Από τη μέρα εκείνη το ζευγάρι ένιωθε σαν να έζησαν έναν εφιάλτη που όμως είχε τελειώσει. Η καθημερινότητα της Γιώτας συνέχιζε να κυλάει στους ίδιους ρυθμούς. Με τον Χάρη τα είχε ξαναβρεί όμως κάπου μέσα της είχε ραγίσει ένα κομμάτι και έμοιαζε να στάζει λίγο-λίγο ο φόβος, η έννοια, η ανασφάλεια. Τον είχε εμπιστευτεί και η πράξη του είχε πλήξει την εμπιστοσύνη της. Εξαιτίας της αγάπης που έτρεφε για εκείνον όμως, έβρισκε δικαιολογίες. Είχε υποσχεθεί να του δώσει ακόμα μια ευκαιρία και θα το έκανε αλλά υπήρξαν στιγμές από τη βραδιά εκείνη, που συλλογίστηκε πως γινόταν σαν τη μάνα της. Πως δικαιολογούσε τα αδικαιολόγητα κι αυτό την τρομοκρατούσε. Όμως ο Χάρης δεν ήταν ο πατέρας της και ήταν αυτή η σκέψη που την παρηγορούσε.
Ο Χάρης από την άλλη είχε μετανιώσει για τη συμπεριφορά του. Ήξερε πως η κυριότερη αιτία πήγαζε από το παρελθόν του. Γεγονότα για τα οποία δεν είχε μιλήσει στη Γιώτα, θαρρείς από ντροπή ή ανασφάλεια. Το βράδυ εκείνο, όταν κατάλαβε τι είχε κάνει, πόσο βαθιά είχε πληγώσει με τη προδοσία του την γυναίκα που αγαπούσε, ήταν έτοιμος να της αποκαλύψει τα πάντα, ελπίζοντας εκείνη να του αναγνωρίσει ελαφρυντικά, όμως δεν μπόρεσε. Πώς να πεις στον άνθρωπο σου ότι οι γονείς σου δεν σε ήθελαν; Πως αποτελούσες για εκείνους μια υπενθύμιση ενός κακού κοινού παρελθόντος. Πώς να της πει ότι για εκείνους δεν ήταν παρά ένα τίποτα, ένα σκουπίδι που δεν άξιζε; Λέξεις και λόγια που μάτωναν την καρδιά του παρά τα χρόνια που είχαν περάσει και τα οποία δεν ήθελε να επαναλάβει. Ήθελε απλά να τα ξεχάσει...
Όμως εκείνα δεν έλεγαν να τον αφήσουν. Σαν παράσιτα είχαν προσκολληθεί στο μυαλό του, δημιουργώντας του ανασφάλειες και φοβίες που κατάφερναν να ορίζουν τις πράξεις του και να καταστρέφουν τη ζωή του. Όσο κι αν πίστευε ότι έπρεπε να της τα αναφέρει προτίμησε να μην το κάνει. Δεν ήθελε να σπιλώσει την εικόνα που είχε εκείνη για το άτομο του. Εν μέρει δεν ήθελε να επιβεβαιώσει τις σκέψεις που ίσως έκανε η Γιώτα. Αν οι γονείς του έβλεπαν σε εκείνον τα χειρότερα, πώς να μην τα δει και η Γιώτα; Κι έτσι με αυτή τη σκέψη σώπασε μα ορκίστηκε να βάλει τα δυνατά του να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη της κοπέλας του.
Συνέχισαν τις ζωές τους αφήνοντας το περιστατικό στην άκρη, προσπαθώντας να κλείσουν τις ρωγμές που είχαν δημιουργηθεί στη σχέση τους. Η αγάπη που τους ένωνε ήταν μεγαλειώδης κι έτσι ήταν όλοι σίγουροι ότι θα τα κατάφερναν να ξεχάσουν το γεγονός.
Ο Χάρης εξακολουθούσε να έχει άγχος για το συγκρότημα. Σε συνεννόηση με τον Οδυσσέα είχαν κανονίσει, μετά την Πρωτοχρονιά, να πάνε με το Σάββα και το Σπύρο, στην εταιρία για να μιλήσουν με τους υπεύθυνους.
«Χάρη, να ξέρεις ότι είναι δύσκολα τα πράγματα.» προσπάθησε να τον προετοιμάσει ο Οδυσσέας, προκαλώντας του επιπλέον εκνευρισμό και άγχος.
Όταν έφτασαν στην δισκογραφική τους οδήγησαν κατευθείαν στο γραφείο του Γενικού διευθυντή. Εκεί βρίσκονταν ο Οδυσσέας, ο διευθυντής και μερικοί ακόμα παράγοντες της εταιρίας. Όλοι έδειχναν ανήσυχοι.
«Καλώς τους, Ελάτε παιδιά καθίστε.» τους χαιρέτισε ο διευθυντής και τους πρότεινε να κάτσουν στις κενές θέσεις γύρω από το τραπέζι συνεδριάσεων. «Ο Οδυσσέας μας εξήγησε την κατάσταση. Η αποχώρηση της Λυδίας είναι οριστική;» ζήτησε να μάθει.
«Ναι, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει γνώμη.» επιβεβαίωσε ο Χάρης και είδε το συνοφρύωμα στα πρόσωπα των συνεργατών του. Ο διευθυντής τους, ένας άντρας γύρω στα πενήντα-πέντε, ψηλός και γεροδεμένος, με άσπρα μαλλιά, έτριψε προβληματισμένος το σαγόνι του πριν μιλήσει.
«Αυτό δεν είναι καλό. Φαντάζομαι το καταλαβαίνετε κι εσείς. Δεν μπορούμε να ηχογραφήσουμε το δίσκο με τα δεδομένα αυτά.»
«Αν τoν βγάζαμε με τη Λυδία;» ρώτησε Σπύρος.
«Δεν γίνεται. Εξήγησα ήδη στον Χάρη.» επενέβη ο Οδυσσέας και ο Σπύρος κατένευσε. Τους είχε αναφέρει ο Χάρης τη κουβέντα που είχαν οι δυο τους αλλά ήλπιζε να υπήρχε ένα παράθυρο σε όλο αυτό το μπάχαλο.
«Έτσι όπως τα λέει ο Οδυσσέας είναι. Δεν γίνεται κάτι αυτή τη στιγμή. Θα αναβάλλουμε την ηχογράφηση. Βρείτε άμεσα κοπέλα και ξεκινήστε παραστάσεις. Να δούμε πως θα την υποδεχτεί ο κόσμος και μετά θα ξαναμιλήσουμε.»
«Μα έτσι είναι σαν να βρισκόμαστε πάλι στο μηδέν.» αποκρίθηκε ο Χάρης νιώθοντας το αίμα του να παγώνει.
«Φυσικά και είμαστε στο μηδέν Χάρη. Τι νομίζεις; Ξεκινάμε από την αρχή. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ίσως αν οι εποχές ήταν καλύτερες να μπορούσαμε να αντέξουμε το ρίσκο. Όμως με την κρίση που έχει υποστεί ο κλάδος μας, η εταιρία δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε μια αποτυχία.»
«Δεν διαλύθηκαν όλα. Εμείς οι τρείς είμαστε ακόμα εδώ.» είπε ο Σπύρος. «Το ότι φεύγει η Λυδίας δε σημαίνει ότι παύει να υφίσταται το συγκρότημα.»
«Παιδιά έχετε δίκιο. Είστε πολύ καλοί και οι τρεις, όμως η Λυδία είναι το πρόσωπο που μπαίνει μπροστά. Η φωνή της ακούγεται.»
«Κ εγώ τραγουδάω» διευκρίνισε ο Χάρης.
«Εσύ είσαι δεύτερη φωνή. Εκείνη είναι η πρώτη. Τα τραγούδια σας έχουν αποτυπωθεί στα αυτιά των θαυμαστών σας με τη δική της φωνή. Η αλλαγή δημιουργεί θέματα.» εξήγησε με ευγενικό αλλά έντονο ύφος ο γενικός διευθυντής και τα παιδιά κατάλαβαν ότι όλα είχαν τελειώσει. Απογοητευμένοι από τη συνάντηση αυτή αποχώρησαν από το γραφείο, καθένας χαμένος στις σκέψεις του. Μετά από τόσο τρέξιμο και τόσο αγώνα είχαν βρεθεί ξανά στο μηδέν.
«Ξέχασα το κινητό μου μέσα. Έρχομαι σε λίγο» είπε ψέματα ο Χάρης και γύρισε για να επιστρέψει στην αίθουσα που είχε γίνει η συνάντηση, με σκοπό να ζητήσει ακόμα μια ευκαιρία από τους υπεύθυνους.
«Πιστεύεις πως έχουν τελειώσει;» άκουσε να ρωτάει ένας από τους υπεύθυνους.
«Πολύ φοβάμαι πως ναι...» απάντησε ο συνομιλητής του και η καρδιά του Χάρη πάγωσε. Στηρίχτηκε στον τοίχο νιώθοντας έτοιμος να καταρρεύσει. Ένιωθε υπεύθυνος γιατί εκείνος είχε βάλει τη Λυδία στο γκρουπ. Κι από την άλλη το να μείνει και να βλέπει τη καριέρα του να κατρακυλάει ήταν κάτι που δεν ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να διαχειριστεί. Σκέφτηκε τη Γιώτα. Για εκείνη έπρεπε να αντέξει. Δεν ήξερε πως αλλά θα έβρισκε ένα τρόπο.
Έφυγε πριν τον δουν οι άνθρωποι της δισκογραφικής και συνάντησε τους φίλους του.
«Θα βρούμε λύση.» προσπάθησε να τους καθησυχάσει.
«Είμαστε ξανά στην αφετηρία Χάρη. Πάλι από την αρχή. Δεν ξέρω καν αν έχω το κουράγιο να ξεκινήσουμε τα ίδια. Δεν είμαστε πια δεκαοχτώ χρονών να παίζουμε σε φοιτητικά στέκια.» επεσήμανε ο Σπύρος και ο Χάρης ήξερε πολύ καλά ότι είχε δίκιο ο φίλος του.
Δεν τους είχαν πάρει τα χρόνια αλλά δεν γινόταν να επιστρέψουν ξανά στις παραστάσεις και στα μπαράκια. Είχαν ξεφύγει από εκείνη τη φάση. Όμως δεν μπορούσε να παραιτηθεί.
«Εξαιτίας μου είμαστε σε αυτή τη κατάσταση. Σας ορκίζομαι ότι θα κάνω ότι μπορώ να μας ξεμπλέξω.»
«Χάρη κανείς μας δε σε κατηγορεί. Όλοι μας θέλαμε τη Λυδία και εδώ που τα λέμε χάρη στη φωνή της καταφέραμε να ανοίξουμε τις πόρτες. Τώρα μένει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από' δω και πέρα.» του είπε ο Σάββας.
«Θα βρούμε λύση. Δεν θα το αφήσουμε έτσι.» αποκρίθηκε ο Χάρης με πείσμα. Οι τρεις φίλοι έδωσαν τα χέρια και χώρισαν τραβώντας καθένας για το σπίτι του. Ο Χάρης αποφάσισε να κάνει έκπληξη στη Γιώτα πηγαίνοντας να την πάρει από τη δουλειά. Φτάνοντας εκεί συνάντησε μια συνάδελφο της.
«Καλησπέρα Σοφία.»
«Γεια σου Χάρη, τι κάνεις;»
«Καλά. Ήρθα να πάρω τη Γιώτα. Τελείωσε τα μαθήματα της;»
«Ένιωσε μια αδιαθεσία νωρίτερα και έφυγε.» τον ενημέρωσε.
«Δεν είναι καλά;» ζήτησε να μάθει ανήσυχα.
«Μην αγχώνεσαι. Κάποια ίωση θα κόλλησε από το σχολείο. Κυκλοφορεί γαστρεντερίτιδα.» του είπε και ο Χάρης την χαιρέτισε και πήρε το δρόμο για το σπίτι θέλοντας να βρεθεί κοντά στην κοπέλα του. Όταν μπήκε στο σπίτι βρήκε τη Γιώτα να κάνει εμετό στην τουαλέτα.
«Ήρθες;» τον ρώτησε βγαίνοντας από το μπάνιο. Ήταν χλωμή και κατάκοπη. Έσερνε το βήμα της και φαινόταν έτοιμη να καταρρεύσει.
«Πήγα από το σχολείο να σε βρω. Μου είπε η Σοφία ότι αρρώστησες. Τι έγινε;»
«Το στομάχι μου. Το μισό τμήμα μου είναι με γαστρεντερίτιδα αυτές τις μέρες. Φαίνεται πως κόλλησα κι εγώ.» του είπε και σηκώθηκε πάλι, τρέχοντας προς το μπάνιο για να συνεχίσει να κάνει εμετό.
«Να σου φτιάξω λίγη σούπα;» την ρώτησε αφού την βοήθησε να επιστρέψει και πάλι στο κρεβάτι.
«Όχι, μωρό μου, σ' ευχαριστώ. Νιώθω κουρασμένη. Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ.» του είπε και έκλεισε τα μάτια.
Ο Χάρης τη σκέπασε καλά και βγήκε από δωμάτιο σιγά. Αποφάσισε να συμμαζέψει λίγο και να βάλει πλυντήριο τα ρούχα της Γιώτας, και μερικές πετσέτες. Άρχισε να αδειάζει τις τσέπες από τα παντελόνια της. Μερικά κέρματα και αποδείξεις είχε μόνο. Τα έριξε στον κάδο, έκλεισε τη πόρτα και έβαλε το σωστό πρόγραμμα. Πήρε της αποδείξεις να της τακτοποιήσει μαζί με της άλλες για την εφορία. Τις κοίταξε ταξινομώντας τες στους κατάλληλους φακέλους. Σουπερ-μάρκετ, ΔΕΗ, φαρμακείο.
Τα μάτια του στάθηκαν σε αυτή τη τελευταία απόδειξη και όλα γύρω του πάγωσαν. Κοίταξε ξανά και ξανά τις λέξεις στο μικροσκοπικό αυτό χαρτάκι αλλά δεν έβρισκε καμιά λογική. Έστρεψε το βλέμμα στην μισάνοιχτη πόρτα του υπνοδωματίου. Δεν ήξερε τι ένιωθε. Έκπληξη; Οργή; Τι; Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν, το μυαλό του είχε θολώσει. Διαρκώς έκανε την ίδια ερώτηση στον εαυτό του.
Σηκώθηκε, φόρεσε το μπουφάν του και έφυγε από το σπίτι. Δεν τον ένοιαζε που θα πήγαινε, εκείνη τη στιγμή ήθελε μόνο ένα πράγμα. Να φύγει όσο πιο μακριά από τη Γιώτα μπορούσε. Κι αυτό έκανε.
Όταν η Γιώτα ξύπνησε ένιωθε αρκετά καλύτερα. Ανασηκώθηκε και διαπίστωσε έκπληκτη ότι είχε σχεδόν νυχτώσει. Βγήκε από το υπνοδωμάτιο αναζητώντας τον Χάρη αλλά δεν τον βρήκε πουθενά στο σπίτι.
«Περίεργο. Που πήγε;» αναρωτήθηκε δυνατά και επέστρεψε στο δωμάτιο για να πάρει το κινητό της.
Κάλεσε τον αριθμό του αλλά δεν απαντούσε. Υπέθεσε πως κάπου είχε πεταχτεί και θα επέστρεφε. Πήγε στο μπάνιο και είδε πως είχε τελειώσει το πλυντήριο. Χαμογέλασε γλυκά καθώς σκέφτηκε πως ο Χάρης το είχε βάλει θέλοντας ίσως να την ξεκουράσει. Ένιωθε καλύτερα γι' αυτό και γέμισε τη λεκάνη με τα φρεσκοπλυμένα ρούχα και πήγε στην αυλή να τα απλώσει. Τελείωνε όταν άκουσε τη πόρτα να κλείνει και τον ήχο από τα κλειδιά του Χάρη, που τα άφησε στο γυάλινο μπολ που είχαν στο έπιπλο της εισόδου. Μπήκε στη κουζίνα και κλείδωσε την πίσω πόρτα.
«Γύρισες;» του είπε και τον πλησίασε. Τον αγκάλιασε αλλά εκείνος ήταν σφιγμένος. «Έγινε κάτι;» ζήτησε να μάθει απορημένη.
«Όχι τίποτα. Πως είσαι;» της απάντησε και τράβηξε για την κουζίνα. Η Γιώτα τον ακολούθησε.
«Είμαι καλά. Όλα τα παιδάκια έτσι είναι στην τάξη μου. Το πολύ μια μέρα κρατάει αυτή η ίωση.» του εξήγησε αλλά δεν φάνηκε να την ακούει. Είχε ανοίξει το ψυγείο και έβγαζε από μέσα διάφορα λαχανικά. «Τι έχεις;» ξαναρώτησε.
«Τίποτα. Αγχωμένος είμαι με τη δουλειά. Δεν έχει σημασία.» της είπε. «πήγαινε κάνει ένα μπάνιο. Θα κάνω λίγη σούπα.»
«Μη σε ταλαιπωρώ ματάκια μου.» του είπε και τον πλησίασε αγκαλιάζοντας τον από πίσω. Έδεσε τα χέρια της μπροστά στο στομάχι του και φίλησε την πλάτη του. Εκείνος δεν αντέδρασε. Παρέμεινε σφιγμένος. «Δεν θα μου πεις τι σου συμβαίνει;» τον ένιωσε να παίρνει μια βαθιά ανάσα πριν γυρίσει έτσι ώστε να την κοιτάζει. Την έπιασε από τα μπράτσα.
«Δεν έχω κάτι. Πήγαινε να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο και θα ετοιμάσω κάτι να φας.» επανέλαβε και άφησε απρόθυμα ένα φιλί στην κορυφή της κεφαλής της. Εκείνη έκανε μια γκριμάτσα που εξέφραζε απορία πριν βγει από τη κουζίνα και μπει στο μπάνιο.
Όταν άκουσε το νερό να τρέχει, ο Χάρης μπόρεσε να δώσει ένα λεπτό στον εαυτό του να χαλαρώσει. Άφησε την προετοιμασία της σούπας και έσφιξε της γροθιές του πάνω στον πάγκο. Σφάλισε τα μάτια και ανάσανε βαθιά. Να πάρει, σκέφτηκε, και χτύπησε την ξύλινη επιφάνεια. Το ίδιο ερώτημα συνέχιζε να τον βασανίζει. Γιατί η Γιώτα χρειαζόταν τεστ εγκυμοσύνης, αφού οι δυο τους έπαιρναν πάντα προφυλάξεις;
Ο ήχος από το τρεχούμενο νερό σώπασε. Την άκουσε να βγαίνει από το μπάνιο τη στιγμή που χτύπησε το κινητό της. άκουσε τα βιαστικά της βήματα. Βγήκε σιγά από τη κουζίνα και στάθηκε έξω από το υπνοδωμάτιο.
«Έλα Οδυσσέα. Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Είναι ο Χάρης εδώ. Θα σε πάρω εγώ.» είπε εκείνη και ο άντρας ένιωσε να χάνει την πνοή του.
Έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε το κεφάλι στον τοίχο. Δεν ήθελε να σκέφτεται πως τον είχε προδώσει, όμως δεν μπορούσε να διακόψει τις σκέψεις. Θυμήθηκε τις ξαφνικές επισκέψεις του Οδυσσέα στο σπίτι τους. Πόσες φορές τον είχε βρει στο διαμέρισμα τους ενώ δεν τον περίμεναν. Τον είχε απατήσει; Η Γιώτα του τον είχε απατήσει; Η υποψία και μόνο του στοίχιζε. Ένιωθε να κομματιάζεται η ψυχή του. Να ανοίγει μια μαύρη τρύπα που τον τραβούσε, απειλώντας να τον κατασπαράξει, να τον αφανίσει, να μην αφήσει τίποτα από τον Χάρη να μείνει όρθιο. Κι όμως, κάπου μέσα του, το ήξερε πως κάτι τέτοιο δεν θα αργούσε να συμβεί. Παραμυθιαζόταν για χρόνια, θεωρώντας πως είχε ένα μέλλον με τη Γιώτα. Ποιος; εκείνος, το τίποτα... Δεν άντεξε να αντικρύσει το κορίτσι που αγαπούσε. Ένιωθε προδομένος, εξαπατημένος, διαλυμένος κι όλα αυτά εξαιτίας του.
Έπρεπε να την αντιμετωπίσει, να ρωτήσει ευθέως, αντ' αυτού έκανε αυτό που ήξερε πάντα να πράττει, σε αντίστοιχες καταστάσεις. Το έβαλε στα πόδια. Η Γιώτα το μόνο που πρόλαβε να ακούσει ήταν η πόρτα που έκλεισε με πάταγο πίσω του. Βγήκε, τον αναζήτησε στη κουζίνα και μετά στο σαλόνι, όμως εκείνος δεν ήταν εκεί. Σάστισε για πολλοστή φορά. Κοίταξε το σκούρο ξύλο και αναρωτήθηκε που στο καλό πήγε πάλι... Απάντηση όμως δεν πήρε ποτέ. Αποκοιμήθηκε στον καναπέ περιμένοντας τον να επιστρέψει. Μα κι όταν εκείνος γύρισε πάλι δεν πήρε απαντήσεις γιατί ο Χάρης δεν ήθελε να τις δώσει. Προτιμούσε να βασανίζεται μοναχός με τις σκέψεις και τις αμφιβολίες του.
Κι ύστερα ήρθε η επιβεβαίωση των φόβων του. Ένα πρωινό που υποτίθεται πως η Γιώτα ήταν στη δουλειά την είδε να μπαίνει σε μια γυναικολογική κλινική, η οποία ήταν γνωστή για το ότι έκανε αμβλώσεις. Η Γιώτα ήταν έγκυος αλλά σίγουρα όχι στο δικό του παιδί...
Λίγο μετά τις γιορτές και τον ερχομό του 2015 το ζευγάρι είχε κανονίσει ένα ταξίδι στη Βενετία, το οποίο αποδείχτηκε σκέτη καταστροφή. Οι κουβέντες που αντάλλασαν ήταν ελάχιστες ενώ το χαμόγελο είχε χαθεί από τα πρόσωπά τους. Καθένας έστηνε το δικό του σενάριο, τη δική του εκδοχή για το τι συνέβαινε και οι μέρες κυλούσαν παραμένοντας περίεργες για το ζευγάρι. Επέστρεψαν στην Ελλάδα χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα.
Μια ένταση πλανιόταν στον αέρα. Μια δυσφορία από μεριάς του Χάρη, μια τάση να αποφεύγει τη Γιώτα ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που εκείνη τον έπιασε να την κοιτάζει περίεργα. Παράλληλα είχε αρχίσει να την εκνευρίζει το ότι διαρκώς τη ρωτούσε αν ήταν καλά κι αν είχε κάτι να του πει. Έσπαγε το κεφάλι της να βρει τι περίμενε να ακούσει αλλά δεν κατέληγε πουθενά. Κι ύστερα άρχισαν οι βραδινές αργοπορίες του Χάρη, οι αδικαιολόγητες απουσίες του. Επέτρεπαν με τη στάση τους και τη σιωπή τους, να διαιωνίζεται ανάμεσα τους μια κατάσταση που μπορούσε να φέρει αρνητικές επιπτώσεις στη σχέση τους. Μια κατάσταση που μέρα τη μέρα τους απομάκρυνε, σβήνοντας ένα- ένα τα συναισθήματα που τους. Μέχρι που θα ερχόταν ένα ξέσπασμα και όλα θα άρχιζαν να παίρνουν την κατηφόρα...
Γειά σας!!! Τι μου κάνετε;;; Αυτό το κεφάλαιο έκρυβε εκπλήξεις!!!! Μάθαμε πως οι γονείς του Χάρη τον έχουν απορρίψει, πράγμα που δικαιολογεί το γιατί εκείνος φέρεται τόσο ή αλλοπρόσαλλα. Αν οι ίδιοι σου οι γονείς δεν σε αγάπησαν πως να πιστέψεις ότι θα αγαπηθείς από ξένους. Τι άλλο;;; Α, ναι!!! Η Γιώτα είχε μια αδιαθεσία! Η Γιώτα αγόρασε τεστ εγκυμοσύνης, η Γιώτα πήγε σε κλινική αμβλώσεων! Και ιδού η απορία! Απάτησε τον Χάρη;;;;;
Σημείωση: στα περισσότερα κεφάλαια έχω βάλει στην αρχή κάποιο τραγούδι. Όλα είναι επιλεγμένα έτσι ώστε να είναι όσο γίνεται πιο ταιριαστό με τις σκέψεις των ηρώων μας! ελπίζω να σας βάζουν στο κλίμα!!!