Έρωτας Στο Κλειδι Του Σολ-TYS17

Πρώτη φορά!!

Είχαν περάσει περίπου τρείς εβδομάδες που ο Χάρης και η Γιώτα ήταν μαζί. Έβγαιναν συνήθως οι δυο τους, θέλοντας να γνωριστούν, ενώ κάποιες φορές συναντούσαν την Λυδία για ένα καφέ, κυρίως στο σπίτι του νεαρού. Η αλλαγή του ήταν εντυπωσιακή. Ο Σάββας, ο Σπύρος και η Λυδία, δεν πίστευαν στα μάτια τους, όταν την επόμενη μέρα από το πρώτο, επίσημο ραντεβού του Χάρη με τη Γιώτα, στο διαμέρισμα του, βγήκαν οι τέσσερις τους και ο Χάρης παρήγγειλε μια μπύρα την οποία όμως δεν άγγιξε καθόλου, εν αντιθέσει με το ποτήρι του νερού που άδειαζε με φρενήρεις ρυθμούς. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες μέρες οπότε σκασμένοι πια και οι τρεις, από την περιέργεια δεν άντεξαν να μην θίξουν το θέμα.

«Τι συμβαίνει; Τι χάσαμε;» άρχισε την κουβέντα ο Σάββας και ακολούθησαν ο Σπύρος και η Λυδία, βομβαρδίζοντας τον με ερωτήσεις.

«Ει, ηρεμήστε, τίποτα δεν χάσατε. Απλά σκέφτηκα ότι πίνω αρκετά τώρα τελευταία και πως καλό θα ήταν να το ελαττώσω.» τους είπε με μια δόση αδιαφορίας στη φωνή, θαρρείς και τους ανακοίνωνε κάτι πολύ φυσιολογικό και αναμενόμενο. Προφανώς είχε ξεχάσει τους άπειρους καυγάδες που είχαν κάνει όταν αναγκάζονταν να τον μαζεύουν ημιλυπόθυμο εξαιτίας του ποτού.

«Μας δουλεύεις Χαρούλη; Θέλεις να πεις ότι η παρουσία της Γιώτας στη ζωή σου δεν έπαιξε κανέναν ρόλο σε όλο αυτό;» τον μάλωσε γλυκά η Λυδία, που χαιρόταν πολύ, βλέποντας τον να είναι τόσο διαφορετικός τον τελευταίο καιρό.

«Αφού ξέρεις την απάντηση, τι με ρωτάς;» αποκρίθηκε εκείνος και η Λυδία χαμογέλασε πονηρά.

Οι φίλοι του τον κοιτούσαν εκστασιασμένοι. Πάντα ανησυχούσαν για το που θα κατέληγε, με την κατάχρηση που έκανε και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη να τον βλέπουν να έχει μειώσει τόσο πολύ το ποτό.

Όχι πως του ήταν εύκολο να σταματήσει την κακιά αυτή συνήθεια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ενώ οι άλλοι μιλούσαν, εκείνος κοιτούσε το μπουκάλι που έστεκε ανοιχτό μπροστά του. Τα μάτια του έστεκαν καρφωμένα πάνω του και ένας κόμπος έφραζε το λαιμό του. Κατάπινε θαρρείς και γευόταν το δροσερό περιεχόμενο του και χτυπούσε τα δάχτυλα νευρικά στο τραπέζι. Τότε η Λυδία άπλωνε το χέρι και συγκρατούσε το δικό του κοιτώντας τον με θαυμασμό και κατανόηση. Το μπουκάλι χανόταν από το οπτικό του πεδίο με την βοήθεια του Σάββα ή του Σπύρου και αμέσως συνερχόταν. Μέχρι κι εκείνοι είχαν πάψει να παραγγέλνουν οινοπνευματώδη για να μην τον βάζουν σε πειρασμό.