλαβαίνω.»
«Διότι ίσως να υπάρχει η πιθανότητα να μπορούν οι γιατροί μας να σώσουν την Κριστίν» είπα αυθόρμητα.
Ο Γουίλιαμ με κοίταξε κοκαλωμένος. Έπειτα έτρεξε προς το μέρος μου νευριασμένος
«Πώς τολμάς να αστιεύεσαι με ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα;» είπε σε μια προσπάθεια του να με πιάσει από το λαιμό, αλλά ο Τζάσπερ τον έπιασε από το μπράτσο.
«Ηρέμησε, λέει αλήθεια» του είπε
«Αδύνατον. Πεθαίνει. Δε μπορεί κανείς να τη σώσει.» φώναξε ο Γουίλιαμ
«Ίσως εγώ να μπορώ» είπε ο γιατρός Πάλος
«Λες ψέμματα» του είπε ο Γουίλιαμ
«Άκουσε με Γουίλιαμ. Όταν με πυροβόλησαν ο γιατρός Πάλος ήταν εκείνος που με έσωσε. Δώσε του μια ευκαιρία.» του πρότεινε ο Τζάσπερ
«Νοιαζόμαστε για την Κριστίν, Γουίλιαμ. Θέλουμε το καλό της. Άλλωστε από τη πρώτη στιγμή που μας γνώρισε μας φέρθηκε με το καλύτερο τρόπο. Θέλουμε να της ανταποδώσουμε το καλό που μας έκανε» του είπα
«Δε πιστεύω λέξη. Δε θα σας αφήσω να τις δημιουργήσετε ψεύτικες ελπίδες.»
«Τι έχεις να χάσεις Γουίλιαμ; Μου λες; Η μόνη που σου έχει μείνει είναι η αδερφή σου.» είπε ο Τζάσπερ. Δεν το γνώριζα αυτό. Η Κριστίν δε μου είχε πει ότι οι γονείς της είχαν πεθάνει
«Δε θα αφήσω αυτά τα..... εκτρώματα να την αγγίξουν.»
«Δηλαδή βάζεις την περηφάνια σου πάνω από τη ζωή της.» του είπε ο Τζάσπερ
«Σώπα» του φώναξε ο άλλος.
«Αγόρι μου, εμπιστεύσου με, σε παρακαλώ. Φέρε μου τις εξετάσεις της.» είπε ο γιατρός
«Όχι» είπε ο Γουίλιαμ κοφτά. Έπειτα έκανε να φύγει, αλλά ο Κρούστος τον πλησίασε
«Αυτό που κάνεις θα το μετανιώσεις, αλλά τότε θα είναι αργά. Βάλε μυαλό τώρα και άσε μας να βοηθήσουμε» του είπε ο σύμβουλος.
«Την επόμενη φορά που θα με πλησιάσεις θα σου δώσω και πάλι γροθιά στο στομάχι και πίστεψε με θα είναι πιο δυνατή από τη προηγούμενη» του είπε με μίσος.
(Ο Γουίλιαμ ήταν ο στρατιώτης ο οποίος χτύπησε τον Κρούστο όταν πήγε να με προστατέψει, τότε που μας κρατούσαν)
Μετά από αυτό ο Γουίλιαμ έφυγε από κοντά μας.
«Τι γίνεται τώρα; Θα την αφήσουμε να πεθάνει επειδή αυτός δε καταλαβαίνει με τίποτα» είπε ο Κάρπιαν
«Θα προσπαθήσω να σας φέρω εγώ τις εξετάσεις. Θα μπω σπίτι του κάποια στιγμή που δεν θα βρίσκεται εκεί, θα τις βρω και θα σας τις φέρω.» μας είπε ο Τζασπερ
«Αυτό δεν είναι και ότι καλύτερο» είπα
«Ναι, αλλά δεν έχουμε και άλλη επιλογή» μου είπε ο γήινος
«Ναι, έχεις δίκιο.» συμφώνησα
****
Παρακολουθούσα το ηλιοβασίλεμα από το παράθυρο του δωματίου μου, όταν άκουσα ένα χτύπημα στη πόρτα. Πήγα να ανοίξω. Ήταν η Άιραμ.
«Τα έμαθες; Ο Τζάσπερ έφερε τις εξετάσεις της Κριστίν» μου είπε
«Αλήθεια; Πότε;» ρώτησα
«Πριν λίγο. Οι γιατροί μας συνεδριάζουν αυτή τη στιγμή. Αύριο θα μας πουν αν μπορούν να σώσουν τη Κριστίν.»
«Τέλεια»
****
Τελικά το επόμενο πρωί ο γιατρός Πάλος μας ενημέρωσε ότι μπορούσε η ιατρική μας να βοηθήσει την Κριστίν. Μάλιστα θα αναλάμβανε ο ίδιος την επέμβαση της.
«Ωραία» είπα.
«Ναι, αλλά πού θα τη χειρουργήσω; Όλα όσα χρειαζόμαστε είναι στο ιατρείο του διαστημόπλοιου. Πώς θα πάμε ως εκεί και πώς θα μεταφερθεί και το κορίτσι, χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα;» είπε ο Πάλος.
(Το διαστημόπλοιο ήταν έξω από τη πόλη, εκεί όπου είχαμε το καταυλισμό μας)
«Σωστά» είπα
«Αν προσπαθούσε ο Τζάσπερ ή ο πατέρας του να βγάλει την Κριστίν από το νοσοκομείο και να τη φέρει στο διαστημόπλοιο;» πρότεινε ο Κάρπιαν
«Είναι καλή ιδέα αυτή. Ο στρατηγός Ντέιβιντ έχει κύρος. Κανείς δεν θα τον ρωτήσει τίποτα.» είπε ο γιατρός
«Εντάξει λοιπόν. Θα μιλήσω με τον Τζάσπερ και τον πατέρα του.» είπα
****
Όλα είχαν κανονιστεί. Το βράδυ ο Τζάσπερ έβγαλε με προσοχή την Κριστίν από το νοσοκομείο και ο πατέρας με το όχημα του τη μετέφερε ως τη περιοχή που βρισκόταν το διαστημόπλοιο. Ο Πάλος, ο Κάρπιαν και εγώ καταφέραμε να ξεφύγουμε από τη προσοχή των γήινων και βγήκαμε από την πόλη. Πώς τα καταφέραμε δεν ξέρω, αλλά σημασία είχε ότι όλα δούλευαν ρολόι. Ο γιατρός προετοίμαζε το ιατρείο για την επέμβαση, όσο εγώ,ο Κάρπιαν, ο Τζάσπερ και ο πατέρας του προσπαθούσαμε να καθησυχάσουμε την Κριστίν η οποία είχε εξαντληθεί.
«Δεν αντέχω άλλο» είπε
« Λίγη υπομονή κάνε ακόμα.» είπα
«Ναι, καλά σου λέει.» είπε ο Τζάσπερ
«Όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς.» της είπε και ο Ντέιβιντ
«Από τη στιγμή που ο γιατρός Πάλος είπε ότι μπορεί να σε σώσει, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα» είπε ο Κάρπιαν.
Τότε ο γιατρός Πάλος μας πλησίασε.
«Έλα, ήρθε η ώρα κορίτσι μου» της είπε
«Να ξέρετε ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα σας ευχαριστώ για όλα γιατρέ Πάλο» του είπε εκείνη
«Ευχαρίστησε με όταν θα είσαι καθαρή από αυτό το πράγμα. Έλα»
Πήγε να σηκωθεί από την καρέκλα που καθόταν, αλλά τα πόδια της λύγισαν από την αδυναμία που της είχε προκαλέσει η ασθένεια.
Ο γιατρός τη πήρε στα χέρια του και έτσι τη μετέφερε στο ιατρείο και εγώ πίσω ευχόμουν όλα να πάνε καλά και η Κριστίν να σωθεί διότι το τελευταίο πράγμα που της άξιζε να πάθει ήταν να σταματήσει να αναπνέει. Είχε όλη της τη ζωή μπροστά της και προσευχόμουν τα Μεγάλα Πνεύματα να βάλουν το χέρι τους, ώστε η γήινη φίλη μας να γίνει πάλι υγιής και δυνατή.
Θα καταφέρει άραγε ο γιατρός Πάλος να σώσει την Κριστίν; Είναι αρκετά ισχυρή η ιατρική των Ορφιανών ή μήπως όχι;