Έφτασα στο σπίτι μου λαχανιασμένη. Αφού στάθηκα λίγο απέξω από την πόρτα για να πάρω μια ανάσα, την άνοιξα απότομα. Είδα τους γονείς μου και τη Λούνα.
«Για ποιο λόγο έγινε ο σεισμός μπαμπά; Γνωρίζεις κάτι;» τον ρώτησα ταραγμένη
«Κορίτσι μου, ηρέμησε. Ήταν απλά ένας μικροσεισμός. Τίποτα το ανησυχητικό» μου απάντησε
«Δεν συνηθίζεται να γίνονται σεισμοί στον Ορφέα. Κάτι δεν πάει καλά, σωστά; Πες μου. Σίγουρα θα ξέρεις» είπα.
Ο πατέρας μου με κοίταζε περίεργα όπως και η μαμά με τη Λούνα.
«Καρλίνα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Άλλωστε έγινε και αυτό ήταν» είπε η Λούνα
«Έχω ένα πολύ άσχημο προαίσθημα Λούνα. Και επίσης η ομίχλη έχει εξασθενήσει. Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό» φώναξα
«Αυτό όντως είναι παράξενο» είπε η μητέρα μου
«Φτάνει πια» είπε ο μπαμπάς. «Για όλα υπάρχει πρώτη φορά. Ανησυχούμε και στενοχωριόμαστε, χωρίς λόγο. Καρλίνα μου σήμερα έχεις γενέθλια και είναι η γιορτή της Ζωής. Για αυτό σε παρακαλώ βγάλε τις κακές σκέψεις από το μυαλό σου και βρες την ηρεμία σου, γιατί το βράδυ θέλω η ενήλικη πλέον κόρη μου να είναι η πιο όμορφη από όλες, πράγμα το οποίο δεν θα γίνει αν έχεις τόσο άγχος» συνέχισε χαμογελώντας.
Ακούγοντας τα λόγια του χαμογέλασα και εγώ.
«Μπορεί να ήμουν υπερβολική» διαπίστωσα
«Ήσουν. Έλα εδώ κόρη μου» είπε ο πατέρας μου και μου άνοιξε την αγκαλιά του. Χώθηκα μέσα της. «Να είσαι πάντα καλά και χαρούμενη γλυκιά μου» μου είπε
«Σε ευχαριστώ μπαμπά»
Έπειτα με αγκάλιασε και η μαμά και μου έδωσε τις ευχές της. Στρώσαμε τραπέζι, φάγαμε και όταν τελειώσαμε πήγα στο δωμάτιο μου μαζί με την αδερφή μου.
«Είχες πάει κάπου μετά το σχολείο;» με ρώτησε «Άργησες λίγο»
«Ο Τρεζίνος μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα. Ήμασταν μαζί, όταν συνέβη ο σεισμός» είπα απλά
«Κατάλαβα» είπε έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο
«Δεν είναι αυτό που σκέφτεσαι»
«Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι οι θαυμαστές σου όσο πάει και αυξάνουν»
«Λούνα» είπα σοβαρά
«Καλά, καλά. Σε πειράζω. Μη θυμώνεις. Δε μου λες; Τι θα βάλεις μετά στη γιορτή;»
«Λέω να φορέσω εκείνο το μοβ φόρεμα που μου πήρε δώρο το προηγούμενο μήνα η μαμά»
«Υπέροχα. Θα είσαι πανέμορφη. Άντε ο Κάρπιαν και ο Τρεζίνος θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό»
«Είσαι αδιόρθωτη» είπα και βγήκα από το δωμάτιο. Τότε άκουσα τις ομιλίες των γονιών μου από την κουζίνα.
«Κάρβαρο, είσαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται για κάτι το ανησυχητικό;» ρωτούσε η μητέρα μου τον πατέρα μου
«Όχι, Αραλάνα, μη φοβάσαι. Έγινε μια φορά σεισμός. Συμβαίνουν αυτά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας» της απάντησε εκείνος.
Έτσι προσπάθησα να σταματήσω να κάνω αρνητικές σκέψεις και να ξεχάσω το σεισμό. Άλλωστε ο πατέρας μου είχε δίκιο. Δεν υπήρχε λόγος να ανησυχούμε. Και όμως! Υπήρχε, απλά ακόμα δε το γνωρίζαμε, αλλά θα το μαθαίναμε πολύ γρήγορα.
****
Όταν φτάσαμε στο παλάτι, μας υποδέχτηκαν ο βασιλιάς Γκόλντεμπεργκ, η βασίλισσα Γκαρλάιντερ και ο Κάρπιαν.
«Καλώς τους» είπε η Μεγαλειοτάτη
«Χαίρεται» απάντησα ευγενικά
«Κάρβαρο, η κόρη σου έμαθα από τον Κάρπιαν ότι έχει γενέθλια σήμερα» είπε ο Γκόλντεμπεργκ
«Ναι» είπε ο πατέρας μου
«Να τη χαίρεσαι»
«Ευχαριστώ. Και εσείς να χαίρεστε την οικογένεια» απάντησε με σεβασμό
«Κύριε, θα ήθελα να σας ρωτήσω. Ο σεισμός που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι γνωρίζουμε από που προκλήθηκε;» ρώτησε η μητέρα μου
«Όλοι μας έχουν ρωτήσει για αυτό μέχρι τώρα. Δεν ξέρουμε το λόγο, αλλά για όνομα των Μεγάλων Πνευμάτων. Δε πρέπει να αγχωνόμαστε για κάτι τέτοιο» είπε η βασίλισσα Γκαρλάιντερ.
Στον Ορφέα πιστεύαμε ότι υπήρχαν τέσσερα ισχυρά πνεύματα τα οποία είχαν τον έλεγχο των πάντων. Αυτή ήταν η θρησκεία μας.
«Σωστά» συμφώνησε ο άντρας της.
****
Καθόμουν στην αίθουσα χορού και έβλεπα τους άλλους να χορεύουν, όταν είδα τον Τρεζίνο να έρχεται προς το μέρος μου
«Όλα καλά» μου είπε. «Θεωρούν ότι ο σεισμός ήταν κάτι άνευ σημασίας. Με διαβεβαίωσε και η μητέρα μου»
«Χαίρομαι που το ακούω»
Τότε μας πλησίασε ο Κάρπιαν.
«Καλησπέρα» είπε.
«Γεια Κάρπιαν» είπε ο Τρεζίνος
Ο Τρεζίνος και ο Κάρπιαν ήταν καλοί φίλοι. Σχεδόν αδελφικοί.
«Καρλίνα, θες να χορέψουμε;» μου πρότεινε ο Κάρπιαν
«Ναι» είπα αυθόρμητα.
Είδα τον Τρεζίνο να δυσανασχετεί, αλλά τότε ήταν που ήρθε κοντά μας η Λούνα και με έβγαλε από τη δύσκολη θέση.
«Τρεζίνο, χορεύουμε;» είπε.
Κλασική Λούνα. Πάντα έχει το θάρρος να πει αυτό που θέλει.
«Ναι» είπε ο Τρεζίνος. Και έτσι αρχίσαμε να χορεύουμε σε ζευγάρια.
Εγώ και ο Κάρπιαν, η Λούνα και ο Τρεζίνος.
«Μάλλον, ο Τρεζίνος δε θα έχει μιλήσει στον Κάρπιαν για εμένα. Αλλιώς δεν θα μου ζητούσε να χορέψουμε» συμπέρανα.
Καθώς χορεύαμε, μου χαμογελούσε και εγώ έκανα το ίδιο. Εκείνο το βράδυ ο πρίγκιπας μας ήταν πολύ όμορφος. Τον κοίταζα στα μάτια και εκείνος τα δικά μου. Ένιωθα τόσο πολύ όμορφα. Τίποτα δε μπορούσε να χαλάσει τη στιγμή αυτή. Τίποτα, εκτός αυτό που συνέβη. Ξαφνικά τα πάντα άρχισαν να τρέμουν γύρω μας. Ο πολυέλαιος που φώτιζε το χώρο, έσπασε και έπεσε στο πάτωμα. Το μπαλκόνι του παλατιού γκρεμίστηκε και έπεσαν κομμάτια από το ταβάνι κάτω. Επικράτησε πανικός. Ο σεισμός αυτή τη φορά κράτησε περισσότερο και όταν τελείωσε όλοι ήμασταν σοκαρισμένοι. Τότε ακούστηκε μια κραυγή. Γυρίσαμε και είδαμε ότι ο Τρεζίνος ήταν είχε παγιδευτεί κάτω από τα ερείπια ενός τοίχου που είχε καταρρεύσει.
«Τρεζίνο» φώναξα.
«Παιδί μου» άκουσα τη μητέρα του να λέει φοβισμένη.
Γρήγορα κάποιοι προθυμοποιήθηκαν και τον έβγαλαν. Κρατούσε το χέρι του.
«Πρέπει να το έσπασα» είπε.
Τον οδήγησαν στον ιατρείο της Πολιτείας. Ήμουν σίγουρη ότι θα γινόταν καλά. Η ιατρική μας ήταν ανεπτυγμένη σε μέγιστο βαθμό. Οι γιατροί μπορούσαν να κάνουν καλά οποιαδήποτε πάθηση, πόσο μάλλον ένα απλό σπάσιμο. Εγώ για άλλο ανησυχούσα τώρα.
«Μεγαλειότατε, μας είπατε ότι δε έπρεπε να ανησυχούμε. Τι ήταν αυτό;» ρώτησε ο πατέρας μου
«Κάρβαρο, θα βάλω τους αρμόδιους να το ελέγξουν. Μην ανησυχείτε φίλοι μου. Όλα θα πάνε καλά» είπε εκείνος
****
Την επόμενη ημέρα όλοι στο σχολείο συζητούσαν για αυτό που είχε συμβεί. Είδα τον Τρεζίνο και τον πλησίασα. Το χέρι του ήταν μια χαρά, όπως πριν. Βλέπετε, είχαμε εξελιγμένη επιστήμη και πίνοντας ένα απλό φάρμακο όλα θεραπεύονταν.
«Καλημέρα Τρεζίνο» είπα
«Καρλίνα, πώς είσαι;» με ρώτησε
«Λίγο ανήσυχη»
«Όλοι έτσι είμαστε»
Τότε χτύπησε το κουδούνι και πήγαμε στην τάξη για μάθημα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Όλοι σκεφτόμασταν για ποιο λόγο συνέβη ο σεισμός. Κάποια στιγμή μια συμμαθήτρια μας η Λορένα ρώτησε «Από πού λέτε να προέκυψε ο σεισμός;»
«Κανείς δεν ξέρει» απάντησε η καθηγήτρια μας
«Εύχομαι να διευθετηθεί το ζήτημα. Τρεζίνο, πώς είσαι μετά τα χθεσινά; Πώς είναι το χέρι σου;» τον ρώτησε η Λορένα
«Καλά είμαι. Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον» της απάντησε
«Αν μάθω κάτι από τον πατέρα μου θα σας ειδοποιήσω αμέσως» είπα
«Το ίδιο ισχύει και για εμένα» συμπλήρωσε ο Τρεζίνος
«Ωραία. Σας ευχαριστούμε. Όμως τώρα ας συνεχίσουμε το μάθημα, μήπως και ξεχαστούμε» πρότεινε η κυρία μας.
Όμως όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν κάναμε κανείς μας δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Όλοι μας σκεφτόμασταν τον σεισμό και αναρωτιόμασταν που θα καταλήξει όλη αυτή η κατάσταση.
****
Οι επόμενες ημέρες κύλησαν περίεργα. Γινόντουσαν καθημερινά σεισμοί. Άλλοι δυνατοί, άλλοι όχι και τόσο. Ο πατέρας μου ήταν όλη ημέρα στο παλάτι, αλλά όταν γύρναγε δεν μας έλεγε τίποτα, όπως ακριβώς και οι άλλοι σύμβουλοι.
Είχα ρωτήσει τον Τρεζίνο, αν η μητέρα του τους έλεγε τι γινόταν αλλά και εκείνη κρατούσε το στόμα της κλειστό.
Ο Κάρπιαν ωστόσο αν και φαινόταν να ξέρει δεν μίλαγε.
Μία ημέρα ο μπαμπάς είχε αργήσει πολύ να έρθει στο σπίτι από το παλάτι.
«Τι στο καλό συμβαίνει πια;» σκέφτηκα.
Μόλις λοιπόν τον είδα να μπαίνει μέσα δεν άντεξα άλλο.
«Πες μας επιτέλους την αλήθεια. Τι συμβαίνει; Είναι σοβαρό; Μίλα πια» του φώναξα.
Εκείνος με κοίταξε κατάματα και κοίταξε τη μαμά και τη Λούνα οι οποίες περίμεναν και εκείνες μια απάντηση.
«Θα μάθετε όταν έρθει η ώρα» είπε τελικά
«Προς τι τόσο μυστήριο;» ρώτησε η Λούνα
«Απλά... είναι περίπλοκο. Δεν χρειάζεται να σας πανικοβάλλω από τώρα» μας είπε
«Επομένως κάτι κακό συμβαίνει. Σωστά Κάρβαρο;» τον ρώτησε η μαμά
«Όχι Αραλάνα» της είπε
«Μπαμπά, σε παρακαλώ πες μας» του είπα
«Δεν μπορώ. Λυπάμαι. Λοιπόν και τώρα αν δεν σας πειράζει θα πάω για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένος. Καληνύχτα» είπε και πήγε να φύγει αλλά μπήκα μπροστά του
«Μπαμπά. Έχουμε δικαίωμα να μάθουμε» του είπα
«Από πότε έγινες τόσο διεκδικητική και απαιτητική εσύ;»
«Από τότε που μας κρύβεις πράγματα»
«Ακολουθώ εντολές και προσπαθώ να σας προστατέψω» μου είπε και πήγε στην κρεβατοκάμαρα του.
****
Την επόμενη ημέρα στο σχολείο ήρθε να με βρει ο Τρεζίνος.
«Η μαμά δεν ανοίγει το στόμα της» μου είπε
«Ούτε ο πατέρας μου»
«Τι θα κάνουμε;»
«Θα ρωτήσουμε τον Κάρπιαν. Α, να τος» είπε και φώναξε τον Κάρπιαν. Εκείνος με το που μας είδε απομακρύνθηκε αλλά εμείς τρέξαμε κοντά του.
«Κάρπιαν, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάτι» του είπα
«Δεν μπορώ να σας πω τίποτα για το σεισμό. Αφήστε με στην ησυχία μου» μας είπε
«Ξέρεις και παραξέρεις. Πες μας. Οι γονείς μας δεν μας λένε» του είπε ο Τρεζίνος
«Και τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα σας πω εγώ;»
«Κάρπιαν» είπα
«Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό. Πρέπει να κινηθούμε με προσοχή. Κάντε λίγη υπομονή ακόμα» μας είπε και έφυγε.
Με εκνεύριζε που κανένας δεν μας ενημέρωνε και έτσι μια ημέρα ακολούθησα τον μπαμπά στο παλάτι για να μάθω τι συμβαίνει. Τρύπωσα, χωρίς να με δουν στην αίθουσα συνεδριάσεων του συμβουλίου και κρύφτηκα κάτω από ένα τραπεζάκι που είχαν εκεί τοποθετημένο.
Όταν άνοιξε η πόρτα της αίθουσας είδα να μπαίνουν οι γονείς του Κάρπιαν, ο ίδιος ο Κάρπιαν, ο πατέρας μου, η μητέρα του Τρεζίνου και οι άλλοι τρεις σύμβουλοι: άλλη μια γυναίκα και δύο άνδρες (εκείνοι οι οποίοι σκοτώθηκαν από τους γήινους, ο αδερφός και ο άντρας της Βρύσας).
«Μεγαλειότατε και Μεγαλειοτάτη πρέπει να αναφέρουμε τι συμβαίνει στους κατοίκους. Έχουμε μια ένα μήνα μέχρι να φτάσει ο κομήτης στον Ορφέα» είπε η μητέρα του Τρεζίνου
«Το ξέρουμε. Μιλήσαμε με τους επιστήμονες. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν την πορεία του" είπε η Γκαρλάιντερ
«Πρέπει να φύγουμε από τον Ορφέα πριν φτάσει. Ο λαός πρέπει να ενημερωθεί άμεσα» είπε ο Ρακρόλος, σύζυγος της Βρύσας. Ακούγοντας αυτό μου ξέφυγε μια κραυγή.
«Ποιος είναι εκεί;» είπε ο Κάρπιαν σοβαρά. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Με είχαν καταλάβει. Βγήκα από κάτω από το τραπέζι και σηκώθηκα όρθια.
«Καρλίνα, τι κάνεις εδώ;» είπε έκπληκτος ο πατέρας μου
«Σε ακολούθησα. Έπρεπε να μάθω τι συμβαίνει. Τι ήταν αυτά που λέγατε; Πρέπει να εγκαταλείψουμε τον Ορφέα; Γιατί;»
«Όπως άκουσες, ένας κομήτης καταφτάνει. Θα τα καταστρέψει όλα. Μέχρι τώρα δεν λέγαμε τίποτα γιατί υπήρχε η ελπίδα να αποτραπεί αυτό το γεγονός, αλλά δυστυχώς ο Ορφέας έφτασε στο τέλος του.» είπε ο Κάρπιαν
«Οι σεισμοί προκαλούνται από τον κομήτη;» ρώτησα
«Ναι. Είναι σαν η ίδια η φύση του Ορφέα να έχει καταλάβει τι την περιμένει. Για αυτό έχει εξασθενήσει και η ομίχλη. Έχει αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρηση.» είπε η Ράνα η άλλη σύμβουλος
«Κατάλαβα» είπα θλιμμένη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
«Σήμερα θα ενημερωθούν οι κάτοικοι. Θα επιβιβαστούμε σε ένα διαστημόπλοιο και θα φύγουμε σε δύο εβδομάδες.» είπε ο Μεγαλειότατος
«Και πού θα πάμε;» ρώτησα
«Θα ψάξουμε για κάποιον άλλον βιώσιμο πλανήτη σε κάποιον άλλον γαλαξία.» είπε η Γκαρλάιντερ.
Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι από την στενοχώρια μου. Ο Ορφέας μας, το σπίτι μας θα εξαφανιζόταν. Όχι, δεν ήταν δυνατόν. Ο Κάρπιαν με πλησίασε
«Είναι λυπητερό, αλλά όλοι μαζί θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Φτάνει να μείνουμε ενωμένοι» μου είπε.
Εγώ απλά χαμογέλασα.
****
Τελικά εκείνη την ημέρα όλοι οι Ορφιανοί ενημερώθηκαν επίσημα ότι ένας κομήτης θα έπεφτε στον Ορφέα σε ένα μήνα και ότι θα τον εγκαταλείπαμε σε δύο εβδομάδες. Έτσι άρχισαν όλοι να ετοιμάζονται. Η πολιτεία μας γέμισε με τους κατοίκους των υπόλοιπων πολιτειών οι οποίοι έρχονταν για να είναι έτοιμοι να επιβιβαστούν στο διαστημόπλοιο που θα μας έπαιρνε. Ήταν ήδη έτοιμο. Απλά ανακατασκευαζόταν για να μπορεί να μας εξυπηρετήσει όλους. Ήμουν πολύ λυπημένη, όπως όλοι μας.
Πέρασε μια εβδομάδα και ήταν νωρίς το πρωί, όταν βρισκόμουν στο κήπο μου και χάιδευα το κουνελάκι μου. Σε κάποια στιγμή κοίταξα ψηλά τον ουρανό. Η μοβ ομίχλη πλέον δεν υπήρχε. Μπορούσες να δεις πια το απέραντο γαλάζιο. Τότε πρόσεξα κάτι στον ουρανό.
«Τι είναι αυτό;» σκέφτηκα.
Φαινόταν να βρίσκεται πολύ μακριά, αλλά πλησίασε όλο και πιο γρήγορα. Αφού το παρατήρησα πιο προσεχτικά, γούρλωσα τα μάτια από το φόβο και την έκπληξη μου. Συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που έβλεπα. Ήταν ο κομήτης. Είχε έρθει νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε και το κακό ήταν ότι μας έβρισκε απροετοίμαστους.
Λοιπόν, στο επόμενο κεφάλαιο θα γίνει περιγραφή της καταστροφής του Ορφέα. Εύχομαι να σας αρέσει η ιστορία. Σας παρακαλώ επίσης να μου γράψετε τις εντυπώσεις σας.